Tελειώνει η δυτική παρένθεση – Ο πλούτος επιστρέφει στην Ασία;
Tελειώνει η δυτική παρένθεση
– Ο πλούτος επιστρέφει στην Ασία.
Το μόνο εργαλείο που έχουμε για να ταξινομήσουμε και να κατανοήσουμε τα όσα σήμερα συμβαίνουν είναι το “μακριά”, η ιστορία. Στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας –στο τμήμα της που μας είναι σχετικά γνωστό, περίπου 5.000 χρόνια– ο πλούτος και γεωγραφική κατανομή του επικεντρωνόταν σταθερά στην Ασία. Αυτό ήταν η ιστορική κανονικότητα. Οι τρεις προηγούμενοι αιώνες ήταν η Δυτική παρένθεση.
Στα χρόνια της ρωμαϊκής ακμής οι μεγάλοι πολιτισμοί της Ασίας (Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία κλπ.) αντιπροσώπευαν περισσότερο από το 60% της παγκόσμιας οικονομίας, αφήνοντας ένα 10% για τον Ρωμαϊκό Κόσμο, την πλούσια Μεσόγειο. Δεκαπέντε περίπου αιώνες αργότερα, στα 1500 μ.Χ., στην πρώτη αφύπνιση αυτού που αργότερα θα γινόταν ο καπιταλισμός, η Ασία συγκέντρωνε πάνω από 55% του παγκόσμιου πλούτου έναντι λιγότερο του 10% του υπό διαμόρφωση Δυτικού Κόσμου.
Αυτή η διαχρονική σταθερά στην γεωγραφική κατανομή του πλούτου διαταράχτηκε δυναμικά με την είσοδο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στο ιστορικό προσκήνιο. Η δυναμική του νέου συστήματος έδωσε τρομερή ώθηση στις ζώνες που αποτέλεσαν το λίκνο του: εδώ γεννήθηκε ο λεγόμενος Δυτικός Κόσμος και ξεκίνησε η παγκόσμια κυριαρχία του. Στα 1820, στην αυγή της πρώτης Βιομηχανικής Επανάστασης, η Ασία εξακολουθούσε να διατηρεί το 55% του παγκόσμιου πλούτου και ο Δυτικός Κόσμος περίπου το 16%. Πενήντα μόλις χρόνια αργότερα, στα 1870, οι ισορροπίες είχαν δραματικά ανατραπεί: ο Δυτικός Κόσμος ξεπερνούσε πλέον το 35% της παγκόσμιας οικονομίας, αφήνοντας πίσω την Ασία στο 30%.
Ο δια του καπιταλισμού θρίαμβος του Δυτικού Κόσμου γνώρισε στη συνέχεια δύο “αιχμές”. Η πρώτη ήταν ευρωπαϊκή. Στα 1913, στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Δυτικός Κόσμος αντιπροσώπευε το 45-50% της παγκόσμιας οικονομίας με την μερίδα του λέοντος στη Δυτική Ευρώπη (περισσότερο από 25%). Το μερίδιο της Ασίας είχε συρρικνωθεί σε λιγότερο από 20%.
Η Δυτική παρένθεση στο απόγειο
Στα 1950, μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους, η κυριαρχία του Δυτικού Κόσμου μεσουρανούσε ακόμα, μόνο που αυτή τη φορά ο απόλυτος κυρίαρχος ήταν οι ΗΠΑ. Η Δύση αντιπροσώπευε περισσότερο από το 50% της παγκόσμιας οικονομίας (30% μόνες τους οι ΗΠΑ), ενώ η Ασία γνώριζε το ιστορικό της χαμηλό, μόλις 12% της παγκόσμιας οικονομίας. Η Σοβιετική Ένωση και ο Ανατολικός Συνασπισμός ποτέ, στην σύντομη ιστορία τους, δεν αντιπροσώπευαν ένα ανταγωνιστικό –στην παγκόσμια κλίμακα– οικονομικό μέγεθος. Αυτό φυσικά είχε πολιτικές επιπτώσεις και στον Ψυχρό Πόλεμο. Πρόκειται, όμως, για μια μεγάλη συζήτηση που θα μας απασχολήσει ίσως άλλη φορά.
Αμέσως μετά, οι ισορροπίες άρχισαν να μεταβάλλονται σε δύο ταυτόχρονα παραμέτρους. Η πρώτη ήταν η άνοδος των μεριδίων της Ασίας στο παγκόσμιο οικονομικό χώρο και η δεύτερη, εξίσου σημαντική, η άνοδος του μεριδίου νέων οικονομικών δυνάμεων, πρώτα στη Λατινική Αμερική, αργότερα σε κάθε ήπειρο. Στα 1980, μετά την ολοκλήρωση της αποαποικιοποίησης, το μερίδιο της Ασίας άγγιζε το 20% (το 9% ανήκε στην Ιαπωνία) και αυτό του Δυτικού Κόσμου το 40%.
Αμέσως μετά, ειδικά με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι ανατροπές (μάλλον η τάση αποκατάστασης των ιστορικών ισορροπιών) πήραν τεκτονική μορφή. Στα 2008, το μερίδιο της Ασίας έφτασε το 35% (το 20% ανήκε στην Κίνα), ενώ το αντίστοιχο του Δυτικού Κόσμου έπεσε στο 30%. Στα 2015, σε ισοδύναμο αγοραστικής δύναμης (PPP), το παγκόσμιο ΑΕΠ υπολογίστηκε σε 114 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Η Κίνα βρισκόταν στα 20, η Ινδία στα 8, η Ιαπωνία στα 5 και η Ινδονησία στα 2,8. Στην Δύση οι ΗΠΑ βρισκόταν στα 18, η Γερμανία στα 4 και η Γαλλία στα 2,7 τρισ. δολάρια. Στην περιφέρεια η Ρωσία στα 3,8 και η Βραζιλία στα 3,2 τρισ. Καθώς ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είχε πλέον εξίσου κατανεμηθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, η αποκατάσταση των ιστορικών ισορροπιών επιταχύνθηκε. Η Ασία πλέον –κυρίως η Ασία που περιβρέχεται από τον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό– έγινε πλέον το νέο λίκνο και το νέο εργαστήρι του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η Δυτική παρένθεση άρχισε να κλείνει.
Η ποιοτική ανάλυση των ανατροπών έχει ακόμα περισσότερα να μας δείξει. Παρά τις φλυαρίες που ακούγονται μερί “μεταβιομηχανικής” εποχής, στην ουσία ο κόσμος μας ανήκει ακόμα (μάλλον για πολύ ακόμα) στο μεγάλο παραγωγικό πλαίσιο του ανθρώπινου πολιτισμού που ονομάζουμε συμβατικά “εποχή του σιδήρου”. Ο κόσμος μας, περισσότερο παρά ποτέ, στηρίζεται (κυριολεκτώ!) στην παραγωγή σιδήρου ή –για να ακριβολογήσουμε– στην παραγωγή ατσαλιού, χάλυβα. Στην οικονομία, όχι μόνο στην καπιταλιστική, ο τελικά ισχυρός είναι εκείνος που παράγει και μάλιστα εκείνος που παράγει τα βασικά υλικά.
Η παγκόσμια παραγωγή χάλυβα
Πριν προχωρήσω, επιτρέψτε μου να σχολιάσω τις ανοησίες περί “μεταβιομηχανικού” κόσμου. Πρόκειται για πολιτικής υφής ανοησίες, με στόχο την παραμυθία ενός Δυτικού Κόσμου που βλέπει την κυριαρχία του να συρρικνώνεται. Η παγκόσμια παραγωγή χάλυβα πέρασε από 500 περίπου εκατομμύρια μετρικούς τόνους στα 1967 σε 1.807 εκατομμύρια το 2018. Η δε ετήσια αύξηση της παραγωγής κυμαίνεται τα τελευταία χρόνια από 50 ως 100 εκατομμύρια πρόσθετους τόνους. Δεν φαίνονται ιδιαίτερα “μεταβιομηχανικά” αυτά τα μεγέθη!
Από αυτά το 1.807 εκατομμύρια τόνους του 2018, τα 930 εκατ. (πάνω από το 50% της παγκόσμια παραγωγής) παρήχθησαν στην Κίνα. Πρόκειται για φαινόμενο που δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Το μόνο συγκρίσιμο ιστορικό προηγούμενο εντοπίζεται στον 19ο αιώνα, στην ακμή της βικτωριανής Βρετανικής Αυτοκρατορίας, στα 1875. Η βρετανική παραγωγή χάλυβα άγγιξε τότε το 40% της παγκόσμιας.
Η διαφορά του τότε με το τώρα βρίσκεται στο ότι στην βρετανική περίπτωση επρόκειτο για μια αιχμή χωρίς διάρκεια, καθότι την ίδια στιγμή έμπαιναν στο παιχνίδι νέοι ανταγωνιστές, οι ΗΠΑ και η Γερμανία πρώτα απ’ όλα. Σήμερα, η κινεζική ηγεμονία σε αυτόν τον τομέα παρουσιάζει μια ανεξάντλητη ως τώρα δυναμική και μάλλον δεν βρισκόμαστε στην αιχμή του φαινομένου.
Υπάρχει κάτι περισσότερο. Μετά την Κίνα οι χώρες που ακολουθούν στην παραγωγή χάλυβα, βρίσκονται στην Ασία. Η Ινδία με 106, η Ιαπωνία με 104, η Νότια Κορέα στην 5η θέση με 73 εκατομμύρια τόνους. ΟΙ ΗΠΑ βρίσκονται μόλις στην 4η θέση με 87 και ακολουθεί η Ρωσία με 72 εκατομμύρια τόνους. Εάν ψάχνετε για ευρωπαϊκά κράτη, θα τα βρείτε στην Β’ κατηγορία: η Γερμανία παράγει μια ποσότητα συγκρίσιμη με την παραγωγή της Τουρκίας (42 έναντι 37 εκατομμύρια τόνους αντίστοιχα και η Ιταλία βρίσκεται πολύ πιο πίσω από τη Βραζιλία (25 έναντι 35 εκατομμύρια αντίστοιχα). Στην ίδια απόσταση βρίσκεται η Γαλλία, πίσω από το Ιράν (15 έναντι 25 εκατομμύρια αντίστοιχα). Για να τελειώνουμε, το Βιετνάμ παράγει περισσότερο χάλυβα από τον Καναδά.
Επιστροφή στην ιστορική κανονικότητα
Θα μπορούσαμε να εξετάσουμε μια σειρά από άλλα στρατηγικά-κομβικά προϊόντα. Για το ζήτημα που εδώ μας απασχολεί θα ήταν περιττό. Αρκούν, θεωρούμε τα στοιχεία που παραθέσαμε για να αποτυπώσουν την εικόνα του κόσμου μας και ειδικότερα των ανατροπών που συντελούνται. Ο παλιός Δυτικός Κόσμος, στις δύο συνιστώσες του, ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη, βλέπει την οικονομική του ισχύ και την παραγωγική του δυναμική να συρρικνώνονται.
Το πλεονέκτημα που έδωσε σε αυτό το τμήμα της ανθρωπότητας η εμφάνιση του εκρηκτικά ριζοσπαστικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εξανεμίζεται. Οι ιστορικές κανονικότητες και ισορροπίες επιστρέφουν δυναμικά στο προσκήνιο. Σε τελευταία ανάλυση, οι μετά βίας τρεις αιώνες παγκόσμιας κυριαρχίας του Δυτικού Κόσμου ήταν η Δυτική παρένθεση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Λαμπρή παρένθεση οπωσδήποτε, παρένθεση όμως.
Τα παραπάνω είναι αναγκαία για να κατανοήσουμε το υπόβαθρο, πάνω στο οποίο αρθρώνονται οι σημερινές στρατηγικές των δυνάμεων που κανοναρχούν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Πιο ειδικά, σε ό,τι μας αφορούν η στρατηγική που υιοθετεί και οι στόχοι που επιδιώκει η κυρίαρχη στην περιοχή μας δύναμη, οι ΗΠΑ. Η στρατηγική αυτή έχει ως κύριο παρονομαστή της την ανάσχεση για την ακρίβεια τη διπλή ανάσχεση.
Όπως φάνηκε και στην Ουκρανία, την ανάσχεση πρώτα της Ρωσίας, για την
ακρίβεια την αποδυνάμωσή της, όπως ευθέως είχε δηλώσει τις προηγούμενες
ημέρες ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας. Παράλληλα και κυρίως στη συνέχεια
την ανάσχεση της Κίνας, με
αποτέλεσμα είναι η στρατηγική συμπόρευση Μόσχα-Πεκίνου, όπως δείχνει το
θερμό κλίμα στην συνάντηση Πούτιν-Σι. Ουσιαστικά, ο Δυτικός Κόσμος
επιδιώκει να αντιμετωπίσει τα νέα κέντρα ισχύος που αναδύονται τόσο στη
λεκάνη του Ειρηνικού, με την καλπάζουσα άνοδο της Κίνας,
όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, με την άνοδο περιφερειακών δυνάμεων.
Πολλές από αυτές τις δυνάμεις ήδη δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν
περιθωριακές.
Μαργαρίτης Γιώργος
Ο Γιώργος Μαργαρίτης διδάσκει από το 1985 σύγχρονη ιστορία. Αρχικά στο
Πανεπιστήμιο Κρήτης (1985-2004) και μετέπειτα στο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης όπου, από το 2004, υπηρετεί ως Καθηγητής στο Τμήμα
Πολιτικών Επιστημών. Ανάμεσα στις δημοσιεύσεις του είναι οι: «Ιστορία
του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου» (Αθήνα, 2000-2001), «Προαγγελία
θυελλωδών ανέμων. Ο πόλεμος της Αλβανίας και η πρώτη περίοδος της
Κατοχής» (Αθήνα, 2009), «Πλημμυρίδα και Άμπωτη. Από τον αποικισμό στη
ναζιστική Ευρώπη» (Αθήνα, 2011), «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες: η
καταστροφή των μειονοτήτων της Ελλάδας» (Αθήνα, 2007) κ.ά. Σήμερα είναι
διευθυντής του μεταπτυχιακού προγράμματος «Πολιτική Ιστορία, Πόλεμος και
Στρατηγικές Σπουδές» στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης.
https://slpress.gr/oikonomia/teleionei-i-dytiki-parenthesi-o-ploytos-epistrefei-stin-asia/
22/3/2023
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών στους κόλπους των προηγμένων καπιταλιστικών οικονομιών επαληθεύουν τη γενική πρόβλεψη του Μαρξ ότι ο καπιταλισμός αυτοκαταστρέφεται, κάτι που γίνεται σήμερα πια αποδεκτό, ακόμη και από νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης οικονομολόγους. Στο βιβλίο μου “Το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής”, που αναφέρεται στην Κίνα, παρέθεσα πολυάριθμες πηγές που αποδεικνύουν τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, ρίχνοντας βέβαια το κύριο βάρος στον τερατώδη πια τρόπο που επικράτησε στον χώρο της κατανομής του εισοδήματος.
Οι ανυπέρβλητες πια αντιφάσεις του, που κατέληξαν στον αδιανόητο βαθμό ανισοκατανομής, (το 2017 το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού εξασφάλισε το 82% του παραχθέντος ετήσιου πλούτου) φαίνεται να σημαίνει και το τέλος του. Ωστόσο, όσο και αν φαίνεται ανορθόδοξη η διαπίστωση ότι η Κίνα έχει αναλάβει τη σωτηρία του καπιταλισμού, επαληθεύει οπωσδήποτε τις σχετικές αναλύσεις του Μαρξ, με βάση τις οποίες ο καπιταλισμός έχει τη δυνατότητα εναλλαγής πολλών προσωπείων, κατά περίπτωση.
Η Κίνα κατάφερε να συνδυάσει τον κομμουνισμό με τον καπιταλισμό, εξασφαλίζοντας εξαιρετικά οικονομικά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς. Συνεπώς, η μορφή του καπιταλισμού, για το μεσοπρόθεσμο και, ενδεχομένως, και μακροπρόθεσμο διάστημα, οφείλει να διερευνηθεί στους κόλπους της Κίνας. Και η πρώτη σχετική ερώτηση που προβάλλει, είναι το πώς θα συνυπάρξει ο κινέζικος καπιταλισμός με έλλειψη ατομικότητας, που αποτελεί την κινητήρια του δύναμη;
Η Κίνα αποδεικνύει καθημερινά ότι η πολιτική δικτατορία, ο κρατικός έλεγχος του χρήματος, η υποταγή των επιχειρηματιών στο κομμουνιστικό κόμμα από τη μία πλευρά, και στις δημόσιες αγορές από την άλλη, παντρεύονται με εξαιρετικό τρόπο με την πρόοδο. Η Κίνα έχει ανάγκη από άτομα-καταναλωτές. Δεν έχει διόλου ανάγκη από άτομα-πολίτες. Ο κινέζικος καπιταλισμός, ακόμη, συνυπάρχει αρμονικά με την διαμόρφωση των καταναλωτικών προτύπων, που ολοένα σε πιο γενικευμένη κλίμακα, ετοιμάζονται από τους γίγαντες των νέων τεχνολογιών και επιβάλλονται στους καταναλωτές.
Κίνα και αυταρχικός καπιταλισμός
Ο καπιταλισμός που έρχεται θα είναι αυταρχικός και στην Ευρώπη το προοίμιο του προσφέρεται από χώρες με λαϊκίστικες κυβερνήσεις, όπως της Ουγγαρίας και της Πολωνίας κ.ά. Ο καπιταλισμός του μέλλοντος, που θα είναι κινέζικος, το πιθανότερο είναι ότι θα είναι κρατικός καπιταλισμός. Κι αν αυτή θα είναι η επιλογή της Κίνας, όταν επικρατήσει ως πρώτη παγκόσμια δύναμη, ο οικονομικός φιλελευθερισμός και η δημοκρατία θα υποχωρήσουν, ως υπολείμματα της Δύσης, της οποίας η Κίνα ουδέποτε αποτέλεσε τμήμα της.
Ακριβώς αυτός ο πρωτόγνωρος συνδυασμός, που έφερε ταχύτατα την Κίνα στη δεύτερη θέση παγκοσμίως, ενώ στοχεύει ήδη στην πρώτη, ανάγκασαν τον Francis Fukuyama να αναγνωρίσει το λάθος του, με την ακόλουθη δήλωση: «Η Κίνα αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση στο αφήγημα του “τέλους της ιστορίας”, δεδομένου ότι εκσυγχρονίστηκε οικονομικά παραμένοντας μια δικτατορία… Αν στο διάστημα των προσεχών ετών, η ανάπτυξή της εξακολουθήσει και αν διατηρήσει τη θέση της ως της μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης της υφηλίου, θα δεχθώ ότι η άποψή μου ήταν οριστικά εσφαλμένη».
Το μεγάλο πρόβλημα του κινέζικου καπιταλισμού και αφού στο προσεχές μέλλον καταστεί πιθανότατα παγκόσμιος, θα είναι η σχέση του ανθρώπου με την εργασία, δηλαδή η διαχείριση μιας κοινωνίας, που θα χρειάζεται ελάχιστη ανθρώπινη εργασία. Ορθότερα, στις νέου τύπου ρομποτικές κοινωνίες που έρχονται, το πρόβλημα θα είναι, κυρίως, πρόβλημα κατανομής του προϊόντος, που θα παράγεται από την εργασία των ρομπότ. Και μπορεί κανείς να συνδυάσει τα οράματα των παλαιότερων οικονομολόγων, κλασικών και μεταγενέστερων, σχετικά με το μέλλον της οικονομίας.
Αισιόδοξες και απαισιόδοξες προβλέψεις
Οράματα, που σήμερα γίνονται πραγματικότητα, χάρη στη ρομποτική, που φυσικά δεν ήταν δυνατόν να προβλεφθεί, από τότε. Προβλέφθηκαν, ωστόσο, οι πιθανές της συνέπειες. Αυτές, διακρίνονται σε αισιόδοξες και σε απαισιόδοξες, όπως άλλωστε και η διάκριση ανάμεσα στους παλαιότερους οικονομολόγους. Οι αισιόδοξοι, ανάμεσα στους οποίους οι Jean-Baptiste Say, Marx, Keynes κ.ά. θεωρούν δεδομένο το τέλος της σπανιότητας των αγαθών, που υπόσχεται να οδηγήσει σε απροθυμία συσσώρευσης πλούτου, σε εξαφάνιση του ανταγωνισμού σε όλες του τις μορφές, σε επιλογές ευχάριστης διάθεσης του ελεύθερου χρόνου, στο τέλος της αγωνίας για επιβίωση.
Σε αυτή την ιδεατή κοινωνία, όπου θεωρητικά ο καθένας θα αποκτά μερίδιο της παραγωγής, ανάλογα με τις ανάγκες του, ακριβώς όπως στον κομμουνισμό που δεν πραγματοποιήθηκε πουθενά, το θεωρητικό πρόβλημα που θα παραμείνει θα είναι η οργάνωση της κατανομής του προϊόντος. Ωστόσο, η υπόθεση ότι τα πράγματα θα κυλίσουν τόσο ήρεμα και τόσο ομαλά χάρη στην αφθονία της παραγωγής, που θα εξαφανίσει την απληστία, καθώς και την επιθυμία διάκρισης και επίδειξης, είναι απλοϊκή και ουτοπική. Δεν ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη φύση.
Γι’ αυτό, κάτω από αυτή την οπτική γωνία, ένα καθεστώς καπιταλισμού με αυταρχισμό θα είναι, προφανώς, καταλληλότερο από τον φιλελεύθερο καπιταλισμό. Δηλαδή, θα είναι πιο αποτελεσματικό για την υλοποίηση αυτών των προδιαγραφών. Στην ονειρική κοινωνία της αφθονίας και της έλλειψης ανάγκης για εργασία, θα χρειαστεί επίσης να οργανωθεί η διάθεση του ελεύθερου χρόνου των πολιτών. Και από την άποψη αυτή, καταλληλότερο υπόσχεται, ενδεχομένως, να είναι το σύστημα αυταρχικού, παρά φιλελεύθερου καπιταλισμού.
Η Κίνα ρυθμιστής
Οι ευχάριστες προοπτικές για μελλοντικές κοινωνίες, χωρίς προβλήματα επιβίωσης απομακρύνονται, ως εντελώς ανεδαφικές, μόλις εισέλθουν στο νοητικό πεδίο, οι απόψεις των απαισιόδοξων οικονομολόγων, μεταξύ των οποίων οι πιο αντιπροσωπευτικοί είναι οι Thomas Malthus και David Ricardo. Οι ανησυχίες τους, που εκλαμβάνουν στατικές τις δυνατότητες της οικονομίας, καθώς δεν λαμβάνουν υπόψη την τεχνική πρόοδο, αναφέρονται στην προϊούσα ανεπάρκεια αγαθών, που δεν θα μπορούν να θρέψουν τον ανερχόμενο πληθυσμό και στην εξάντληση των φυσικών πόρων και των συντελεστών της παραγωγής, που οδηγούν σε μειούμενες αποδόσεις.
Στους απαισιόδοξους οικονομολόγους του παρελθόντος θα πρέπει να
προστεθούν και οι νεότεροι, που αγωνιούν για την κλιματική επιδείνωση. Η
τυχόν ανεπάρκεια πρώτων υλών δεν μπορεί, ασφαλώς, να εξουδετερωθεί από
την εργασία των ρομπότ. Ο ανεκμετάλλευτος πλούτος, όμως, που κρύβει η Γη
μας, και που έρχεται συνεχώς στην επιφάνεια, πείθει συχνά ότι είναι
χωρίς τέλος. Σοβαρότερο θα αποδειχθεί, ίσως, το πρόβλημα του κλίματος,
παρότι πολλοί, του ευρύτερου βεβαίως φιλελεύθερου χώρου, πιστεύουν ότι
ακολουθεί μακροχρόνιους κύκλους επιδείνωσης και βελτίωσης και ότι
συνεπώς δεν χρειάζεται ανθρώπινη παρέμβαση.
Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία
H Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη είναι η πρώτη Ελληνίδα πρύτανης, εκλεγμένη τρεις φορές στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Μετά τις σπουδές στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έγινε δεκτή στην αντίστοιχη Σχολή της Σορβόννης με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Εκεί έλαβε δύο διπλώματα ανωτέρων σπουδών στις οικονομικές επιστήμες, καθώς και το διδακτορικό της δίπλωμα με άριστα και έπαινο. Συμπλήρωσε τις οικονομικές της σπουδές στο London School of Economics, ενώ πραγματοποίησε έρευνες στο Πανεπιστήμιο του Berkeley και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Η μελέτη της για την «περιφερειακή ανάπτυξη της Ελλάδας στο πλαίσιο της ΕΟΚ» απέσπασε το Α΄ Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1984. Το 2008 το γαλλικό κράτος, με διάταγμα του προέδρου Nicolas Sarcozy της απένειμε το παράσημο του ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής για την επιστημονική της συνεργασία με τη Γαλλία. Είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Δημήτρη & Μαρίας Δελιβάνη.
22/3/2023
https://slpress.gr/idees/giati-o-kapitalismos-toy-ayrio-tha-einai-kinezikos/?fbclid=IwAR35PJEj6phFtcNEAbL5rWw-TxZTmrp-X8Z1ngl-pPbd75D41uNAsQvZeAc
«Δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο που είναι ανώτερη από τις άλλες. Δεν υπάρχει κανένα μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο να αφορά όλους σε παγκόσμιο επίπεδο ούτε μία διεθνής τάξη πραγμάτων στην οποία μια χώρα έχει τον τελικό λόγο». Αυτά έγραψε ο πρόεδρος Σι στο άρθρο που δημοσίευσαν κινεζικά και ρωσικά μέσα ενημέρωσης την ημέρα της άφιξής του στη Μόσχα. Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρο «μανιφέστο» για το πώς βλέπει τον κόσμο η ανερχόμενη δύναμη της εποχής μας, η Κίνα. Το βασικό μήνυμα είναι η αμφισβήτηση της αμερικανικής ηγεμονίας και η δημιουργία μιας παγκόσμιας συμμαχίας που θα αποτελέσει τον δεύτερο πόλο στο νέο γεωπολιτικό σκηνικό που γεννιέται αυτή την εποχή.
Η Ουάσιγκτον προσπαθεί εδώ και καιρό να προειδοποιήσει ή και να απειλήσει την Κίνα πως τυχόν στρατιωτική υποστήριξη της Ρωσίας στον πόλεμο στην Ουκρανία θα έχει σημαντικές επιπτώσεις. Οπως και ο Πούτιν νωρίτερα, έτσι και ο Σι έδειξε με τον πιο ηχηρό τρόπο πως αγνοεί τις ΗΠΑ και δεν θα υποκύψει στις πιέσεις τους.
Ενα καλό ερώτημα είναι πώς φθάσαμε εδώ. Το ενδιαφέρον είναι ότι η Κίνα έγινε αυτό που είναι σήμερα χάρη στην πλεονεξία του αμερικανικού καπιταλισμού. Οι αμερικανικές εταιρείες μετέφεραν εκεί την παραγωγή τους λόγω χαμηλότερου κόστους, μετέφεραν ενίοτε και την τεχνολογία τους, ενώ αντιμετώπιζαν την Κίνα σαν μια τεράστια αγορά. Ηταν η εποχή που έβλεπαν την παγκοσμιοποίηση σαν ευκαιρία και μόνο. Τώρα έχουν τρομάξει με το πόσο εξαρτημένες ήταν από την Κίνα και έχουν ξεκινήσει μια πολύ συγκροτημένη διαδικασία αποπαγκοσμιοποίησης και επαναπατρισμού της παραγωγής στις ΗΠΑ.
Η Κίνα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, διεκδικεί ρόλο ηγεμονικής υπερδύναμης. Επιδιώκει, χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, να αναλάβει την ηγεσία μιας παγκόσμιας συμμαχίας που θα αμφισβητεί την αμερικανική παντοδυναμία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έδειξε ότι μπορεί η Δύση να αισθάνεται πιο ενωμένη και συσπειρωμένη, το χάσμα με τον μη δυτικό κόσμο είναι όμως τεράστιο. Η Κίνα εκμεταλλεύεται την ευκαιρία, έχοντας στρατηγική υπομονή και την αυτοπεποίθηση της αναδυόμενης υπερδύναμης.