IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Ακριβώς οι ίδιοι που πάλεψαν όπως και όσο μπορούσαν να ξαναστείλουν στην εξουσία τα ίδια κόμματα αποτρέποντας πιθανή νίκη άλλου στις διπλές εκλογές Μαίου-Ιουνίου 2012, άρχισαν ήδη να γράφουν και να μιλάνε για την πιθανότητα ή και αναγκαιότητα (ακόμα δεν έχει καταστεί αλλά που θα πάει, θα το σπρώξουν το πράγμα) μεγάλου συνασπισμού (και) στην Ελλάδα.  Συνεργασίας δηλαδή, που θα αποφέρει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ με πολιτικά ή τεχνοκρατικά στελέχη. Ή ένα μείγμα, ή μια κυβέρνηση που θα στηρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα αριθμώντας στη Βουλή περισσότερους απο 200 βουλευτές. Σε αυτή τη Βουλή, μια και στόχος είναι να αποτραπούν οι εθνικές εκλογές που θα φέρουν καταστροφή στις υπάρχουσες επιχειρηματικές, πολιτικές και οικονομικές ισορροπίες. Η ... επερχόμενη καταστροφή του 2012  αν δεν ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατά την συνεπή επιμελή και απειλητική αρθρογραφία Βήματος και Καθημερινής (και πολλών άλλων, αλλά οι δυό τους είναι οι opinion leaders που απευθύνονται στους γραμματισμένους και τους α

Ας μην ωραιοποιούμε την κατάσταση: ο κύκλος του αίματος έχει ανοίξει στην Ελλάδα. Και θα παραμένει ανοιχτός και αχόρταγος για νεκρούς, όσο υπάρχουν οι συνθήκες που επιτρέπουν σε κάποιους να "οραματίζονται" ένα νέο σκηνικό ιδιότυπο "εμφυλίου" στη χώρα. Άλλοτε με τρομοκρατικές επιθέσεις, άλλοτε με άθλιες προβοκάτσιες και άλλοτε με θερμοκέφαλους προπαγανδιστές. Σε απάντηση όσων ξαφνικά τώρα το θυμήθηκαν, ας γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα ο "εμφύλιος" στην Ελλάδα έχει ήδη προ πολλού ξεκινήσει. Δεν άνοιξε με την δολοφονία Φύσσα ούτε έκλεισε με την χθεσινή εκτέλεση των δύο Χρυσαυγιτών. Έχει τροφοδοτηθεί και υποσκάψει την κοινωνική συνοχή πολύ καιρό πριν. Αρχικά υπό τη μορφή του διχαστικού άξονα μεταξύ Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών. Μετέπειτα υπό το ψευδεπίγραφο προσωπείο των εκπροσώπων του ευρώ και των νοσταλγών της δραχμής. Εν συνεχεία με τον διαχωρισμό ανάμεσα σε προδότες και πατριώτες, στον οποίον επένδυσαν πολιτικά οι φασίστες ρίχοντας την "

Πριν από ένα χρόνο, όταν είχε διαφανεί η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα, είχα διατυπώσει την άποψη πως η Χρυσή Αυγή δεν θα χρησιμοποιηθεί ως κακό παράδειγμα για να θωρακιστεί η Δημοκρατία, αλλά ως ευκαιρία για να δημιουργηθεί μια “σιδηρά Δημοκρατία” καταστολής και “Ασφάλειας”. Είχα επίσης διακινδυνεύσει την πρόβλεψη πως η Ελλάδα υπάρχει κίνδυνος να ιταλοποιηθεί. Δηλαδή να επιστρέψει στην Ιταλία της δεκαετίας του 70,όταν οι φασίστες με βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες, δημιούργησαν χάος, αίσθηση ανασφάλειας και φόβο. Σε αυτή τους την τακτική απάντησαν ως τιμωροί οι τρομοκράτες της “Αριστεράς”. Το αποτέλεσμα ήταν να φοβηθούν οι πολίτες, να συντηρητικοποιηθεί το εκλογικό σώμα που κινιόταν προς την Αριστερά και να προτιμηθεί η λύση της Ασφάλειας. Των κυβερνήσεων δηλαδή που υποτυπωδώς, εμφανίζοντας μια τακτική πυγμής και αστυνομικού κράτους, έδειχναν να εξασφαλίζουν την ησυχία. Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δύο νεαροί εκτελούνται από επαγγελματίες σε έναν από τους πιο πολυ

  Οι γραμμές αυτές γράφηκαν περίπου μια ώρα μετά το χθεσινό δολοφονικό χτύπημα κατά των μελών της Χρυσής Αυγής κι ενώ ακόμα οι πληροφορίες για το γεγονός έφθαναν στα γραφεία της Real News. Συνεπώς, διαβάζοντας εσείς σήμερα αυτό το κείμενο θα γνωρίζετε περισσότερα εις ό,τι αφορά τις εξελίξεις. Θεώρησα όμως -επιτρέψτε μου το πρώτο πρόσωπο- απαραίτητο να γράψω, όχι εν θερμώ, αλλά όσον πιο νηφάλια μπορώ κάποιες πρώτες σκέψεις για την πολιτική και ηθική πλευρά του πράγματος, όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Εν πρώτοις η στήλη εκφράζει τα συλληπητήριά της στους οικείους και τους φίλους των δύο παιδιών που έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους. Θρηνώ και πενθώ. Αυτό το χτύπημα εναντίον των νεαρών παιδιών, είτε μελών, είτε οπαδών ή φίλων της Χρυσής Αυγής, είναι ένα φασιστικό χτύπημα. Αυτοί που το διέπραξαν, εκτελεστές και δολοφόνοι, είναι φασίστες, ό,τι άλλο κι αν νομίζουν ή δηλώνουν ότι είναι. Διότι μόνον οι φασίστες νομίζουν ότι είναι θεοί που αποφασίζουν ποιος ζει ή ποιος πεθαίνει, όπως έκαν

Την άνοιξη του 2010, το βιβλίο του Λι Χάρις « Ο επόμενος αμερικανικός εμφύλιος: η λαϊκιστική εξέγερση εναντίον των φιλελεύθερων ελίτ » προκάλεσε αίσθηση. Το περιεχόμενο ήταν σοβαρότερο από ό,τι προδιέθετε ο κραυγαλέος τίτλος. Στέλεχος του συντηρητικού ινστιτούτου American Enterprise, ο συγγραφέας κάνει λόγο για έναν πολιτιστικό εμφύλιο, ο οποίος, σύμφωνα με την ανάλυσή του, καθορίζει τη βασική διαχωριστική γραμμή της πολιτικής ζωής στις μέρες μας. Μια διαχωριστική γραμμή όχι ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά, όπως συνέβαινε κατά τον προηγούμενο αιώνα, αλλά ανάμεσα στις κεντρώες, φιλελεύθερες ελίτ που κυβερνούν και σε κινήματα διαμαρτυρίας μιας λαϊκιστικής, ριζοσπαστικής Δεξιάς. Αφορμή για το βιβλίο στάθηκε η ορμητική άνοδος του διαβόητου « Tea party » , το οποίο απέκτησε ισχυρή επιρροή στο εσωτερικό του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, σε σημείο που η εκπρόσωπός του, Σάρα Πέιλιν, να διεκδικήσει το αξίωμα του αντιπροέδρου, το 2008. Χολερικά αντιαριστερό, το ρεύμα αυτό που δεν δ