IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    Η Χούντα, τελευταίος σταθμός του Εμφυλίου. Η πιο επικίνδυνη «δημιουργία» του Εμφυλίου στις δομές του επίσημου κράτους ήταν ο τυπικά και ουσιαστικά παρακρατικός ΙΔΕΑ. Ένας σύνδεσμος πολλών εκατοντάδων αξιωματικών (γίνεται λόγος για 2.500) οι οποίοι οργανώθηκαν και συσπειρώθηκαν αρχικά σε αντικομμουνιστική βάση, στη συνέχεια όμως απέβλεπαν σταθερά στην ποδηγέτηση ή και την κατάληψη της εξουσίας: υπάρχει η ομολογημένη επιδίωξη για «δικτατορία του ΙΔΕΑ». Ο μόνος λόγος που δεν επιχείρησαν πραξικόπημα από τα τέλη του 1944 έως και τη λήξη του Εμφυλίου είναι η σαφής αντίθεση – απαγόρευση των Βρετανών και των Αμερικανών σε μια τέτοια εξέλιξη, λόγω των διεθνών συνθηκών της εποχής. Άλλωστε ο στρατός από τις αρχές του 20ου αιώνα είχε πλούσια παράδοση πραξικοπημάτων και δικτατορικών κυβερνήσεων. Ο ΙΔΕΑ, ωστόσο, έκανε το πραξικόπημά του αμέσως μόλις του δόθηκε η ευκαιρία, δηλαδή μόλις χαλάρωσε κάπως η αυστηρή Αμερικανική επίβλεψη, στα 1951. Σ’ αυτό μάλιστα πήρε μέρος, ως λοχαγός, και ο Δημήτριος

«Είμαι Λάκων, υιός διδασκάλου, έχω ανατροφή ελληνοχριστιανική και είχα την τιμή να συμμετάσχω ενεργώς στην επανάσταση της 21ης Απριλίου. Στη Σπάρτη έμαθα ότι ένας είναι ο εχθρός, ο κομμουνισμός και οι συνοδοιπόροι του. Ο κομμουνιστής είναι ένα τομάρι που δεν σκέπτεται την πατρίδα».  Απολογία του αρχιβασανιστή, απότακτου αξιωματικού Θεόδωρου Θεοφιλογιαννάκου κατά τη «Δίκη της Χούντας» Βασ. Σοφίας, Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα  της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας.  20 Αυγούστου 1968 Στον μακρύ διάδρομο υπήρχαν δεξιά και αριστερά σιδερένιες πόρτες με ένα μικρό μόνο παραθυράκι. Η κάθε πόρτα οδηγούσε σε ένα παγωμένο, ανήλιο, γεμάτο υγρασία, αίματα και περιττώματα, κελί. Σε μια άκρη υπήρχε ένα βρόμικο πολυκαιρισμένο στρώμα. Ο νεαρός άνδρας είχε χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου. Καθόταν κατάχαμα και κοίταζε το κενό στον απέναντι τοίχο: «Άλλη μια μέρα, πρέπει να αντέξω άλλη μια μέρα» σκέφτηκε. Το σώμα του ήταν όλο μια πληγή. Πονούσε φρικτά. Εκεί που οι σάρκες δεν είχαν ανοίξει

1.  Ο θάνατος ενός δικτάτορα (1999) Συχωρέθηκε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, δικτάτορας. Μαζί του πήρε και την ιστορική αλήθεια. Παρακολούθησε την μεταπολίτευση εμβρόντητος. Δεν ήταν Περόν, μήτε Πινοτσέτ. Θα του έμοιαζαν περισσότερο ο Λεοναρδόπουλος ή ο Γαργαλίδης εάν το μεσοπολεμικό κίνημά τους ευδοκιμούσε. Αλλά τόσα φτάνουν και επαρκούν για τον Παπαδόπουλο. Θα ήθελα να σχολιάσω το φίδι και το αυγό του. Θα ήθελα να σχολιάσω γιατί δεχτήκαμε τον γύψο του. Ο λαός, μετά τα Ιουλιανά, ήταν παραπλανημένος. Νόμιζε ότι βγαίνοντας στον δρόμο να διαμαρτυρηθεί, να ματώσει και να σκοτωθεί για τα βασιλικά πραξικοπήματα, την αποστασία, υπερ της δημοκρατίας και του Γέρου της, θα είχε την υποστήριξη της πολιτικής ηγεσίας, θα υπήρχαν μηχανισμοί θωράκισης της αγωνίας του, σοβαρά πρόσωπα που τον έστελναν στο πεζοδρόμιο μετα λόγου γνώσεως. Αποδείχτηκε ότι οι ηγέτες μάλλον θεωρούσαν τον εξεγερμένο λαό ως ασπίδα τους εναντίον των κινημάτων και των «ανησυχούντων» αξιωματικών κι όχι το αντίθε

 (Φωτογραφία: AP/Saris) Το ακροδεξιά παραμύθια λένε πολλά για το “οικονομικό θαύμα” της χούντας αποσιωπώντας τα σκάνδαλα, από το “Τάμα του Έθνους” μέχρι τα “μαύρα κρέατα” από τη Ροδεσία. Το NEWS 247 ανοίγει τον φάκελο των οικονομικών εγκλημάτων, που οι εχθροί της δημοκρατίας θα ήθελαν να ξεχαστούν.    Είναι παράδοξο, καθώς δεν στηρίζεται σε στοιχεία και δεν συγκροτεί ένα πειστικό ακροδεξιό αφήγημα, αλλά η αλήθεια είναι ότι εξακολουθούν - προφανώς λόγω της μεγάλης και παρατεταμένης πολλαπλής κρίσης- να υπάρχουν άνθρωποι, που αναμασούν τα φληναφήματα για το “οικονομικό θαύμα” της επταετίας. Βέβαια, εδώ και δεκαετίες ακόμα και οι συστημικοί οικονομολόγοι έχουν χωρίσει την ήρα από το στάρι υπογραμμίζοντας όπως ο Ξενοφών Ζολώτας ότι “η οικονομική πολιτική της δικτατορίας ήταν πολιτική οικονομικής μεγεθύνσεως και όχι οικονομικής αναπτύξεως” και έχουν βάλει τα πράγματα στη θέση τους ξεκαθαρίζοντας όπως ο Γιάγκος Πεσματζόγλου ότι “η αντιμετώπιση της φτώχειας εξαντλήθηκε στη διαγ