Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Φώκιες

Η κακοποίηση θαλάσσιων ζώων και η πανδημία.

Εικόνα
   Την περίοδο της καραντίνας, στις ακτές των νησιών ξεβράζονταν  κατασφαγμένες φώκιες και δελφίνια. (Φωτ. SHUTTERSTOCK)  Η κακοποίηση θαλάσσιων ζώων και η πανδημία.  Παράδεισο για τα πλαστικά και σαφάρι επιβίωσης για τα ζώα θυμίζουν ολοένα και περισσότερο οι θάλασσες. Χαρακτηριστικό είναι ότι μία μάσκα μπορεί να σκοτώσει μία φάλαινα. Σύμφωνα με το Ocean Conservancy, συνολικά 129 δισεκατομμύρια μάσκες προσώπου και 65 δισεκατομμύρια πλαστικά γάντια ρυπαίνουν το περιβάλλον κάθε μήνα. Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μία πιθανή περιβαλλοντική μόλυνση, ιδίως με την έλευση της πανδημίας, μιας και μεγάλο μέρος του προστατευτικού εξοπλισμού καταλήγει στις θάλασσες. Κι ενώ τα θαλάσσια ζώα παλεύουν να επιβιώσουν από την απρονοησία των ανθρώπων, την ίδια στιγμή καλούνται να αναμετρηθούν με ανθρώπους που επί σκοπού τα κακοποιούν και τα δολοφονούν. Γνωστοί είναι και κάποιοι ψαράδες που επειδή μπλέκονται στα δίχτυα τους τα σκοτώνουν για να ...

H Αφροδίτη πέθανε! Θα σώσουμε το νησί της;

Εικόνα
 Η μικρή φώκια Αφροδίτη, που βρέθηκε νεκρή.  Φωτογραφία Philenews Η είδηση ταξίδεψε στο διαδίκτυο και σχολιάστηκε στα ΜΜΕ. Είναι, άραγε, γιατί το όνομα της μικρής φώκιας μοιάζει συμβολικό όσων (πολλών) συστατικών του ενιαίου κυπριακού οικοσυστήματος βρίσκονται σε κίνδυνο; Άνθρωποι κι άλλα ζωντανά, φυτά ενδημικά και δέντρα, νεαρά ή ηλικιωμένα, πετούμενα, κελαδιστά κι άλλα σιωπηλά, βουνά και λαγκάδια και θάλασσες… Είναι, άραγε, γιατί κι αυτό το είδος βρέθηκε απροστάτευτο κι ανυπεράσπιστο μπροστά σε παράνομες δραστηριότητες του πιο αυταρχικού, αλαζονικού κι εγωιστικού είδους, του Ανθρώπου μα και της απουσίας ελέγχου από αυτούς που τον οφείλουν; Eίναι, άραγε, γιατί τώρα πια και με πολύ σκληρό τίμημα για αθώα θύματα, έχουμε κι οι θεατές κατανοήσει πως το κατάντημά μας αφορά και επηρεάζει όλους μας; Eίναι, ίσως, γιατί καταλαβαίνουμε πως αυτή η βία κι αυτός ο φασισμός, όπως κι όλες οι άλλες μορφές κι εκφράσεις τους, μπορεί κάποια ώρα να κτυπήσουν και τη δική μας «ασ...