IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο ιστορικός, Κυριάκος Λυκουρίνος, εξηγεί μέσα από ένα σπάνιο αρχειακό υλικό το πώς η βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας (Αύγουστος 1916-Σεπτέμβριος 1918) εξελίχθηκε σε μια ασύλληπτων διαστάσεων ανθρωπιστική καταστροφή. Το τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου 1918 τα ελληνικά στρατεύματα προελαύνουν στην Ανατολική Μακεδονία και η περιοχή μας λυτρώνεται από τη ζοφερή βουλγαρική κατοχή. Οι δημοσιογράφοι που ακολουθούν τον ελληνικό στρατό περιγράφουν εικόνες ανατριχιαστικές, που δεν έχουν τίποτα από την πατριωτική έξαρση και τον παλλαϊκό ενθουσιασμό του 1913: Το στρατιωτικό τμήμα μπαίνει στην Καβάλα στις 25 Σεπτεμβρίου εν μέσω νεκρικής σιγής και για να προϋπαντήσουν το στρατηγό Νεγρεπόντη βγαίνουν μερικοί σκελετωμένοι γέροντες και λίγες ρακένδυτες γυναίκες. Η πόλη εμφανίζει όψη νεκροταφείου και στους έρημους δρόμους της κινούνται ελάχιστοι άνθρωποι σαν σκιές φαντασμάτων. Λίγες γαλανόλευκες σημαίες εμφανίζονται σε μισογκρεμισμένα μπαλκόνια και σε ξεχαρβαλωμένα παράθυρα. Οι

Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όπου κάθε καλοκαίρι δίνονται παραστάσεις αρχαίου δράματος, είναι ίσως το τελειότερο αρχαίο θέατρο. Κι όμως, το θέατρο αυτό, που μπορεί να φιλοξενήσει έως και 14.000 θεατές και διαθέτει τέλεια ακουστική, είχε επί πολλούς αιώνες κρυφτεί από τα μάτια του κόσμου. Καθώς δημιουργήθηκε σε μία χαράδρα, δεν ήταν δύσκολο να αποτελέσει μέρος του Κυνόρτιου όρους, το οποίο βρίσκεται πάνω του, και να φτάσει μέχρι τις μέρες μας με λίγες αβαρίες. Το μνημείο αναζήτησε και εντόπισε ο Παναγής Καββαδίας, φημισμένος αρχαιολόγος του 19ου αιώνα (αλλά και πολύ δύσκολος άνθρωπος και προϊστάμενος). Όταν, στα 1881κατάλαβε πού ήταν, από το σχήμα του κοίλου του, όταν δηλαδή το εντόπισε ενσωματωμένο από τον Χρόνο στην πλαγιά του βουνού, διαπίστωσε πως το μέρος είχε μετατραπεί σε δάσος. Χρειάστηκε μία εβδομάδα για να κοπούν τα δέντρα και πολύς καιρός για να αποκαλυφθούν τα μάρμαρα κάτω από 1,5μ χώμα. Συνέχισε τις ανασκαφές μέχρι και το 1883, μέσω της Αρχαιολογική

ANADOLU AGENCY VIA GETTY IMAGES Τον τελευταίο καιρό, παρατηρείται ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο φαινόμενο στην ιστορία της παγκόσμιας διπλωματίας. Η Τουρκία γυρίζει τις πλάτες της στις Η.Π.Α και στρέφεται προς την Ρωσία. Εγκαταλείπει δηλαδή έναν παραδοσιακό σύμμαχο για χάρη ενός παραδοσιακού εχθρού. Αιτία αυτής της μεταβολής, είναι η αντίθεση της Ουάσινγκτον απέναντι στην απόφαση του Ερντογάν να αγοράσει τους ρωσικούς πυραύλους S-400. Σε παλιότερες εποχές, κάτι τέτοιο θα φάνταζε αδιανόητο. Τώρα όμως η Άγκυρα πέφτει χωρίς επιφυλάξεις στις «ανοιχτές αγκάλες» της Μόσχας, η οποία αυτοπροβάλλεται ως ένας νέος, εντιμότερος σύμμαχος γι αυτήν. Είναι όμως τόσο εύκολο να ξεπεραστεί το παρελθόν των τουλάχιστον 12 ρωσοτουρκικών πολέμων και να οικοδομηθεί μια γνήσια και ισότιμη συμμαχία ανάμεσα στις δύο πλευρές; Οι ρίζες της διαμάχης μεταξύ Αμερικής και Τουρκίας για το ποιο πυραυλικό σύστημα θα επιλέξει η τελευταία, εντοπίζονται πολύ πίσω στον χρόνο. Πρόκειται ουσιαστικά για μία δια

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: Ο επικίνδυνος Πούτιν,   η αθώωση του Ερντογάν από τον Τραμπ,  η απροστάτευτη Κύπρος.    Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ συνομιλεί με την κόρη του Ιβάνκα στο περιθώριο της συνόδου των G20 στην Οσάκα της Ιαπωνίας. EPA, LUKAS COCH  Οι S-400 και η συνάντηση της Οσάκα:  Το μείζον ζήτημα για την Αμερική δεν έχει λήξει…    Με μια κίνηση που στόχευε και στο θυμικό, ο Τούρκος πρόεδρος φαίνεται να επηρέασε τον Αμερικανό πρόεδρο για την κατ’ ανάγκην προμήθεια από την Τουρκία των ρωσικών αντιβαλλιστικών συστοιχιών S-400 που τόση αναταραχή  έχει προκαλέσει τελευταία στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.  Το τουρκικό τέχνασμα φάνηκε αποτελεσματικό και ο Αμερικανός πρόεδρος, μη απομακρυνόμενος από την πάγια αμερικανική θέση περί γεωστρατηγικής χρησιμότητας του τουρκικού εδάφους  και περί της σημασίας της Τουρκίας σε σχέση με τις οικονομικές, εμπορικές και άλλες συναλλαγές της με τις ΗΠΑ, φαίνεται να μη χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να μεταστραφεί.  Ήταν  αρκετή

Η γνωστή και αναμενόμενη παρορμητική παρουσία του Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ στη σύνοδο των χωρών των G20 στην Οσάκα της Ιαπωνίας και οι εξαιρετικής σημασίας συναντήσεις που πραγματοποίησε εκεί, στις οποίες ο ίδιος έδωσε ξεχωριστό χρώμα, έδωσαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για μερικές σκέψεις απέναντι σε αυτό το φαινόμενο της διεθνούς πολιτικής. Ένας άνθρωπος που σε κάθε του βήμα σε κάνει να αναρωτιέσαι τι έχει καταλάβει για το κάθε θέμα των διμερών σχέσεων των ΗΠΑ που καλείται να διαχειριστεί. Ο τρόπος που αναφέρεται σε αυτό είναι μερικές φορές “καφενειακού επιπέδου”. Σου δίνει την εντύπωση ότι με την εμφάνισή του έλαβε τέλος η εποχή της διπλωματίας και της χρήσης της αποκαλούμενης ως “διπλωματικής γλώσσας”, με την οποία οι κυβερνήσεις διαβιβάζουν κρυφά και φανερά μηνύματα στην πλευρά που επιθυμούν. Τα κρυφά, μέσω περίτεχνων προαποφασισμένων από αρμόδια επιτελεία διατυπώσεων, σχεδιασμένων είτε απλά για να μην προσβάλλουν την άλλη πλευρά και προκύψει ρητορική και