IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ. «Vasa inania plurimum sonant», «τα κενά δοχεία ηχούν περισσότερο», έλεγαν οι Λατίνοι. Η διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, πλέον της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (Α.Ο.Ζ.) είναι μια συνηθισμένη νομική διαφορά, μια εύκολη υπόθεση για τους νομικούς, που κανονικά δεν θα απασχολούσε ιδιαιτέρως κανέναν. Τι θα έπρατταν οι δικαστές ενός διεθνούς δικαστηρίου, εάν τους ορίζονταν με σαφήνεια το έδαφος των αντίδικων κρατών, και η θαλάσσια γεωγραφία προς οριοθέτηση; Εφαρμόζοντας απλώς τους εθιμικούς πλέον κανόνες του δικαίου της θάλασσας θα μετρούσαν τις εκατέρωθεν ακτογραμμές, θα έβρισκαν τις αναλογίες, θα όριζαν την επήρεια των νησιών, και τέλος θα οριοθετούσαν είτε την υφαλοκρηπίδα είτε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (Α.Ο.Ζ.), με έναν πολύ προβλέψιμο στις ημέρες μας τρόπο – εκτός και εάν τους επιτρέπονταν να δικάσουν με την περιβόητη αρχή της επιείκειας (ex auquo et bono) οπότε η κρίση τους θα διέφερε σε κάποιον βαθ

H κρίση της ειρήνης και οι ρίζες του πολέμου. Το ερμηνευτικό έλλειμμα της νεοτερικότητας [1] Όλες οι θεωρίες του πολέμου και της ειρήνης λαμβάνουν ως δεδομένη την κρατοκεντρική συγκρότηση της ανθρωπότητας. Με τον όρο κρατοκεντρισμός ορίζουμε την προσέγγιση του συνόλου κοσμοσυστήματος ως του αθροίσματος των πολιτικά συγκροτημένων (ή κρατικών) κοινωνιών που συνυπάρχουν στο εσωτερικό του και εν προκειμένω στον πλανήτη γη,των κοινωνιών που συνυπάρχουν στον πλανήτη γη. Εκτιμάται δηλαδή ότι η δομή αυτή του κοσμοσυστήματος είναι οριστική, έτσι ήταν ανέκαθεν και, επομένως, θα είναι ανεξέλικτη και στο μέλλον. Απόρροια του γεγονότος αυτού είναι και η επιλογή της νεοτερικής επιστήμης να μη συνδέει το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης με το είδος και, κατ’επέκταση, με την τυπολογία των κοινωνιών παρά μόνο με τη μορφολογία των πολιτευμάτων που απαντώνται στην εποχή μας.      Εντούτοις, το ερώτημα της εξελιξιμότητας ή μη της κρατοκεντρική δομής το κόσμου παραμένει ανοιχτό, όπως