IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Η μοίρα της Ρώμης προδιαγράφει τις ανθρωπόκαινες δυστοπίες.   Ο ρόλος των κλιματικών-οικολογικών αλλαγών και των πανδημιών στην πτώση της άλλοτε πανίσχυρης μεσογειακής αυτοκρατορίας Για την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έχουν γραφτεί τόσα πολλά βιβλία και ιστορικές μελέτες, που κυριολεκτικά καλύπτουν ολόκληρες βιβλιοθήκες. Οι παραδοσιακές ιστορικές ερμηνείες αποδίδουν την παρακμή και την πτώση της πρώτης και μακροβιότερης πλανητικής αυτοκρατορίας, στις διαρκώς διογκούμενες οικονομικοπολιτικές αντιφάσεις, στις ανεπίλυτες εθνικές-πολιτισμικές αντιπαλότητες, στη φθορά από τις επιθέσεις των ολοένα και πιο ισχυρών βαρβάρων, καθώς και στα εγγενή κυβερνητικά αδιέξοδα της αυταρχικής μονοκρατορίας και της χαώδους ρωμαϊκής γραφειοκρατίας. Αραγε, ποιος από τους παραπάνω υπαρκτούς ιστορικούς παράγοντες έπαιξε καθοριστικό ρόλο για το μοιραίο τέλος της πανίσχυρης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η επικράτεια της οποίας, για πολλούς αιώνες, απλώνονταν στο 80% του γνωστού τότε κόσμου; Ο πειρασμός να υιοθε

Όταν ο αυτοκράτορας Αδριανός περιόδευσε σε εκείνη την καταπράσινη χώρα αντιλήφθηκε ένα πράγμα: Ήταν αδύνατο να κατακτήσεις μια χώρα σαν τη Σκωτία, τόσο μακρινή και με άγνωστα υψίπεδα. Έτσι, αποφάσισε να οχυρώσει την περιοχή, διασφαλίζοντας τουλάχιστον τη ρωμαϊκή κυριαρχία μέχρι και τη βόρεια Βρετανία. Ωστόσο, το μηχανικό του χρησιμοποίησε πέτρα για να χτίσει ένα εντυπωσιακό τείχος και όχι ξύλο, όπως συνήθιζε ο ρωμαϊκός στρατός. Ο λόγος ήταν διότι εκείνα τα μέρη δεν διέθεταν δέντρα για άφθονη ξυλεία. Αυτό ήταν απολύτως φυσιολογικό για μια τέτοια χώρα. Τα θανάσιμα προβλήματα για την ύπαρξη του ρωμαϊκού κράτους θα συνδέονταν άρρηκτα με την έλλειψη ξυλείας στην καρδιά της Ρώμης, στη Μεσόγειο. Ίσως καμία αυτοκρατορία στον κόσμο δεν επεκτάθηκε τόσο συστηματικά και σταθερά όσο η Ρώμη στην αρχαιότητα. Οι θεσμοί της λειτουργούσαν τόσο αποτελεσματικά που μπορούσαν να νικήσουν τους πλέον ευφυείς και επικίνδυνους αντιπάλους, όπως ο Καρχηδόνιος Αννίβας, ή ο Έλληνας βασιλιάς Πύρρος.