IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το δίλημμα αφορά τον σταθμό «Βενιζέλου» και την τύχη των αρχαίων  που βρέθηκαν εκεί. Η Θεσσαλονίκη είναι απόλυτα διχασμένη. Η κατάρα της Φυλής μας: Διχασμός. Σύμφωνα με κάποια ξένη μυθολογία, όταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και τους διαφόρους λαούς, έπεσε να κοιμηθεί. Οταν ξύπνησε αντιλήφθηκε ότι είχε δημιουργηθεί ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο Ελληνας με την εξυπνάδα του και την καπατσοσύνη του είχε βάλει όλους τους άλλους λαούς στη σειρά και τους καταδυνάστευε. Πάνσοφος ο Θεός, όπως είναι, βρήκε αμέσως τη λύση. Με τα ίδια ακριβώς υλικά (τα οποία ομολογουμένως δεν είναι και πολύ καλής ποιότητας) έφτιαξε έναν άλλο Ελληνα και ξανάπεσε να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα βρήκε όλους τους λαούς να κάθονται σε έναν μεγάλο κύκλο, να γελούν ευχαριστημένοι και στη μέση δύο Ελληνες να τσακώνονται. Το δίδαγμα του μύθου είναι εξαιρετικά απλό, αλλά δυστυχώς πολύ αληθινό. Το διαπιστώνετε κάθε μέρα. Τσακωνόμαστε για ψύλλου πήδημα. Το πλέον χαρακτηριστικό είναι το οδήγημα. Αν κάποιος δεν οδηγεί όπως

(...) την επιχειρηματολογία μπορεί πλέον να την αναπτύξει πλήθος Θεσσαλονικέων, που έκαναν αίτημα δικό τους αυτό που αρχικώς συκοφαντήθηκε ως μια αγκύλωση αρχαιολόγων: Στη συμβολή των οδών Εγνατίας και Βενιζέλου αποκαλύφηκαν  σε βάθος περίπου 6 μέτρων και σε έκταση περίπου 1.600 τετραγωνικών μέτρων  αρχαιότητες του 4ου αιώνα και των πρωτοβυζαντινών χρόνων:   δημόσιοι χώροι  και κτίρια, μεγάλοι δρόμοι, κι ανάμεσά τους, σε μήκος 77 μέτρων, ο κύριος οδικός άξονας της αρχαίας Θεσσαλονίκης (decumanus maximus), λαμπρός στην αρχική του κατασκευή, στρωμένος με μάρμαρα και με ορθογώνιες λίθινες πλάκες. Ουσιαστικά ήρθε στο φως ένα μοναδικό μνημείο, ένα μεγάλο  οικιστικό σύνολο στο κέντρο της αρχαίας πόλης, ιδιαίτερης σημασίας, καθώς συνδέεται αναπόσπαστα με την ιστορία, την πολεοδομική οργάνωση και την κοινωνική ζωή της Θεσσαλονίκης στο πέρασμα 16 αιώνων . Έναν ολόκληρο χρόνο μετά την ανεκδιήγητη γνωμοδότησή του υπέρ της απόσπασης και της απομάκρυνσης των αρχαιοτήτων της  Βενιζέλου,

Ξεπερνούν τις 104.000 τα κινητά αρχαιολογικά ευρήματα (νομίσματα, αγγεία, λυχνάρια, κοσμήματα από χρυσό, χαλκό, άργυρο, κεραμικά, γυάλινα κ.ά.) που εντόπισαν οι αρχαιολόγοι της 9ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων κατά τη διάρκεια των επταετών, μέχρι σήμερα, ανασκαφικών εργασιών τους στους τέσσερις (από τους αρχικά επτά) σταθμούς του Μετρό της Θεσσαλονίκης. Ως «ανακεφαλαίωση των αρχαιολογικών πεπραγμένων στη διάρκεια των εργασιών διάνοιξης του Μετρό στη Θεσσαλονίκη» χαρακτήρισε η διευθύντρια της 9ης ΕΒΑ Δέσποινα Μακροπούλου τη διάλεξη με θέμα: «Διαδρομή δεκάξι αιώνων με το μετρό από το Βαρδάρη ως το Συντριβάνι ή από τη Χρυσή Πύλη ως την Κασσανδρεωτική. Οι Σταθμοί διηγούνται» που έδωσε το βράδυ της Δευτέρας, στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης. Στη διήγησή τους, διά στόματος της αρχαιολόγου και παρουσία εκατοντάδων ακροατών, που κατέκλυσαν την αίθουσα «Μανόλης Ανδρόνικος» αλλά και ολόκληρο το χώρο υποδοχής του Αρχαιολογικού Μουσείου, οι σταθμοί «μίλησαν» για τη Χρυσή

Τα έργα διάνοιξης της σήραγγας για το μετρό της Θεσσαλονίκης «σκόνταψαν», θα έλεγαν πολλοί από εκείνους που έχουν δίφραγκα στα μάτια, πάνω στη Μέση Οδό της πόλης. Στην πραγματικότητα η σκαπάνη των μηχανικών αποκάλυψε έναν θησαυρό που ουδέποτε θα μπορούσε να προσεγγίσει η σκαπάνη των αρχαιολόγων, λόγω του υπερκείμενου αστικού ιστού της ζώσας Θεσσαλονίκης. Ομως , το διαμάντι που αναδύθηκε από τα σπλάχνα της διαχρονικής διαδρομής -μάλιστα ένας δρόμος - της πόλης που θεμελίωσε ο Κάσσανδρος με το όνομα της αδελφής του Μεγαλέξανδρου είναι ανεκτίμητο . Πρόκειται για την ίδια τη Μέση Οδό , ένα μικρό βεβαίως μέρος της, αλλά εμβληματικό και θα έλεγα μνημειακό εις ό,τι αφορά τη δομή του και τα όσα σημαίνει (και καταδείχνει). Η Μέση Οδός στις ελληνιστικές, τις ρωμαϊκές και τις βυζαντινές πόλεις -κυρίως τις μεγάλες- χαρακτηρίζει τις προτεραιότητες της πολεοδομίας τους - μια τέχνη που με τον Ιππόδαμο έγινε επιστήμη και θέσπισε κανόνες που φθάνουν και ισχύουν έως τις μέρες μα