Γιώργος Ρόρρης ...
''Δεν θέλω φωτομοντέλα, αλλά ανθρώπους πάσχοντες'' Οταν πρόκειται να πάω στο ατελιέ του, ο Γιώργος Ρόρρης, για να μου κάνει οικονομία, πάντα με συμβουλεύει… να πάρεις το λεωφορείο με το νούμερο Β5, περνάει από την Αλεξάνδρας και κάνει στάση στη Λιοσίων, εκεί κατεβαίνεις και ανηφορίζοντας δυο βήματα είναι η Τροφωνίου. Ενας μικρός δρόμος με φαναρτζίδικα, μάντρες αυτοκινήτων, μικρομάγαζα και πορνεία. Κάποιοι σταματάνε με μηχανάκια και μπαίνουν να δουν τα κορίτσια. Από τις πόρτες και τα παράθυρα βγαίνουν τραγούδια της Πέγκυ Ζήνα. Στο 12 στέκεται ακόμη μια ξεχασμένη μονοκατοικία της δεκαετίας του ’20∙ διώροφο, βαμμένο κάποτε με δυνατή ώχρα και στην όψη της κρέμεται ένα μπαλκόνι με ωραίες σιδεριές. Ο Ρόρρης στην κορυφή της ξύλινης σκάλας με καλημερίζει και μου λέει… μπες στο δωμάτιο που ζωγραφίζω κι έρχομαι, το έχω ζεστάνει. Το δωμάτιο χωρίς την πράξη της ζωγραφικής, χωρίς τον ίδιο να κάθεται μπροστά στο καβαλέτο, χωρίς το μοντέλο να ποζάρ