IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Η Κίνα του Μάο και το απότομο «Άλμα προς τα Εμπρός». Το καλοκαίρι του 1949 , ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, με επικεφαλής το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, εισήλθε στο Πεκίνο και κατέλαβε την εξουσία της χώρας. Ο εθνικιστής ηγέτης Chiang Kai-shek κατέφυγε στην Ταϊβάν, ενώ ο στρατός διαλύεται στο τέλος του τετραετούς εμφυλίου πολέμου.  Ο Μάο Τσετουνγκ ( 26 Δεκεμβρίου 1893 – 9 Σεπτεμβρίου 1976), ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, κηρύσσει την "σοσιαλιστική επανάσταση" και την ίδρυση της "Λαϊκής Δημοκρατίας". Ο Μαοϊσμός θα αποτελέσει έμπνευση για μια ολόκληρη γενιά ακτιβιστών της δεκαετίας του '60 και του '70.  Τα γεγονότα του 1949 ήταν μια πραγματική επανάσταση και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Ένας στρατός που αποτελούνταν από αγρότες ανέτρεψε την παλιά άρχουσα τάξη, αντιτάχθηκε στον δυτικό ιμπεριαλισμό και δημιούργησε τις βάσεις για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα.  Ο Chiang Kai-shek μέχρι τότε εκπροσωπούσε τα σ

Ο εθνικισμός και η κατάρρευση  του σοβιετικού κομμουνισμού. Το γεγονός ότι ο εθνικισμός μπορεί να γίνει κατανοητός ως μια από τις αιτίες της κατάρρευσης του κομμουνισμού δεν είναι μια άποψη την οποία συμμερίζονται όλοι. Για παράδειγμα, σειρά επιστημονικών εργασιών που αφορούν το τέλος του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση ισχυρίζονται πως ο εθνικισμός έπαιξε μικρό ρόλο. Πως τα κύρια γεγονότα έλαβαν χώρα εντός των επίσημων θεσμών της Μόσχας και είχαν λίγη συνάφεια με την κοινωνία ή πως ο εθνικισμός ήταν περίπου ένα περιθωριακό κίνητρο ή με οριακή επιρροή στις δράσεις όσων εμπλέκονταν στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων. Αποτυχημένες ιδεολογίες και θεσμοί, μια οικονομία σε παρακμή, το βάρος του στρατιωτικού ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ και οι εργαλειακοί στόχοι πλουτισμού της νομεκλαντούρας έπαιξαν τον κύριο ρόλο. Σε πολλές αφηγήσεις για το τέλος του κομμουνισμού, ο εθνικισμός απεικονίζεται απλώς ως συνέπεια της πτώσης, ως φάση μετά την αποσύνθεση του κομμουνισμού, και όχι ως αυτόνομη

O Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος ,  The Great Patriotic War ,  Вели́кая Оте́чественная война́ Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος.  Στις 2 Μαΐου 1945, δυο φαντάροι σκαρφάλωσαν σε ένα τεράστιο μισογκρεμισμένο κτήριο και στερέωσαν στον εξώστη του ένα κοντάρι με ένα κόκκινο πανί, ραμμένο όπως-όπως από τρία τραπεζομάντηλα. Ένας πολεμικός φωτορεπόρτερ ονόματι Γεβγένι Χαλντέι τους απαθανάτισε. Το στιγμιότυπο τυπώθηκε σε εκατομμύρια αντίτυπα, δημοσιεύτηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Το μήνυμα ήταν εκκωφαντικό, δοξαστικό. Η σοβιετική σημαία κυμάτιζε στο Ράιχστανγκ. Το Βερολίνο είχε καταληφθεί. Ο ναζισμός είχε ηττηθεί στην καρδιά του. Πόσες ανορθογραφίες δεν θα μπορούσαν να ανιχνευτούν, πόσα φάλτσα… Η φωτογραφία κάθε άλλο παρά αυθόρμητη ήταν. Mέχρι κάστινγκ είχε κάνει ο Γεβγένι Χαλντέι για να διαλέξει τα "μοντέλα" που του άρεσαν περισσότερο. Η φωτογραφία είχε ρετουσαριστεί –είχαν εκ των υστέρων προστεθεί στο φόντο της καπνοί εκρήξεων. Κυρίως δε είχε σβηστεί

 Σταλινισμός: Το πικρό φρούτο της ήττας της επανάστασης.  Μέχρι τα τέλη του 1923, σχεδόν παντού στον κόσμο, το επαναστατικό κύμα έχει αρχίσει να εξασθενεί. Η γερμανική επανάσταση έχει ηττηθεί και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ένα φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό πολίτευμα, έχει δώσει μία σχετική σταθερότητα. Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν προκάλεσε την ανάφλεξη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης όπως πίστευαν οι Μπολσεβίκοι. Ο ίδιος ο Λένιν αποτελούσε ένα οδυνηρό σύμβολο της παρακμής της επανάστασης, καθώς όλο και πιο συχνά είχε εγκεφαλικά επεισόδια και τελικά πέθανε το 1924. Η επαναστατημένη Ρωσία ήταν εγκλωβισμένη, περιβαλλόμενη από εχθρούς κατεστραμμένη από τον πόλεμο και οικονομικά εξαθλιωμένη. Οι άνθρωποι αγωνίζονταν να επιβιώσουν σε άθλιες συνθήκες, το μπολσεβίκικο καθεστώς παρουσίαζε στοιχεία εσωστρέφειας και σταδιακά μεταμορφωνόταν σε μία φρικτή παρωδία των πρώην σοσιαλιστικών ιδανικών του. Το μεγάλο ψέμα της πολιτικής ιστορίας του 20ου αιώνα είναι πως το αποτέ

Η ήττα της ουτοπίας.   Το ακόλουθο άρθρο του Ιταλού φιλοσόφου Νορμπέρτο Μπόμπιο (1909-2004) δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Stampa στις 18-09-1991.   Norberto Bobbio Το ότι φασισμός και κομμουνισμός πρέπει να ενοποιούνται με την ίδια καταδικαστική κρίση δεν είναι κάτι καινούργιο που διατυπώνεται αυτές τις μέρες. Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επεξεργάστηκαν και χρησιμοποίησαν ευρέως μια πολιτική και ιστοριογραφική έννοια που τους ταύτιζε: ολοκληρωτισμός. Ολοκληρωτικός ο φασισμός, ολοκληρωτικός και ο κομμουνισμός. Ηταν φυσικό αυτή η θεματική να επαναληφθεί και να γίνει νέο και φλογερό κίνητρο συζήτησης μετά την καταστροφική κατάρρευση των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών καθεστώτων. Προξενεί ωστόσο έκπληξη το γεγονός ότι, με το να φανερώνουμε τις αδιαμφισβήτητες αναλογίες σε ό,τι αφορά το σύστημα εξουσίας, λησμονούμε ότι ο κομμουνισμός, διαφορετικά από τον φασισμό, υπήρξε ένα ιδεώδες που διέτρεξε όλη την Ιστορία της Δύσης επί δύο χιλιάδες χρόνια έως σήμερα.