Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος.
Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος.
Στις 2 Μαΐου 1945, δυο φαντάροι σκαρφάλωσαν σε ένα τεράστιο μισογκρεμισμένο κτήριο και στερέωσαν στον εξώστη του ένα κοντάρι με ένα κόκκινο πανί, ραμμένο όπως-όπως από τρία τραπεζομάντηλα. Ένας πολεμικός φωτορεπόρτερ ονόματι Γεβγένι Χαλντέι τους απαθανάτισε. Το στιγμιότυπο τυπώθηκε σε εκατομμύρια αντίτυπα, δημοσιεύτηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Το μήνυμα ήταν εκκωφαντικό, δοξαστικό. Η σοβιετική σημαία κυμάτιζε στο Ράιχστανγκ. Το Βερολίνο είχε καταληφθεί. Ο ναζισμός είχε ηττηθεί στην καρδιά του.
Πόσες ανορθογραφίες δεν θα μπορούσαν να ανιχνευτούν, πόσα φάλτσα… Η φωτογραφία κάθε άλλο παρά αυθόρμητη ήταν. Mέχρι κάστινγκ είχε κάνει ο Γεβγένι Χαλντέι για να διαλέξει τα "μοντέλα" που του άρεσαν περισσότερο. Η φωτογραφία είχε ρετουσαριστεί –είχαν εκ των υστέρων προστεθεί στο φόντο της καπνοί εκρήξεων. Κυρίως δε είχε σβηστεί από τον δεξί καρπό τού πίσω στρατιώτη το δεύτερο ρολόι του –ένα ρολόι το οποίο πιθανότατα είχε εκείνος βουτήξει από κάποιον Γερμανό.
Φαντάζεστε πώς κάποιος θα αφηγούνταν το περιστατικό αποδομώντας τον μύθο, εκμηδενίζοντας τη λάμψη του: Στέλεχος της σοβιετικής προπαγάνδας με κάμερα Λάικα ανά χείρας αγγαρεύει περιερχόμενους πλιατσικολόγους και σκηνοθετεί την εικόνα ενός θριάμβου, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν σημαίνει παρά την αντικατάσταση του ναζιστικού από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Για να μην προσθέσουμε ότι το παλικάρι με τα δυο ρολόγια λέγεται Αμπντουλχακίμ Ισμαϊλοβ και ανήκει στη μικρή τουρκογενή εθνότητα των Κουμούκων. Τι δείχνει λοιπόν η φωτογραφία; Έναν άρπαγα μουσουλμάνο να καμαρώνει στην καρδιά της Ευρώπης!
Εάν φρίξατε με την παραπάνω ερμηνεία, άλλο τόσο πρέπει να φρίξετε με το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Ογδοηκοστή Επέτειο από την Έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο εγκρίθηκε από 535 παρόντες. Όχι επειδή όσα αναφέρει είναι αναληθή. Αλλά επειδή αλλοιώνεται –παραχαράσσεται– το μεδούλι της Ιστορίας.
Ο σταλινισμός εγκαθιδρύθηκε μετά τον θάνατο του Λένιν και ανέκοψε τη Νέα Οικονομική Πολιτική, με την οποία ο ιδρυτής της Σοβιετικής Ένωσης έβαζε νερό στο δογματικό κρασί του. Ο σταλινισμός είχε όλα τα γνωρίσματα μιάς στυγνής δεσποτείας. Η εξουσία μονοπωλούνταν από έναν στενό κύκλο "φωτισμένων" του Κόμματος, που κι εκείνων η ζωή κρεμόταν από μια λέξη του Πατερούλη. Τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στραγγαλίζονταν, η έκφραση διαφωνίας ή δυσαρέσκειας προς το καθεστώς τιμωρούνταν βάναυσα. Ο κεντρικός σχεδιασμός κρατούσε την οικονομία σε αναιμική κατάσταση όταν δεν προξενούσε λιμούς. Εάν τους αντιφρονούντες έτρωγε το μαύρο σκοτάδι, πληθυσμοί ολόκληροι ξεριζώνονταν απ’ τη γη τους, μετακινούνταν για να υπηρετήσουν το όραμα ή τα καπρίτσια του ηγέτη. Η προσωπολατρεία είχε φτάσει στο ζενίθ της, ο Στάλιν λατρευόταν –με το στανιό–σαν θεός. Η πλαστογράφηση της πραγματικότητας ώστε να ταιριάζει με τις επιθυμίες του καθεστώτος οργίαζε.
Ο Στάλιν αποπειράθηκε προσέτι να τα βρει, στα τέλη της δεκαετίας του 1930, με τον Χίτλερ. Με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοβ (από τα ονόματα των δύο υπουργών Εξωτερικών) νόμισε ότι εξασφάλιζε πως η Γερμανία δεν θα εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση. Τον Ιούνιο του 1941 διαψεύστηκε οικτρά.
Ο "Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος", όπως αποκαλείται στα ρώσικα η σύρραξη με τον Άξονα, κόστισε τη ζωή σε σχεδόν είκοσι εκατομμύρια Σοβιετικούς. Έπεσαν όλοι εκείνοι προτιμώντας τον δικό τους έναντι του παρόμοιου ξένου ολοκληρωτισμού; Υπερασπίστηκαν δρόμο-δρόμο, πόρτα-πόρτα το Στάλινγκραντ για χατίρι του Κόμματος και του "Μουστάκια", όπως αποκαλούσαν τον Ιωσήφ Τζουγκασβίλι;
Προφανώς όχι. Περί πάτρης αμύνονταν κατά τον άριστο ομηρικό οιωνό. Σε έναν τιτάνιο αγώνα είχαν ριχτεί για να ανακόψουν τους εισβολείς, αγώνα ο οποίος υπερέβαινε επιμέρους καταγωγές και θρησκεύματα. Βαθιά πίστη τους πως η πατρίδα (η "πόλη" όπως την έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες) δεν ήταν ούτε ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός ούτε οι κρατούντες του Κρεμλίνου. Αλλά η κάθε γυναίκα, ο κάθε άνδρας που η ταυτότητα και η μοίρα του είχαν ζυμωθεί μαζί της.
Διαισθάνονταν επίσης –παρά ήξεραν– ότι τα σχέδια του Χίτλερ εάν ευοδώνονταν θα είχαν ολέθριες συνέπειες για τον κόσμο. Πως ό,τι είχε καταφέρει ο άνθρωπος επί χιλιετίες, οι αξίες και ο πολιτισμός του, θα ισοπεδωνόταν. Ότι σε Ανατολή και σε Δύση θα επιβαλλόταν μία φρίκη που παρόμοιά της η ανθρωπότητα δεν είχε ξαναζήσει. Για να την αποτρέψουν θυσιάστηκαν.
Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου είναι απαράδεκτο διότι βάζοντας πλάι-πλάι τους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα, παραβλέπει ότι ο ναζισμός σήμαινε το απόλυτο κακό. Ενώ η "δικτατορία του προλεταριάτου" την αποτρόπαια διαστρέβλωση μιας ευγενούς ιδέας. "Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος" λέει σοφά για την Αριστερά ο Διονύσης Σαββόπουλος.
"Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις…" θα μού υπενθυμίσετε. Ο χιτλερισμός εντούτοις ήταν η κόλαση η ίδια. Ο ορκισμένος αντικομμουνιστής Τσώρτσιλ το είχε αντιληφθεί πλήρως. Για αυτό και συμμάχησε ασμένως με τον Στάλιν προκειμένου να τον νικήσει.
Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου ποτέ δεν θα εγκρινόταν από τους ιστορικούς ηγέτες της μεταπολεμικής Ευρώπης. Ο Μιτεράν, ο Κολ, ο Αντρεότι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου ανήκαν στη γενιά που είχε ζήσει στο πετσί της τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είχαν πλήρη συνείδηση των αποχρώσεων και των προτεραιοτήτων.
Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου είναι, σε τελευταία ανάλυση, πολιτικά άστοχο καθώς -έμμεσα έστω- υποβαθμίζει την προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης, διάδοχο της οποίας νοιώθει τον εαυτό της η σημερινή Ρωσία. Προφανώς ο Πούτιν πόρρω απέχει από έναν δημοκρατικό ηγέτη μιας ανοιχτής κοινωνίας. Το να προσβάλλεις ωστόσο τα ιερά και τα όσια ενός ολόκληρο έθνους μονάχα προς το συμφέρον τής ειρήνης και της συνεννόησης δεν λειτουργεί.
Μπράβο στους Έλληνες ευρωβουλευτές οι οποίοι καταψήφισαν ένα τέτοιο κείμενο.
Χρήστος Χωμενίδης,
συγγραφέας
30/9/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Όταν το Ευρωκοινοβούλιο αλληθωρίζει
προς την Ακροδεξιά.
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου το 2009 να καθιερώσει την 23η Αυγούστου ημέρα εξίσωσης του φασισμού και του ναζισμού με τον κομουνισμό καθώς και η πρόσφατη απόφασή του να αποδώσει εξ ίσου τις ευθύνες για την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επικαλούμενο το Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροφ, αποσκοπεί κατ’ αρχήν να αποπροσανατολίσει τους ευρωπαίους από την αδυναμία του καπιταλισμού να λειτουργήσει ανθρώπινα χωρίς τα όρια που του επέβαλε στην άσκηση της κοινωνικής πολιτικής το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού, πριν τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Γιαυτό ο Ulrich Beck υποστήριζε ότι «το κοινωνικό κράτος – στη Δύση – είναι νόθο τέκνο του κομμουνισμού, γεννημένο από το φόβο απέναντί του». Γιαυτό και ανακαλείται βαθμιαία με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Αλλά και ο Eric Hobsbawm στην “Εποχή των άκρων” διαπιστώνει ότι: «Τα πιο διαρκή αποτελέσματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, επιδίωξη της οποίας ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού, συνίστανται στη διάσωση του ανταγωνιστή της τόσο στην περίοδο του πολέμου όσο και της ειρήνης». Διότι χωρίς τη νίκη της ΕΣΣΔ επί του Χίτλερ «ο Δυτικός κόσμος, συνεχίζει ο Hobsbawm, πιθανότατα θ’ αποτελούνταν σήμερα από μια σειρά παραλλαγών αυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων». Ειδικότερα στην περίοδο της ειρήνης μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, «τον ανάγκασε να αυτομεταρρυθμιστεί για ν’ ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της συστημικής αντιπαράθεσης καπιταλισμού – σοσιαλισμού». Με άλλα λόγια, η εξαφάνιση του σοβιετικού μπλοκ επιφέρει και την εξαφάνιση του δυτικοευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κράτους πρόνοιας διότι είχε οικοδομηθεί από το φόβο της σύγκρισης μαζί του. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι διατεθειμένο να κάνει σημαντικές παραχωρήσεις στους εργαζόμενους και τους φτωχούς μόνον όταν υπάρχει η σοβαρή απειλή μιας εναλλακτικής λύσης, ενός διαφορετικού τρόπου παραγωγής ο οποίος υπόσχεται στους εργαζόμενους τα δικαιώματά τους. Για να διατηρήσει τη νομιμοποίησή του, ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος να δείχνει ότι μπορεί να λειτουργεί καλύτερα απ’ ό,τι η εναλλακτική λύση ακόμη και για τους εργάτες και τους φτωχούς, αλλά από τη στιγμή που αυτή η εναλλακτική λύση εξαφανίζεται, δεν έχει λόγους να μην ανακαλέσει τις παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει μετά το 1989.
Όμως ό,τι και αν πιστεύει κανείς για την ΕΣΣΔ, ακόμη και αν ασπάζεται τις χειρότερες εκδοχές, δεν μπορεί να εθελοτυφλεί, όπως το Ευρωκοινοβούλιο και να αρνείται την πραγματικότητα που βιώσαμε: Όσο υπήρχε δηλαδή το αντίπαλο δέος η ευημερία ανθούσε στην Ευρώπη ενώ η εξαφάνισή του συμπαρασύρει έκτοτε τα πάντα. Οι διαπιστώσεις βέβαια δεν περιορίζονται στην κοινωνική πολιτική. Διότι αμέσως με τη διάλυση της ΕΣΣΔ άρχισαν οι πόλεμοι, κατ’ αρχήν με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου κατά του Σαντάμ, οι οποίοι έκτοτε πολλαπλασιάστηκαν με άμεση συνέπεια τις ατέλειωτες προσφυγικές ροές που αποκαλύπτουν και το δήθεν ουμανιστικό πρόσωπο της Ευρώπης. Συνέβαιναν όλα αυτά πριν τη διάλυση της ΕΣΣΔ; Η σημαντικότερη ίσως διαπίστωση αφορά τον τρόπο διάλυσης του Συμφώνου της Βαρσοβίας αλλά και της ΕΣΣΔ και της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων στα ανατολικά κράτη. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, καθεστώτα που ελέγχουν τη δικαιοσύνη και τις ένοπλες δυνάμεις να παραδίνονται αμαχητί και να θεωρούνται ολοκληρωτικά;
Ας μη ξεχνάμε ότι ο φασισμός και ο ναζισμός αποτελούν πολιτικές εκφάνσεις των κρίσεων του καπιταλισμού, όπως εν προκειμένω του μεσοπολέμου, και τα αίτιά τους θα πρέπει να αναζητηθούν στη λειτουργία του καπιταλισμού στα κράτη της Δυτικής Ευρώπης, η οποία συνεχίζει να υποθάλπει τον ναζισμό κάθε φορά που υπηρετεί τις επιδιώξεις της, όπως απέδειξε η υποστήριξη του ναζιστικού ένοπλου “Δεξιού Τομέα” στην Ουκρανία προκειμένου να καταλυθεί πραξικοπηματικά η εξουσία του εκλεγμένου προέδρου Γιαννουκόβιτς.
Όμως, το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου παραποιεί την ιστορία. Αποσιωπά κατ’ αρχήν ότι από το Μάρτη μέχρι τον Αύγουστο του 1939 έγιναν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη Βρετανία, στη Γαλλία και στην Σοβιετική Ένωση για τη συνασπισμένη αντιμετώπιση του ναζισμού χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Η Σοβιετική Ένωση αφέθηκε μόνη της τη στιγμή που η Βρετανία προσπαθούσε να περισώσει την αυτοκρατορία της και να αρπάξει όσες αποικίες μπορούσε από τους άλλους (Συρία , Λίβανο, Ιράκ). Ο ίδιος ο Στάλιν στον λόγο του στις 3/7/1941 είχε πει για το Σύμφωνο: «Τι κερδίσαμε όταν κλείσαμε το σύμφωνο της μη επίθεσης με τη Γερμανία; Εξασφαλίσαμε για ενάμιση χρόνο ειρήνη και τη δυνατότητα να προετοιμάσουμε τις δυνάμεις μας για αντίσταση, αν τυχόν η φασιστική Γερμανία, παρά την ύπαρξη του συμφώνου αποτολμούσε να επιτεθεί στη χώρα μας. Αυτό είναι συγκεκριμένο κέρδος για εμάς και απώλεια για τη Γερμανία». Ο ιστορικός Νίκος Ψυρούκης υποστηρίζει ότι «το σοβιετογερμανικό σύμφωνο μη επίθεσης αποτελούσε άμεση συνέπεια της πολιτικής “της ύφεσης και μη επέμβασης” των δυτικών δυνάμεων, της πολιτικής του “Μονάχου” και της έμπρακτης εφαρμογής του». Εκείνο που θα πρέπει να προσθέσει ο γράφων είναι ότι ποτέ ιστορικά οι πόλεμοι δεν είχαν ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο αλλά πάντα οικονομικό. Αυτό αποδεικνύει και η σύγκρουση Ουάσινγκτον – Μόσχας που συνεχίζεται αμείωτη και σήμερα παρά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
http://www.anixneuseis.gr/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%b2%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%b9%ce%bf-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%b8%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b6%ce%b5%ce%b9/
30/9/2019
Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου είναι απαράδεκτο διότι βάζοντας πλάι-πλάι τους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα, παραβλέπει ότι ο ναζισμός σήμαινε το απόλυτο κακό. Ενώ η "δικτατορία του προλεταριάτου" την αποτρόπαια διαστρέβλωση μιας ευγενούς ιδέας. (...) ''
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Όταν το Ευρωκοινοβούλιο αλληθωρίζει
προς την Ακροδεξιά.
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου το 2009 να καθιερώσει την 23η Αυγούστου ημέρα εξίσωσης του φασισμού και του ναζισμού με τον κομουνισμό καθώς και η πρόσφατη απόφασή του να αποδώσει εξ ίσου τις ευθύνες για την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επικαλούμενο το Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροφ, αποσκοπεί κατ’ αρχήν να αποπροσανατολίσει τους ευρωπαίους από την αδυναμία του καπιταλισμού να λειτουργήσει ανθρώπινα χωρίς τα όρια που του επέβαλε στην άσκηση της κοινωνικής πολιτικής το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού, πριν τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Γιαυτό ο Ulrich Beck υποστήριζε ότι «το κοινωνικό κράτος – στη Δύση – είναι νόθο τέκνο του κομμουνισμού, γεννημένο από το φόβο απέναντί του». Γιαυτό και ανακαλείται βαθμιαία με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Αλλά και ο Eric Hobsbawm στην “Εποχή των άκρων” διαπιστώνει ότι: «Τα πιο διαρκή αποτελέσματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, επιδίωξη της οποίας ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού, συνίστανται στη διάσωση του ανταγωνιστή της τόσο στην περίοδο του πολέμου όσο και της ειρήνης». Διότι χωρίς τη νίκη της ΕΣΣΔ επί του Χίτλερ «ο Δυτικός κόσμος, συνεχίζει ο Hobsbawm, πιθανότατα θ’ αποτελούνταν σήμερα από μια σειρά παραλλαγών αυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων». Ειδικότερα στην περίοδο της ειρήνης μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, «τον ανάγκασε να αυτομεταρρυθμιστεί για ν’ ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της συστημικής αντιπαράθεσης καπιταλισμού – σοσιαλισμού». Με άλλα λόγια, η εξαφάνιση του σοβιετικού μπλοκ επιφέρει και την εξαφάνιση του δυτικοευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κράτους πρόνοιας διότι είχε οικοδομηθεί από το φόβο της σύγκρισης μαζί του. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι διατεθειμένο να κάνει σημαντικές παραχωρήσεις στους εργαζόμενους και τους φτωχούς μόνον όταν υπάρχει η σοβαρή απειλή μιας εναλλακτικής λύσης, ενός διαφορετικού τρόπου παραγωγής ο οποίος υπόσχεται στους εργαζόμενους τα δικαιώματά τους. Για να διατηρήσει τη νομιμοποίησή του, ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος να δείχνει ότι μπορεί να λειτουργεί καλύτερα απ’ ό,τι η εναλλακτική λύση ακόμη και για τους εργάτες και τους φτωχούς, αλλά από τη στιγμή που αυτή η εναλλακτική λύση εξαφανίζεται, δεν έχει λόγους να μην ανακαλέσει τις παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει μετά το 1989.
Όμως ό,τι και αν πιστεύει κανείς για την ΕΣΣΔ, ακόμη και αν ασπάζεται τις χειρότερες εκδοχές, δεν μπορεί να εθελοτυφλεί, όπως το Ευρωκοινοβούλιο και να αρνείται την πραγματικότητα που βιώσαμε: Όσο υπήρχε δηλαδή το αντίπαλο δέος η ευημερία ανθούσε στην Ευρώπη ενώ η εξαφάνισή του συμπαρασύρει έκτοτε τα πάντα. Οι διαπιστώσεις βέβαια δεν περιορίζονται στην κοινωνική πολιτική. Διότι αμέσως με τη διάλυση της ΕΣΣΔ άρχισαν οι πόλεμοι, κατ’ αρχήν με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου κατά του Σαντάμ, οι οποίοι έκτοτε πολλαπλασιάστηκαν με άμεση συνέπεια τις ατέλειωτες προσφυγικές ροές που αποκαλύπτουν και το δήθεν ουμανιστικό πρόσωπο της Ευρώπης. Συνέβαιναν όλα αυτά πριν τη διάλυση της ΕΣΣΔ; Η σημαντικότερη ίσως διαπίστωση αφορά τον τρόπο διάλυσης του Συμφώνου της Βαρσοβίας αλλά και της ΕΣΣΔ και της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων στα ανατολικά κράτη. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, καθεστώτα που ελέγχουν τη δικαιοσύνη και τις ένοπλες δυνάμεις να παραδίνονται αμαχητί και να θεωρούνται ολοκληρωτικά;
Ας μη ξεχνάμε ότι ο φασισμός και ο ναζισμός αποτελούν πολιτικές εκφάνσεις των κρίσεων του καπιταλισμού, όπως εν προκειμένω του μεσοπολέμου, και τα αίτιά τους θα πρέπει να αναζητηθούν στη λειτουργία του καπιταλισμού στα κράτη της Δυτικής Ευρώπης, η οποία συνεχίζει να υποθάλπει τον ναζισμό κάθε φορά που υπηρετεί τις επιδιώξεις της, όπως απέδειξε η υποστήριξη του ναζιστικού ένοπλου “Δεξιού Τομέα” στην Ουκρανία προκειμένου να καταλυθεί πραξικοπηματικά η εξουσία του εκλεγμένου προέδρου Γιαννουκόβιτς.
Όμως, το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου παραποιεί την ιστορία. Αποσιωπά κατ’ αρχήν ότι από το Μάρτη μέχρι τον Αύγουστο του 1939 έγιναν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη Βρετανία, στη Γαλλία και στην Σοβιετική Ένωση για τη συνασπισμένη αντιμετώπιση του ναζισμού χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Η Σοβιετική Ένωση αφέθηκε μόνη της τη στιγμή που η Βρετανία προσπαθούσε να περισώσει την αυτοκρατορία της και να αρπάξει όσες αποικίες μπορούσε από τους άλλους (Συρία , Λίβανο, Ιράκ). Ο ίδιος ο Στάλιν στον λόγο του στις 3/7/1941 είχε πει για το Σύμφωνο: «Τι κερδίσαμε όταν κλείσαμε το σύμφωνο της μη επίθεσης με τη Γερμανία; Εξασφαλίσαμε για ενάμιση χρόνο ειρήνη και τη δυνατότητα να προετοιμάσουμε τις δυνάμεις μας για αντίσταση, αν τυχόν η φασιστική Γερμανία, παρά την ύπαρξη του συμφώνου αποτολμούσε να επιτεθεί στη χώρα μας. Αυτό είναι συγκεκριμένο κέρδος για εμάς και απώλεια για τη Γερμανία». Ο ιστορικός Νίκος Ψυρούκης υποστηρίζει ότι «το σοβιετογερμανικό σύμφωνο μη επίθεσης αποτελούσε άμεση συνέπεια της πολιτικής “της ύφεσης και μη επέμβασης” των δυτικών δυνάμεων, της πολιτικής του “Μονάχου” και της έμπρακτης εφαρμογής του». Εκείνο που θα πρέπει να προσθέσει ο γράφων είναι ότι ποτέ ιστορικά οι πόλεμοι δεν είχαν ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο αλλά πάντα οικονομικό. Αυτό αποδεικνύει και η σύγκρουση Ουάσινγκτον – Μόσχας που συνεχίζεται αμείωτη και σήμερα παρά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
http://www.anixneuseis.gr/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%b2%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%b9%ce%bf-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%b8%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b6%ce%b5%ce%b9/
30/9/2019
'' (...) Περί πάτρης αμύνονταν κατά τον άριστο ομηρικό οιωνό. Σε έναν τιτάνιο αγώνα είχαν ριχτεί για να ανακόψουν τους εισβολείς, αγώνα ο οποίος υπερέβαινε επιμέρους καταγωγές και θρησκεύματα. Βαθιά πίστη τους πως η πατρίδα (η "πόλη" όπως την έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες) δεν ήταν ούτε ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός ούτε οι κρατούντες του Κρεμλίνου. Αλλά η κάθε γυναίκα, ο κάθε άνδρας που η ταυτότητα και η μοίρα του είχαν ζυμωθεί μαζί της. Διαισθάνονταν επίσης –παρά ήξεραν– ότι τα σχέδια του Χίτλερ εάν ευοδώνονταν θα είχαν ολέθριες συνέπειες για τον κόσμο. Πως ό,τι είχε καταφέρει ο άνθρωπος επί χιλιετίες, οι αξίες και ο πολιτισμός του, θα ισοπεδωνόταν. Ότι σε Ανατολή και σε Δύση θα επιβαλλόταν μία φρίκη που παρόμοιά της η ανθρωπότητα δεν είχε ξαναζήσει. Για να την αποτρέψουν θυσιάστηκαν.
Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου είναι απαράδεκτο διότι βάζοντας πλάι-πλάι τους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα, παραβλέπει ότι ο ναζισμός σήμαινε το απόλυτο κακό. Ενώ η "δικτατορία του προλεταριάτου" την αποτρόπαια διαστρέβλωση μιας ευγενούς ιδέας. (...) ''
