IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο σουρεαλισμός της προκαταβολής φόρου. Λίγες μέρες πριν, συναντήθηκα για πρώτη φορά μετά τις διακοπές με έναν καλό επαγγελματία με τον οποίο συνεργάζομαι. Όταν τον ρώτησα πώς πέρασε το καλοκαίρι του, μου απάντησε ότι φέτος δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να πάει διακοπές. Υποψιαζόμενος τι συνέβη, τον ξαναρώτησα αν η αιτία γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι φέτος οι δουλειές του πάνε πολύ καλά. Μου απάντησε ναι. Αυτή η σουρεαλιστική συζήτηση δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί λίγα χρόνια πριν. Κι αυτό, γιατί η παράλογη απαίτηση της προκαταβολής φόρου από τους ελεύθερους επαγγελματίες είναι κάτι που μόλις τα τελευταία χρόνια επιβλήθηκε στο πλαίσιο των μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης. Σκεφτείτε το. Αν φέτος οι δουλειές σας πάνε καλά, θα κληθείτε να προκαταβάλετε επιπλέον φόρο αντίστοιχο του φετινού σας τζίρου για του χρόνου. Στην καλύτερη περίπτωση να χρειαστεί να κάνετε κάποιες επιμέρους θυσίες για να πληρώσετε τα χρέη σας, όπως με το να μην πάτε θερινές διακοπές. Στη χειρ

«Σας στέλνω έναν πρόχειρο υπολογισμό» έγραφε στο email ο Kύπριος λογιστής. Είχε επισυνάψει ένα αρχείο με τον φόρο που θα πλήρωνε ένας δικηγόρος των Aθηνών εάν φορολογείτο στην Κύπρο. Με συνολικό δηλωθέν εισόδημα 180.000 ευρώ είχε μόλις πληρώσει εδώ στην Ελλάδα 71.000 ευρώ φόρο. Προσθέτοντας και τον φόρο που είχε παρακρατηθεί όλο τον χρόνο (35.000 ευρώ) και τις ασφαλιστικές εισφορές (14.400 ευρώ), οι υποχρεώσεις του φέτος προς το Δημόσιο είχαν εκτοξευθεί στις 120.400 ευρώ. Ο λογιστής σημείωνε: «Οπως βλέπετε, η ίδρυση μιας εταιρείας εδώ συμφέρει πολύ». Πράγματι, στην Κύπρο θα πλήρωνε περίπου 29.000 ευρώ (συμπεριλαμβανομένων των ασφαλιστικών εισφορών και όλων των πάγιων εξόδων). Αντίστοιχους υπολογισμούς ο εν λόγω λογιστής και συνάδελφοι του καλούνται να κάνουν πλέον συχνά. Είναι συνήθως το πρώτο βήμα στη συζήτηση με υποψήφιους πελάτες που σκέφτονται να μεταφέρουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα στην Κύπρο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλοι έχουν τον ίδιο στόχο: να γλιτώσουν

Πού να το φανταζόταν ο Άρθουρ Μίλερ όταν έγραφε για τον πλασιέ Γουίλι Λόμαν στην Αμερική της οικονομικής ύφεσης, ότι η κατάρρευση της μικροαστικής και μεσοαστικής τάξης θα ήταν τόσο επίκαιρη στην Ελλάδα του 2017. Και πόσο "ταιριαστό" θα ήταν το δράμα του ανθρώπου που προσπαθεί να ονειρευτεί μία καλύτερη ζωή αλλά συνθλίβεται από την οδυνηρή πραγματικότητα και τη διάψευση των προσδοκιών του.  Βεβαίως άλλη ήταν η αφετηρία της σκέψης του Μίλερ στο έργο του, όπου βάζει τον ήρωά του να συνθλιβεί από τις απαιτήσεις της εκπλήρωσης του American dream. Ήθελε να απευθύνει και μία καταγγελία στο ανθρωποφαγικό σύστημα.  Ωστόσο στο τέλος, το αποτέλεσμα δεν διαφέρει. Μήπως κάτι τέτοιο δεν συνέβη και στη χώρα μας; Δεν κυνήγησαν έστω και με λάθος τρόπο το όνειρο, το... greek dream οι πολίτες της; Δανειζόμενοι και ως χώρα αλλά και ως άτομα υπέρογκα ποσά προσπαθώντας να ανέβουν όχι ένα αλλά πολλά σκαλοπάτια στην κλίμακα της προσωπικής κοινωνικής και οικονομικής καταξίωσης.