IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 COMMONS WIKIMEDIA Οι Σταυροφόροι καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ Ιούλιος 1099: Η λεηλασία της Ιερής Πόλης. Η κατάληψη της  Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους  και οι φρικτές σφαγές που ακολούθησαν.   Η Ιερουσαλήμ θεωρείται η ιερή πόλη για τις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες: τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ. Από τα μέσα του 7ου αιώνα η ιερή πόλη είχε κατακτηθεί από τους μουσουλμάνους κατά την πρώτη φάση της αραβοϊσλαμικής επέκτασης. Η πόλη παρέμεινε σε μουσουλμανική κυριαρχία μέχρι το καλοκαίρι του 1099, οπότε και έφτασαν στην περιοχή τα στρατεύματα της Α΄ Σταυροφορίας, η οποία είχε διακηρυγμένο σκοπό την «απελευθέρωση» των Αγίων Τόπων και της Ιερουσαλήμ από τους μουσουλμάνους. Ήταν Ιούνιος του 1099. Οι Σταυροφόροι είχαν φτάσει πια έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ‧ είχαν ξεκινήσει δυο χρόνια πριν από την κεντρική και δυτική Ευρώπη. Αφού διέσχισαν τη βαλκανική, έκαναν στάση στην Κωνσταντινούπολη, πέρασαν στη Μικρά  Ασία όπου κατατρόπωσαν τ

Οι Σταυροφορίες των παιδιών στις αρχές του 13ου αιώνα, ήταν ίσως η πιο χαρακτηριστική ένδειξη της έκφρασης της Πίστης στον Μεσαίωνα.  Πηγαίνοντας με Στεγνά Πόδια Στον Παράδεισο. Η Σταυροφορία των παιδιών (1212).  Οι Σταυροφορίες των παιδιών στις αρχές του 13ου αιώνα, ήταν ίσως η πιο χαρακτηριστική ένδειξη της έκφρασης της Πίστης στον Μεσαίωνα. Μιας Πίστης που απαιτούσε την πλήρη εμπιστοσύνη στις πληροφορίες, στους θρύλους και στις αφηγήσεις των προσκυνητών των Αγίων Τόπων γιατί προσδοκούσε μια εύκολη πρόσβαση στον Παράδεισο, στην αιώνια σωτηρία της ψυχής. Οι Σταυροφόροι άλλωστε με απόφαση του πάπα δεν περνούσαν από την δοκιμασία του Καθαρτηρίου και οι ηγεμόνες -βασιλείς ή στρατηγοί των Σταυροφοριών- είχαν την γενική αναγνώριση και τον σεβασμό από τους πιστούς. Ο Άγιος Λουδοβίκος Ζ’, βασιλιάς της Γαλλίας, αγιοποιήθηκε όχι μόνο για την ευσεβή, λιτή ζωή του αλλά και γιατί ηγήθηκε σε δύο σταυροφορίες στην 7η σταυροφορία στην Αίγυπτο και την 8η στην Τυνησία όπου και ξεψύχησε

Το σχίσμα των εκκλησιών (Ορθόδοξης και Καθολικής, 1054) έβαλε την Βυζαντινή αυτοκρατορία στο στόχαστρο του κάθε πάπα, καθώς επόμενο ήταν να βλέπει το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ως σχισματικό. Οι στρατιωτικές ανάγκες επέβαλλαν στους αυτοκράτορες του Βυζαντίου να συνάπτουν συμμαχίες με δυτικές δυνάμεις (Βενετσιάνους, Γενουάτες κ.λπ.). Τα ανταλλάγματα σχεδόν πάντα ήταν η παροχή προνομίων με αναπόφευκτο επακόλουθο να περάσει στους ξένους η οικονομική δύναμη και να υποτιμηθεί το νόμισμα. Κι όσο η Βυζαντινή αυτοκρατορία κατέρρεε οικονομικά, τόσο πιο έντονη γινόταν η πίεση του παπισμού, που κάποια στιγμή βρήκε συμμάχους τους ίδιους τους φεουδάρχες της Δύσης. Για καθόλου θρησκευτικούς λόγους: Για να μην αποδυναμώνεται το φέουδο, το κληρονομούσε πάντα ο πρωτότοκος. Οι λοιποί γιοι έμεναν άκληροι κι άεργοι και συνήθως ακολουθούσαν εκκλησιαστική σταδιοδρομία. Κάποια στιγμή, όμως, επήλθε κορεσμός που συνέπεσε με πληθυσμιακή έκρηξη στη Δύση. Τα εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας έγ