IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Τουρκία – Δύση:  ποιος καθορίζει αυτή τη σχέση; Η Τουρκία βρίσκεται σε πορεία εκδημοκρατισμού από τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Συνέπεσε το ξεκίνημα αυτής με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, η οποία προφανώς έγινε αμιγώς με τα κριτήρια που επέβαλε η ψυχροπολεμική περίοδος και η ανάγκη ανάσχεσης του σοβιετικού κινδύνου   Η Τουρκία βρίσκεται σε πορεία εκδημοκρατισμού από τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Συνέπεσε το ξεκίνημα αυτής με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, η οποία προφανώς έγινε αμιγώς με τα κριτήρια που επέβαλε η ψυχροπολεμική περίοδος και η ανάγκη ανάσχεσης του σοβιετικού κινδύνου. Η Τουρκία παραμένει στο μέσον της δημοκρατικής μετάβασης, ενώ τα τελευταία χρόνια –κόντρα στις μεγάλες προσδοκίες που αρχικά δημιούργησε– ο πρόεδρος Ερντογάν έχει οπισθοχωρήσει δραματικά. Ολες οι διεθνείς εκθέσεις άλλωστε μαρτυρούν την απουσία διαχωρισμού των τριών εξουσιών, με την ποδηγέτηση της δικαστικής εξουσίας (όπως συνέβαινε κατά κόρον και στα χρόνια της κυριαρχίας των κοσμικών κεμαλιστών), τον έλεγχο

  Γιατί ο παροξυσμός των τουρκικών απειλών πολέμου στο Αιγαίου, ‘’ακουμπά’’ στην Αλεξανδρούπολη. Αφορμή για το παρόν άρθρο, στάθηκε μια εκτενής ανάλυση στην εφημερίδα Yeni Safak της 1/7/2022 στον απόηχο της πρόσφατης συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη με τίτλο: ‘’Είναι η κήρυξη νέου <<ψυχρού πολέμου>> του ΝΑΤΟ ένα μέσο για τη μεταρρύθμιση του διπολικού κόσμου ; ’’. Γράφει ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΔΡΙΑΝΗΣ* Δύο αποσπάσματα δίνουν, κατά τη γνώμη μου, κρίσιμη διάσταση στα θέματα στρατηγικής ασφάλειας του  Αιγαίου:   Α)  ‘’…Η νέα γραμμή, ή το <<εικονικό τείχος>> από τη Βαλτική στο Αιγαίο, είναι πλέον σαν το νέο κέντρο βάρους του κόσμου….’’ Επισήμανση: Η εφημερίδα φερέφωνο του προέδρου Ερντογάν, μετακινεί τη γραμμή Βαλτική – Καύκασος του προηγούμενου  ψυχρού πολέμου, στη γραμμή Βαλτική – Αιγαίο ως γραμμή διαχωρισμού του νέου ψυχρού πολέμου με την Τουρκία, τοποθετημένη όχι προς τη Δύση αλλά ανατολικά της νέας γραμμής. Β) ‘’ …Το τμήμα του Αιγαίου, το οποίο πυροδότησε εντάσεις μ

Κέρδισε ή έχασε η Ελλάδα από τον συμβιβασμό με την Τουρκία στο ΝΑΤΟ; Η ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ θα προχωρήσει ομαλά. Η απειλή άσκησης βέτο από την Τουρκία αντιμετωπίστηκε με έναν τρόπο που όλοι δηλώνουν νικητές. Το ενδιαφέρον για την ελληνική πλευρά επικεντρώνεται στο ποιες θα είναι οι συνέπειες στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, μετά την προσαρμογή της Ατλαντικής Συμμαχίας στη βούληση της Τουρκίας. Τουλάχιστον με βάση το αποτέλεσμα αυτό προκύπτει. Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή που υπήρξαν διαπραγματεύσεις, η Τουρκία έλαβε ανταλλάγματα για να αποσύρει την απειλή. Του Ζαχαρία Μίχα * ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Οι σκανδιναβικές χώρες υποστηρίζουν ότι όσα συμφωνήθηκαν με την Τουρκία δεν αντιβαίνουν τις αρχές, τις αξίες και τη νομοθεσία τους! Αυτό είναι πρόβλημα ουσίας -όχι μόνο ηθικό- για τη Δύση συνολικά, παρότι όλοι σιωπούν. Διότι και μόνο η ανάγκη να προβούν σε αυτή τη διευκρίνιση

  Γιατί η Δύση υποκύπτει στον Ερντογάν Ενώπιον του βέτο της Τουρκίας στην εισδοχή Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, η ηγεσία της Δύσης ήταν υποχρεωμένη να επιλέξει ανάμεσα σε δύο ενδεχόμενα, αμφότερα ταπεινωτικά. Είτε να αφήσει την Ατλαντική Σύνοδο να ολοκληρωθεί χωρίς τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, η οποία νοείται ως μήνυμα αποφασιστικής συσπείρωσης απέναντι στη Ρωσία, είτε να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του Ταγίπ Ερντογάν. Προτιμήθηκε το δεύτερο, ώστε η ταπείνωση να βιωθεί περισσότερο διακριτικά από την Σουηδία και την Φινλανδία, αντί να γίνει αντιληπτή παγκοσμίως. Τρίτο ενδεχόμενο δεν υπήρχε, διότι απλούστατα δεν υπήρχε ο τρόπος να παρακαμφθεί το τουρκικό βέτο ή να εξαναγκασθεί η Τουρκία να το άρει άνευ ανταλλαγμάτων. Είναι αυτό που ποτέ δεν αντιλήφθηκαν λ.χ. οι Φινλανδοί πολίτες, οι οποίοι καίτοι υποστηρίζουν την ένταξη της χώρας τους στο ΝΑΤΟ σε ποσοστό 79%, το υψηλότερο στα χρονικά, επιθυμούσαν παράλληλα, σε ποσοστό 70%, να μην υπάρξουν παραχωρήσεις στην Το

  Το “καφενείο” δεν βλέπει τη στροφή των ΗΠΑ στην Ουκρανία και τις αναλογίες με την Κύπρο το 1974 Όπως συμβαίνει συνήθως στη ζωή, στο τέλος έρχεται η πραγματικότητα να προσγειώσει όσους αρνούνται ή απλά δεν μπορούν να διακρίνουν εγκαίρως την πολυδιάστατη φύση των πραγμάτων. Με κίνδυνο να καταντήσει κουραστικό, επαναλαμβάνουμε ότι δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο, τα πάντα κινούνται στο φάσμα του γκρι, από γκρι πολύ σκούρο μέχρι γκρι πολύ ανοικτό. Κι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Του Ζαχαρία Μίχα * ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Αφού, λοιπόν, περάσαμε από τη φάση «καλά και κακά κανόνια», όπου αναλόγως των προτιμήσεών οι «εμπόλεμοι του καναπέ» χρωμάτιζαν τους πραγματικά εμπόλεμους με άσπρα και μαύρα χρώματα, όλα δείχνουν πως άπαντες σύντομα θα υποχρεωθούν να κατέβουν από το συννεφάκι τους . Για δε τους «αναλυτές» των τηλεοπτικών παραθύρων είδαν στον ουκρανικό πόλεμο μία ευκαιρία για άπλετη δ