IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Πως το έλεγαν το είδος αυτό; Άνθρωπο. Πριν πόσα χρόνια εμφανίστηκε; Πριν 200,000. Ο προϊστορικός άνθρωπος δεν έκανε τη ζημιά. Σεβόταν και ζούσε σε αρμονία με τη φύση. Ο ιστορικός άνθρωπος τα κατέστρεψε όλα. Για την ακρίβεια αυτοκαταστράφηκε. Τα τελευταία 5,000 χρόνια. Τα τελευταία 300 χρόνια ήταν όμως τα πιο καταστροφικά. Γίνεται ένα τόσο «έξυπνο» είδος να την πάτησε τόσο πολύ; Γίνεται. Αν καβαλήσεις το καλάμι, όλα γίνονται. Ο ιστορικός άνθρωπος αποδείχτηκε το πιο ανόητο, βάρβαρο, εγωπαθές κι αλαζονικό είδος που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη. Δεν σεβάστηκε τίποτα στο πέρασμά του. Ούτε τη φύση, ούτε τα ζώα, ούτε την ιστορία. Κυρίως όμως ούτε τον συνάνθρωπό του. Αντί να σεβαστεί κανόνες εκατομμυρίων ετών, προσπάθησε να επιβάλει τους δικούς του. Έσπευσε να εξαντλήσει τη γη από πόρους που πήραν εκατομμύρια χρόνια να δημιουργηθούν. Επιδίωξε να ξεζουμίσει τον πλανήτη στο βωμό του κέρδους και της απληστίας του. Κατανάλωνε σαν να μην έχει αύριο. Αλλά κυρίω...

Η ελπίδα είναι γοργόνα και φορά για ρούχο της τη θάλασσα. Μοιάζει με το πιο γόνιμο χωράφι κι είναι φορές που στη ρημάδα την ανάγκη για ζωή, χρειάστηκε μόνο μια στιγμή, για να μεταμορφώσει τους πιο τολμηρούς ανθρώπους στους πιο αντρειωμένους ναυτικούς! Έστω κι αν εκείνοι ποτέ δεν παραδέχτηκαν τη ναυτοσύνη τους και την απέραντη αγάπη τους για την αγριάδα και το αχαλίνωτο πάθος της θάλασσας. Όπως ο Ολυμπίτης καραβομαραγκός Μιχάλης Αναστασιάδης, που με ένα ναυτικό φυλλάδιο όργωσε ολάκερο τον κόσμο. Είχε μόνο τα χέρια του και κάτι αμίλητους μα ακούραστους συντρόφους: το πριόνι, το σφυρί, ένα χοντρό μολύβι, που είχε για παρέα ένα μικρό λίγο σκουριασμένο κουμπάσο. Με αυτά σχεδίασε και έχτισε ολομόναχος θεόρατα ξύλινα πλεούμενα, μα ο νους του ήταν στη στεριά, στη φαμίλια και το μικρό χωριό, που ήταν ο θόλος στον ουρανό της ψυχής του. Κι όμως ο ίδιος δεν καπετάνευε, ήξερε να σουλατσάρει και να σμιλεύει τη ψυχή του ξύλου, ένιωθε τη θάλασσα σαν τη μοναδική αληθινή διέξοδ...