ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Πως το έλεγαν το είδος αυτό;
Άνθρωπο.
Πριν πόσα χρόνια εμφανίστηκε;
Πριν 200,000. Ο προϊστορικός άνθρωπος δεν έκανε τη ζημιά. Σεβόταν και ζούσε σε αρμονία με τη φύση. Ο ιστορικός άνθρωπος τα κατέστρεψε όλα. Για την ακρίβεια αυτοκαταστράφηκε. Τα τελευταία 5,000 χρόνια. Τα τελευταία 300 χρόνια ήταν όμως τα πιο καταστροφικά.
Γίνεται ένα τόσο «έξυπνο» είδος να την πάτησε τόσο πολύ;
Γίνεται. Αν καβαλήσεις το καλάμι, όλα γίνονται. Ο ιστορικός άνθρωπος αποδείχτηκε το πιο ανόητο, βάρβαρο, εγωπαθές κι αλαζονικό είδος που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη. Δεν σεβάστηκε τίποτα στο πέρασμά του. Ούτε τη φύση, ούτε τα ζώα, ούτε την ιστορία. Κυρίως όμως ούτε τον συνάνθρωπό του.
Αντί να σεβαστεί κανόνες εκατομμυρίων ετών, προσπάθησε να επιβάλει τους δικούς του. Έσπευσε να εξαντλήσει τη γη από πόρους που πήραν εκατομμύρια χρόνια να δημιουργηθούν. Επιδίωξε να ξεζουμίσει τον πλανήτη στο βωμό του κέρδους και της απληστίας του. Κατανάλωνε σαν να μην έχει αύριο. Αλλά κυρίως δεν κατάλαβε ποτέ ότι στον πλανήτη αυτό ήταν φιλοξενούμενος κι όχι ιδιοκτήτης.
Έφτιαξε βόμβες, έφτιαξε πυρηνικά, αλλά το χειρότερο που έκανε ήταν ότι ανακήρυξε τον συνάνθρωπό του ως το μεγαλύτερό του εχθρό. Αρνήθηκε να σεβαστεί ιστορία δισεκατομμυρίων ετών. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο πλανήτης αυτός είναι ένας κόκκος σκόνης σε σχέση με το μέγεθος του Σύμπαντος. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι η Γη στροβιλιζόταν και ισορροπούσε οριακά με 1,600 χιλιόμετρα την ώρα. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι χρειαζόταν ένα ελάχιστο τσικ για να ανατραπεί όλη αυτή η οριακή ισορροπία.
Δεν σεβάστηκε ούτε τη φύση. Σκότωσε τα ζώα κι όσα δεν σκότωσε, τα εκτόπισε. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι η ύπαρξή του εξαρτιόταν από την ύπαρξή τους. Ξερίζωσε τα δέντρα όπου τα βρήκε στο πέρασμά του. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι αυτά του εξασφάλιζαν το απαραίτητο οξυγόνο για να ζήσει. Πολέμησε με μανία το συνάνθρωπό του. Δεν κατάλαβε ποτέ, ότι η συνεργασία μαζί του ήταν η μόνη του ελπίδα για να επιβιώσει.
Αρνήθηκε πεισματικά να συλλάβει τα μεγέθη. Ποτέ δεν κατάλαβε ότι αυτός και τα οχτώ δισεκατομμύρια συνάνθρωποί του φιλοξενούνταν προσωρινά σε ένα από τα 200,000,000,000 αστέρια ενός από τα 3,000,000,000,000 γαλαξίες που για την ώρα ξέραμε ότι υπάρχουν. Δεν συνειδητοποίησε ποτέ πόσο φρέσκος ήταν στη γη. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι εάν η ηλικία του πλανήτη ήταν ένα ημερολογιακό έτος, ο ιστορικός άνθρωπος εμφανίστηκε κυριολεκτικά ένα λεπτό πριν τις 12.00 τα μεσάνυχτα, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος.
Χωρίστηκε σε κράτη, χωρίστηκε σε θρησκείες, χωρίστηκε σε κόμματα. Όπου υπήρχε πεδίο, χωρίστηκε, αντί να ενωθεί με τον συνάνθρωπό του. Το ένας κράτος πολέμησε με το άλλο. Η μία θρησκεία την άλλη. Το ένα κόμμα, το άλλο. Αντί να συνεργαστούν όλοι και να καταλάβουν ότι αυτή ήταν η μόνη τους ελπίδα για να επιβιώσουν.
Αρνήθηκε να κατανοήσει ότι τα μεγαλύτερο πρόβλημα δεν ήταν ο συνάνθρωπός του, αλλά τα πυρηνικά, η κλιματική αλλαγή και η τεχνητή νοημοσύνη, θέματα που θα έπρεπε να τους ενώσουν αντί να τους χωρίσουν.
Η τελική καταστροφή του ανθρώπινου είδους ήταν το Α.Ι. (τεχνητή νοημοσύνη).
Έφτιαξε ένα πιο έξυπνο είδος, το οποίο επιτέλους συνειδητοποίησε ότι για να σωθεί ο πλανήτης, θα έπρεπε να εκτοπιστεί το ανθρώπινο είδος.
Και να’ μαστε λοιπόν εμείς στη γη.
Να προσέξουμε να μη διαπράξουμε τα ολέθρια σφάλματα που έκανε το ανθρώπινο είδος. Και ποτέ να μην καβαλήσουμε το καλάμι.
Μόνο ενωμένοι θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
(από ένα πιθανό μάθημα ιστορίας
κάποιον Οκτώβριο του 2233)
κάποιον Οκτώβριο του 2233)