IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Κύριε Αναστασιάδη, δεν αντιμετωπίζεται η τουρκική επιθετικότητα με… επιστολές.   Κώστας Βενιζέλος   Η ανάγκη να αποστείλει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιστολή στον κατοχικό ηγέτη επιστολή, πηγάζει προφανώς και από τις εξαγγελίες του υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος «βλέπει» κινητικότητα στο Κυπριακό εντός καλοκαιριού. Προβλέπει κινητικότητα ενώ υπάρχουν εκτιμήσεις ακόμη και για το ενδεχόμενο η κατοχική Τουρκία να προκαλέσει «θερμό επεισόδιο» ( ή η κινητικότητα θα προκληθεί μετά το επεισόδιο;). Η επιστολή προφανώς στάλθηκε για να καλύψει σε μεγάλο βαθμό τις διπλωματικές ακροβασίες του υπουργού Εξωτερικών, που επιμένει στο πακέτο των ΜΟΕ, το οποίο και αδιέξοδο είναι και κινδύνους εμπεριέχει. Αλλά και ως απάντηση προφανώς στις πρόσφατες, νέες προκλήσεις των Τούρκων στην περίκλειστη περιοχή της κατεχόμενης Αμμοχώστου. Αν αυτό το τελευταίο ισχύει, σημαίνει πως αντί κινήσεων αποτροπής, επιλέγεται η τακτική να… παρακαλούν τους Τούρκους, μήπως και δεήσουν να σταματήσουν τον εποικισμό της πόλης.

ΗΠΑ vs. Τουρκίας: Φαύλος κύκλος… ρητορική υποκρισία και πραγματικότητα. Παραβιάζει κανείς ανοιχτές θύρες όταν διαπιστώνει μέγιστη υποκρισία στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Εξαντλώντας το διακηρυκτικό τους οπλοστάσιο στρέφονται εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, ενώ η στάση τους απέναντι στην ίδια και χειρότερη Τουρκία είναι εντελώς διαφορετική. Παρότι η ερμηνεία του «φαινομένου» είναι μάλλον απλή, κάποιες παράμετροι παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Του Ζαχαρία Μίχα * ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Εάν κανείς επιχειρήσει να βαθμολογήσει Ρωσία, Κίνα και Τουρκία με βάση τη στάση τους απέναντι στις περιώνυμες δυτικές αρχές και αξίες, είναι πιθανόν η Μόσχα και το Πεκίνο να λάβουν υψηλότερη βαθμολογία από την Άγκυρα. Ή τουλάχιστον υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα τα οποία αμφισβητούν βάσιμα την επίδοση της «συμμάχου Τουρκίας». Ασχέτως των γεωστρατηγικών επιχειρημάτων που μπορούν να εξηγήσουν τις επεκτατικές διαθέσεις και την

Να… δανειστούν το αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν! Το Ουκρανικό και η… εξαγωγή- ατελώς- του κυπριακού μοντέλου: Θέλουν οι δυτικοί να ισχύσει την Ουκρανία αυτά που προωθούν στην Κύπρο;   Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ Η εισβολή στην Ουκρανία συνεχίζεται και όσο ο πόλεμος διαρκεί, η καταστροφή και ο θάνατος κυριαρχούν. Όσο ο πόλεμος, λοιπόν, συνεχίζεται τόσο απομακρύνεται η ειρήνη. Οι προσπάθειες για να ξεκινήσει διαπραγμάτευση προσκρούουν στο γεγονός ότι οι σχεδιασμοί του επιτιθέμενου δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμη. Είναι προφανές πως όσο οι ρωσικές δυνάμεις προωθούνται εντός του εδάφους της Ουκρανίας τόσο εδραιώνονται οι θέσεις της Μόσχας. Δημιουργεί τετελεσμένα θέλοντας να αποτελέσουν μέρος μιας μελλοντικής διαπραγμάτευσης. Το θέμα, όταν και όποτε ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις, είναι τι θα συζητήσουν; Εάν ισχύσει αυτό που λένε στο Κίεβο με τη στήριξη του λεγόμενου δυτικού κόσμου, τότε το βασικό θέμα της διαπραγμάτευσης θα είναι η αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων εισβολής, ο σεβασμός της ανεξαρτησίας και τη

ΚΑΚΕΣ vs. ΚΑΛΕΣ στρατιωτικές εισβολές και κατοχές! ΗΠΑ, Ουκρανία και ΝΕΟΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΣ. Η στάση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο ζήτημα της Ουκρανίας έχει θέσει στο τραπέζι το ζήτημα της μόνιμα φοβικής αντιμετώπισης των εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά από το πολιτικό σύστημα και τους «καθεστωτικούς» απολογητές και προπαγανδιστές του στα ΜΜΕ. Τις προηγούμενες ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας έκθεση της αμερικανικής πρεσβείας στη Λευκωσία που ανέλυε από την αμερικανική οπτική γωνία τις αιτίες απόρριψης του Σχεδίου Ανάν πριν σχεδόν 20 χρόνια. Του Ζαχαρία Μίχα * ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Οι τότε απόψεις των Αμερικανών αποκαλύπτουν πολλά όταν διαβάζονται σήμερα. Αλήθεια, στην Ουάσιγκτον θεωρούν ακόμα σοφές τις προτάσεις για παρέμβαση στην κυπριακή κοινωνία με σκοπό να καταπολεμηθούν οι αιτίες που οδήγησαν στη μεγαλοπρεπή απόρριψη του Σχεδίου Ανάν; Θεωρούν ακόμα ότι το Σχέδιο αυτό που προώθησαν λυσσαλέα εξυπηρετ

Michael Rubin: ''There Is No Difference between Donetsk and Northern Cyprus'' USA-Victoria Nuland, Under Secretary of State for Political Affairs   Ο αναλυτής Michael Rubin (*)  ξεμπροστιάζει τη Νούλαντ! Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Ντονιέτσκ και των Κατεχόμενων στην Κύπρο – Μαριονέτα της Τουρκίας ο Τατάρ. Η κυπριακή γκάφα δείχνει βαθύτερο ελάττωμα πολιτικής: Σε συνέντευξη Τύπου στην Κύπρο κατά τη διάρκεια περιοδείας στην Ευρώπη, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ, δεν έκανε διαχωρισμό, όταν μίλησε για μια επικείμενη συνάντηση με τον Ερσίν Τατάρ, τον ηγέτη του τουρκοκρατούμενου βόρειου τμήματος του η χώρα. «Θα πάω στον Βορρά και θα περάσω λίγο χρόνο με τον Πρόεδρο Τατάρ», είπε πριν κάποιος από το ακροατήριο αμφισβητήσει τη νομιμοποίηση της κατοχής αποκαλώντας τον Τατάρ «πρόεδρο». «Υποθέτω ότι ήταν λάθος», είπε αφού επιβεβαίωσε με τους βοηθούς της που βρίσκονταν εκτός πόντιουμ. Αφήστε στην άκρη την ένσταση ότι επισκέφτηκε Κύπριους χωρίς να γνωρίζ

  ΣΚΙΤΣΟ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, οι σοκολάτες που έριχνε το ΝΑΤΟ στους Σέρβους και οι κυρώσεις. Κανένας πόλεμος δεν δικαιολογείται. Καμία χώρα δεν νομιμοποιείται να εισβάλει στην άλλη. Στην εποχή μας υποτίθεται ότι η διπλωματία μπορεί να λύσει διαφορές. Η πραγματικότητα είναι, όμως, άλλη. Γιατί εκείνο που ισχύει- ακόμη και όταν υποτίθεται η μάχη δίνεται διπλωματικά- είναι πως κάποιες χώρες, ισχυρές στρατιωτικά επιβάλλουν τις πολιτικές τους. Είτε πολιτικά είτε στρατιωτικά. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία καταδικάστηκε από τις περισσότερες χώρες. Όχι από όλες. Η μονίμως απούσα ΕΕ. αποφάσισε κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία ηγείται του αντί-ρωσικού μετώπου, αποφάσισε κυρώσεις, αλλά η ίδια κόστος δεν έχει. Σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση από τις κυρώσεις που αποφάσισε θα έχει και η ίδια κόστος. Είναι ως να πυροβολεί το πόδι της… Όπως πυροβόλησε το πόδι του και ο Πρόεδρος Πούτιν. Αλλά κ

 Ποιο «διεθνές δίκαιο»;   Πώς να ερμηνεύσει κανείς τη σιωπή της περίφημης «διεθνούς κοινότητας» στα περί "γαλάζιας πατρίδας" και στις εισβολές της Τουρκίας στο Β. Ιράκ και στη Β. Συρία; Παρατηρώντας την κατά το δοκούν ανάγνωση του διεθνούς δικαίου, αισθάνεται κανείς την ανάγκη να επαναλάβει τα βασικά. Τούτο δε συμβαίνει επειδή εκπλήσσεται από καθ’ εαυτό το γεγονός της επιλεκτικής ανάγνωσης, αλλά από την επίμονη επίκληση του διεθνούς δικαίου αποκλειστικά όταν η καταπάτησή του αφορά τα στρατηγικά συμφέροντα άλλων. Έχουμε συνηθίσει, δηλαδή, διαβάζοντας ιστορία να βλέπουμε πολιτικούς ή αναλυτές να επικαλούνται το διεθνές δίκαιο προς υπεράσπιση των συμφερόντων της πατρίδας τους. Δεν έχουμε συνηθίσει να τους βλέπουμε να το αγνοούν στην περίπτωση της πατρίδας τους και να το θυμούνται σε άλλες περιστάσεις. Γιατί… πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τη σιωπή της περίφημης «διεθνούς κοινότητας» στις επανειλημμένες εισβολές της Τουρκίας στο Βόρειο Ιράκ και στη Βόρεια Συρία;