IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ Μακρόν και Μέρκελ οδεύουν προς "διαζύγιο".   Über alles: Υποστηρικτές του κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία,  σε μια διαδήλωση στο Βερολίνο, τον Μάιο του 2014. THOMAS PETER/REUTERS  Η Γερμανία κατέστη και πάλι η κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη. Η κεντρική Ευρώπη έγινε η αλυσίδα εφοδιασμού της Γερμανίας και ουσιαστικά μέρος της «ευρύτερης γερμανικής οικονομίας», μια υλοποίηση της Mitteleuropa του εικοστού πρώτου αιώνα. Η υπόλοιπη Ευρώπη έγινε η εξαγωγική αγορά της Γερμανίας. Πολλοί έχουν θρηνήσει το σκοτεινό μονοπάτι στο οποίο βρίσκονται σήμερα η Ευρώπη και η διατλαντική σχέση, αλλά δεν έχει υπάρξει μεγάλη συζήτηση για το πού οδηγεί αυτό το μονοπάτι. Η ευρωπαϊκή αδυναμία και διαίρεση, μια στρατηγική «αποσύνδεση» από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ξέφτισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το «μετά την Ευρώπη», «το τέλος της Ευρώπης» -αυτά είναι τα ζοφερά σενάρια, αλλά υπάρχει μια ευχάριστη ασάφεια σε αυτά. Υπονοούν αποτυχημένα όνειρα, όχι εφιάλτες. Ω

Η ομιλία της Βρετανίδας πρωθυπουργού Theresa May στο ετήσιο Συνέδριο των Συντηρητικών την Κυριακή ήταν παραπάνω από σαφής: "Brexit σημαίνει Brexit. Και θα το κάνουμε να είναι μια επιτυχία”. Δεσμεύτηκε δε ότι η επίκληση του άρθρου 50 που εκκινεί την διαδικασία εξόδου από την Ε.Ε. θα πραγματοποιηθεί μέχρι το τέλος Μαρτίου του 2107: χωρίς απόφαση του Κοινοβουλίου, με άμεση προσφυγή της κυβέρνησης, στο όνομα της έκβασης του δημοψηφίσματος, μια που αυτό αποτελεί έκφραση δημοκρατικής κυριαρχίας. Σε αντίθεση, άλλωστε με την υπόλοιπη Ευρώπη, όπου εσχάτως η τάση είναι τα δημοψηφίσματα είτε να μην λαμβάνονται υπόψη είτε να επαναλαμβάνονται μέχρις ότου οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, στη μόνη χώρα της Ευρώπης χωρίς γραπτό σύνταγμα, αλλά με τη μεγαλύτερη παράδοση κοινοβουλευτισμού, η λαϊκή ετυμηγορία του Ιουνίου θεωρήθηκε αυτονόητα σεβαστή. Το πιο σημαντικό είναι ότι η Theresa May επέλεξε τη λογική του "hard Brexit” που διαρρηγνύει πλήρως τις θεσμικές σχέσεις με την Ε.

Πρόσωπο της χρονιάς του 2015 για το περιοδικό ΤΙΜΕ η καγκελάριος Μέρκελ, δέκα ακριβώς χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων της κατέχει επαξίως τον τίτλο. Αν μη τι άλλο, καθώς μέσα στη χρονιά αυτή βρέθηκε στην κορυφή με ποσοστά αποδοχής πρωτοφανή στα δημοσκοπικά χρονικά της Δύσης, για να δει μετά από λίγους μήνες την πολιτική της κυριαρχία όχι απλά να αμφισβητείται, αλλά να αποσαθρώνεται και να τίθεται ευθέως το ερώτημα όχι αν θα διεκδικήσει τέταρτη θητεία το 2017, αλλά αν θα εξαναγκασθεί άμεσα σε αποχώρηση από την Καγκελαρία! Με την πολιτική όχι μόνον στη Γερμανία και την Ευρώπη, αλλά στη Δύση συνολικά να είναι ολοένα και λιγότερο ουσία και περιεχόμενο και ολοένα συχνότερα επικοινωνιακή διαχείριση, δεν θα πρέπει να μας εκπλήττουν αυτές οι αιφνίδιες μεταπτώσεις από τα Ηλύσια Πεδία στα Τάρταρα. Έτσι το Ζενίθ της δημοτικότητας της Καγκελαρίου μπορεί να διαβασθεί σαν μια επιτυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση μιας κατάστασης πραγμάτων στην Ευρωζώνη που βιώνεται ως συμπίεση