Παράπλευρες ζημιές

Oποια και αν είναι η κατάληξη της ελληνικής κρίσης, η ακραία κλιμάκωση της πίεσης από το Βερολίνο στην Αθήνα έχει ήδη δύο σημαντικές παράπλευρες ζημιές:

• Πρώτον τις μέρες αυτές γνωρίσαμε τη σοβαρότερη από τη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας τον Δεκέμβριο του 2000, όταν Σιράκ και Σρέντερ παραλίγο να έλθουν στα χέρια δημόσια, σύγκρουση Γαλλίας - Γερμανίας. Αν μάλιστα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το ότι δηλαδή η ελληνική πρόταση συνδιαμορφώθηκε με τη βαρύνουσα συμβολή της Γαλλίας και της Επιτροπής, τότε επί της ουσίας ο Σόιμπλε αμφισβητεί την αξιοπιστία όχι μόνον της Αθήνας αλλά και του Παρισιού και των Βρυξελλών.

• Δεύτερον για πρώτη φορά μετά τη συγκρότηση του δεύτερου μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών στα τέλη του 2013, ο αντικαγκελάριος Γκάμπριελ, παρά τη σκληρή ρητορική των προηγούμενων ημερών, αισθάνθηκε την ανάγκη να απορρίψει δημόσια το ενδεχόμενο του Grexit, με τη σκυτάλη να περνά λίγο μετά στον ομοσπονδιακό πρόεδρο Γκάουκ, που δήλωσε ότι δεν μπορεί να φανταστεί την Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα.

Ο Γκάμπριελ προφανώς είδε τον κίνδυνο εσωκομματικής εξέγερσης και έσπευσε, μαζί με τον Σουλτς, να συνυπογράψει επιστολή στους ηγέτες της Ευρωζώνης, με την οποία αποδοκιμάζουν πλέον εμμέσως πλην σαφώς το παραλήρημα Σόιμπλε περί πενταετούς Grexit.

Η Γαλλία γνωρίζει πολύ καλά ότι μια Ευρωζώνη χωρίς την Ελλάδα θα οδηγήσει πρώτον σε συσχετισμούς πολύ πιο δυσμενείς για το Παρίσι και δεύτερον, με δεδομένο το πόσο μπροστά βγήκε ο Ολάντ στην κορύφωση της ελληνικής κρίσης, μη αίσια κατάληξη θα εμφανίσει τη χώρα ως εικονικό ισότιμο εταίρο του διμερούς ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.

Σε ό,τι αφορά την αντίδραση Γκάμπριελ, η εκτός ελέγχου κλιμάκωση από τον Σόιμπλε δυσχεραίνει τον ρόλο που θέλει η γερμανική σοσιαλδημοκρατία να υπηρετήσει με τη σκληρή φρασεολογία απέναντι στην Αθήνα. Να τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε κόμματα, κινήματα και μορφώματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και στην παραδοσιακή Σοσιαλδημοκρατία - Κεντροαριστερά, με την Ισπανία και την Πορτογαλία σαν τα πιο πιθανά πεδία κυβερνητικής συνεργασίας των δύο χώρων.

Η ελληνική κρίση κινδυνεύει να γίνει σημείο καμπής τόσο στις ισορροπίες του γαλλογερμανικού διδύμου όσο και στη δικομματική συναίνεση, στην οποία στηρίζεται ο μεγάλος συνασπισμός. Δημόσια σύγκρουση με τη Γαλλία, διαφοροποίηση του SPD. Η συνολική εικόνα δεν είναι ό,τι καλύτερο θα ήθελε η Μέρκελ έξι μήνες πριν από τη δέκατη επέτειο της ανάδειξής της στην καγκελαρία.

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

13-7-2015

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64217301