Είναι η ΕΕ "μαλακή" με τη Γαλλία για το έλλειμμα;
Κάθε εβδομάδα, επιλεγμένοι κορυφαίοι εμπειρογνώμονες απαντούν σε ένα νέα ερώτημα από την Judy Dempsey για τις προκλήσεις εξωτετικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας που διαμορφώνουν τον ρόλο της Ευρώπης στον κόσμο.
Denis Macshane
- Πρώην υπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου για την Ευρώπη
Η Γαλλία συγκρίνει τον εαυτό της με δύο χώρες στην ΕΕ. Κατά μήκος του Ρήνου, με τη Γερμανία, και περνώντας την Μάγχη, με τη Βρετανία. Στα γερμανικά, η λέξη για το χρέος και για την ενοχή είναι η ίδια: schuld. Στα γαλλικά, όπως και στις περισσότερες άλλες γλώσσες,
υπάρχουν δύο ξεχωριστές λέξεις. Η ιδέα του να έχεις χρέος είναι ενοχή, ανήκει στη Γερμανία, όχι στη Γαλλία ή στην Βρετανία.
Στην πραγματικότητα, η Γαλλία πρέπει να κοιτάζει με λαχτάρα τον τρόπο (χωρίς ενοχή) με τον οποίο η Βρετανία έχει διαχειριστεί το χρέος και τα ελλείμματα και την εντολή που έδωσε στην Τράπεζα της Αγγλίας να τυπώσει περισσότερα χρήματα υπό τον ευφημισμό της ποσοτικής χαλάρωσης. Το αποτέλεσμα είναι σαφές: το επίπεδο ανάπτυξης του Ηνωμένου Βασιλείου, η απασχόληση και τα φορολογικά έσοδα, είναι καλύτερα από αυτά της Γαλλίας.
Καθώς η Βρετανία αποσυνδέεται από την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της ΕΕ, η Γαλλία επωμίζεται τώρα το περισσότερο από το φορτίο άμυνας της ΕΕ εντός του ΝΑΤΟ -σε αντίθεση με τη Γερμανία, η οποία ξοδεύει περίπου τα μισά από αυτά που δαπανά η Γαλλία (ως ποσοστό του ΑΕΠ) για την κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας.
Επιπλέον, το όραμα του Βερολίνου για την αρετή, είναι εκείνο στο οποίο κάθε χώρα εξάγει και απολαμβάνει μαζικά εμπορικά πλεονάσματα και πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Αλλά χωρίς τα χρεωμένα κράτη με υψηλές εισαγωγές όπως η Γαλλία, ποιος αγοράζει τα γερμανικά αγαθά; Η ΕΕ ανακαλύπτει ότι η αιμορραγία ενός ασθενούς μέχρι αυτός να πεθάνει, δεν είναι ένα πετυχημένο φάρμακο, ανεξαρτήτως του τι λέει το βιβλίο.
Federico Steinberg
- Ανώτερος αναλυτής για την οικονομία και το διεθνές εμπόριο στο Elcano Royal Institute
Τις τελευταίες εβδομάδες οι Ευρωπαίοι έχουν γίνει μάρτυρες μιας όχι και εντελώς απροσδόκητης εξέλιξης στην ευρωζώνη. Είναι κάτι που όλοι γνώριζαν αλλά το οποίο τώρα γίνεται πιο προφανές: όλες οι χώρες είναι ίσες, αλλά κάποιες είναι πιο ίσες από τις άλλες. Ενώ η νέα ελληνική κυβέρνηση δυσκολεύεται εξαιρετικά να πάρει μια μεγαλύτερη δημοσιονομική “ανάσα” (όπως η μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος), η Γαλλία έλαβε άλλη μία παράταση για την επίτευξη του στόχου της για το έλλειμμα. Γιατί λοιπόν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Υπάρχουν τόσο οικονομικοί όσο και πολιτικοί λόγοι που δικαιολογούν την ήπια προσέγγιση της Κομισιόν προς τη Γαλλία. Σε οικονομικούς όρους, έχει νόημα να μειωθεί ο ρυθμός δημοσιονομικής συρρίκνωσης στη Γαλλία, για να αποτραπεί μια απότομη επιβράδυνση του ΑΕΠ της χώρας. Η ευρωζώνη πρέπει να αποφύγει άλλη μία ύφεση, και είναι πιθανό να το κάνει, δεδομένης της κατάρρευσης των τιμών του πετρελαίου, της υποτίμησης του ευρώ και της πολιτικής ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Αλλά η χαλάρωση των στόχων λιτότητας της Γαλλίας, μάλλον θα βοηθήσει.
Ωστόσο, ο κύριος λόγος για τον οποίο δόθηκε στη Γαλλία περισσότερος χρόνος, είναι πολιτικός. Είναι κοινό μυστικό στην Ευρώπη ότι η κύρια απειλή για το ευρώ θα ήταν μια εκλογική νίκη του Εθνικού Μετώπου της Marine Le Pen. Μια ευρωσκεπτικιστική Ελλάδα είναι διαχειρίσιμη, ενώ μια ευρωφοβική Γαλλία, δεν είναι. Η άνοδος του Εθνικού Μετώπου εξαρτάται από τις επιδόσεις της οικονομίας: λιγότερη λιτότητα, περισσότερη ανάπτυξη και περισσότερες θέσεις εργασίας είναι τα κλειδιά για να σταματήσει η άνοδος της γαλλικής άκρας δεξιάς. ΚΑι για αυτό η ΕΕ δεν είναι πολύ σκληρή με το έλλειμμα της Γαλλίας.
26/3/2015
της Judy Dempsey
http://www.capital.gr/
gmessages/showTopic.asp?id=4990617&nid=2264381
Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α
Is the EU Too Soft on France’s Budget Deficit?
Denis MacShaneFormer UK minister for Europe
France compares itself with two nations in the EU. Across the Rhine, Germany. Across the Channel, Britain. In German, the word for debt and guilt is the same:Schuld. In French, as in most other languages, there are two separate words. The view that to be in debt is to be guilty belongs to Germany, not to France or Britain.
In fact, France must look with longing at the guilt-free manner in which Britain has run up debt and deficits and ordered the Bank of England to print more money under the euphemism of quantitative easing. The result is clear: the UK’s levels of growth, employment, and tax revenues are better than France’s.
With Britain decoupling from the EU’s Common Foreign and Security Policy, France now shoulders most of the burden for EU defense within NATO—unlike Germany, which spends half as much as France does, as a share of GDP, on common security and defense.
Moreover, Berlin’s vision of virtue is one in which every nation exports and enjoys massive trade and current account surpluses. But without indebted, importing nations like France, who buys German goods? The EU is waking up to the fact that bleeding a patient until he dies is not successful medicine, whatever the textbook says.
Federico SteinbergSenior analyst for economy and international trade at the Elcano Royal Institute
Over the past few weeks, Europeans have been witnessing a not entirely surprising development in the eurozone. It is something everyone knew, but which is now becoming more evident: all countries are equal, but some are more equal than others. While Greece’s new government is finding it extremely arduous to gain more fiscal breathing space (such as a reduction in its budget’s primary surplus), France has been afforded yet another extension to meet its deficit target. So why the double standards?
There are both economic and political reasons to justify the European Commission’s soft approach to France. In economic terms, it makes sense to reduce the speed of France’s fiscal contraction to prevent a sharp slowdown in the country’s GDP. The eurozone needs to avoid another recession, and it is likely to do so given the collapse in oil prices, the depreciation of the euro, and the European Central Bank’s quantitative easing policy. But relaxing France’s austerity targets will probably help.
However, the main reason why France has been given more time is political. It is commonly acknowledged throughout Europe that the main threat to the euro would be an electoral victory for the right-wing National Front’s Marine Le Pen. A Euroskeptic Greece is manageable, but a Europhobic France is not. The National Front’s rise depends on how the economy performs: less austerity, more growth, and more jobs are the keys to stopping the French extreme Right in its tracks. And that is why the EU is not being too hard on France’s budget deficit.
ΠΗΓΗ:http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/?fa=59485