Δασικές πυρκαγιές: πού είναι η πρόληψη;


Δασικές πυρκαγιές: πού είναι η πρόληψη;

Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κρίση αν δεν έχεις καθαρό μυαλό. Αυτό θα πει: αναζητάς απροκατάληπτα τα διαθέσιμα δεδομένα, τα επεξεργάζεσαι λογικά, κάνεις τις εννοιολογικές διακρίσεις που απαιτούνται για την ερμηνεία τους και καταλήγεις σε συμπεράσματα με βάση κριτήρια που έχεις υιοθετήσει.

Η Ελλάδα καίγεται ξανά. Η χώρα, λένε οι ειδικοί, κινδυνεύει με ερημοποίηση – να γίνει κάτι μεταξύ Ιράκ και Ντουμπάι. Δύο είναι τα κρίσιμα ερωτήματα: πόσο ευθύνεται η κλιματική κρίση για τους έντονους καύσωνες και τις δασικές πυρκαγιές που συνεπιφέρουν; Πόσο αποτελεσματικά διαχειριζόμαστε το φαινόμενο των δασικών πυρκαγιών;

Τα δύο ερωτήματα αντιστοιχούν σε διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης. Το πρώτο επίπεδο αφορά τη μακροχρόνια αλλαγή του παγκόσμιου κλίματος, τις συνέπειες της οποίας αναπόφευκτα υφιστάμεθα. Το δεύτερο αφορά τον τρόπο που, ως οργανωμένη πολιτική κοινότητα, χειριζόμαστε τις άμεσες συνέπειες της κλιματικής κρίσης. Εχουμε, ανισομερώς, περιθώρια παρέμβασης και στα δύο επίπεδα, ιδιαίτερα στο δεύτερο.

Διαθέτουμε σήμερα πολλά δεδομένα και σύνθετες επιστημονικές τεχνικές ανάλυσης για να αποτιμήσουμε την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της. Η έκθεση του Διακυβερνητικού Πάνελ του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή (2021) συνιστά την πιο έγκυρη διαθέσιμη γνώση. Γνωρίζουμε, μεταξύ άλλων, ότι: Πρώτον, «αναμφίβολα», όπως αναφέρει η έκθεση, η ανθρώπινη παρέμβαση έχει αυξήσει τη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας (υπερθέρμανση). Από το 1850, κάθε μία διαδοχικά από τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες ήταν θερμότερη από οποιαδήποτε άλλη προηγούμενή της. Εκτιμάται (66%-100% πιθανότητα) ότι η ανθρωπογενώς προκληθείσα αύξηση της θερμοκρασίας παγκοσμίως ανέρχεται μεταξύ 0,8-1,3 βαθμών Κελσίου. Δεύτερον, η κλίμακα της αλλαγής του παγκόσμιου κλίματος (άνοδος διοξειδίου του άνθρακα, άνοδος θερμοκρασίας, άνοδος επιπέδου θάλασσας κ.λπ.) είναι «άνευ προηγουμένου» εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τρίτον, είναι «σχεδόν βέβαιο» (πιθανότητα: 99%-100%) ότι εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, οι καύσωνες έγιναν πιο συχνοί και πιο έντονοι στα περισσότερα μέρη του πλανήτη. Οσο πιο μεγάλη η υπερθέρμανση, τόσο πιο μεγάλες είναι οι αλλαγές στο κλιματικό σύστημα και πιο έντονα τα καιρικά φαινόμενα.

Εδώ και είκοσι χρόνια η «επιστήμη της απόδοσης» (attribution science) παρέχει ακόμη πιο ακριβή στοιχεία, εξετάζοντας το κρίσιμο ερώτημα: πόσο πιθανό είναι ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο να αποδοθεί σε ανθρωπογενώς προκληθείσα κλιματική αλλαγή; Γνωρίζουμε, λ.χ., ότι η κλιματική αλλαγή έκανε πιο πιθανό: τον κυκλώνα Χάρβεϊ, που επέφερε καταστροφικές πλημμύρες στο Χιούστον το 2017 (3 φορές), τον καύσωνα της Βρετανικής Κολομβίας το 2022 (150 φορές) και τον καύσωνα της Βρετανίας το 2022 (10 φορές). Πρόσφατες μελέτες του World Weather Attribution, του Imperial College, δείχνουν ότι ο φετινός καύσωνας στη Νότια Ευρώπη είναι, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, αφενός κατά 2,5 βαθμούς Κελσίου πιο έντονος, αφετέρου θα συμβαίνει πιο συχνά – κάθε 10 χρόνια. Ο φετινός καύσωνας στη νότια Ευρώπη θα ήταν «ουσιαστικά αδύνατος» χωρίς την κλιματική αλλαγή, παρατηρεί ο WWA.

Γνωρίζοντας πόσο εκτεθειμένοι είμαστε στις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, τι κάνουμε ως χώρα; Πιο συγκεκριμένα, πώς διαχειριζόμαστε τις δασικές πυρκαγιές; Η τελευταία συναφής επίσημη έκθεση που διαθέτουμε είναι αυτή της επιτροπής Γκόλνταμερ (2019), η οποία εκπονήθηκε με αφορμή την πυρκαγιά στο Μάτι. Τα ευρήματά της είναι αποκαρδιωτικά.

  • Τη σύσταση της έκθεσης Γκόλνταμερ για την ίδρυση Οργανισμού Διαχείρισης Πυρκαγιών Δασών και Υπαίθρου δεν τη συμπεριέλαβε το «επιτε- λικό κράτος».

Η επιτροπή επισημαίνει, μεταξύ άλλων, πόσο υστερεί η Ελλάδα στην πρόληψη: χαμηλή χρηματοδότηση έργων πρόληψης· έλλειψη αντιπυρικού σχεδιασμού, ολοκληρωμένων δασικών χαρτών και σχεδίων διαχείρισης δασικής ύλης· μειωμένη ικανότητα ανίχνευσης πυρκαγιών· «τεχνοφοβικό» προσωπικό και εμπλεκόμενοι φορείς που λειτουργούν «κατά κύριο λόγο εμπειρικά […] χωρίς να αξιοποιούν τις δυνατότητες που προσφέρουν σύγχρονα τεχνολογικά εργαλεία». Η επιτροπή υπογραμμίζει την πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων μεταξύ τοπικής αυτοδιοίκησης, αποκεντρωμένων διοικήσεων, Πυροσβεστικής και δασικής υπηρεσίας και την έλλειψη συντονισμού τους.

Αν και η επιτροπή Γκόλνταμερ δεν είπε κάτι που αγνοούσαμε, προσέδωσε εγκυρότητα στα όσα αποσπασματικά ή διαισθητικά γνωρίζαμε. Δεν επισήμανε, ωστόσο, ότι για καμία από τις μεγάλες πυρκαγιές των τελευταίων 40 ετών δεν διαθέτουμε επίσημη έκθεση αναφορικά με τη διαχείρισή τους. Απουσιάζει, συνεπώς, η συστηματική θεσμική μάθηση – τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται. Η ίδια η έκθεση Γκόλνταμερ δεν είναι σαφές αν και πώς χρησιμοποιήθηκε. Τη σύστασή της για την ίδρυση Οργανισμού Διαχείρισης Πυρκαγιών Δασών και Υπαίθρου δεν τη συμπεριέλαβε το «επιτελικό κράτος».

Η διαχείριση των πυρκαγιών αντανακλά τη χρόνια παθογένεια του δημοσίου βίου – το αναποτελεσματικό κράτος. Η έμφαση εξακολουθεί να δίνεται στην καταστολή των πυρκαγιών – διαθέτουμε, αναλογικά, τον μεγαλύτερο στόλο αεροπυρόσβεσης στην Ευρώπη. Ως στρατηγική διαχείρισης, η καταστολή είναι η «εύκολη» (άμεσης απόδοσης) επιλογή: είναι ορατή (με τον γνωστό ελληνικό τρόπο της ακατάσχετης μιντιακής ροής πυρικού θεάματος) και αναδεικνύει δραματικά τον μάχιμο ρόλο των αρμοδίων (το κράτος δείχνει ότι υπάρχει ηρωικά). Η πολυσχιδής κρατική μηχανή, όμως, έχει εθιστεί να αποφεύγει να κάνει αυτό που κυρίως απαιτείται: να δουλεύει για την πρόληψη αθόρυβα, ολιστικά, με σύγχρονη τεχνολογία και οργάνωση, χωρίς πολιτικές κοκορομαχίες.

Την υπερθέρμανση δεν την αποφεύγουμε. Μπορούμε, όμως, να διαχειριστούμε καλύτερα ή χειρότερα τις συνέπειές της, ανάλογα με τον τρόπο κρατικής λειτουργίας. Το επίπεδο της πολιτικής ζωής καθορίζει την ποιότητα των θεσμών και, τελικά, την ποιότητα της απόκρισης στην κλιματική κρίση.

Χαρίδημος Κ. Τσούκας

*Ο κ. Χαρίδημος Κ. Τσούκας (www.htsoukas.com) είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και ερευνητής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Warwick.



        ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ             





 1.
Η πολιτεία έχει ευθύνη και για τις φυσικές καταστροφές.

Η προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί πλέον να έρχεται σε δεύτερη μοίρα

Οι καταστροφικές πυρκαγιές δασών που μαίνονται ανά τη χώρα φέρνουν πάλι στην επικαιρότητα το διαχρονικό πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος σε όλους τους επιμέρους τομείς του από τις ποικιλότροπες απειλές του.

Ένας από τους προβληματικούς τομείς είναι αυτός της αειφορικής διαχείρισης του οικολογικού αποθέματος της χώρας, καθόσον η συνεχής υποβάθμιση της ποιότητας του περιβάλλοντος, παρά την ύπαρξη της συνταγματικής επιταγής και του εθνικού και ευρωπαϊκού περιβαντολλογικού δικαίου, οφείλεται κατά κύριο λόγο σε φαινόμενα διοικητικής ανεπάρκειας του δημοσίου τομέα. Ανεπάρκειες, που πολλές φορές αποτελούν πράξεις κακοδιοίκησης, δηλαδή μη εκτέλεσης του υπηρεσιακού καθήκοντος, όχι μόνο από δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και από τους ΟΤΑ και τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες κυρίως σε τοπικό επίπεδο, που αρκούνται κατά κανόνα στη νομή της εξουσίας και την επανεκλογή τους.

Παράλληλα σε πολλές περιπτώσεις οφείλεται σε διαφθορά αρμόδιων οργάνων που αφήνουν, λόγω του πελατειακού κράτους και της προστασίας που τους παρέχει, την αδηφάγο ιδιωτική πρωτοβουλία ασύδοτη. Την έχουμε δει πολλές φορές να επωφελείται από τους ευνοϊκούς νόμους και τον τρόπο, που ερμηνεύονται, για την νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών ακόμα και δικαστικά, την έλλειψη ελέγχου της διοίκησης, την έλλειψη αστυνόμευσης και κυρίως την βραδύτητα απονομής της δικαιοσύνης και την αναποτελεσματικότητα των αποφάσεων της. Πρόκειται για κενά που δεν μπορεί να αναπληρώσει η πρωτοβουλία πολιτών, οι οποίοι επιζητούν πολλές φορές μάταια τη προστασία του περιβάλλοντος με την εφαρμογή του νόμου.

Δεν αποτελεί δικαιολογία ο ισχυρισμός ότι η μη εκτέλεση έργων προστασίας του περιβάλλοντος ή λήψης μέτρων για τη πρόληψη πυρκαγιών, όπως το κόψιμο των ξερών χόρτων, που έπρεπε να γίνεται πριν την κρίσιμη περίοδο και γίνεται συνήθως τον Αύγουστο, οφείλεται σε γραφειοκρατικά εμπόδια ή σε έλλειψη κονδυλίων. Όταν υπάρχει πολιτική βούληση τα γραφειοκρατικά εμπόδια κάμπτονται και τα κονδύλια βρίσκονται.

Οι πρόσφατες πυρκαγιές και η θυσία των δύο αεροπόρων απέδειξαν με τραγικό τρόπο τις ελλείψεις για τη πρόληψη θεομηνιών, που θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί ή τουλάχιστον οι συνέπειες τους να ήταν πιο ήπιες, αν είχαν ληφθεί τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα. (Δείτε το άρθρο μου ”Πυρκαγιές κάθε χρόνο τα ίδια” 22-7-23 ).

Στο άρθρο αυτό πρέπει να προσθέσουμε, ότι η ταυτόχρονη έναρξη σε πολλά σημεία πυρκαγιών υποδηλώνει εμπρησμό βάσει σχεδίου με σκοπό αντεθνικό, η δε πυρκαγιά στο αεροδρόμιο Ν. Αγχιάλου και η έκρηξη των βομβών έχει όλα τα χαρακτηριστικά πράξης sabotage σε βάρος της άμυνας της χώρας. Να διευκρινίσω ωστόσο ότι οι πυρκαγιές δεν προκαλούνται για εγκατάσταση ανεμογεννητριών, γιατί βάση νόμου επιτρέπεται η εγκατάσταση τους σε δάση.

Όπως και να έχει, αναγνωρίζοντας το ηράκλειο έργο των πυροσβεστών, είναι πιο αποτελεσματική η επιτήρηση της υπαίθρου-δασών από αγροφύλακες, δασοφύλακες, που θα έχουν δικαίωμα να συλλαμβάνουν παρά από drones.

Επειδή τα αποτελέσματα των παρανόμων πράξεων ή παραλείψεων των οργάνων επέρχονται ετεροχρονισμένα και στην επέλευση τους συντελούν πολλοί παράγοντες ιδιωτικοί ή δημόσιοι, συνήθως οι διατασσόμενες έρευνες, ακόμα και οι δικαστικές, καταλήγουν σε γενικά πορίσματα όπως «ότι φταίει ο στρατηγός άνεμος». Με λίγα λόγια δεν υπάρχει απόδοση ποινικών ή πειθαρχικών ευθυνών, αντίθετα υπάρχει παραγραφή αδικημάτων. Στην προκείμενη περίπτωση, σχετικά με την έκρηξη στο αεροδρόμιο της Ν. Αγχιάλου, αμφιβάλλω εάν θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν οι υπαίτιοι.

Άλλωστε είναι πολύ δύσκολο, όταν ένα πρόβλημα εξελίσσεται δυσμενώς σε βάθος χρόνου με εμπλοκή πολλών παραγόντων να διαπιστωθούν ατομικές ευθύνες, γιατί αφενός όλα γίνονται νομότυπα και αφετέρου ο ένας ρίχνει το φταίξιμο στον άλλο.

Η παραδειγματική τιμωρία των εμπρηστών προϋποθέτει αυτόφωρη σύλληψη, που μόνο τυχαία μπορεί να γίνει, αλλά η έρευνα μπορεί να κατευθυνθεί σε ένα συγκεκριμένο κύκλο υπόπτων με πιθανότητα εντοπισμού και εξουδετέρωσης εν δυνάμει εμπρηστών.

Η συνεχιζόμενη υποβάθμιση του περιβάλλοντος δεν επηρεάζει μόνο την ποιότητα ζωής, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα σοβαρή απειλή κατά της αναπτυξιακής προσπάθειας της χώρας, φαλκιδεύει τα δικαιώματα των επερχομένων γενεών και περιορίζει σε μεγάλο βαθμό τη διατήρηση των φυσικών πόρων.

Από τις ποικίλες απειλές κατά του περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων ξεχωρίζουν για το μη αναστρέψιμο του χαρακτήρα τους οι χωροταξικές μεταβολές με επιπτώσεις στο οικολογικό απόθεμα της χώρας. Αυτές συνιστούν ευθεία απειλή στο υπόβαθρο της ζωής. Σημαντικά περιβαλλοντολογικά προβλήματα, όπως το νέφος και η αλόγιστη χρήση επικινδύνων ουσιών, μπορούν να αντιμετωπιστούν με τη χρήση τεχνικών ή θεσμικών μέτρων. Η ερημοποίηση, η καταστροφή των δασών και η επέκταση της βιομηχανικής και της τουριστικής ανάπτυξης σε βάρος της γεωργικής γης και των οικοσυστημάτων είναι φαινόμενα μη αναστρέψιμα. Η χώρα μας είναι από τις λίγες χώρες, που χρησιμοποιούν τη γεωργική γη για οικοπεδοποίηση αντί της άγονης γης.

Συνεπώς η Πολιτεία οφείλει να σχεδιάσει και να εφαρμόσει κατά προτεραιότητα πολιτικές και μέτρα προστασίας, όπως και πρόληψης από τις φυσικές καταστροφές με πραγματικά και όχι πολιτικά κριτήρια.

Η διοίκηση οφείλει κατά προτεραιότητα να συντάξει, εφαρμόσει και ελέγξει αποτελεσματικά τον περιφερειακό χωροταξικό σχεδιασμό με άξονες την προστασία των δασών με άμεση αναδάσωση των καμένων εκτάσεων, τη χωροθέτηση της διάθεσης των στερεών αποβλήτων, τη καταπολέμηση της άναρχης δόμησης, του νησιωτικού κυρίως χώρου και έγκαιρο καθαρισμό των δασών, ρεμάτων και την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων.( Δείτε το άρθρο μου ”Η προστασία του περιβάλλοντος και τα χάλια μας” 2-6-20].

 Λέανδρος Τ.Ρακιντζής

Αρεοπαγίτης ε.τ.

30/7/2023






2.
 Όνειδος και οδύνη για την Ελλάδα: 2.796 δίκες για εμπρησμό από πρόθεση, 74 καταδίκες, κανείς στη φυλακή – Αστεία πρόστιμα 300 ευρώ.

Ο εμπρησμός είτε από πρόθεση είτε από αμέλεια είναι ένα έγκλημα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία, τη Δικαιοσύνη αλλά και τους πολίτες.

Κι όμως, στη χώρα που πληρώνει κάθε χρόνο τεράστιο κόστος σε ανθρωπινες ζωές, χρήματα και καταστροφή στο φυσικό της περιβάλλον υπάρχει μια ασύγγνωστη ελαφρότητα από όλες τις πλευρές. Πολιτεία, Δικαιοσύνη και πολίτες έχουν το μερίδιο των ευθυνών που τους αναλογεί για την καθ’ έτος επαναλαμβανόμενη τραγωδία.

Τα στοιχεία είναι καταλυτικά:

  • Την 20ετια 2001-2021, ασκήθηκαν 19.712 διώξεις για εμπρησμούς είτε από αμέλεια είτε από πρόθεση. Και μόλις 564 καταδικάστηκαν, δηλαδή ποσοστό 2,8%.
  • Το ποσοστό της καταδίκης για εκείνους που διώχθηκαν για εμπρησμό από πρόθεση είναι ακόμα χαμηλότερο, ήτοι 2,6%! Από τους 2.796 που ασκήθηκε εις βάρος τους ποινική δίωξη για εμπρησμό από πρόθεση, μόλις 74 στα είκοσι χρόνια που πέρασαν καταδικάστηκαν με διάφορες ποινές, ενώ ελάχιστοι από αυτούς πήγαν στη φυλακή.

Στην προκειμένη περίπτωση, είτε οι διωκτικές αρχές δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους στέλνοντας στη Δικαιοσύνη αθώους είτε οι δικαστικές αρχές αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερη ελαφρότητα τους καταστροφείς της πατρίδας μας.

Προφανώς είναι ένας συνδυασμός και των δύο αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την ποσόστωση της ευθύνης.

Σε ότι αφορά στα διοικητικά πρόστιμα που σήμερα ανέρχονται στο… εξωφρενικό ποσό των 300 ευρώ είναι προφανές ότι πρόκειται για ανέκδοτο.

Δεν είναι δυνατόν με τέτοια πρόστιμα που έως φέτος σπανίως επιβάλλονταν και ενδεχομένως εισπράττονταν να σταματήσεις κανέναν εμπρηστή. Είναι σαφές ότι για να περιορίσεις, προφανώς είναι πολύ άτοπο να γίνεται λόγος για εξάλειψη το φαινόμενο των εμπρησμών χρειάζεται ένα συνδυασμός πρωτοβουλιών και μέτρων.

Αρχικά χρειάζεται ευαισθητοποίηση της κοινωνίας που πρέπει να ξεκινά από το σχολείο. Τεράστια εκστρατεία ενημέρωσης σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου.

Και κυρίως βαριές και εξοντωτικές ποινές είτε για τους εμπρηστές από πρόθεση αλλά ακόμη και για όσους προκαλούν πυρκαγιές είτε για να κάψουν τα χόρτα τους είτε για να ψήσουν τα μπιφτέκια τους είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο.

Να γίνεται πλήρης αποτίμηση της ζημιάς που προκάλεσαν και να καταλογίζεται το ποσό στο ακέραιο. Η δε πληρωμή να γίνεται ακόμη και με δήμευση περιουσίας υπέρ του δημοσίου που κάθε χρόνο καλείται όχι μόνον να πληρώνει τεράστια ποσά για την κατάσβεση αλλά και για αποζημιώσεις, νοσήλια, ψυχική υγεία κ.λπ.

Οι ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης

Οι περιφέρειες και κυρίως οι δήμοι πρέπει να μπουν δυναμικά στο παιχνίδι και να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες. Ο νόμος είναι για μια ακόμη φορά σαφής: Κάθε ιδιοκτήτης οικοπέδου οφείλει να καθαρίζει από ξερά χόρτα κ.λπ την περιουσία του. Σε αντίθετη περίπτωση παρεμβαίνει ο δήμος, αναλαμβάνει την εργασία αυτή και στην συνέχεια καταλογίζει πρόστιμο στον ιδιοκτήτη.

Προφανώς αυτό δεν γίνεται πουθενά στην Ελλάδα.

Παράλληλα, οι αρμόδιες υπηρεσίες πρέπει να εκπονήσουν ένα σχέδιο πραγματικής πρόληψης κινητοποιώντας του πολίτες σε εθελοντική βάση για αποψίλωση και καθαρισμό των περιαστικών δασών. Η διεθνής εμπειρία είναι καταλυτική αλλά στην Ελλάδα κάθε θαύμα διαρκεί μόλις 3 ημέρες, ως γνωστόν.

Είναι αυταπόδεικτο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πυρκαγιών στην Ελλάδα ξεσπά από ανθρώπινο χέρι. Ας σταματήσουμε πρώτα αυτές και μετά να συζητήσουμε και για τις άλλες.

Για την… ιστορία

Σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα που είναι τώρα σε ισχύ και με τις τροποποιήσεις που επέφερε η τελευταία νομοθετική μεταβολή του Ν. 4619/2019 το έγκλημα του εμπρησμού τιμωρείται σύμφωνα με τα άρθρα 264 και 265 Π.Κ.

Άρθρο 264 Π.Κ.- Εμπρησμός:

1. Όποιος προξενεί πυρκαγιά, τιμωρείται:
α) με φυλάκιση, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κοινός κίνδυνος για ξένα πράγματα,
β) με κάθειρξη έως δέκα (10) έτη, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο,
γ) με κάθειρξη, αν στην περίπτωση των περ. α’ ή β’ η πράξη προκάλεσε σημαντική βλάβη σε εγκαταστάσεις κοινής ωφέλειας ή είχε ως αποτέλεσμα τη βαριά σωματική βλάβη ανθρώπου,
δ) με ισόβια κάθειρξη, αν στην περίπτωση της περ. β’ η πράξη είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο άλλου.

2. Όποιος στις περιπτώσεις της προηγούμενης παραγράφου προκαλεί από αμέλεια την πυρκαγιά από την οποία μπορεί να προκύψει κοινός κίνδυνος για ξένα πράγματα ή κίνδυνος για άνθρωπο, τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία (3) έτη.

Και το άρθρο 265 Π.Κ.- Εμπρησμός σε δάση:

1. Όποιος προξενεί πυρκαγιά σε δάσος ή δασική έκταση κατά την έννοια του νόμου ή σε έκταση που έχει νόμιμα κηρυχθεί δασωτέα ή αναδασωτέα, τιμωρείται:
α) με κάθειρξη έως οκτώ (8) έτη και χρηματική ποινή, αν δε ο δράστης σκόπευε να προσπορίσει στον εαυτό του ή σε άλλον παράνομο περιουσιακό όφελος με κάθειρξη έως δέκα (10) έτη και χρηματική ποινή,
β) με κάθειρξη έως δέκα (10) έτη αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο,
γ) με κάθειρξη αν στην περίπτωση των περ. α’ ή β’ η πράξη προκάλεσε σημαντική βλάβη σε εγκαταστάσεις κοινής ωφέλειας ή είχε ως αποτέλεσμα τη βαριά σωματική βλάβη ανθρώπου ή η φωτιά εξαπλώθηκε σε μεγάλη έκταση ή είχε ως επακόλουθο σοβαρή ή ευρεία ρύπανση ή υποβάθμιση ή σοβαρή ή ευρεία οικολογική και περιβαλλοντική διατάραξη ή καταστροφή,
δ) με ισόβια κάθειρξη αν στην περ. β’ η πράξη είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο άλλου.

2. Όποιος στις περιπτώσεις της πρώτης παραγράφου προκαλεί από αμέλεια την πυρκαγιά σε δάσος ή δασική έκταση κατά την έννοια του νόμου ή σε έκταση που έχει νόμιμα κηρυχθεί δασωτέα ή αναδασωτέα τιμωρείται με φυλάκιση, και αν από αμέλεια προκαλεί μια τέτοια πυρκαγιά από την οποία μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός (1) έτους.

Με τη νέα μορφή του άρθρου 264 ΠΚ, ο εμπρησμός δεν καθίσταται έγκλημα βλάβης, αλλά παραμένει έγκλημα διακινδύνευσης, συγκεκριμένης πλέον, γεγονός που συνεπάγεται ότι ο κίνδυνος θα πρέπει να είναι πραγματωμένος, κάτι που αναμφίβολα συνεπάγεται μείωση του αριθμού των περιπτώσεων οι οποίες θα εμπίπτουν στο εν λόγω έγκλημα.

Hellas Journal

31/7/2023

 https://hellasjournal.com/2023/07/onidos-ke-odini-gia-tin-ellada-2-796-dikes-gia-emprismo-apo-prothesi-74-katadikes-kanis-sti-filaki-astia-prostima-300-evro/?fbclid=IwAR0jYSNT3Cu2c6g0gT2PnVCHytU-nr9LauseznDhscuTOLtnnA6DGEVTz6w