Ο κίνδυνος πέρασε. Πάμε σαν άλλοτε!
Αναστεναγμός ανακούφισης απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Η επιρροή της Λεπέν δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φοβόμασταν και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας. Οι καρδιές μας στις θέσεις τους. Και τώρα, αφού αποφύγαμε τον κίνδυνο, τι κάνουμε;
Πάμε σαν άλλοτε; Μα, ασφαλώς. Συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μην τρέχει τίποτε. Θα πορευτούν οι Γάλλοι με τον Μακρόν μέχρι το 2022 και για μετά... έχει ο Θεός. Αν υπάρχει ακόμη η Λεπέν στη σκηνή, κάτι θα επινοήσουν για να την εμποδίσουν να πάρει τα ηνία στην πατρίδα του Διαφωτισμού και των επαναστάσεων. Τον Μακρόν ξανά, αν η θητεία του δεν έχει καταρρακωθεί, όπως του Ολάντ, ή κάποιον άλλο του ιδίου φυράματος.
Κάπως έτσι πορεύονται οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στην Ευρώπη. Καλούν σε συσπείρωση τους δημοκρατικούς πολίτες για να αντιμετωπιστεί μια απειλή και όταν αυτή απομακρύνεται (προσοχή: απομακρύνεται, δεν εξαφανίζεται) τους ζητούν να επιστρέψουν στην κανονικότητά τους.
Πολλά τα παραδείγματα: Κινδύνευε ο Δήμος της Βιέννης να πέσει στα χέρια της Ακρας Δεξιάς; Εμπρός, παιδιά, όλοι μαζί για να μην αφήσουμε να συμβεί αυτό. Τα καταφέραμε έστω με οριακή πλειοψηφία. Φλέρταρε με την προεδρία της Αυστρίας ο ακροδεξιός υποψήφιος; Πανστρατιά για να μην επιτρέψουμε να κερδίσει ο γραβατωμένος φασισμός. Ευτυχώς, «δοκάρι και έξω» και σ’ αυτήν την περίπτωση. Διεκδικούσε με αξιώσεις την πρωτιά στις ολλανδικές εκλογές ο ακροδεξιός Βίλντερς; Ολοι μαζί, με μια φωνή, για να τον κοντύνουμε. Το πετύχαμε κι αυτό. Τρία στα τρία λοιπόν.
Αναμφίβολα εξαιρετική επίδοση. Αν μάλιστα το καλό… τεταρτώσει με την ήττα της Λεπέν, μπορούμε να αποσυρθούμε ήσυχα στα ενδότερα, αφήνοντας τα συστημικά κόμματα και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους. Ποια είναι η δουλειά τους;
Λιτότητα μέχρις εξαντλήσεως των λαϊκών και των μεσαίων στρωμάτων. Εργασιακός μεσαίωνας. Μαζική μερική απασχόληση. Απελευθέρωση των απολύσεων. Γλίσχροι κατώτατοι μισθοί. Φορολογικοί παράδεισοι για να παρκάρουν το… υστέρημά τους οι πολύ πλούσιοι. Κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Κολοβή κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Δυσφήμηση όλων των εναλλακτικών προτάσεων, όχι μόνο αυτών που προέρχονται από τη ριζοσπαστική Αριστερά αλλά και εκείνων που έλκουν την προέλευσή τους από τον κεϊνσιανισμό. Ο στόχος τους, με λίγες λέξεις: η ακώλυτη προέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Μέχρι να ξαναχτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου.
Γιατί είναι βέβαιο πως θα ξαναχτυπήσει, αφού οι αιτίες που προκαλούν την άνοδο του αντιδραστικού ευρωσκεπτικισμού, της ξενοφοβίας, της μισαλλοδοξίας και του φασισμού δεν εξουδετερώνονται. Απλώς φασκιώνονται. Ομως την επόμενη φορά δεν ξέρω αν οι κοινωνίες θα πειστούν να πριμοδοτήσουν ξανά το μικρότερο κακό για να μην τους πέσει στο κεφάλι το μεγάλο κακό.
Γιατί, όσο περνάει ο καιρός και η κατάσταση δεν βελτιώνεται, πολύ φοβάμαι ότι στα μυαλά των απελπισμένων και φοβισμένων ανθρώπων το μεγάλο κακό θα σχετικοποιείται και θα φαντάζει ως μια επιλογή τιμωρίας στην απληστία και την αλαζονεία των κυρίαρχων. Και να πεις ότι αυτοί δεν καταλαβαίνουν; Μια χαρά καταλαβαίνουν.
Ορισμένοι μάλιστα το δηλώνουν ευθέως. Πρόσφατα, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, είπε πως τον ανησυχεί το γεγονός ότι παγκοσμίως η ανισότητα φουντώνει, ότι το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών διευρύνεται και ότι η Ευρώπη χρειάζεται βαθιές μεταρρυθμίσεις για να επιβιώσει. Και εδώ έχουμε την αποθέωση της υποκρισίας.
Αυτό που δεν θέλει να παραδεχτεί για ιδεολογικούς λόγους ο κ. Σόιμπλε είναι ότι οι μεταρρυθμίσεις, όπως τις εννοεί, δημιουργούν το πρόβλημα. Αυτές έχουν σπρώξει τους πολίτες στην απόγνωση, αυτές παράγουν τις θηριώδεις ανισότητες, αυτές έχουν κάνει την Ε.Ε. μη δημοφιλή στους πληθυσμούς της σε σχεδόν όλα τα κράτη-μέλη, αυτές προκαλούν το γενικευμένο κλίμα αντιγερμανισμού. Και εντάξει με τον κ. Σόιμπλε.
Δεξιός είναι, νεοφιλελεύθερος είναι, αυτά πιστεύει, αυτά κάνει. Η άλλη μεγάλη πολιτική οικογένεια της Ευρώπης; Η σοσιαλδημοκρατία, το υποτίθεται αντίπαλον δέος στη συντηρητική παράταξη, τι ακριβώς επιδιώκει; Ο Ζ. Γκάμπριελ σε άρθρο του στην FAZ στις 15 Φεβρουαρίου 2016 (τότε ήταν αντικαγκελάριος και πρόεδρος του SPD) με τίτλο «Καταρρέει η Ευρώπη; Το μέλλον μιας μεγάλης ιδέας» σημείωνε:
«Η ευρωπαϊκή ιδέα θέτει το κοινό καλό πάνω από το ατομικό συμφέρον, την πολιτιστική ποικιλομορφία πάνω από την υποχρεωτική προσαρμογή, την ποιότητα ζωής πάνω από τη συγκέντρωση πλούτου, τη βιώσιμη ανάπτυξη πάνω από την αλόγιστη εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης. Κυρίως, όμως, η ευρωπαϊκή ιδέα θέτει τη συνεργασία πάνω από τη μονομερή άσκηση εξουσίας».
Αυτή η Ευρώπη που περιγράφει ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας δεν υπάρχει. Η σημερινή Ευρώπη είναι στον αντίποδα του μοντέλου που οραματίζεται(;) η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Οι ευθύνες της όμως είναι μεγάλες.
Στο έγκλημα που διαπράχθηκε εις βάρος των λαών και της ευρωπαϊκής ιδέας ήταν συνεργός. Και γι’ αυτό τα κόμματά της, που κάποτε ήταν το αποκούμπι των αδύναμων, ταπεινώνονται στις εκλογικές αναμετρήσεις. Και την επόμενη φορά η έκκλησή της για προστασία της δημοκρατίας από τους εχθρούς της ίσως να μην εισακουστεί.
ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ
30/4/2017