Κύριε πρωθυπουργέ θα πάτε στην Τουρκία με νέο τζαμί τη “Μονή της Χώρας”;


Κύριε πρωθυπουργέ θα πάτε στην Τουρκία
με νέο τζαμί τη “Μονή της Χώρας”;


Πόσα τζαμιά έχει η Κωνσταντινούπολη; Κάπου 3.000 και ανάμεσα τους πολλά εκπληκτικής ομορφιάς, μεγαλοπρέπειας και ιστορίας. Και λογικό καθώς εκεί κατοικούν 15 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, οπότε πρέπει να εξυπηρετηθούν οι λατρευτικές τους ανάγκες. Υπάρχει λοιπόν λόγος να προστεθεί ακόμη ένα; Και μάλιστα με εκ νέου μετατροπή σε τζαμί, μιας ιστορικής κληρονομίας, χριστιανικής εκκλησίας; Κανένας.

Υπάρχει λόγος ή λογική, αυτή η εκκλησία, να συντηρείται επί τετραετίας από το Τουρκικό κράτος, γιατί έχει ιστορία άνω των 1.500 ετων, με εκπληκτικά βυζαντινά ψηφιδωτά και παραστάσεις, μόνο και μόνο για να σκεπαστούν αυτά (!) ώστε να μην φαίνονται; Μιας και δεν μπορούν να τα βλέπουν για θεολογικούς λόγους οι μουσουλμάνοι πιστοί; Κανένας και καμμία.


 Κι όμως αυτά έγιναν σήμερα, στα εγκαίνια του Καριγιέ Τζαμί, δηλαδή της εκκλησίας της “Μονής της Χώρας”, στην περιοχή Edirne Kapi (Πύλη της Ανδριανούπολης) στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι η υπερχιλιόχρονη αυτή εκκλησία, κάποτε αναστηλωμένη από τον Ισαάκ Κομν
ηνό, και διακοσμημένη με χορηγό τον Μέγα Λογοθέτη επί εποχής Ανδρόνικου Β’, Θεόδωρο Μετοχίτη, τώρα θα γίνει ξανά τζαμί, όπως ήταν στο διάστημα 1500-1945. Οπότε σε εποχή Kεμαλισμού και “κοσμικότητας” έγινε μουσείο. Μέχρι να φθάσουμε στο 2020 για να κηρυχθεί εκ νέου ισλαμικό τέμενος, το οποίο θα λειτουργεί εφεξής.

Ρωτήσαμε στην αρχή “ποιος ο λόγος”. Μα ένας και μόνος: η “διαφήμιση” και η πομπώδης, εγχώρια συσπειρωτική, απόδειξη της ισλαμικής στροφής της Τουρκίας, ως πνεύμα και ύφος Ερντογάν. Η οποία θεωρεί απαραίτητη την αναβίωση της οθωμανικής παράδοσης, που ήθελε να γίνονται τζαμιά οι μεγάλες χριστιανικές εκκλησίες. Το ίδιο δηλαδή που έγινε με την Αγιά Σοφιά, το ίδιο που αναμενόμενα θα γίνει και με άλλες.

Μπορεί κανείς να αναλύσει αυτή την μεταστροφή, που φθάνει και σε ένα ιδιότυπο “ιστορικό βανδαλισμό” αρχαίων μνημείων της Ορθοδοξίας, ως και μεταφυσική φοβική αντίδραση. Γιατί πραγματικός “χριστιανικός κίνδυνος” για την Τουρκία δεν υπάρχει. Το εκεί χριστιανικό στοιχείο, ελληνορθόδοξο, αρμένικο, καθολικό κ.ο.κ. είναι ελάχιστο αριθμητικά και απολύτως “σιωπηλό” και μηδενικής επιρροής, τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας. Και φυσικά η Ελλάδα δεν απειλεί την Τουρκία, παρά μόνο στο εξωστρεφές φαντασιακό της Άγκυρας και των μεγαλόπνοων φιλοδοξιών της.

Και βέβαια οι μεγάλες χριστιανικές χώρες, αν υποθέσουμε πως έχουν κάποια ευαισθησία περί “πολιτισμικής οικειοποίησης”, δεν την δείχνουν. Χρησιμοποιούμε τον όρο αυτό, “πολιτισμική οικειοποίηση” (στα αγγλικά “cultural appropriation”) γιατί είναι και της μόδας, καθώς θεωρείται πλέον καταδικαστέο να “οικειοποιείσαι στοιχεία ενός άλλου πολιτισμού χωρίς να κατανοείς ή να σέβεσαι τη σημασία του”, σύμφωνα με τον ορισμό της.

Κι όμως αυτό το ασκεί η Τουρκία, απολαμβάνοντας παράλληλα άριστες σχέσεις με την αυτοπροβαλλόμενη “Νέα Ρώμη”, δηλαδή τη Μόσχα, όπως και πολύ καλές σχέσεις με την καθολική Ισπανία, την καθολική Ιταλία, την γειτονική της, ορθόδοξη Βουλγαρία, την ορθόδοξη Ουκρανία, την επίσης ορθόδοξη Λευκορωσία και πάει λέγοντας. Δηλαδή έχοντας εξασφαλίσει μια διεθνή ανοχή σε ότι έχει να κάνει με ανάλογες δράσεις, το πολύ ίσως εισπράττοντας ένα τυπικό “διπλωματικό σκούξιμο”, για τα μάτια του… κόσμου.

Η Μονή της Χώρας το 1903 ως τζαμί πλέον. Brooklyn Museum Archives, W. H. Goodyear Collection

Γιατί γράφουμε όλα τα παραπάνω; Για να προτείνουμε -εκ του ασφαλούς και εκ του “καναπέως”- κάποια “σκληρή δράση” κατά της Τουρκίας, με δικές μας απειλές, έξοδο στόλου στο Αιγαίο, κλείσιμο τζαμιών στη Δυτική Θράκη, καταδίωξη εγχώριων μουσουλμάνων και λοιπά γλαφυρά, είτε τηλεοπτικής φαμφαρολογίας είτε ακροδεξιάς υφής; Σαφώς όχι.

Για να πούμε όμως, πως η σημερινή φιέστα στη “Μονή της Χώρας”, παρουσία Ερντογάν (τηλεοπτικά, καθώς έκανε σχετική εκδήλωση στην Άγκυρα, ταυτόχρονων εγκαινίων 201 αναστηλωμένων μνημείων), καταλύει ακόμη και αυτή την ολοένα και μικρότερης σημασίας “διπλωματική ευγένεια και αβρότητα”. Όταν δηλαδή αναμένει σε λίγες μέρες, στις 13 Μαϊου, τον Έλληνα πρωθυπουργό για επίσημη επίσκεψη, πάει πολύ να “τζαμιοποιεί” τις παραμονές, ακόμη μια πολυθρύλητη βυζαντινή εκκλησί

 O Ερντογάν στην τελετή εγκαινίων 201 αναστηλωμένων μνημείων, ανάμεσα τους και της “Μονής της Χώρας”

Να λοιπόν μια ακόμη απορία μας: Κρίνει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, και συμβουλεύει ο αρμόδιος υπουργός των Εξωτερικών, Γ. Γεραπετρίτης, πως πρέπει να γίνει η ανακοινωμένη επίσκεψη στην Τουρκία; Σε μια Τουρκία η οποία αυτές τις ίδιες μέρες κανακεύει την Χαμάς, επιτιμεί πολλές χώρες της Δύσης, δηλώνει “ένοπλος προστάτης των Μουσουλμάνων” σε όλο τον κόσμο, υπερεξοπλίζεται, βαυκαλίζεται αλλά και υλοποιεί το όραμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”, εξοπλίζει τη Λιβύη του “συμφώνου για ΑΟΖ”, πανηγυρίζει για τα 50 χρόνια κυπριακής κατοχής, και ακόμη οργίζεται που τολμάμε εμείς να εξαγγείλουμε θαλάσσια πάρκα οικολογικής προστασίας (μόνο τη φώκια Monachus monachus δεν μας έχει πει ακόμη πως έχει… τουρκική καταγωγή);

Ή μήπως είναι εποχή και καιρός, να αναβληθεί η επίσκεψη σε κάποιες καλένδες αργότερα, είτε με διπλωματική αιτιολογία, είτε με ευθέως έκφραση δυσαρέσκειας, για όλα ή μερικά από τα παραπάνω; Γιατί αλλιώς κινδυνεύει η επίσκεψη να μεταφραστεί και σε “επιβράβευση” της Άγκυρας;

Καλή η προσέγγιση και χρήσιμος ο κατευνασμός της Τουρκίας, έστω και αν ξέρουμε ότι θα είναι πάντα παροδικός, καλή και η σχετική ανάπαυλα στη μεταξύ μας στρατιωτική ένταση. Καλά όλα τα παραπάνω ουσιαστικά και χωρίς διάθεση ειρωνείας, γιατί γνωρίζουμε το βάρος έκαστης χώρας και το περιθώριο κινήσεων της. Αλλά ίσως είναι καιρός να δείξουμε (πάλι για τα μάτια του κόσμου, ή έστω για το εκλογικό ακροατήριο της κυβέρνησης…) πως η “χριστιανικής υφής” ανοχή μας -μιας και ξεκινήσαμε να μιλάμε για εκκλησίες και είναι μέρες Πάσχα- έχει κάποιο όριο, ειδικά αν πέφτουν πολλά τα χαστούκια και αμφίπλευρα στα μάγουλα.

Χρήστος Γ. Κτενάς

6 Μαΐου 2024
https://flight.com.gr
moni-tis-xoras-tzami-kai-episkepsii/



         ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ            


 
1.
Η ζάλη του ουρανού στους τρούλους
και τoυς τοίχους της Μονής της Χώρας

ΣΤΑ ΦΗΜΙΣΜΕΝΑ ΨΗΦΙΔΩΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΑ ΠΙΟ ΥΨΗΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΥΜΝΟΣ ΠΟΥ ΥΨΩΝΕΙ ΤΟ ΝΟΥ.
 

Η Μονή της Χώρας γνωστή σήμερα ως Καριγιέ Τζαμί (τουρκ. Kariye Camii ή Kariye Müzesi), υπήρξε ελληνικό χριστιανικό μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί κατά το 16ο αιώνα. Από το 1958 λειτουργεί ως μουσείο, ωστόσο μετά την απόφαση του τουρκικού Ανώτατου Δικαστηρίου το 2019 και την έκδοση ΦΕΚ στις 21 Αυγούστου 2020, μετατράπηκε σε τέμενος. Η μονή χτίστηκε στη θέση της σημερινής συνοικίας Εντιρνέ Καπού, νότια του Κεράτιου κόλπου και σε κοντινή απόσταση από τα Θεοδοσιανά τείχη.

«Χωρίον» ή «Χώρα» έλεγαν οι Βυζαντινοί την έξω των χερσαίων τειχών πεδινή γη και η ονομασία της μονής οφείλεται μάλλον στην ύπαρξη παλαιότερου ναού έξω από τα τείχη του Κωνσταντίνου Α'. Όταν ο Θεοδόσιος Β΄ έχτισε τα νέα τείχη της Κωνσταντινούπολης, η μονή διατήρησε τον παραδοσιακό προσδιορισμό «εν τη Χώρα», παρά το γεγονός πως ανήκε στον περίβολο των οχυρώσεων. ― Wikipedia








21.8.2020
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
Φωτ.: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος/ LIFO

https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia/i-zali-toy-oyranoy-stoys-troyloys-kai-toys-toihoys-tis-monis-tis-horas



2.

Μονή της Χώρας

Η Μονή της Χώρας, γνωστή σήμερα ως Καριγιέ Τζαμί (τουρκ. Kariye Camii ή Kariye Müzesi), υπήρξε Βυζαντινό χριστιανικό μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί κατά το 16ο αιώνα. Η μονή χτίστηκε στη θέση της σημερινής συνοικίας Εντιρνέ Καπού, νότια του Κεράτιου κόλπου και σε κοντινή απόσταση από τα Θεοδοσιανά τείχη. Από το 1958 λειτούργησε ως μουσείο, ωστόσο μετά την απόφαση του τουρκικού Ανώτατου Δικαστηρίου το 2019 και την έκδοση ΦΕΚ στις 21 Αυγούστου 2020, μετατράπηκε σε τζαμί[2]. Ημερομηνία έναρξής του ως χώρος λατρείας ορίστηκε επίσημα η 23η Φεβρουαρίου 2024 με την προσευχή της Παρασκευής[3]. Το μνημείο σήμερα είναι γνωστό με το όνομα Μουσείο Χώρας.

Ετυμολογία

Χωρίον» ή «Χώρα» έλεγαν οι Βυζαντινοί την έξω των χερσαίων τειχών πεδινή γη και η ονομασία της μονής οφείλεται μάλλον στην ύπαρξη παλαιότερου ναού έξω από τα τείχη του Κωνσταντίνου Α'. Όταν ο Θεοδόσιος Β΄ έχτισε τα νέα τείχη της Κωνσταντινούπολης, η μονή διατήρησε τον παραδοσιακό προσδιορισμό «εν τη Χώρα», παρά το γεγονός πως ανήκε στον περίβολο των οχυρώσεων.

Περιγραφή της μονής

Επάνω από την μεγάλη θύρα από την οποία εισερχόταν εκ του εσωνάρθηκα στο ναό, βρίσκεται η εικόνα του Θεοδώρου του Μετοχίτη, στο ψηφιδωτό που δείχνει τον Μετοχίτη να προσφέρει στον ένθρονο Σωτήρα Χριστό ομοίωμα του ναού. Ο ναός είχε δύο νάρθηκες τους οποίους κοσμούσαν μωσαϊκά και τοιχογραφίες του Θεόδωρου Μετοχίτη. Τα ψηφιδωτά τού εξωνάρθηκα είναι έξι ημικύκλια που απεικονίζουν τον Χριστό να θεραπεύει ποικίλες ασθένειες. Επίσης πάμπολλες εικόνες διακοσμούν τους τρούλους και τους τοίχους. Οι εικόνες είναι από τις ωραιότερες Βυζαντινές. Τα χρώματα είναι έντονα, οι αναλογίες των μελών αρμονικές και η έκφραση των προσώπων φυσική. Ο μεσαίος τρούλος έχει μία ρωγμή που τον διασχίζει. Στο εσωτερικό του ναού διασώζονται διάφορα μάρμαρα αρμονικής συναρμογής. Οι Οθωμανοί έχουν καλύψει μερικές επιφάνειες με ασβέστη.

Ιστορία

Η πρώιμη ιστορία της μονής δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα. Η παράδοση που τη συνοδεύει τοποθετεί την ίδρυσή της τον 6ο αιώνα από τον άγιο Θεόδωρο, ενώ έχει αποδοθεί και στον Κρίσπο, γαμπρό του αυτοκράτορα Φωκά (7ος αι.). Σήμερα έχει αποδειχθεί πως ο ναός χτίστηκε το διάστημα 1077-81 από την πεθερά τού Αλεξίου Α΄ Κομνηνού Μαρία Δούκαινα, στη θέση παλαιότερων κτισμάτων που χρονολογούνται τον 6ο και 9ο αιώνα. Υπέστη σοβαρή φθορά, πιθανώς εξαιτίας σεισμού, και επισκευάστηκε το 1120 από τον Ισαάκιο Κομνηνό. Ο Θεόδωρος Μετοχίτης συνέβαλε στην ανακαίνισή της (1316-21) και ήταν υπεύθυνος για την προσθήκη του εξωνάρθηκα, του νότιου παρεκκλησίου, καθώς και για το διάκοσμο του ναού που περιλάμβανε αξιόλογα ψηφιδωτά και τοιχογραφίες. Επιπλέον, κληροδότησε στη μονή σημαντική περιουσία, χτίζοντας παράλληλα νοσοκομείο και δωρίζοντας σε αυτή την αξιόλογη συλλογή βιβλίων του, με αποτέλεσμα να προσελκύσει αργότερα σημαντικούς λογίους. Η μονή μετατράπηκε σε οθωμανικό τέμενος με εντολή του μεγάλου βεζίρη του σουλτάνου Βαγιαζήτ Β΄ (1481-1512) και έγινε γνωστό ως Καριγιέ Τζαμί. Σημαντικό μέρος της διακόσμησης του ναού καταστράφηκε. Το 1948 τέθηκε σε εφαρμογή πρόγραμμα αναστήλωσης του μνημείου και από το 1958 λειτουργεί ως μουσειακός χώρος.

Tα κειμήλια της μονής

Ο Συμεών μας αναφέρει διηγούμενος το μαρτύριο τού Αγίου Βαβύλα, που αποκεφαλίστηκε στην Νικομήδεια το έτος 298 επί βασιλείας του Μαξιμιανού: «ελθόντες δια νυκτός έβαλαν τα λείψανα των Αγίων μέσα εις έν μικρόν πλοίον, και τα επήγαν εις τήν Κωνσταντινούπολην ... τα ενταφίασαν έξω του τείχους της πόλεως κατά το βόριον μέρος, όπου είναι μοναστήριον, Χώρα ονομαζόμενον». Στην μονή αυτή επίσης διέμεινε τα τελευταία του χρόνια ο πατρίκιος Θεόδωρος Μετοχίτης όπου πέθανε και ετάφη τον Μάρτιο του 1332. Η μονή συλήθηκε από τους Οθωμανούς κατά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.

Η επίσημη λιτανεία

Στην Κωνσταντινούπολη των Βυζαντινών βασιλέων εκτελούντο δύο επίσημες λιτανείες. Η μία λιτανεία γινόταν γύρω στις 28 Ιουλίου με την έξοδο του σταυρού από τα ανάκτορα και περιφερόταν σε όλες τις εκκλησίες, αγυιές και οικίες μέχρι την επιστροφή του στο παλάτι την 14η Αυγούστου. Η λιτανεία αυτή είχε σκοπό να φυλάξει ο Θεός τους πιστούς από τα ολέθρια νοσήματα.

Η δεύτερη λιτανεία γινόταν με την περιφορά τής εικόνας της Παναγίας της Οδηγήτριας, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, και την οποία στον καιρό της πολιορκίας την περιέφεραν στα τείχη για να εμψυχώνουν τους πολιορκημένους. Η εικόνα έμενε στο παλάτι καθόλη την διάρκεια της μεγάλης νηστείας του Πάσχα. Την Δευτέρα της Διακαινησίμου «μετὰ τῶν ἐν τέλει» (επισήμων), προέπεμπε αυτήν ο βασιλεύς, «μέχρι καὶ τῶν Ὑψηλών ἐκτός». Μετά την λιτανεία, η εικόνα κατετίθετο στην σεβάσμια μονή της Χώρας εις κοινή απάντων προσκύνηση. Οι Οθωμανοί, κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, εισέβαλαν και στη Μονή της Χώρας, άρπαξαν την εικόνα της Οδηγήτριας και την κατατεμάχισαν.

Παραπομπές


Πηγές

  • Κazhdan, Alexander (ed.). Oxford Dictionary of Byzantium, Oxford University Press, 1991




 


 ΦΡ