Συμπτώματα βαθιάς σήψης...


  
Συμπτώματα βαθιάς σήψης... 

1) Συμπτώματα βαθιάς σήψης…

Υπήρξαν τις τελευταίες μέρες δυο περιστατικά τα οποία είναι  ενδεικτικά της βαθύτερης κρίσης που βρισκόμαστε και η οποία απειλεί να αποδιοργανώσει πλήρως την κοινωνία μας.

Το ένα ήταν το σκηνικό όπου κατά τα φαινόμενα αναίτια ένας αστυνομικός χαστουκίζει έναν 11χρονο μπροστά σε δυο συναδέλφους του.

Το δεύτερο σκηνικό αφορά ένα βίντεο που αναπαράγεται στα κοινωνικά και ενημερωτικά δίκτυα, με ένα περιστατικό που σημειώθηκε πέρυσι, στο οποίο εμφανίζεται ένας μαθητής να "τραμπουκίζει" μπροστά σε όλη την τάξη μια καθηγήτρια για να του σβήσει μια απουσία.

Ο αστυνομικός που χειροδίκησε εναντίον του παιδιού όπως και οι άλλοι δυο οι οποίοι ήταν παρόντες και δεν αντέδρασαν, ορθώς ετέθησαν σε διαθεσιμότητα.  Από την άλλη πλευρά η υπουργός Παιδείας ζήτησε να ερευνηθεί η υπόθεση με τις απειλές εναντίον της εκπαιδευτικού και να αποδοθούν ευθύνες...

Την επομένη οι μαθητές του σχολείου στο οποίο είχε λάβει χώρα το περιστατικό έκαναν κατάληψη απαιτώντας την ατιμωρησία. Ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων (χωρίς ίχνος ντροπή ή ενοχής) "κάλυψε"  τη συμπεριφορά του μαθητή.

Στα κοινωνικά δίκτυα όπου αποτυπώνεται άλλοτε επώνυμα, άλλοτε ανώνυμα και αρκετά συχνά ψευδώνυμα η κοινή γνώμη, μπορεί κάποιος τις τελευταίες μέρες να διακρίνει με βάση τη στάση απέναντι στα δυο αυτά περιστατικά, τη "γεωγραφία" των βαθύτερων πολιτικών διεργασιών που λαμβάνουν χώρα  στην ελληνική κοινωνία...

Αυτό που παρατηρείται είναι ένας εντατικός ακροβολισμός μεταξύ "αυταρχιστών" και "δικαιωματιστών" με αποδυνάμωση των ενδιάμεσων φωνών.

Ένας βαθύς κοινωνικός και πολιτισμικός διχασμός, ανάλογος με αυτόν που παρατηρείται και σε άλλες ανεπτυγμένες κοινωνίες, ο οποίος ενδέχεται να τις οδηγήσει σε παράλυση και παρακμή.

Οι μεν πρώτοι θεωρούν πως κακώς τιμωρείται ο αστυνομικός που βιαιοπράγησε εναντίον του ανηλίκου, έστω και αν αυτός ενδέχεται να μην είχε κάνει τίποτα επιλήψιμο...

Ο έωλος αυταρχισμός...

Η πρώτη κατηγορία των πολιτών φαίνεται να πιστεύει πως με μια αστυνομία (εξουσία) που προκαλεί τον φόβο και αυθαιρετεί επί αδίκων αλλά και επί δικαίων ενίοτε, θα επιστρέψει η τάξη και η ασφάλεια στην κοινωνία.

Η κατηγορία αυτή εξιδανικεύει παλαιότερες εποχές και πιστεύει πως αν το κράτος γίνει πιο αυταρχικό θα μπορούμε να αισθανθούμε πιο ασφαλείς.

Ο έωλος προοδευτισμός...

Οι δεύτεροι όχι απλά καταδικάζουν την πράξη του αστυνομικού αλλά επιζητούν η τιμωρία να είναι τέτοια που στο μέλλον οποιοσδήποτε αστυνομικός θα σκεφτεί να απλώσει το χέρι του ακόμη και για να προφυλαχτεί όταν δέχεται χτυπήματα.

Ανάλογες είναι οι αντιδράσεις από τη μερίδα αυτή και στο δεύτερο περιστατικό όπου αυτός που απειλεί και ασκεί ψυχολογική βία δεν είναι ο εκπρόσωπος της εξουσίας(καθηγητής) αλλά ο μαθητής.

Την αντίληψη αυτή την παρατηρούμε συχνά να υπερασπίζεται τρομοκράτες, μπαχαλάκηδες, καταλήψεις και καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.

Αμφότερες οι πλευρές  κάνουν λάθος. Η ορθή διαχείριση τέτοιων θεμάτων είναι η αυστηρή και σωστή επιβολή του νόμου. 

Ο μαθητής έπρεπε  να τιμωρηθεί τόσο με βάση τον κανονισμό του σχολείου αλλά και να παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη ανηλίκων. Επίσης γονείς και μαθητής έπρεπε να υποχρεωθούν να επισκεφθούν δημόσια υπηρεσία ψυχολογικής στήριξης.

Στο πρώτο  περιστατικό ο αστυνομικός θα πρέπει να τιμωρηθεί για άσκοπη βία ή κατάχρηση εξουσίας. Αν ο νεαρός του είπε κάτι (γιατί δεν φαίνεται να χειροδικεί) η σωστή αντιμετώπιση είναι ο αστυνομικός να του υποβάλει μήνυση.

Τα δυο παραπάνω περιστατικά κατά την εκτίμηση της στήλης έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα για το μέλλον αυτής της χώρας, σε σχέση με την πολύ επιτυχημένη χθεσινή έξοδο της χώρας στις αγορές όπου δανείστηκε με ιδιαίτερα ελκυστικούς όρους.

Αν προστεθεί μάλιστα και το περιστατικό της παρέμβασης της κυβέρνησης στις διενέξεις των "ολιγαρχών" του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πασιφανές γιατί η χώρα βρίσκεται μακριά από το να προσελκύσει σοβαρές επενδύσεις και να καταφέρει να εξασφαλίσει στο ορατό μέλλον ανάπτυξη ικανή να προσφέρει καλές θέσεις εργασίας.

2) Η ρίζα του προβλήματος...

Μια μαρτυρία

Από τα κοινωνικά δίκτυα "δανείστηκα" την παρακάτω μαρτυρία την οποία συμπεριλαμβάνω σαν συμπλήρωμα του άρθρου, ανώνυμα:

"Στα 9 χρόνια που ασκώ καθήκοντα διευθύντριας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, έχω συμβουλέψει περίπου 50 γονείς μαθητών, να επισκεφθούν ειδικό (κοινωνικό λειτουργό ή ψυχολόγο), προκειμένου να βοηθηθούν τα παιδιά τους. Το έκανα, αφού εξάντλησα όλα τα περιθώρια παρέμβασης από την πλευρά του Συλλόγου Καθηγητών και με βαριά καρδιά. Αφιέρωσα αμέτρητες ώρες, εντός κι εκτός ωραρίου μου, ν' ασχολούμαι με τους εν λόγω μαθητές, σε σημείο που ένιωθα ενοχές, γιατί δε μου περίσσευε ποιοτικός χρόνος για τους υπόλοιπους μαθητές. Είμαι φύσει και θέσει υπομονετικός άνθρωπος και δεν παραδίδω αμαχητί τα όπλα. Από τους 50 γονείς, μόνο δύο ακολούθησαν την συμβουλή μου. Περίπου 30 γονείς με εξύβρισαν χυδαία και με απείλησαν με αναφορά στην προϊσταμένη αρχή μου. Οι υπόλοιποι 15 απλά διαφώνησαν, γέλασαν ή μου είπαν ότι χρειάζομαι εγώ ψυχολόγο, για την ακρίβεια ψυχίατρο.

Όταν η χώρα αποκτήσει το νομικό εκείνο πλαίσιο, το οποίο θα επιτρέπει στον Σύλλογο Καθηγητών, να παραπέμπει στις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες μαθητές, που χρήζουν αποδεδειγμένα εξατομικευμένης και εξειδικευμένης παρέμβασης, τότε δε θα συμβαίνουν θλιβερά περιστατικά, όπως αυτό που κυκλοφορεί σε βίντεο και δείχνει μαθητή να ουρλιάζει σε βάρος καθηγήτριάς του και να την απειλεί χυδαία, κατά τη διάρκεια του μαθήματος σε ΕΠΑΛ της χώρας.

Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι οι συμμαθητές του γελούν αμέριμνοι, σπάζοντας πλάκα. Δεν αισθάνθηκε ούτε ΕΝΑΣ την ανάγκη και την ευθύνη, να τον σταματήσει, να παρέμβει πυροσβεστικά, νουθετώντας τον. Λογικά, κάποιος από αυτούς τράβηξε το βίντεο και στη συνέχεια το δημοσιοποίησε, για να εξευτελίσει την καθηγήτρια, χωρίς ν' αναλογιστεί ότι δημοσιοποιεί ένα περιστατικό τραγικής παραβατικότητας. Τα ελληνόπουλα μεγαλώνουν δίχως όρια κι ωσάν να είναι κάτι ξεχωριστό, το οποίο προορίζεται να κατοικοεδρεύσει στο σβέρκο όλων ημών, οι οποίοι επιθυμούμε συνειδητά κι αγαπητικά, να εργαστούμε παρέχοντας εκπαίδευση υψηλού(ναι, υψηλού)επιπέδου κι όχι διεκπεραιωτική. Μερικές φορές η μοναξιά της αξιοπρέπειας είναι αποκαρδιωτική και συνθλίβει…"

από Α.Τ.

Κώστας Στούπας


29/1/2020