Κομματοκύνες,κοινώς κομματόσκυλα (*) και αγιογραφίες πολιτικών μεσσιανικών φιγούρων...
1.
Κόντρα ρόλος: «Ο στιβαρός ηγέτης της αντιπολίτευσης
εφορμά στο ετοιμόρροπο κάστρο».
Λάθος πατήματα στις λέξεις. Παρατονισμοί των φράσεων. Τεχνητές κι αφύσικες εκρήξεις. Απουσία κάθε λογικής στην κλιμάκωση. Επίκληση στη λογική και το κύρος του πομπού με body language μπουρλέσκ. Εξάρσεις και υφέσεις σε πλήρη αναντιστοιχία με το περιεχόμενο. Φτιαχτοί θυμοί. Κακότεχνο λαϊκότροπο λεξιλόγιο, μια Αντουανέτα που δήθεν ξέρει και του λιμανιού.
Κακή ρητορική. Πατάει στις φράσεις με αγωνία, σα να τρίζουν τα σανίδια κάτω από τα πόδια του, σα να χάσκει το κενό μπροστά του. Κάθε πόρος του σώματος διαψεύδει τα λόγια, δεν τον έχει ζήσει τον ρόλο, είναι μη βιωμένος, είναι αβίωτος. Καμιά αίσθηση της ανάσας, του χρόνου, της σιωπής, της αναμονής. Ένας άχαρος χορός ξεκούρδιστων χεριών χωρίς αίσθηση του χώρου, του βήματος. Μια περιδίνιση ασυντόνιστη στον χωροχρόνο.
Προκάτ μικροσκηνές που θα παιχτούν ο κόσμος να χαλάσει, ανεξαρτήτως αν όσα προηγηθούν τις ακυρώνουν ή τις υπονομεύουν. Προβλέψιμα μονόπρακτα που καταρρέουν αν αλλάξει θέση μια καρέκλα ή βήξει απρόβλεπτα ο συμπρωταγωνιστής.
Ρηχές εξυπνάδες, φτηνά λογοπαίγνια, καταφυγή σε σκιτσογράφους, κορώνες με τίτλους φυλλάδων. Βούλιαγμα στη λάσπη, σφιχταγκάλιασμα με τον δευτεραγωνιστή που καιροφυλακτεί.
«Ο στιβαρός ηγέτης της αντιπολίτευσης εφορμά στο ετοιμόρροπο κάστρο». Αυτός είναι με μια κουβέντα ο ρόλος. Ρόλος που, αναγκαστικά, δοκιμάζεται σε συνθήκες ανοιχτής πολιτικής αντιπαράθεσης. Ρόλος που ξερνάει τον κακό ρήτορα, τον μικρομέγαλο αρχηγίσκο, τον κληρονόμο του δαχτυλιδιού που δεν πήρε τίποτα από τις δεξιότητες του πατέρα βασιλιά. Ρόλος που μπορεί οριακά να αντέξει σε συνθήκες εργαστηρίου, στην πρόβα, στο στούντιο του φιλικού καναλιού. Δεν αντέχει στον ανοιχτό αέρα, στην αρένα, στη σκηνή.
Εκεί που πραγματικά συμπονώ τον κακό ηθοποιό που του έλαχε κόντρα ρόλος, είναι όταν αγχώνεται. Όταν το καταλαβαίνει κι ο ίδιος. Όταν νιώθει ότι πρέπει να προσφέρει λίγη ένταση στους φουκαράδες τους βουλευτές από κάτω. Όταν διαβάζει στα μάτια τους την υπομονή να εξαντλείται, όταν ακούει τον ψίθυρο «δεν μπορεί, δεν το ‘χει». Όταν το νιώθει κι ο ίδιος ότι ο ρόλος δεν έχει λόγια, δεν έχει αφήγημα. Τότε ξαφνικά, απρόκλητα, ανεβάζει τον τόνο αδέξια, στριγκά, σαν το κωμικό κι αδέξιο άλμπατρος του ποιητή. Σα να ικετεύει το χειροκρότημα της ανάγκης.
Όλοι τον κατηγορούν, εγώ τον συμπονώ. Εκεί που ωρύεται, εκεί που ψευδολογεί. Εκεί που κάνει δήθεν χιούμορ και δε γελά κανείς. Εκεί που λέει κάτι σοβαρό και σείεται η αίθουσα. Είναι η στιγμή που θα τον συνοδεύει για πάντα. Ο ομιλητής που εγκαλεί το κοινό, αφελής και ανεπίγνωστος: «Τι γελάτε κύριοι;»
Κακό πράγμα ο κόντρα ρόλος.
Πηγή: Αντίφωνο
Κωστής Παπαϊωάννου
11 Μάιος. 2019
2.
Αυτόν τον Κυριάκο θέλουμε.
Ας το επαναλάβουμε για μιαν ακόμα φορά. Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ούτε Ποτάμι ούτε Δράση. Είναι ένα μεγάλο λαϊκό κόμμα με βαθιές ρίζες στις παραδόσεις της Δεξιάς και του Κέντρου. Είναι ένα κόμμα με συμπαγή βάση που παρέμεινε αρραγής στα δύσκολα χρόνια 2010-2019. Και σήμερα βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας.
Η Νέα Δημοκρατία έχει απέναντι της μια ομάδα αδίστακτων ανθρώπων, που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία. Αυτά είναι γνωστά, χιλιοειπωμένα και τα ζούμε σχεδόν κάθε ημέρα.
Προχθές στην Βουλή είδαμε έναν άλλο Κυριάκο Μητσοτάκη. Επιθετικό και σίγουρο γι΄αυτά που έλεγε. Μας ξάφνιασε ευχάριστα. Απέδειξε πως, στην τελική ευθεία, βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα, βάζοντας σε δεύτερες σκέψεις όσους πιστεύουν πως ο Τσίπρας στις μονομαχίες τον «έχει του χεριού του».
Ικανοποίησε την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών των δημοκρατικών κομμάτων, που πιστεύουν πως το τέρας δεν αντιμετωπίζεται με τα s’ il vous plait
Βέβαια, κάποιοι, oι «γνωστοί» δημαροποταμίσιοι δήλωσαν πως απογοητεύτηκαν από το ύφος του Κυριάκου. Έπεσε χαμηλά, είπαν. Δεν είναι αυτό το επίπεδο του, ψιθύριζαν μεταξύ τους. Εξανέστησαν από την ποιότητα του λόγου των δύο μονομάχων, βάζοντας, όπως πάντα, στα ίσα Μητσοτάκη και Τσίπρα.
Προφανώς, είτε υποκρίνονται, καθώς τσουβαλιάζουν τον θύτη με το θύμα είτε έχουν μια προσκοπική αντίληψη για την πολιτική. Ίσως και να νομίζουν πως ζουν στο Βέλγιο ή σε κάποια Σκανδιναβική χώρα, κάτι ανησυχητικό για την ευφυΐα τους.
Ως γνωστόν, η πολιτική δεν ασκείται με όρους savoir vivre και comme il faut. Δεν είναι τυχαίο πως όσοι έχουν αυτήν την άποψη εκπροσωπούνται από κόμματα του 1%. Το γεγονός πως έχουν δημόσιο λόγο στα κοινωνικά δίκτυα, δεν αίρει το μηδαμινό βεληνεκές των λόγων τους.
Μια παρεούλα χιλίων ανθρώπων που αλληλοψυχοθεραπεύονται.
Και το κυριότερο, δεν επρόκειτο ποτέ να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία. Πιστεύουν πως είναι λίγοι, αλλά εκλεκτοί. Απεχθάνονται την πλέμπα.
Πάμε παρακάτω.
Στην πολιτική, αν δεχθείς μια γροθιά πρέπει να ρίξεις πέντε, για να καταλάβει ο αντίπαλος σου ποιος είναι το αφεντικό. Η πολιτική δεν παίζεται μόνο στα γήπεδα του Champions League, αλλά και στο ξηρό του Κορυδαλλού και του Ευόσμου.
Με απλά λόγια η πολιτική δεν είναι για φλώρους. Γιατί σε ματώνει. Θέλει γερά νεύρα, γερό στομάχι και πάνω απ΄όλα καθαρή σκέψη. Όποιοι δεν ελέγχουν τα όσα λένε, όπως οι Τσιπροπολάκηδες, θα υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους.
Προχθές ο Κυριάκος απέδειξε πως μπορεί να παίξει καλή μπάλα και σε ξηρό γήπεδο, με λακούβες και λάσπη. Εξώθησε τον αντίπαλο του να υποπέσει σε σοβαρότατο ολίσθημα, καθώς εκφράστηκε απρεπώς για έναν νέο άνθρωπο που η ζωή δεν στάθηκε δίκαιη απέναντι του.
Αυτό που είπε ο Τσίπρας για τον Στ. Κυμπουρόπουλο θα τον ακολουθεί για πολλά χρόνια. Άλλωστε, θα του το υπενθυμίζουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Από την προχθεσινή συζήτηση αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι το μήνυμα που έστειλε ο Κυριάκος στον Τσίπρα και στην συμμορία του, πως οι μαχαλομαγκιές και οι ψευτοτσαμπουκάδες τέλος.
Ένα θα λέει ο Αλέξης, πέντε θα ακούει. Μπράβο Κυριάκο!
Του Σάκη Μουμτζή
Σκίτσο του Π.ΖΕΡΒΟΥ
(*)
Κομματόσκυλα.
Κομματόσκυλα.
(...) πολυπληθής πολιτική ομάδα η οποία επιχωριάζει στον ελληνισμό. Για να γίνεις μέλος της θα πρέπει να υποστείς πολιτική, ενίοτε και εθνική λοβοτομή, δηλαδή να απολέσεις την ανεξάρτητη αξιολογική κρίση. Βασική αρχή της πολιτικής συμπεριφοράς των κομματοκυνών είναι να θεωρείς αμαρτία οποιαδήποτε κριτική διάθεση προς το κόμμα που υπηρετείς.Αν μισήσεις το κόμμα τότε το κόμμα θα μισήσει εσένα, άρα καταρρέεις, παύεις να υπάρχεις. Η δε τυφλή υποταγή και σταθερή αφοσίωση στο κόμμα προβάλλεται ως η μόνη τους αρετή, η οποία βαφτίζεται ως εντιμότητα και τεκμήριο πολιτικής γνησιότητας. (...)
Εξωτερικώς, λειτουργούν ως αγιογράφοι της μυθοποίησης των πολιτικών μεσσιανικών φιγούρων, αυτών που έταξαν στη ζωή τους να «σώσουν» την κοινωνία και το έθνος μας. Εσωτερικώς, λειτουργούν μονίμως ως γελωτοποιοί των αθλίων. Φανταστήκατε ποτέ τι θα έκαναν όλοι εκείνοι οι Δον Κιχώτες της πολιτικής μας ζωής, αν δεν είχαν τόσους οσφυοκάμπτες προθύμως να τους υπηρετούν και να τους καμουφλάρουν την εικόνα με τα θυμιάματά τους; (...)