Η άδοξη πτώση του Μπερλουσκόνι
Η άδοξη πτώση του Μπερλουσκόνι
Ο Μπενίτο Μουσολίνι προπολεμικά, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μεταπολεμικά! Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτοί είναι οι δύο ηγέτες που άφησαν πιο βαριά από κάθε άλλον τη σφραγίδα τους στη διαμόρφωση της ιταλικής κοινωνίας τον τελευταίο αιώνα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Καθολική ήταν η χαρά εκτός των ιταλικών συνόρων μόλις μαθεύτηκε η παραίτηση του Μπερλουσκόνι, ο οποίος είχε γελοιοποιήσει την Ιταλία στην υπόλοιπη Ευρώπη κατά την τελευταία σχεδόν εικοσαετία.
Βαθύτατα χυδαίο άτομο, απερίγραπτα περιφρονητικό προς τις μάζες του ιταλικού λαού, δεν αισθανόταν καμία αναστολή στο να κατεξευτελίζει δημοσίως όλους τους θεσμούς της Ιταλικής Δημοκρατίας και να αφαιρεί κάθε περιεχόμενο ουσίας ή προσχηματικής σοβαρότητας από τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, πετυχαίνοντας όμως να τον ακολουθούν σχεδόν διαρκώς τα αποχαυνωμένα πλήθη των Ιταλών ψηφοφόρων που τον θαύμαζαν και ήθελαν να του μοιάσουν!
Η θυελλώδης παρουσία του Μπερλουσκόνι στην ιταλική πολιτική σκηνή διήρκεσε 17 χρόνια, από τα οποία τα μισά τα πέρασε ως πρωθυπουργός σε τρεις θητείες (1994-95, 2001-2005, 2008-2011), αναδεικνυόμενος μάλιστα ως ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στη μεταπολεμική Ιταλία.
Ωμός, αδίστακτος, χυδαίος, ο Μπερλουσκόνι θεωρούσε την Ιταλία "μπορντέλο", τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά, και την κυβέρνησε όντως ως προστάτης οίκου ανοχής. Η διαρκής διοχέτευση των σεξουαλικών του οργίων στα μέσα ενημέρωσης λειτουργούσε ως μέσο εκφυλισμού και διαφθοράς της πολιτικής ζωής στις συνειδήσεις των Ιταλών πολιτών, στην αποπολιτικοποίησή τους, στον εκμαυλισμό τους. Μετέτρεψε ταχύτατα έναν επί αιώνες υπερπολιτικοποιημένο λαό σε απολίτικη, εκφυλισμένη μάζα.
Ο Μπερλουσκόνι, όμως, προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες στο ιταλικό κατεστημένο, κορυφαίος εκπρόσωπος του οποίου ήταν άλλωστε ο ίδιος.
Κατόρθωσε πολύ γρήγορα να συγκροτήσει από τα συντρίμμια έναν εντελώς νέο πόλο της Δεξιάς, καθώς είχε διαλυθεί εντελώς η Χριστιανοδημοκρατία εξαιτίας της απερίγραπτης διαφθοράς της, της λεηλασίας επί σχεδόν μισόν αιώνα των κρατικών ταμείων και βεβαίως λόγω της συνύφανσης ολόκληρου του παλιού ιταλικού πολιτικού συστήματος με τη μαφία.
Το προσωποπαγές κόμμα και στη συνέχεια ο συνασπισμός που συγκρότησε ο Μπερλουσκόνι ήταν στην πραγματικότητα πολύ πιο αντιδραστικός από την παλιά Χριστιανοδημοκρατία. Χωρίς ιδεολογικές αρχές, συνεργαζόμενος με τη μαφία σε ανώτερο επίπεδο [τα χρήματα από τις παράνομες δραστηριότητές της γίνονταν τώρα... κρατικά ομόλογα (!) και ξεπλένονταν πλήρως, ώστε κατόπιν να τοποθετηθεί μεγάλο μέρος τους σε κάθε λογίς νόμιμες επιχειρηματικές δραστηριότητες), απολίτικος φαινομενικά.
Μόνο φαινομενικά, γιατί στην πραγματικότητα ο Μπερλουσκόνι πραγματοποίησε πολιτικούς άθλους. Πρώτα, πρώτος συνένωσε με τον κύριο κορμό της Δεξιάς τούς ακροδεξιούς ρατσιστές της Λέγκας του Βορρά του Ομπέρτο Μπόσι.
Ακόμα σοβαρότερο, έφερε στην κυβέρνηση το μεταλλαγμένο νεοφασιστικό κόμμα του Τζανφράνκο Φίνι. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι η διεφθαρμένη Χριστιανοδημοκρατία του Τζούλιο Αντρεότι (του επονομαζόμενου και... Βεελζεβούλ!) είχε στους κόλπους της ακόμη και παρτιζάνους του αντιφασιστικού αγώνα, οι Ιταλοί δεξιοί ήταν... "αριστεριστές" σε σχέση με το κόμμα του Μπερλουσκόνι!
Ο απελθών πρωθυπουργός κατόρθωσε, επίσης, να μετατρέψει ουσιαστικά σε δικομματικό το πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας, τερματίζοντας την απλή αναλογική και τον πολιτικό κατακερματισμό που κυριαρχούσε επί μισόν αιώνα στην Ιταλία πριν από τη δική του άνοδο στην εξουσία. Ακρον άωτον του ατομισμού της εποχής μας, ο Μπερλουσκόνι εξόντωνε συστηματικά όποιον εμφανιζόταν δειλά ως πιθανός διάδοχός του. Το ερώτημα έτσι σήμερα είναι αν θα διατηρηθούν τα επιτεύγματά του για το κατεστημένο και μετά την αποχώρησή του από την πολιτική σκηνή. Την απάντηση θα τη δώσει μόνον η ιταλική πολιτική πραγματικότητα.
ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ
Δεν τον έριξε ο ιταλικός λαός
Δεν ανατράπηκε από τον ιταλικό λαό ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και δεν του επιτράπηκε να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές. Οι μηχανισμοί που τον ανέτρεψαν κινήθηκαν συνωμοτικά, εξαγοράζοντας βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού και εξαναγκάζοντάς τον έτσι σε παραίτηση. Πίσω τους βρίσκονται οι Γερμανοί, τραπεζικοί κύκλοι και τμήμα του ιταλικού κατεστημένου που ήρθε σε συμφωνία με τους προηγούμενους. Αυτοί γνώριζαν ότι ο Μπερλουσκόνι μπορούσε άνετα να κυβερνά μέχρι τις εκλογές του 2013 αλλά και ενδεχομένως θα κέρδιζε πρόωρες εκλογές τώρα. Εχει άλλωστε πάρει όχι μία και δύο, αλλά... 53 (!!!) φορές ψήφο εμπιστοσύνης. Γι' αυτό και τον ανέτρεψαν με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, για να τοποθετήσουν στη θέση του τον υπάλληλο των συμφερόντων τους Μάριο Μόντι.
14-11-2011