Ο Τσίπρας και τα συστημικά κόμματα: Εδώ και τώρα εθνικό αρραγές μέτωπο χρειάζεται η Ελλάδα.

Στην Ελλάδα, εδώ και κάποιες δεκαετίες, ηγέτη(ες) δεν είδαμε. Αντίθετα, συναντήσαμε κομματικές ηγεσίες, που συνέπραξαν στο να βιώνουμε τέτοιου βάθους οικονομική-πολιτική-πολιτισμική-αξιακή-κοινωνική κρίση. Οι σημερινοί δε ένοικοι των συστημικών κομμάτων (που ήσαν συνδιαχειριστές των πολιτικών αυτών αλλά και συνδαιτημόνες αυτών των πολιτικών ηγεσιών), ως να προήλθαν από παρθενογένεση, εγκαλούν με περισσό θράσος τους κυβερνώντες. Και άλλοι ζητούν εκλογές, ενώ άλλοι (όταν δεν φτιάχνουν νέα «κόμματα») ζητούν οικουμενική ή κυβέρνηση τεχνοκρατών. Έχουν άραγε αντιληφθεί, ότι σήμερα η Ελλάδα είναι ένας κοινωνικός σχηματισμός σε κρίση ταυτότητας, στα πρόθυρα οικονομικοκοινωνικής κατάρευσης, με σοβούσα την ανθρωπιστική κρίση, με απειλές κατά της γεωπολιτικής της ενότητας ...


Είναι γεγονός ότι οι κρίσεις μπορούν και δημιουργούν συνθήκες εμφάνισης νέων πολιτικών ηγεσιών, νέων ηγετών. Το αν εμφανισθεί ή όχι ένας νέος ηγέτης προσδιορίζετα από πολλούς παράγοντες. Δυστυχώς στην Ελλάδα, εδώ και κάποιες δεκαετίες, ηγέτη(ες) δεν είδαμε. Αντίθετα, συναντήσαμε κομματικές ηγεσίες, που συνέπραξαν στο να βιώνουμε τέτοιου βάθους οικονομική-πολιτική-πολιτισμική-αξιακή-κοινωνική κρίση. Οι σημερινοί δε ένοικοι των συστημικών κομμάτων (που ήσαν συνδιαχειριστές των πολιτικών αυτών αλλά και συνδαιτημόνες αυτών των πολιτικών ηγεσιών), ως να προήλθαν από παρθενογένεση, εγκαλούν με περισσό θράσος τους κυβερνώντες. Και άλλοι ζητούν εκλογές, ενώ άλλοι (όταν δεν φτιάχνουν νέα «κόμματα») ζητούν οικουμενική ή κυβέρνηση τεχνοκρατών. Έχουν άραγε αντιληφθεί, ότι σήμερα η Ελλάδα είναι ένας κοινωνικός σχηματισμός σε κρίση ταυτότητας, στα πρόθυρα οικονομικοκοινωνικής κατάρευσης, με σοβούσα την ανθρωπιστική κρίση, με απειλές κατά της γεωπολιτικής της ενότητας, αλλά και με την παρακαταθήκη της ουμανιστικής διαχείρισης του προσφυγικού, γεγονός με διεθνείς θετικές αντηχήσεις, που μάλιστα καθιστούν τον λαό της πρωτοπόρο στον αγώνα κατοχύρωσης των πανανθρώπινων αξιών; Δυστυχώς για κάποιους διατηρούμε άσβεστα στη μνήμη μας πολιτικές-προβοκάτσιες-προκλήσεις-θυσίες-έωλες υποσχέσεις -προσφορές- αγώνες. Συνεχίζουμε, οφείλουμε να συνεχίσουμε, τον αγώνα, έκαστος εφ’ω ετάχθη, γιατί, όπως αναφέρει και η Αρβελέρ «Παιδιά κοιτάξτε να είστε ορθοί και όρθιοι με τα πόδια στη γη και τα μάτια στον ουρανό…» να μην απαρνηθούμε τον Ελληνισμό για ένα μικρό ελλαδισμό. Στο όνομα αυτού του μικρού ελλαδισμού, αυτού που πρέπει «πάση θυσία να βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.» μας καλούν οι «γνώστες»,οι πολιτικάντηδες- οι μιντιάδες-οι ντόπιοι ολιγάρχες-οι παγκοσμιοποιημένοι νεοφιλελεύθεροι, τα συστημικά κόμματα. Χρειάζεται,όμως, και λίγη «αποκοτιά» (‹από + κοτιά ‹ κοτώ = τολμώ), για να αρνηθούμε να οδηγηθούμε ως πρόβατα επί σφαγή. Αλλά κυρίως απαιτείται να έχουμε όραμα-αξίες-ιδεολογική αυτάρκεια-πολιτική βούληση- στρατηγική- σχέδιο και βεβαίως Ηγέτες .

Απαιτείται εδώ και τώρα η συγκρότηση ενός Ενιαίου-Αρραγούς Εθνικού Μετώπου του απανταχού Ελληνισμού. Αρκετά ανεχτήκαμε, αρκετά συρικνωθήκαμε, αρκετά βάλαμε πλάτη για να διασωθούν οι τράπεζές τους, τα συστήματά τους ο νεοφιλελευθερισμός (για να θυμηθούμε τα πιο πρόσφατα). Εδώ υπάρχει καθαρά ένα ζήτημα επιλογών: ή θα επιτύχουμε να βγούμε από την κρίση ή η κρίση αυτή θα μας βυθίσει ακόμη πιο χαμηλά, αν δεν μας εξαφανίσει. Το ζήτημα, για το οποίο πρέπει να αρθεί ο καθένας στο ύψος των περιστάσεων δεν τον αφορά προσωπικά. Αφορά το μέλλον του Ελληνισμού συνολικά, είτε μένει στη χώρα είτε βρίσκεται στο εξωτερικό. Δεν υπάρχουν πολίτες περιορισμένης ευθύνης. Δεν υπάρχουν πρόσωπα τα οποία πρέπει να περιμένουν ως απλοί υποδοχείς πρωτοβουλιών. Πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες από όλους, όπου και αν βρίσκονται, ότι και αν επαγγέλονται. Τα μεγάλα διακυβεύματα είναι σήμερα εδώ και δεν θα είναι και αύριο εκεί αν εμείς, ο Ελληνισμός δεν θα υφίσταται πλέον. Στις μεγάλες προκλήσεις, στις διαπραγματεύσεις, αλλά κυρίως στο στοίχημα της ανάπτυξης είναι απαραίτητη η ομοψυχία, το ενιαίο, αρραγές εθνικό μέτωπο.

Επομένως, όποιος σήμερα δεν λαμβάνει πρωτοβουλίες, συμμετέχει σε μια τυφλή πορεία του Ελληνισμού. Όποιος σήμερα δεν αναλαμβάνει ενεργητικό ρόλο, ο ίδιος πρέπει να λογοδοτήσει για το πού θα βρεθούμε αύριο. Είναι απόλυτη αναγκαιότητα η χώρα, ο Ελληνισμός, να προχωρήσει με ένα ενιαίο, εθνικό, αρραγές μέτωπο απέναντι στα πολλά και στα μεγάλα θέματα, τα οποία έχουμε μπροστά μας. Επομένως, όχι συγχωροχάρτι για το χθες, αλλά κοινή πορεία (όσοι την αντέχουν και μπορούν) για να βγάλουμε από τα αδιέξοδα τη χώρα και τον Ελληνισμό. Με αυτή την έννοια, πρέπει να αξιοποιήσουμε τα ελάχιστα περιθώρια που υπάρχουν, προκειμένου να επιτύχουμε το μίνιμουμ της εθνικής ομοψυχίας, το μίνιμουμ της εθνικής ενότητας, το μίνιμουμ της εθνικής συνεννόησης στη συνδιαμόρφωση μιας στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Η Στρατηγική εξόδου Η Στρατηγική εξόδου της Ελλάδας από την κρίση και την στασιμότητα, που εξελίσσεται σε παγκόσμιο, σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, θα πρέπει να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το ζήτημα αυτό σε όλες τις διαστάσεις του και την πολύπλοκη σύνθεση του. Η έλλειψη εθνικού μακροπρόθεσμου οράματος και του αντίστοιχου σχεδιασμού, η διαφθορά, η διαπλοκή, η γραφειοκρατία, η πολυνομία, οι συντεχνιακές νοοτροπίες, δομές και λειτουργίες, ο κατακερματισμός των θεσμικών λειτουργιών θα πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα. Το παγκόσμιο πρόβλημα της υστέρησης των επενδύσεων έναντι των αποταμιεύσεων και της υπερσυγκέντρωσης εισοδήματος και πλούτου, σε ολοένα λιγότερα χέρια, συνεχίζει να επιδεινώνεται με αποτέλεσμα τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, όχι μόνο ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες και μέσα σε αυτές. Αυτό διαμορφώνει ένα αντίξοο διεθνές περιβάλλον αλλά και μια εξαιρετικά δύσκολη εσωτερική κατάσταση που επηρεάζει αρνητικά και τη χώρα μας. Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε από τα «μνημόνια», την «λάθος συνταγή», που επιδείνωσε τα πράγματα. Η Ελλάδα ήταν ήδη χρεοκοπημένη. Στην χώρα μας χρεοκόπησε ένα παρωχημένο οικονομικό μοντέλο, γενικευμένης διαφθοράς, προσανατολισμένο στα δανεικά, στην κατανάλωση και στη ζήτηση και όχι στην δημιουργία, την παραγωγή και την προσφορά.

Άρα η αναζήτηση νέου μοντέλου ανάπτυξης και η διαφάνεια, η πάταξη της διαφθοράς, είναι το αυτονόητο.

Η κομματική, η συνδικαλιστική και η συντεχνιακή νομή εξουσίας, η κουλτούρα της κατανάλωσης, της «αρπαχτής», της ήσσονος προσπάθειας, της αδιαφορίας, της ιδιώτευσης, της ανοχής στη διαφθορά, του ακραίου και αθέμιτου ανταγωνισμού, η πλήρης περιφρόνηση των κανόνων κλπ δεν αποτελούν στοιχεία της ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας. Τα βαθύτερα αίτια λοιπόν του ελληνικού προβλήματος, οφείλονται σε έλλειμμα στον τομέα του πολιτισμού και των θεσμών. Να αντλήσουμε δύναμη από τις ρίζες του πολιτισμού μας. Η αυτογνωσία, η γενναιοφροσύνη, το αίσθημα ευθύνης, η διαλεκτική, η αξιοκρατία, η φιλοσοφία, η αισθητική (η φιλοκαλία), η ενεργός συμμετοχή στα κοινά, η δημοκρατία, η φιλοπατρία, το μέτρο, η ισόρροπη καλλιέργεια του πνεύματος και του σώματος, το πολυμήχανο, η συλλογική διαβούλευση και κυρίως η δημιουργία, θα πρέπει να προταχτούν ως αυτονόητα του πολιτισμού μας. Αυτό είναι το σημαντικότερο συγκριτικό μας πλεονέκτημα και αξίωμα της στρατηγικής μας. Σε αυτό το πλαίσιο αξιών, πρέπει να κατευθυνθεί και να στηριχθεί και το σύστημα της εθνικής μας παιδείας στο σύνολο του.

Απαιτείται κράτος σύγχρονο, φερέγγυο, αποτελεσματικό, αναβαπτισμένο και απαλλαγμένο από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Ένα τέτοιο κράτος είναι απαραίτητο για να στηρίζει την στρατηγική επιβίωσης της Ελλάδας σε μια πορεία δημοσιονομικής εξυγίανσης (χρέος – ελλείμματα), τόνωσης της εξωστρέφειας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας με έμφαση στη παραγωγή και την προσφορά. Η νέα παραγωγική βάση της Ελλάδας πρέπει να είναι πιο στενά συνδεδεμένη με τους παράγοντες κλειδιά μιας σύγχρονης ανάπτυξης. Απαιτείται η μετεξέλιξη της παραγωγικής βάσης σε μορφές, όπου η γνώση, η τεχνολογία, ή η καινοτομία, η ποιότητα, οι θεσμοί και, γενικότερα, η διαφοροποίηση σε σχέση με τον ανταγωνισμό, επιτρέπουν να ξεφύγει κανείς από τον άτεγκτο ανταγωνισμό κόστους και να περάσει σε μορφές τεχνολογικού, ποιοτικού ή οργανωτικού ανταγωνισμού. Η Ελλάδα πρέπει να αναβαθμίσει το γνωστικό περιεχόμενο και την ποιότητα των εγχωρίως παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών, με τρόπο που να είναι ελκυστικός για τις διεθνείς και όχι μόνο αγορές. Ο μεγάλος αριθμός τουριστών που επισκέπτεται την Ελλάδα πρέπει να εκτιμηθεί ως σημαντική παρουσία της διεθνούς αγοράς στη πατρίδα μας.

Η χώρα, πρέπει να συμμετάσχει στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας ως παραγωγός, προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας και λιγότερο ως απλός καταναλωτής. Απέναντι στο θεσμικό έλλειμμα, απαιτείται ένα θεσμικό οικοδόμημα δημιουργίας, παραγωγής και αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας. Να στηρίζεται σε μια αποκεντρωμένη, δημοκρατική και χωρίς αποκλεισμούς διακυβέρνηση, με διακριτούς τους ρόλους της νομοθετικής, της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας. Να στηρίζεται σε μια ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συνεννόηση και συναίνεση, που θα υπερβαίνει τις διαχωριστικές γραμμές και το ακραία συγκρουσιακό κλίμα του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Μια τέτοια διαδικασία είναι υποχρεωτικό να ξεκινήσει από τις ηγετικές πολιτικές ομάδες που πρέπει να ανταποκριθούν στο ιστορικό τους καθήκον, αλλά μόνο η ευρύτατη συμμετοχή της κοινωνικής βάσης, των απανταχού Ελλήνων, που εξελίσσεται σε συγκεκριμένες συμφωνίες, νομιμοποιεί και εξασφαλίζει την επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος. Όσοι πιστοί προσέλθετε…

  Δημήτρης Σκουτέρης 
Πολιτικός Επιστήμων, και Πολιτικός Αναλυτής 
– skouterisd@gmail.com