Europe in Crisis

Mέλη του ''Jobbik'', ακροδεξιού ουγγρικού κόμματος 

Φωτο: Karoly Arvai/Reuters

Ουγγρικό παράδοξο

Η Ουγγαρία πραγματοποίησε το 1989 την πιο ανώδυνη, πιο βελούδινη μετάβαση από τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δυτικού τύπου και μάλιστα έξι μήνες πριν καταρρεύσουν σαν ντόμινο όλα τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης.

Επρόκειτο για τη δεύτερη εμφάνιση του Ουγγρικού Παραδόξου καθώς η ομαλή μετάβαση έγινε δυνατή χάρη στα προσεκτικά ανοίγματα του ηγέτη του Κ.Κ. της χώρας Γιάνος Καντάρ, η κυβέρνηση του οποίου επεβλήθη από τα σοβιετικά στρατεύματα που εισέβαλαν στη χώρα τον Νοέμβριο του 1956 για να εξελιχθεί σε λίγα χρόνια στην πιο μεταρρυθμιστική διακυβέρνηση στην Ανατολική Ευρώπη.

Από τις χθεσινές κάλπες το κύριο αν όχι το μόνο ζητούμενο ήταν αν το κυβερνών κόμμα Fidesz του πρωθυπουργού Ορμπάν θα διατηρήσει την απόλυτη πλειοψηφία που χρειάζεται για να συνεχίσει την ενίσχυση του αυταρχισμού, με κύριο στόχο τα ΜΜΕ, αλλά και μια σοβινιστική-ρατσιστική ρητορική, τα όρια της οποίας με την Ακροδεξιά είναι δυσδιάκριτα.

Οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις των πολιτών της Ουγγαρίας από τον ήπιο εκδημοκρατισμό, τη φιλελευθεροποίηση, αλλά και την προσχώρηση προς την ΕΕ και κυρίως το πρόσφατο σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικών περικοπών αποτυπώθηκαν στην ενίσχυση της Λαϊκιστικής Δεξιάς αλλά και της Ακροδεξιάς.

Το σημερινό Ουγγρικό Παράδοξο είναι η απαξίωση κάθε προσδοκίας από την ΕΕ, η απαξίωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος (πρώην Κομμουνιστικού) γιατί η διαχείρισή του υπήρξε όσες φορές επανήλθε στην εξουσία πανομοιότυπη με αυτή της φιλελεύθερης δεξιάς, η οποία και αυτή απαξιώνεται με τη σειρά της σε όφελος μιας Λαϊκιστικής Δεξιάς και μιας Σκληρής Ακροδεξιάς.

Οταν δεν μπορείς να υποσχεθείς στους πολίτες βελτίωση της καθημερινότητας τόσο ο Ορμπάν όσο και ο αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος Jobbik προσφέρουν ρητορική αναδίπλωση στην ταυτότητα άμυνας του πολιορκημένου και ανάδελφου ουγγρικού έθνους, νοσταλγία για τις πέραν των συνόρων χαμένες πατρίδες: τη Νότια Σλοβακία, την Τρανσυλβανία στη Ρουμανία και τη Βοϊβοντίνα στη Σερβία και τους ομογενείς που κατοικούν σήμερα εκεί αλλά και μηδενική ανοχή για τις εντός συνόρων μειονότητες με κύριο στόχο τούς πολυάριθμους Ρομά.

Η καλύτερη μεταπολίτευση στην Ανατολική Ευρώπη σήμερα θυμίζει τον Μεσοπόλεμο παρά τον 21ο αιώνα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.ethnos.gr/
article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=63989248

Η διπλή πατροκτονία της Μαρίν

H πατροκτονία σε επίπεδο life style είναι πλήρης: Η Μαρίν, μια μέση Γαλλίδα σαν όλες τις άλλες, η κυρία της διπλανής πόρτας σε αντίστιξη με τον βλοσυρό πατέρα της Ζαν Μαρί Λεπέν, τον οποίο η πλειοψηφία των Γάλλων ψηφοφόρων θυμάται μονόφθαλμο με τη μαύρη καλύπτρα στο ένα μάτι, σαν τίτλο τιμής για τη δράση του ως αλεξιπτωτιστή στον πόλεμο της Αλγερίας. Η πατροκτονία όμως είναι κυρίως πολιτική: Η Μαρίν είδε πως σκορπίσθηκε σύντομα το 17% που πήρε ο πατέρας της στον πρώτο γύρο της Προεδρικής Εκλογής της Ανοιξης του 2002, αφού είδε τον Σαρκοζί να κλέβει τη ρητορική του και να απειλεί να ξεκαθαρίσει την εγκληματικότητα στα προάστια με πεπιεσμένο ζεματιστό νερό και την αντίπαλό του στις εκλογές το 2007 Σεγκολέν Ρουαγιάλ να προτείνει τον εγκλεισμό των ανηλίκων παραβατών του νόμου σε στρατόπεδα αναμόρφωσης στελεχωμένα με αξιωματικούς του στρατού άλλαξε ρητορική και ατζέντα.

Χωρίς να εγκαταλείψει την ξενόφοβη και κατασταλτική ρητορική επέλεξε μια συνθηματολογία αντιευρωπαϊκή -εθνικιστική που είναι πολυσυλλεκτική και διεισδύει πέραν της Δεξιάς. Σταδιακά εγκατέλειψε τις παλιές πάγιες αναφορές των ακροδεξιών γαλλικών πολιτικών σχηματισμών υπέρ της κατοχικής κυβέρνησης Πετέν αλλά και υπέρ των ακραίων πραξικοπηματιών της Γαλλικής Αλγερίας, δύο αναφορές που είχαν λειτουργήσει ως διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην Γκολική Δεξιά και το Εθνικό Μέτωπο. Σταδιακά και προσεκτικά η πατροκτονία της Μαρίν Λεπέν με θύμα τον πολιτικό και βιολογικό της πατέρα Ζαν Μαρί Λεπέν ολοκληρώθηκε.

Σήμερα ο Γάλλος ψηφοφόρος καλείται να ψηφίσει Εθνικό Μέτωπο κατά κύριο λόγο για να αποδοκιμάσει την πολιτική που ακολούθησαν διαδοχικά ο Σαρκοζί και στη συνέχεια ο Ολάντ στη διαχείριση της Κρίσης στην Ευρωζώνη. Κατά τα άλλα, ο σκληρός κατασταλτικός λόγος που συντηρεί χωρίς να τον προβάλλει στην πρώτη γραμμή χάνεται και νομιμοποιείται όχι μόνον από όσα είπαν στο παρελθόν ο Σαρκοζί και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ αλλά και από τα όσα έπραξε ο νέος πρωθυπουργός της Γαλλίας Βαλς που διέταξε την ισοπέδωση καταυλισμών Ρομά με μπουλντόζες, αλλά και την απαγωγή έξω από το σχολείο και στη συνέχεια την απέλαση ανήλικης μαθήτριας Ρομά από το Κόσσοβο η οποία δεν είχε άδεια παραμονής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.ethnos.gr/

article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=63988753