Ιστορίες της Εφορίας

Η εχθεσινή επίσκεψη μου στην Εφορία Αμπελοκήπων επανέφερε στη μνήμη μου ένα περιστατικό στο Όστιν του Τέξας, όταν ένας άνδρας που πιθανολογείται ότι ήταν εξοργισμένος με τις αρχές έριξε το αεροπλάνο του επάνω σε κτηριακό συγκρότημα όπου στεγάζονται υπηρεσίες της εφορίας. Η συντριβή του αεροπλάνου προκάλεσε πυρκαγιά στο επταόροφο κτίριο.Ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε τότε ότι το συμβάν δεν είχε κάποια σχέση με την τρομοκρατία. Ήταν πιθανώς «μία εσκεμμένη επίθεση από ένα άτομο που έδρασε μόνο του», δήλωσε ο επικεφαλής της αστυνομίας του Όστιν, Αρτ Ακεβέδο, προσθέτοντας ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να γίνουν κι άλλες τέτοιες ενέργειες. Δεν κατάλαβα ποτέ για πιο λόγο θεωρήθηκε ότι το συγκεκριμένο συμβάν δεν ήταν ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Δεν επρόκειτω για μια επίθεση με κρατικό στόχο; Δεν είχε στόχο να καταστρέψει ένα κτίριο, και να σκοτώσει αθώους πολίτες; Δεν υφίσταται μια κάποια ιδεολογία πίσω από το χτύπημα, ενάντια στο κράτος, ενάντια στο σύστημα;

Και πώς μπορεί άραγε να φτάσει ένας φορολογούμενος στα άκρα; Όχι δύσκολα φαντάζομαι. Η απροθυμία των υπαλλήλων της ΚΑ Αθηνών δεν με εξέπληξε φυσικά. Έχω να διηγηθώ ιστορίες και ιστορίες της εφορίας όπως και ο κάθε συμπολίτης μου φαντάζομαι. «Πληρώνω και με βρίζουν από επάνω» όπως χαρακτηριστικά σχολίασε ένας φορολογούμενος εχθές στην ουρά του κισέ για πληρωμή της δόσης για το 2010. Δεν ξέρω από που να πρωτοαρχίσω, από τις κυρίες που μασουλούν τυροπιτάκια την ώρα που πληκτρολογούν πλήκτρο, πλήκτρο το ΑΦΜ σου, από την υπάλληλο που αρνήθηκε να συμπληρώσει αίτηση μιας ανάπηρης και την έστειλε στο τέλος της ουράς κατηγορώντας την ότι δεν ήρθε με την αίτηση έτοιμη. Εχθές μια κυρία ανακοίνωσε περιχαρής σε έναν πολίτη ότι θα της έπαιρνε 20 λεπτά να του τυπώσει κάτι γιατί τόσο παίρνει μια εκτύπωση. Ούτε χειροκίνητος να ήταν ο εκτυπωτής. Χώρια η αγένεια που ξεχειλίζει σε κάθε φράση, αν αυτή ειπωθεί, διότι κατά κόρον κυριαρχεί η αδιαφορία. Η στάση των υπαλλήλων της εφορίας μου δηλώνει ένα και μόνο πράγμα. «Δουλεύουμε τζάμπα, οπότε δεν εξυπηρετούμε». Και ερωτώ πριν, που δεν δουλεύατε τζάμπα τι έφταιγε η ανάπηρη.

Γιατί δεν ξέρει κανείς μα κανείς να μου απαντήσει μια απλή ερώτηση, πώς μα πώς τοποθετήσατε λάθος προκαταβολή φόρου στην δήλωση μου; Και γιατί πρέπει εγώ ο φορολογούμενος να υποστώ αυτή την ψυχική ζημία κάθε φορά που επισκέπτομαι την εφορία. Τα νεύρα, τα μούτρα. Τι φταίω εγώ αν εσύ δεν ξύπνησες καλά κυρά μου; Σου έκοψαν τον μισθό; Και εμένα μου έκοψαν τον μισθό, και δεν είχα και ποτέ την ασφάλεια του Δημοσίου. Με ένα μπλοκάκι ήμουν επί χρόνια. Χωρίς δώρα, χωρίς επιδόματα. Στο κάτω κάτω να πληρώσω στο κράτος πάω. Όχι να κλέψω. Το κράτος υπάρχει για να υπηρετεί τον πολίτη. Εκείνοι που επιλέγουν να εργάζονται για το δημόσιο έχουν υποχρέωση απέναντι στον πολίτη και όχι στο κράτος. Ακόμη και αν αισθάνονται αδικημένοι σε τούτη την χρονική στιγμή, οφείλουν πρώτα από όλα να κάνουν το καθήκον τους. Αν όχι τότε δεν ανήκουν εκεί.

Η αρνητική στάση, η άρνηση τους να βοηθήσουν, να εξηγήσουν, να διευκολύνουν κάνει την ζωή μας πιο δύσκολη. Οι υπάλληλοι του Δημοσίου ξεχνούν έναν πράγμα, ότι εμείς οι πολίτες υπογράψαμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με το κράτος, επομένως και μαζί τους. Αν το όνειρο του Δημοσίου δεν είναι εκείνο που περίμεναν δεν φταίμε εμείς. Και εμείς άλλα περιμέναμε. Και άλλα λουζόμαστε.

 www.protagon.gr 

Νίνα Μαρία Πασχαλίδου