Στην τελική ευθεία

Τη Δευτέρα 14-12 η ΕΕ-Ευρωζώνη μπαίνουν στην τελική ευθεία της κρίσης που ξεκίνησε την άνοιξη του 2010 με τη διάσωση της Αθήνας και στη συνέχεια εκτυλίχθηκε ως μια στο παρά πέντε αλληλεγγύη του Βερολίνου προς τους εταίρους του έναντι μιας πρωτοφανούς στα πολιτικά χρονικά της Γηραιάς Ηπείρου πρόσδεσης σε μια άκαμπτη δημοσιονομική πειθαρχία. Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία -με άλλα λόγια αν και πόσες περιφέρειες θα μπορέσει να ελέγξει η ακροδεξιά- αυτό που μετρά είναι η πρωτιά του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν στον πρώτο.

Ολάντ και Μέρκελ έχουν μπροστά τους ενάμιση χρόνο και δεκαοχτώ μήνες μέχρι τις εκλογές την άνοιξη του 2017 στη Γαλλία και το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς στη Γερμανία. Αν δεν υπάρξει αλλαγή γραμμής πλεύσης στην Ευρωζώνη, η Λεπέν θα επενδύσει κατά κύριο λόγο σε μια αντιγερμανική ρητορική που έχει εξ ορισμού πολυσυλλεκτική εμβέλεια. Η αμφισβήτηση που δέχεται ο Ολάντ για τη δημοσιονομική λιτότητα και η ανταρσία κατά της Μέρκελ για χαλαρότητα στο Προσφυγικό και τη δημοσιονομική πειθαρχία καθιστούν αβέβαιη την παρουσία τους στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2017.

Ο Ολάντ πιέζεται για συνολική και διακριτή διαφοροποίηση απέναντι στη Γερμανία, ενώ η Μέρκελ πιέζεται να αναδιπλωθεί ώστε η χώρα να αποφύγει την αμοιβαιοποίηση των κινδύνων με τους εταίρους της από τη διαχείριση του Προσφυγικού μέχρι την κοινή εγγύηση των καταθέσεων και τον κοινό δανεισμό, και τη μεταφορά πόρων. Για ουσιαστική διαφοροποίηση απέναντι στο Βερολίνο πιέζεται ο Ρέντσι, που βλέπει τη δυναμική του ετερόκλητου ευρωσκεπτικιστικού μετώπου της Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι και της Λέγκας του Βορρά του Σαλβίνι, που εκ των πραγμάτων συγκλίνουν με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Γκρίλο. Με τη σειρά τους σε ουσιαστική συνολική διαφοροποίηση από τη δημοσιονομική λιτότητα επενδύει η νέα κυβέρνηση Κόστα στην Πορτογαλία και στην ίδια κατεύθυνση αναμένεται να κινηθεί η κυβέρνηση που θα διαδεχθεί τον Ραχόι στην Ισπανία.

Βραχυπρόθεσμα Ολάντ και Μέρκελ πιέζονται προς συγκρουσιακή δυναμική με περιχαράκωση σε αλληλοαποκλειόμενες θέσεις με υψηλό έως μοιραίο και μη αντιστρέψιμο εσωτερικό πολιτικό κόστος για όποιον καταγραφεί ότι υποχωρεί και ολιγωρεί. Το κοινό νόμισμα που ήταν για τους Μιτεράν, Ντελόρ μετά την Πτώση του Τείχους στις αρχές Νοεμβρίου του 1989 η μαγική λύση για τον έλεγχο της ισχύος της Γερμανίας είχε το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα.

12-12-2015

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64301781