The Eurozone in Crisis: Πλησιάζει η ώρα της αλήθειας στη Γαλλία
Aνθρώπινο ποτάμι στη γαλλική πρωτεύουσα, αν και από την περασμένη εβδομάδα το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας αποτελεί πλέον νόμο του κράτους. Ομως η κοινωνική αναταραχή που πυροδότησε από τις αρχές Μαρτίου δεν λέει να κοπάσει.
Υποστηρικτές του κινήματος «Nuit Debout»
στην Place de la Republique, στο Παρίσι
Πλησιάζει η ώρα της αλήθειας στη Γαλλία
Θρυαλλίδα αλυσιδωτών αναταράξεων με απρόβλεπτη κατάληξη αποδείχθηκε το επίμαχο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ- Βαλς για τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας. Αν και από την περασμένη εβδομάδα αποτελεί πλέον νόμο του κράτους, η κοινωνική αναταραχή που πυροδότησε από τις αρχές Μαρτίου δεν λέει να κοπάσει. Στις ολονύκτιες καταλήψεις πλατειών του νεοσύστατου κινήματος Nuit Debout, όπου πρωταγωνιστεί η μορφωμένη νεολαία, προστίθενται οι αλλεπάλληλες, απεργιακές «ημέρες δράσης» των συνδικάτων, που παραλύουν κατά διαστήματα τις μεταφορές και αρκετές μεγάλες επιχειρήσεις.
Αρχικά ειρηνικές, οι διαδηλώσεις αποκτούν ανοιχτά συγκρουσιακό χαρακτήρα, με τα μπλοκαρίσματα μεγάλων οδικών αρτηριών από απεργούς οδηγούς και κυρίως τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ νεαρών κουκουλοφόρων και ειδικών δυνάμεων καταστολής. Τουλάχιστον 1.000 ακτιβιστές έχουν συλληφθεί μέχρι τώρα, ενώ περί τους 350 αστυνομικούς έχουν τραυματιστεί. Σε μια πρωτοφανή κίνηση, χιλιάδες εν ενεργεία αστυνομικοί κατέβηκαν σε... αντιδιαδηλώσεις την περασμένη Τετάρτη σε αρκετές πόλεις, διαμαρτυρόμενοι για «τον στιγματισμό και το λιντσάρισμα» του Σώματος.
Είναι πλέον φανερό ότι ο Φρανσουά Ολάντ υποτίμησε το κοινωνικό και πολιτικό κόστος της εργασιακής μεταρρύθμισης. Ο Γάλλος πρόεδρος έχει εναποθέσει σχεδόν όλες τις ελπίδες του να επανεκλεγεί στο αξίωμά του το 2017 στη μείωση της υψηλής ανεργίας. Με την προώθηση του νόμου που διευκολύνει τις απολύσεις, εξασθενίζει τις συλλογικές συμβάσεις και υπονομεύει περαιτέρω το 35ωρο, ο Φρανσουά Ολάντ ευελπιστεί ότι θα ενθαρρύνει τις επενδύσεις και τις προσλήψεις, έστω σε θέσεις επισφαλούς και κακά αμειβόμενης εργασίας. Οταν αποφάσιζε να αναλάβει αυτό το υψηλό ρίσκο, αισθανόταν ότι βρίσκεται σε θέση ισχύος, καθώς η δημοτικότητά του είχε προσωρινά εκτοξευθεί, στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων και η Εθνοσυνέλευση ενέκρινε σχεδόν ομόφωνα (με τις ψήφους ακόμη και του ΚΚ) την επιβολή κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με τους υπολογισμούς του. Με την προώθηση του νόμου για το εργασιακό, η δημοτικότητα του Ολάντ επέστρεψε στα αποκαρδιωτικά, μονοψήφια νούμερα της προηγούμενης περιόδου. Το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα απειλείται να οδηγηθεί σε οριστικό διαζύγιο με την κοινωνική του βάση ή και με ανοιχτή διάσπαση. Δεκάδες βουλευτές της αριστερής πτέρυγας προχώρησαν σε ανταρσία, με συνέπεια η κυβέρνηση να μην μπορέσει να περάσει το επίμαχο νομοσχέδιο στην Εθνοσυνέλευση και να υποχρεωθεί να το επιβάλει με προεδρικό διάταγμα, κάνοντας χρήση του άρθρου 49.3 του συντάγματος της Πέμπτης Δημοκρατίας, που κληροδότησε ο Σαρλ ντε Γκωλ. Στη συνέχεια 56 βουλευτές της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων 28 Σοσιαλιστών, κατέθεσαν πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησής «τους», επισημοποιώντας το ρήγμα.
ΠΑΣΟΚοποίηση
Το σύνδρομο της... ΠΑΣΟΚοποίησης αρχίζει να διαγράφεται απειλητικό για το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που δεν είναι καν βέβαιο ότι θα κατέβει ενωμένο στις προεδρικές εκλογές του επόμενου χρόνου. Την περασμένη Δευτέρα, ο εκ των ηγετών των «ανταρτών» Αρνό Μοντεμπούρ, πρώην υπουργός Βιομηχανικής Ανασυγκρότησης και σφοδρός επικριτής της «γερμανικής Ευρώπης», ύψωσε τη σημαία ενός «μεγάλου, εναλλακτικού σχεδίου για τη Γαλλία» από την κορυφή του όρους Μπεβρέ, όπου το 52 π.Χ. ο Βερσινγετόριξ ανακηρύχθηκε αρχηγός των ανυπότακτων Γαλατών, απέναντι στις στρατιές του Καίσαρα. Με αυτόν τον (υπερβολικά) φορτωμένο με συμβολισμούς τρόπο, ο πρωταθλητής του «made in France» και της εθνικής κυριαρχίας πολιτικός ενέγραψε υποθήκες για τις προεδρικές εκλογές του 2017 ή για τις εξελίξεις που θα δρομολογηθούν μετά από αυτές, ύστερα από μια πολύ πιθανή, οδυνηρή ήττα των Σοσιαλιστών.
Είναι της μόδας, στον αγγλοσαξονικό κυρίως Τύπο, να μεταφράζονται τα πάθη της κυβέρνησης Ολάντ ως συμπτώματα μιας άκρως παθολογικής κατάστασης, μιας Γαλλίας-«Μεγάλου Ασθενή» της Ευρώπης. Παρόμοια στερεότυπα, όμως, δεν αντέχουν στη σύγκριση με την πραγματικότητα. Με όλα της τα προβλήματα, η Γαλλία εξακολουθεί να διαθέτει ισχυρές βιομηχανίες σε κλάδους αιχμής, έναν παραγωγικό δημόσιο τομέα με αξιοζήλευτο σύστημα υγείας, συγκοινωνίες και δημόσια διοίκηση. Σε αντίθεση με τη γηράσκουσα Γερμανία, απολαμβάνει δημογραφικού δυναμισμού, κάτι που συνδέεται στενά με το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας. Η πολιτιστική της βιομηχανία είναι η μόνη, στην Ευρώπη, που ανταγωνίζεται την αμερικανική και η δημόσια τηλεόρασή της αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Το μέγα πρόβλημα της Γαλλίας, όπως παραδέχθηκε σε πρόσφατο κύριο άρθρο της η Le Monde, είναι ότι η οικονομία της χάνει σε ανταγωνιστικότητα και το κοινωνικό της μοντέλο πιέζεται ασφυκτικά, καιρό τώρα, στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης και της Ευρώπης του Μάαστριχτ. Τα διλήμματα είναι πολύ σκληρά και οι απαντήσεις διόλου εύκολες για τους οπαδούς του υπερήφανου «γαλατικού χωριού». Οι τελευταίοι δεν αγνοούν, βέβαια, ότι ο Βερσινγετόριξ πέθανε σε ρωμαϊκή φυλακή, αφού κατατροπώθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος ολοκλήρωσε στο όρος Μπεβρέ τα απομνημονεύματά του στο «Περί του Γαλατικού Πολέμου»...
Κραυγές και ψίθυροι για ευρώ
«Η κριτική των Βρετανών στην Ε.Ε. είναι σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη. Η αποξένωση των πολιτών από την Ευρώπη αποτελεί μείζονα πηγή ανησυχίας σε πολλές χώρες», δήλωσε ο Νικολά Σαρκοζί, σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στη Le Monde της περασμένης Τετάρτης. «Είτε επικρατήσει το Brexit είτε όχι (στο βρετανικό δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου) θα χρειαστεί, σε κάθε περίπτωση, μια εκ βάθρων αναθεώρηση του ευρωπαϊκού σχεδίου, μέσω μιας νέας συνθήκης, για την οποία πρέπει να πάρει πρωτοβουλία η Γαλλία, από το καλοκαίρι του 2017», δήλωσε ο κεντροδεξικός πολιτικός, ο οποίος φιλοδοξεί να επανέλθει στο ύπατο προεδρικό αξίωμα, τον επόμενο χρόνο.
Η υιοθέτηση ολοένα και περισσότερο «ευρωσκεπτικιστικών» τόνων από τον Σαρκοζί δεν αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο. Οι αντιθέσεις αναφορικά με τη θέση της Γαλλίας στην Ε.Ε. διαπερνούν «οριζόντια» το σύνολο των πολιτικών χώρων, από τη μία άκρη του ιδεολογικού φάσματος μέχρι την άλλη. Μεταξύ των υποψηφίων της Κεντροδεξιάς, ο Αλέν Ζιπέ δηλώνει «ακραιφνώς ευρωπαϊστής», ενώ ο Μπρινό Λε Μερ υπόσχεται δημοψήφισμα για την Ε.Ε. Στην Αριστερά, τη σημαία της αμφισβήτησης στο ευρώ υψώνει ο Ζαν-Λικ Μελανσόν του Αριστερού Κόμματος, ασκώντας πίεση στους Σοσιαλιστές «αντάρτες».
Αντίστροφα, στο Εθνικό Μέτωπο εκδηλώθηκε μια μίνι-ανταρσία μετά τις πρόσφατες τοπικές εκλογές, καθώς σημαίνοντα στελέχη ζήτησαν από την Μαρίν Λεπέν να «μαλακώσει» τη θέση της για έξοδο από το ευρώ, χωρίς τελικά να την πείσουν.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
http://www.kathimerini.gr/860773/article/epikairothta/kosmos/plhsiazei-h-wra-ths-alh8eias-sth-gallia
22/5/2016
Μαρίν Λεπέν από τα... αριστερά
Η νομισματική κυριαρχία είναι ο κεντρικός άξονας της οικονομικής πολιτικής της Μαρίν Λεπέν, προέδρου του Εθνικού Μετώπου, της οποίας η παρουσία στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2017 προεξοφλείται από τους αναλυτές. Την ίδια στιγμή που οι υποψήφιοι της Κεντροδεξιάς ζητούν ψήφο εμπιστοσύνης για τα σκληρά μέτρα που απαιτεί η ανάκτηση της χαμένης γαλλικής ανταγωνιστικότητας εντός του σκληρού νομίσματος, η Λεπέν δείχνει τη γαλλική έξοδο ως μοναδική λύση.
«Εγώ δεν θα υποσχεθώ, όπως κάνουν όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι, μια σειρά μέτρων που θα είμαι τελείως ανίκανη να εφαρμόσω επειδή δεν θα διαθέτω τη νομισματική κυριαρχία», είπε η Λεπέν σε διεθνή συνάντηση οικονομολόγων επικριτικών προς το ευρώ. Χωρίς τον «απαραίτητο μοχλό» της νομισματικής κυριαρχίας, η Λεπέν θεωρεί ότι δεν μπορεί να υποσχεθεί πολιτική αλλαγή.
Ο υπ’ αριθμόν δύο του κόμματος, Φλοριάν Φιλιπό, έχει υποσχεθεί ότι «το πολύ σε έξι μήνες» από την υποτιθέμενη ανάληψη της εξουσίας, η Γαλλία θα έχει εθνικό νόμισμα. «Οι πιθανότητες είναι δύο: Είτε η Γαλλία θα κατορθώσει να μεταρρυθμίσει ριζικά την Ευρωπαϊκή Ενωση μετατρέποντάς την σε ένωση ελεύθερων και κυρίαρχων κρατών είτε, αν αυτή δεν θέλει να αναμορφωθεί, θα την εγκαταλείψει, με δημοψήφισμα», υποστηρίζει. «Πώς είναι δυνατόν να μας λένε ότι το ευρώ δεν είναι αναστρέψιμο, ενώ εγκαταλείφθηκε το γαλλικό φράγκο, που ήταν νόμισμα οκτώ αιώνων;» διερωτήθηκε στη συνάντηση των οικονομολόγων ο Ολλανδοβόσνιος Εντίν Μουγιατζίκ.
Ομως, η στάση του κόμματος στα ζητήματα νομισματικής πολιτικής δεν ήταν πάντα το ίδιο ριζικά αντίθετη. Εως και τον Φεβρουάριο, η Λεπέν δέχθηκε κριτική από στελέχη που θεωρούσαν ότι πρέπει να τηρήσει πιο ήπια στάση απέναντι στο ευρώ προκειμένου να μην αποξενώσει ψηφοφόρους και πιθανούς οικονομικούς υποστηρικτές που έχουν συμφέρον από τη διατήρηση του νομισματικού γάμου με τη Γερμανία.
Για την υπόλοιπη Ευρώπη, ενδεχόμενη έξοδος της Γαλλίας από την Ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ενωση θα σήμαινε πρακτικά τη διάλυση και των δύο. Ομως η Λεπέν παραμένει κατηγορηματική στην ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και προτιμά τη «δημιουργική ασάφεια» σε άλλους τομείς πολιτικής, όπως είναι, κυρίως, τα κοινωνικά θέματα.
Το Εθνικό Μέτωπο προσπαθεί να καλύψει όλο το φάσμα των απόψεων, με κάποια στελέχη του να έχουν λάβει μέρος στις διαδηλώσεις κατά του γάμου ομοφυλοφίλων και κάποια άλλα να ξεφεύγουν από τις επιταγές του σκληρού καθολικισμού, υποστηρίζοντας την αντισύλληψη και τις αμβλώσεις. Ως σημαιοφόρος της πιο συντηρητικής πτέρυγας, σε απευθείας συνέχιση της πολιτικής του παππού της, έχει εμφανιστεί η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν, της οποίας η βασική εκλογική πελατεία βρίσκεται στη νότια Γαλλία. Τα δίχτυα της Μαριόν Μαρεσάλ αλιεύουν ακόμη και το σπάνιο είδος των Γάλλων φιλομοναρχικών, σε συνάντηση των οποίων παρευρέθηκε πρόσφατα.
Αντιθέτως, ο Φιλιπό, ο οποίος απευθύνεται στον προτεσταντικό γαλλικό Βορρά, υιοθετεί ρητορική υπολογισμένη έτσι ώστε να μην αποξενώνει απογοητευμένους ψηφοφόρους του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Επισημαίνοντας τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς εμπορίου στις θέσεις εργασίας, τη φτωχοποίηση και τις μετεγκαταστάσεις εργοστασίων, το Εθνικό Μέτωπο «βγαίνει από αριστερά» στους σοσιαλιστές. Αν ο –άγνωστος έως τώρα– υποψήφιος των σοσιαλιστών προβλέπεται να δυσκολευθεί να περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών, γι’ αυτό ευθύνεται η μετάλλαξη της ρητορικής του Εθνικού Μετώπου από τον σκληρό εθνικισμό και τον ανοικτό ρατσισμό στα ζητήματα οικονομικής κυριαρχίας – και η ταυτόχρονη αφωνία των άλλων πολιτικών δυνάμεων στο θέμα αυτό.
REUTERS
http://www.kathimerini.gr/860774/article/epikairothta/kosmos/marin-lepen-apo-ta-aristera
22/5/2016
Ο Φρανσουά Ολάντ ως... Εμέ Ζακέ
Γιγαντιαίες εκδηλώσεις μέρα και νύχτα, δρόμοι και κεντρικές λεωφόροι μπλοκαρισμένες, επαναλαμβανόμενες απεργίες σε όλους τους τομείς: από τις μεταφορές και τους αγρότες μέχρι την αστυνομία, σπασμένες βιτρίνες καταστημάτων, βανδαλισμένες στάσεις λεωφορείων, βίαιες συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και ταραχοποιών με κουκούλες που παρεισφρέουν στις διαδηλώσεις...
Η εικόνα των μεγάλων πόλεων της Γαλλίας δεν αποτελεί πολύ ωραίο θέαμα τον τελευταίο καιρό. Εάν το σημείο εκκίνησης αυτής της διαμαρτυρίας είναι ο νέος εργασιακός νόμος, τον οποίο η γαλλική κυβέρνηση πέρασε δίχως δημόσια συζήτηση ή ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο, υποβόσκει κι ένας σαφής εκνευρισμός των Γάλλων απέναντι στον πρόεδρό τους.
Μια κόπωση που ξεπερνά τις δημοσκοπήσεις, ένας θυμός που δείχνει τη βαθιά πάθηση μιας κοινωνίας που αγωνίζεται να ανακάμψει από το κύμα των τρομοκρατικών επιθέσεων, και η οποία είχε μεγάλες προσδοκίες από τον επικεφαλής του κράτους της, τον πρόεδρο Ολαντ, ο οποίος ήθελε να καταστεί κληρονόμος της Αριστεράς και των αξιών της Δημοκρατίας.
Ωστόσο, κι ενώ γίνονται φασαρίες στους δρόμους, ο πρόεδρος παίζει το παιχνίδι της φθοράς και ελπίζει πως οι διαδηλώσεις θα εξασθενήσουν, αφού δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει συγκεκριμένα στους Γάλλους ποιο σκοπό εξυπηρετεί αυτός ο νόμος.
Λίγες εβδομάδες πριν από το εναρκτήριο λάκτισμα του Euro 2016 στη Γαλλία, αρκετοί σύμβουλοι του Φρανσουά Ολάντ δεν διστάζουν να συγκρίνουν τον Γάλλο πρόεδρο με τον Εμέ Ζακέ. Ναι, τον Εμέ Ζακέ, τον πρώην προπονητή της ομάδας ποδοσφαίρου της Γαλλίας, ο οποίος την οδήγησε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1998.
Ο Εμέ Ζακέ κατηγορήθηκε για όλες τις επιλογές του, διατηρούσε όμως την ψυχραιμία του. Κανείς δεν πίστευε στη νίκη των «μπλε», επειδή από το 1994 είχε αρνηθεί να καλέσει στην ομάδα δύο αστέρια του ποδοσφαίρου, τον Νταβίντ Ζινολά και τον Ερίκ Καντονά.
Στη συνέχεια, όμως το θαύμα συνέβη το καλοκαίρι του 1998, χάρη στον Εμέ Ζακέ, ο οποίος προνόησε να βάλει νωρίς στο παιχνίδι τον Ζινεντίν Ζιντάν και ήξερε να παρατάξει την ομάδα του. Το σύνολο του Τύπου μετά ζήτησε συγχώρηση. Ο Φρανσουά Ολάντ επιθυμεί να πράξει το ίδιο.
Είναι προφανές ότι ο ίδιος θα είναι υποψήφιος στην κούρσα διαδοχής του εαυτού του το 2017, εξάλλου έχει ήδη ξεκινήσει προεκλογική εκστρατεία και δεν διστάζει στις περισσότερες επίσημες ομιλίες του να επικρίνει τις θέσεις του Νικολά Σαρκοζί ή της Μαρίν Λεπέν. Ανάμεσα όμως στην καθοδήγηση μιας ομάδας 11 παικτών και στη διοίκηση μιας χώρας 66 εκατομμυρίων κατοίκων απογοητευμένων με τη διακυβέρνησή του, υπάρχει διαφορά.
Η μόνη σημαντική μεταρρύθμιση που πραγματοποίησε ο Φρανσουά Ολάντ κατά τη διάρκεια της θητείας του είναι αυτή των εργασιακών σχέσεων, η υιοθέτηση της οποίας είναι αντικείμενο αμφισβήτησης. Η κατάσταση των Γάλλων μάλλον δεν θα βελτιωθεί μετά αυτόν τον νόμο ή μετά τις εκλογές του 2017. Στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, ακούμε νέους διαδηλωτές, πολύ νέους, οι οποίοι έχουν ένα πρωτοφανές μίσος για τον κόσμο της εργασίας, τους εργοδότες και τις επιχειρήσεις.
Νέους, όχι όμως χωρίς ιδανικά, οι οποίοι δεν θέλουν να εργαστούν και είναι έτοιμοι να διαλύσουν τα πάντα. Εχουν όνειρα ενός νέου μοντέλου, πολύ ασαφούς, το οποίο κανένας ηγέτης δεν φαίνεται να ενσαρκώνει επί του παρόντος. Με αυτούς τους ρυθμούς η Γαλλία, παρότι πέμπτη παγκόσμια δύναμη, θα πρέπει να ανησυχεί για το μέλλον της, ανεξάρτητα από τον πρόεδρό της.
ΑΛΕΞΙΑ ΚΕΦΑΛΑ
http://www.kathimerini.gr/860775/article/epikairothta/kosmos/o-fransoya-olant-ws-eme-zake
22/5/2016
