'' Ο ναύσταθμος Αλμυρού θα είναι ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟ ΣΦΑΛΜΑ… και οικονομικά και επιχειρησιακά.”
“Ναύσταθμος στον Αλμυρό Βόλου θα ήταν ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟ ΣΦΑΛΜΑ… και οικονομικά και επιχειρησιακά.”
Στη σημερινή Ελλάδα, η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία και αυτό αποδείχθηκε για πολλοστή φορά με την εξαγγελία δημιουργίας του «ναυστάθμου Αλμυρού». Αν δεν επρόκειτο για ολοφάνερη κατασπατάληση πόρων (το κόστος του έργου υπολογίζεται σε 60 έως 100 εκατ. ευρώ σύμφωνα με τα δημοσιεύματα τοπικών μέσων ενημέρωσης), που ελλείπουν και θα μπορούσαν να διατεθούν για την κάλυψη αντικειμενικά κρίσιμων αναγκών, σύμπτωμα θεσμικής ένδειας στην παραγωγή πρωτότυπης στρατιωτικής σκέψης και επιχειρησιακό αναχρονισμό, τότε ίσως να αποτελούσε το ευφυολόγημα της χρονιάς. Ως ευφυολογήματα πάντως μπορούν να χαρακτηριστούν οι αποδιδόμενες σε στρατιωτικές πηγές… δικαιολογητικές σκέψεις που μέσω διαρροών είδαν το φως της δημοσιότητας ώστε να διαμορφωθεί θετικό επικοινωνιακό κλίμα για το εγχείρημα.
Του Περικλή Ζορζοβίλη
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η εξαγγελία αποδεικνύει επίσης ότι παρά τις εγκωμιαστικές αναφορές της κυβέρνησης για το σχέδιο Ελλάδα 2.0, που το χαρακτηρίζει ως «θεμελιώδη οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό, που επιδρά στην οικονομική δραστηριότητα, αλλά και στις τεχνολογίες, τις συμπεριφορές και τους θεσμούς», το πολιτικό προσωπικό του κυβερνώντος κόμματος που εκλέγεται στη Μαγνησία, φαίνεται να προτιμά τις «παραδοσιακές» λύσεις τοπικής οικονομικής ανάπτυξης, που σχηματικά θα αποκαλούσαμε «σουβλάκια (καθώς οι τοποθετημένοι, στελέχη και στρατεύσιμοι, έχουν ανάγκη τροφής) και ενοίκια (τα στελέχη και οι οικογένειες τους έχουν ανάγκη στέγασης)».
Όπισθεν ολοταχώς στο παρελθόν
«Η δημιουργία Ναυστάθμου στον Αλμυρό του Βόλου όπου θα ναυλοχούν τα
Αρματαγωγά μας δίπλα ακριβώς στην φυσική τους συνέχεια, δηλαδή στην 32
Ταξιαρχία Πεζοναυτών», εξαγγέλθηκε από τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου
Εθνικής Άμυνας (Α/ΓΕΕΘΑ) στρατηγό Κωνσταντίνο Φλώρο στο 1ο Συνέδριο
Ναυτικής Ισχύος που διοργανώθηκε στις 14 Δεκεμβρίου από το Γενικό
Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ). Άξιο μνείας είναι ότι σε δημόσιες
τοποθετήσεις της ηγεσίας του Πολεμικού Ναυτικού την ίδια περίπου χρονική
περίοδο, δεν περιέχονταν αναφορά στο ναύσταθμο Αλμυρού παρά
μόνο στον σχεδιασμό και την πρόοδο της αναβάθμισης των υφιστάμενων
υποδομών. Η αναφορά του Α/ΓΕΕΘΑ περί «φυσικής συνέχειας» επιβάλλει να
σημειωθεί ότι σχεδόν καθολικά σε όλο τον κόσμο, οι δυνάμεις Πεζοναυτών αποτελούν οργανικό μέρος των ναυτικών δυνάμεων μίας χώρας ή στην περίπτωση των ΗΠΑ, που αποτελούν διακριτό κλάδο, υπάγονται στον υφυπουργό των Ναυτικών μαζί με το Ναυτικό των ΗΠΑ.
Στην ελληνική περίπτωση, οι Δυνάμεις Πεζοναυτών συγκροτήθηκαν από τον Στρατό Ξηράς κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Συγκεκριμένα το 1968, στην Αττική, από το επιστρατευόμενο 132ο Ελαφρό Σύνταγμα Πεζικού συγκροτήθηκε το 32ο Σύνταγμα Πεζοναυτών (32ο ΣΠΝ) με οργανικές μονάδες τα 505, 521 και 575 Τάγματα Πεζικού που μετονομάστηκαν σε Τάγματα Πεζοναυτών (ΤΠΝ). Το 1975, η διοίκηση του 32ου ΣΠΝ μαζί με το 505 ΤΠΝ μετασταθμεύει στον Βόλο (δεν είναι γνωστό βάσει ποιου σκεπτικού επιλέχθηκε η περιοχή), ενώ το 575 ΤΠΝ παραμένει στη Χαλκίδα και το 521 ΤΠΝ στην Αττική (το 1983 μεταστάθμευσε στη Σύρο όπου παρέμεινε μέχρι το 1995). Το 1976 με διαταγή του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ) το 32ο ΣΠΝ υπάγεται οργανικά στη Διοίκηση Καταδρομών ΓΕΣ και εντάσσεται στις αποκαλούμενες Ειδικές Δυνάμεις. Δυστυχώς στη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών αυτή η ελληνική ιδιομορφία δεν θεραπεύθηκε και στην ουσία αποτελεί τη δομική στρέβλωση – πηγή και των σημερινών προβλημάτων.
Την παρούσα στιγμή, ο «ναύσταθμος Αλμυρού», αποτελεί την κατάληξη μίας διαδικασίας που είχε αρχίσει επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και η οποία κατά βάση αφορούσε τη μεταστάθμευση της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών (32η ΤΑΞ ΠΝ) «Μοράβας» από τον Βόλο στην Αττική ώστε να βρίσκεται εγγύτερα του Ναυστάθμου Σαλαμίνας, όπου εδρεύει η Διοίκηση Αμφιβίων Δυνάμεων (ΔΑΔ) του Αρχηγείου Στόλου, που επιχειρεί το σύνολο των αποβατικών πλοίων. Σύμφωνα με τον δικτυακό τόπο του Πολεμικού Ναυτικού, σήμερα η ΔΑΔ επιχειρεί πέντε αρματαγωγά τύπου ΙΑΣΩΝ και τέσσερα πλοία ταχείας μεταφοράς τύπου Zubr (πρόκειται για ρωσικής / σοβιετικής προέλευσης αερόστρωμνα τα οποία μπορούν να επιτύχουν μέγιστη ταχύτητα έως 60 κόμβους – 111 χλμ./ώρα). Προφανής σκοπός της διαδικασίας, ήταν η μείωση του χρόνου αντίδρασης των αμφιβίων δυνάμεων σε περίπτωση κρίσης. Μάλιστα στο πλαίσιο αυτό, τη διετία 2018-19 δαπανήθηκαν περί τις 600.000 ευρώ για εργασίες ανακατασκευής υπαρχουσών εγκαταστάσεων στον Ναυτικό Οχυρό Σκαραμαγκά ώστε να μπορούν να φιλοξενήσουν δυνάμεις Πεζοναυτών. Όμως το σχέδιο μεταστάθμευσης της 32ης ΤΑΞ ΠΝ συνάντησε την ισχυρή αντίδραση τοπικών πολιτικών και αρχών της Μαγνησίας και εν όψει των εθνικών εκλογών του Ιουλίου του 2019 δεν υλοποιήθηκε.
Με την ανάληψη της εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία η κατάσταση αντιστράφηκε και αντί της μεταστάθμευσης της ταξιαρχίας Πεζοναυτών προέκυψε η μεταστάθμευση… των αρματαγωγών, δηλαδή ενός μέρους των πλοίων που επιχειρεί η ΔΑΔ, στον Παγασητικό Κόλπο! Το αν ο χώρος είναι γεωγραφικά ακατάλληλος δεν φαίνεται να απασχόλησε τους εμπνευστές του εγχειρήματος. Αρκεί όμως μία ματιά στον χάρτη για να διαπιστωθεί, ότι ο Παγασητικός Κόλπος αποτελεί μία φιάλη που «προκαλεί» τον εχθρό να τον ασφαλίσει με δύο «πώματα»,
στον δίαυλο Τρικερίου και τον δίαυλο μεταξύ Πηλίου και Βόρειας Εύβοιας.
Δυστυχώς, το εγχείρημα «ναύσταθμος Αλμυρού» εντάσσεται σε μία
γενικότερη διαδικασία που επιχειρεί να υλοποιήσει όραμα που είχε όποια επιχειρησιακή αξία και βασιμότητα πριν περίπου 50 – 60 χρόνια
αλλά πλέον έχει αδιαμφισβήτητα ξεπεραστεί από τις τεχνολογικές
εξελίξεις που μεταβάλλουν δραματικά τον χώρο μάχης. Στην πράξη δηλαδή,
δεν πρόκειται για μετεξέλιξη, αλλά για «αναπαλαίωση».
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η συστηματικά προωθούμενη, ύψους περίπου 300 εκατ. ευρώ προμήθεια 76 αμφιβίων τεθωρακισμένων οχημάτων της οικογενείας AAV από τα αποθέματα του Σώματος των Πεζοναυτών των ΗΠΑ για να εξοπλιστεί η 32η ΤΑΞ ΠΝ. Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι εμπνευστές της «αναπαλαίωσης» δεν φαίνεται να συγκινήθηκαν ούτε κατ’ ελάχιστο από το γεγονός ότι το Σώμα των Πεζοναυτών των ΗΠΑ έχει απαγορεύσει τη χρήση των εν λόγω οχημάτων σε αμφίβιες επιχειρήσεις, με εξαίρεση την περίπτωση κρίσης ή πολέμου, όχι μόνο λόγω ατυχημάτων και χαμηλής διαθεσιμότητας αλλά και της αδυναμίας υπηρέτησης του νέου επιχειρησιακού ρόλου στο σύγχρονο χώρο επιχειρήσεων που το Σώμα επιχειρεί να παγιώσει τα τελευταία χρόνια. Επισημαίνεται ότι στο πλαίσιο αυτό οι Πεζοναύτες των ΗΠΑ δεν δίστασαν να αποσύρουν από την υπηρεσία το σύνολο των αρμάτων μάχης που διέθεταν και να τροποποιήσουν την οργάνωση, την εκπαίδευση, τις τακτικές και τα δόγματα τους.
Ούτε φυσικά η έλλειψη των κατάλληλων πλοίων αμφιβίων επιχειρήσεων (αποβατικών δεξαμενοπλοίων) για τη μεταφορά των υπό προμήθεια αμφιβίων οχημάτων λήφθηκε υπόψιν ή θεωρήθηκε ως σημαντικό εμπόδιο. Εφόσον τελικά υλοποιηθεί η προμήθεια των AAV, σχεδιάζεται η μεταφορά τους από τα διατιθέμενα σήμερα πέντε αρματαγωγά τύπου ΙΑΣΩΝ (ηλικίας 22 έως 26 ετών). Δηλαδή, θα πρόκειται περί μίας ακόμη ελληνικής «ιδιομορφίας» σε σχέση με τους λοιπούς χρήστες αμφιβίων οχημάτων του τύπου. Το ίδιο αδιάφορη για τους εμπνευστές της «αναπαλαίωσης» είναι και η χαμηλή, μετά περισσότερες από δύο δεκαετίες χρήσης, ταχύτητα των αρματαγωγών που καθιστά τον ισχυρισμό για ταχύτερη αντίδραση των Πεζοναυτών (λόγω της μεταστάθμευσης των αρματαγωγών στον Αλμυρό, «δίπλα στη φυσική τους συνέχεια»), επιεικώς… ανυπόστατο.
Γιατί έστω και με την ονομαστική ταχύτητα των 16 κόμβων (29,6 χλμ./ώρα) η Ρόδος (απόσταση από Πειραιά σε ευθεία γραμμή 450 χλμ.) ή το Καστελόριζο (αντίστοιχη απόσταση 567 χλμ.) απέχουν αντίστοιχα 15 και 19 ώρες, χρονικά διαστήματα που κάθε άλλο παρά μικρά μπορούν να θεωρηθούν. Το αντίθετο μάλιστα, επαρκούν για την επίτευξη του …μοιραίου λαμβανομένων υπόψιν ότι ο εχθρός έχει την πρωτοβουλία του χρόνου και του τόπου εκδήλωσης της ενέργειας του και ότι εξορμά κυριολεκτικά από τις ακτές του! Στην πράξη οι προωθούντες τον ναύσταθμο Αλμυρού αρνούνται να αποδεχθούν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή τα αρματαγωγά στο γεωγραφικό περιβάλλον του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου είναι πλέον κατάλληλα για να εκτελούν μεταφορές βαρέος υλικού σε ειρηνική περίοδο (για αντικατάσταση, προγραμματισμένες συντηρήσεις – επισκευές) και να συνδράμουν στην αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών – ανθρωπιστικών κρίσεων.
Ταυτόχρονα, η δημιουργία ναυστάθμου στον Αλμυρό αποτελεί και προσπάθεια περαιτέρω παγίωσης της υπόστασης της Διοίκησης Ειδικού Πολέμου του ΓΕΕΘΑ (ΓΕΕΘΑ/ΔΕΠ) που υπό η παρούσα πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας της έχει αποδώσει τον κεντρικό ρόλο. Ας σημειωθεί εδώ ότι εκτός των δημοσιευμάτων που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας και αναφέρονται στη ΔΕΠ ως τον … τέταρτο κλάδο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων (άραγε ποιος καλλιέργησε την πεποίθηση;), πλέον και στην αλληλογραφία του ΓΕΕΘΑ, όπως π.χ. στο σήμα που εκδόθηκε για τις εκδηλώσεις εορτασμού και την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2022 και το οποίο αποδεσμεύθηκε στη δημοσιότητα, η ΔΕΠ εμφανίζεται στους αποδέκτες …ως ισότιμη με τα Γενικά Επιτελεία Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας.
Η παγίωση της υπόστασης της επιπέδου Σώματος Στρατού ΔΕΠ εξυπηρετείται από την αύξηση του «αποτυπώματος» (προμήθεια των μεταχειρισμένων αμφίβιων οχημάτων AAV και η μεταστάθμευση των αρματαγωγών στον Αλμυρό) της 32ης ΤΑΞ ΠΝ, που διασφαλίζει την παρούσα οργανωτική δομή της, ως σχηματισμού επιπέδου ταξιαρχίας. Εξάλλου είναι η μία από τις δύο ταξιαρχίες (η άλλη είναι η 1η Ταξιαρχία Καταδρομέων – Αλεξιπτωτιστών «Ελ Αλαμέιν») που αποτελούν τη βάση μίας διοικητικής πυραμίδας που περιλαμβάνει δύο στρατηγεία μεραρχιών (τη Διακλαδική Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων – ΓΕΕΘΑ/ΔΔΕΕ και την εδρεύουσα στη Βέροια Ι Μεραρχία Πεζικού [Ι ΜΠ] «Σμύρνη»), και ένα στρατηγείο σώματος στρατού (ΔΕΠ).
Αντί λοιπόν να αξιολογηθεί από μηδενική βάση η επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα των ελληνικών αμφιβίων δυνάμεων στην παρούσα κατάσταση τους και υπό τις συνθήκες του θεάτρου επιχειρήσεων όπου θα κληθούν να δράσουν, και να μελετηθούν σε βάθος διάφορες εναλλακτικές επιλογές για τη μετεξέλιξη τους, επιλέγεται η ανάλωση πολύτιμων πόρων στη δημιουργία εγκαταστάσεων που θα υποστηρίζουν πλοία, τα οποία οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν καταστήσει ξεπερασμένα για τις αποστολές που είχαν σχεδιαστεί!
Προτού λοιπόν αυτός ο τυπικά ελληνικός παραλογισμός αποκτήσει σάρκα και οστά επιβάλλεται η επανεξέταση
του ζητήματος και η συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο όλων εκείνων που στη
βάση της επαγγελματικής σταδιοδρομίας, της γνώσης και της εμπειρίας
τους μπορούν να συνεισφέρουν ουσιαστικά. Όπως σωστά σημειώνει ο υποναύαρχος ε.α. Νικόλαος Κρυονερίτης «η σιωπή όταν διακυβεύονται τόσο σοβαρές εξελίξεις είναι συνυπευθυνότητα!» Μήπως το ζητούμενο είναι η μετεξέλιξη των Δυνάμεων Πεζοναυτών σε μία δύναμη εξοπλισμένη με μέσα εκπομπής πυρός
για την προσβολή επίγειων και ναυτικών στόχων, που θα μπορεί να
επιχειρεί αποκεντρωμένα και να εκτελεί αποστολές όπως η αμφίβια
καταδρομή, η ταχεία ενίσχυση νήσου και οι ειδικές αμφίβιες επιχειρήσεις
με τη χρήση υπερταχέων μικρών (δυνατότητας μεταφοράς διμοιρίας) αποβατικών σκαφών και μίας δυνατότητας μεταφοράς συγκροτήματος λόχου παραλλαγής των υψηλής ταχύτητας πλοίων της ακτοπλοΐας;
10/1/2023
https://www.defence-point.gr/news/quot-naystathmos-ston-almyro-voloy-tha-itan-kolossiaio-sfalma-kai-oikonomika-kai-epicheirisiaka-quot
Επί 35 χρόνια «προσπαθούν» να μεταφέρουν τους Πεζοναύτες από τον Βόλο και τελικά τους φτιάχνουν Ναύσταθμο 100 εκατ. ευρώ.
Το 1986, ελήφθη από το Επιτελείο Εθνικής Άμυνας η απόφαση μετακίνησης της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών από τον Βόλο.
Μια απόφαση εξαιρετικά λογική και επιβεβλημένη καθώς τα αρματαγωγά που προορίζονται για την Ταξιαρχία αυτή εδρεύουν στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας. Άρα, εφόσον δεν πρόκειται για άσκηση και υπάρχει επιβεβλημένη άμεση μετακίνηση της μονάδας σε καυτό σημείο ή σημείο μάχης πρέπει να μεταφερθεί ολόκληρη η ταξιαρχία από το Βόλο στη Σαλαμίνα για να μπει στα πλοία και να προστρέξει στο σημείο, δηλαδή τρέχα γύρευε.
Από τότε, επί 35 χρόνια, 18 (+2 υπηρεσιακές) κυβερνήσεις και 16 διαφορετικοί υπουργοί Άμυνας δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν αυτή την απλή απόφαση. Ο λόγος, επίσης απλός αν και αδιανόητος όταν πρόκειται για την Εθνική Άμυνα: Η πίεση των τοπικών παραγόντων, βουλευτών, δημάρχων, παπάδων κ.λπ. οι οποίοι κάθε φορά που ανακινείται το θέμα κινητοποιούνται και απειλούν…
Και για ολοκληρωθεί η παράνοια, αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι ανίκανες να υλοποιήσουν αυτή την απλή μεταφορά αποφάσισαν να φτιάξουν έναν νέο ναύσταθμο στο Βόλο.
Ναι, για να μην «κακοκαρδίσουν» την τοπική κοινωνία του Βόλου, ετοιμάζονται να δαπανήσουν περίπου 100 εκατομμύρια ευρώ σε ένα έργο αμφίβολης σκοπιμότητας και αποτελεσματικότητας, σε έναν κλειστό κόλπο.
Ας τα δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά τον κλαυσίγελω της ελληνικής πολιτείας:
Για δεκαετίες, (σ.σ. από το 1975 βρίσκεται η 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών στον Βόλο) αυτό που ονομάζεται «δαμόκλειος σπάθη» του Αρχιπελάγους, δηλαδή οι Πεζοναύτες βρίσκονται μακριά από τα κύρια μέσα που θα τους μεταφέρουν στην αποστολή τους, δηλαδή από τα αρματαγωγά.
Πιο κοντά στην υλοποίηση της απόφασης φτάσαμε το 2018-2019, όταν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δαπανήθηκαν 600.000 ευρώ για να γίνουν οι απαραίτητες εργασίες ανακαίνισης σε εγκαταστάσεις στον Σκαραμαγκά ώστε να φιλοξενηθούν εκεί οι Πεζοναύτες και να είναι δίπλα στο φυσικό τους περιβάλλον των αρματαγωγών.
Την ίδια εποχή, με άλλη ανάλογη δαπάνη, ανακατασκευάστηκαν οι εγκαταστάσεις στον Αυλώνα ώστε να μετακινηθεί το σύνολο της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών.
Το σκεπτικό ήταν σαφές: Η 32η Ταξιαρχίας Πεζοναυτών (32η ΤΑΞ ΠΝ) «Μοράβας» μεταφέρεται από τον Βόλο στην Αττική ώστε να βρίσκεται εγγύτερα του Ναυστάθμου Σαλαμίνας, όπου εδρεύει η Διοίκηση Αμφιβίων Δυνάμεων (ΔΑΔ) του Αρχηγείου Στόλου, που επιχειρεί το σύνολο των αποβατικών πλοίων.
Σύμφωνα με τον δικτυακό τόπο του Πολεμικού Ναυτικού, σήμερα η ΔΑΔ επιχειρεί πέντε αρματαγωγά τύπου ΙΑΣΩΝ και τέσσερα πλοία ταχείας μεταφοράς τύπου Zubr (πρόκειται για ρωσικής / σοβιετικής προέλευσης αερόστρωμνα τα οποία μπορούν να επιτύχουν μέγιστη ταχύτητα έως 60 κόμβους – 111 χλμ./ώρα).
Ο Ευάγγελος Αποστολάκης, ως υπουργός Άμυνας υπέγραψε για δεύτερη φορά, την πρώτη ως αρχηγός ΓΕΕΘΑ, την τελική απόφαση για την μετακίνηση της Ταξιαρχίας.
Κι, όμως όλα ήταν ένα τηλεφώνημα, που έδωσε εντολή στον κ. Αποστολάκη να παγώσει τη μετακίνηση. Ήταν παραμονές των εκλογών και διακομματικά βουλευτές και τοπική κοινωνία με παρακάλια και απειλές κατάφεραν να «πείσουν» το Μέγαρο Μαξίμου να σταματήσει τη μετακίνηση.
Είναι μάλιστα σύνηθες, οι τοπικές κοινωνίες ακόμη και με την κινητοποίηση των εκκλησιαστικών αρχόντων να πιέζουν ώστε τα στρατόπεδα να παραμένουν εν ενεργεία διατηρώντας έναν οικονομικό πνεύμονα για την δική τους περιοχή.
Προφανώς, δεν τους απασχολεί το πως και κυρίως το πότε θα πάνε οι πεζοναύτες στο μέτωπο.
Χαρακτηριστική ήταν πριν λίγα χρόνια μελέτη του Γενικού Επιτελείου Στρατού, που κατέληγε ότι πρέπει τα 1.596 στρατόπεδα να μειωθούν κατά 400 και δυνάμεις να συγκεντρωθούν ώστε να υπάρχουν ενισχυμένα στρατόπεδα. Η υλοποίηση προχωρά μεν, αλλά δεν ολοκληρώνεται δε.
Η… νέα εποχή
Μετά τις εκλογές του 2019 το θέμα πάγωσε αρχικά αλλά τελικά αντί να επανενεργοποιηθεί η αρχική απόφαση, εξαγγέλθηκε η δημιουργία τρίτου Ναύσταθμου στο Βόλο, μέσα στον Παγασητικό σε μια περιοχή που αφενός επιχειρησιακά μπορεί να αποκλειστεί ιδιαίτερα εύκολα, τόσο από το Τρίκερι, όσο και από τα Βόρεια του Ευβοϊκού και αφετέρου διπλασιάζει την απόσταση και τον χρόνο αντίδρασης για παράδειγμα για τα Δωδεκάνησα, το Καστελόριζο και μια σειρά αμφισβητούμενων και απειλούμενων βραχονησίδων, στο Αρχιπέλαγος του Αιγαίου.
Μπορεί η ανάρτηση στη Διαύγεια που αφορά τις λιμενικές εγκαταστάσεις για την υποδοχή αρματαγωγών στον Αλμυρό της Μαγνησίας να κάνει λόγο για μια δαπάνη 3.826.059,58 ευρώ, όμως τα χρήματα αυτά σίγουρα δεν αφορούν την κατασκευή του «μίνι-ναυστάθμου».
Μόνο και μόνο από την αρχική μελέτη που έχει κάνει η αρμόδια υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού, στην οποία σχεδιάστηκε πως θα κατανέμονται τα αρματαγωγά, πως θα οργανωθούν οι εγκαταστάσεις ξηράς και πως τα απαραίτητα μηχανήματα που θα τροφοδοτούν τα πολεμικά πλοία, η δαπάνη φτάνει περίπου τα 100.000.000 ευρώ.
Βεβαίως στην ανάρτηση της Διαύγειας γίνεται λόγος για «πράξη, εκτέλεση και εκπόνηση ερευνών και μελετών που κρίνονται απαραίτητες πριν την εγκατάσταση της νέας ναυτικής βάσης στη θέση Άγιος Ιωάννης του Αλμυρού».
Πάντως αν υπολογίσει κανείς τα κονδύλια που απαιτούνται για την αναβάθμιση του Ναυστάθμου Κρήτης και στον Αλμυρό, παρατηρείται ότι οι δαπάνες εγκαταστάσεων για την «αποκέντρωση» του Ναυτικού δεν αποκλείεται να ξεπεράσουν τα 600.000.000 ευρώ.
Η «αποκέντρωση» είναι κάτι που πολλά χρόνια πριν το ίδιο το ναυτικό είχε επιδιώξει και προτείνει προς τις πολιτικές ηγεσίες κάτι όμως που έμενε διαρκώς πίσω ελέω «προτεραιοτήτων».
Και μια ιστορική αναδρομή
Οι Δυνάμεις Πεζοναυτών συγκροτήθηκαν από τον Στρατό Ξηράς κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Συγκεκριμένα το 1968, στην Αττική, από το επιστρατευόμενο 132ο Ελαφρό Σύνταγμα Πεζικού συγκροτήθηκε το 32ο Σύνταγμα Πεζοναυτών (32ο ΣΠΝ) με οργανικές μονάδες τα 505, 521 και 575 Τάγματα Πεζικού που μετονομάστηκαν σε Τάγματα Πεζοναυτών (ΤΠΝ).
Το 1975, η διοίκηση του 32ου ΣΠΝ μαζί με το 505 ΤΠΝ μετασταθμεύει στον Βόλο (δεν είναι γνωστό βάσει ποιου σκεπτικού επιλέχθηκε η περιοχή), ενώ το 575 ΤΠΝ παραμένει στη Χαλκίδα και το 521 ΤΠΝ στην Αττική (το 1983 μεταστάθμευσε στη Σύρο όπου παρέμεινε μέχρι το 1995).
Το 1976 με διαταγή του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ) το 32ο ΣΠΝ υπάγεται οργανικά στη Διοίκηση Καταδρομών ΓΕΣ και εντάσσεται στις αποκαλούμενες Ειδικές Δυνάμεις. Δυστυχώς στη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών αυτή η ελληνική ιδιομορφία δεν θεραπεύθηκε και στην ουσία αποτελεί τη δομική στρέβλωση – πηγή και των σημερινών προβλημάτων.
Δυστυχώς, το εγχείρημα «ναύσταθμος Αλμυρού» εντάσσεται σε μία
γενικότερη διαδικασία που επιχειρεί να υλοποιήσει όραμα που είχε όποια
επιχειρησιακή αξία και βασιμότητα πριν περίπου 50 – 60 χρόνια αλλά πλέον
έχει αδιαμφισβήτητα ξεπεραστεί από τις τεχνολογικές εξελίξεις που
μεταβάλλουν δραματικά τον χώρο μάχης. Στην πράξη δηλαδή, δεν πρόκειται
για μετεξέλιξη, αλλά για «αναπαλαίωση».
14/1/2023
https://hellasjournal.com/2023/01/epi-35-chronia-prospathoun-na-metaferoun-tous-pezonaftes-apo-ton-volo-ke-telika-tous-ftiachnoun-nafstathmo-100-ekat-evro/