Η ΛΙΠΟΘΥΜΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΠΑΝΩ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΓΡΑΜΜΕΣ ...

Η ΛΙΠΟΘΥΜΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΠΑΝΩ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΓΡΑΜΜΕΣ

Θέλω να φλυαρήσω αλλά οικοδομημένα, σε μιαν αυθαίρετη - αν θέλετε - διαδρομή συλλογισμών και συμπερασμάτων, όπου οι λέξεις που θα μεταχειριστώ, θα μιλάν για τις λέξεις που δεν τολμώ να μεταχειριστώ και που, τέλος, δεν πρόκειται να ολοκληρώσουν ένα θέμα, ένα κείμενο, που να φωτίσει εσάς που θα μ' ακούσετε περισσότερο απ' όσους δεν μ' ακούσουν. 

Τότε θα πείτε, γιατί μιλώ. Γιατί δεν έχει νόημα να σου λένε μίλησε κι εσύ να μη μιλάς - πρώτον. Δεύτερον, γιατί είναι πειρασμός ν' αποφασίσεις να μιλήσεις χωρίς να ’χεις να πεις κάτι σοφό ή διαφωτιστικό ή κάτι τέλος πάντων που να σου καίει τα σωθικά και να πρέπει με κάθε τρόπο να ειπωθεί στους άλλους. Και τέλος, γιατί μ' ενθουσιάζει η ιδέα να μιλήσω για λέξεις, που ξαπλώνουν με ηδυπάθεια για να παντρευτούν τους ήχους, ειδικά τακτοποιημένους κι αποκλειστικά συνταιριασμένους γι' αυτές. 

Εδώ πρέπει ν' αποκαλύψω πως όταν οι λέξεις έρχονται σ' επαφή μ' αυτό που λέμε Μουσική, πριν απ' όλα λιποθυμούν, ξαπλώνουν, παραδίδονται και χάνουν κάθε από φυσικού τους ενέργεια, κίνηση, ζωή. Κι ύστερα αρχίζει η περιπέτεια της μελωδίας. Πρέπουσας ή απρεπούς. Κατάλληλης ή ακαταλλήλου. 

Εγώ όμως θα σας μιλήσω για την πρέπουσα και κατάλληλη. Γι' αυτήν που θα ταιριάξει άρρηκτα με τις λέξεις, έτσι που δύσκολα θα τις διαβάζει κανείς μετά, χωρίς ν' αργοκυλά στον νου του το μελωδικό τους ντύσιμο. Μια και η λέξη όταν την πολιορκεί η Μουσική, λούζεται την παρθενική της χάρη και δίχως δική της ρυθμική αγωγή, μένει γυμνή έτσι καθώς ξαπλώνει στο κρεββάτι των «πέντε γραμμών», για να την κάνει δική του ο μουσικός. 

Απορρίπτει τη σκόνη από την καθημερινή της χρήση και ξαναπαίρνει την αρχική της πρόθεση, τη δύναμη της καταγωγής της. Για να συζευχθεί η λέξη με τη Μουσική, οφείλει να περάσει μεσ’ απ’ την κάθαρση της ποιητικής θεραπείας. Να αποκτήσει ποιητική υπόσταση - που σημαίνει, να ξαναβρεί αυτή την προαναφερθείσα «παρθενική χάρη» και ν' αποκαλυφθεί καινούργια, απρόοπτη, έτσι καθώς θα τοποθετηθεί πλάι σε άλλες καινούργιες κι απρόοπτες αναγεννημένες λέξεις. Γιατί - ο Ζίντ λέει - δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο στην ευτυχία απ' την ανάμνησή της. Το ίδιο και με τη λέξη. Τίποτα πιο άχρηστο κι οδυνηρό για μια καινούργια της παρουσία απ' την ανάμνηση των χρήσεών της. Η Ποίηση ξέρει να τη θεραπεύει. Εκείνη μόνο την αποκαλύπτει και τότε μόνο η Μουσική την δέχεται για σύντροφο παντοτινό. Η λέξη, είπαμε, πριν συζευχθεί τον ειδικώς τακτοποιηθέντα ήχο, γίνεται άμορφο σχήμα, σύνολο συλλαβών και φωνηέντων. Όμως σαν φράση-στίχος, σαν μια γραμμική σειρά λέξεων, διατηρεί τον εσωτερικό ρυθμό της και οφείλει να τον διατηρήσει και η Μουσική. Κάθε αυθαίρετο ρυθμικό πλησίασμα της Μουσικής, που δεν παίρνει υπ’ όψη της την εσωτερική ρυθμική αγωγή του στίχου, κινδυνεύει να καταλήξει σε μιαν αταίριαχτη και προδομένη συνουσία. Κι έτσι παρουσιάζεται αυτή η ιδιότυπη αντίθεση λέξης και στίχου, στη μουσική τους μεταμόρφωση. Ενώ η λέξη οφείλει να ξαναρυθμιστεί απ’ τα «εξ ων συνετέθη», η φράση-στίχος διατηρεί τον εσωτερικό ρυθμό της και τοποθετείται μες στη Μουσική, με μια αντίστοιχη ή σχετική ρυθμική μορφή. 

Και με τη λέξη ξαναγεννημένη και τοποθετημένη σε μια ειδική αλλά πέρα για πέρα σχετική ηχητική σειρά, αρχίζει το τραγούδι. Μπορεί όμως να υπάρχει ένα τραγούδι χωρίς λέξεις; Σε μια πρώτη σκέψη, όχι, δεν είναι δυνατόν. Όμως ο Μπρασένς λέει στο τραγούδι του «Η ομπρέλλα»: 

Κάτω απ' τη σκέπη μιας μικρής ομπρέλλας
τι τρυφερό που είναι το τραγούδι της βροχής.

Αυτό το περιβόητο τραγούδι της βροχής την ώρα που τ' ακούς, βάζεις εσύ τις λέξεις - όποιες διαλέγεις, όποιες ταιριάζουν με τα αισθήματά σου εκείνης της στιγμής. Αν είσαι λυπημένος, γίνεται το τραγούδι της βροχής θλιμμένο. Αν
είσαι θυμωμένος, γίνεται θυμωμένο. κι αν είσαι αισιόδοξος, χαρούμενος, το ίδιο κι η βροχή. Ένα τραγούδι που διαρκεί όσο τ' ακούς, όσο το σχηματίζεις. Μετά εξαφανίζεται μες στη βροχή. Η λέξη παύει να υπάρχει μετά τη στιγμή που πραγματοποιείται το τραγούδι. Το ίδιο κι ο ήχος ο ειδικός που ταίριαξε στις λέξεις που γεννήθηκαν με τη βροχή. Δηλαδή η ίδια η βροχή. Ποιός είναι ο ιδιοκτήτης της πνευματικής ιδιοκτησίας αυτού του αποτελέσματος; Ποιοί θα εισπράξουν ποσοστά απ' την δημόσιά του εκτέλεση την ώρα της βροχής; Και σύμφωνα με του καιρού μας το σκεπτικό, δεν υπάρχει τραγούδι αν δεν υπάρχουν δικαιούχοι. Ας λέει ο Μπρασένς: «Κάτω απ' τη σκέπη μιας μικρής ομπρέλλας, πόσο τρυφερό είναι το τραγούδι της βροχής». Αυτό το τραγούδι, γεννήθηκε απ' τη βροχή και πήγε στη βροχή.

Μα ας γυρίσουμε στη λέξη και στις συνθήκες που επιβάλλονται για να συνυπάρξει μ' ένα μελωδικό σχήμα έτσι που να σχηματισθεί ένα τραγούδι. Μιλήσαμε για την ανάγκη της ποιητικής θεραπείας της λέξης από τη σκόνη της καθημερινής χρήσης. Αλλά δεν είπαμε και για τις λέξεις που είναι από τη φύση τους οριστικά χαμένες για τον κόσμο του τραγουδιού. Κι αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν οι δημιουργοί ή, καλλίτερα, οι αναδημιουργοί - συντελεστές του τραγουδιού. Και ο Μπρασένς λέει σε μια συνέντευξή του: «Φεγγάρι ναι, σελήνη αστροναυτών όχι. Δεν χωράνε στο τραγούδι αυτές οι λέξεις, όπως δεν χωράνε οι λέξεις αεροπλάνο, αυτοκίνητο, στιλό. Κι αν θέλω να μιλήσω για το φως, ποτέ μου δεν θα πω τη λέξη λάμπα. Θα πω κερί, φανάρι». Και κάτι ακόμα που οφείλουν να το νοιώσουν οι νεώτεροι «συνθέτες» της αριστερής ιδιαίτερα παράταξης. Αν είναι δυνατόν ποτέ να το νοιώσουν, να το αντιληφθούνε. Λέει ο Μπρασένς: «Η ζωή στις πολυκατοικίες, η εργατική πάλη είναι πράγματα πολύ ενδιαφέροντα. Μόνο που δεν γίνονται τραγούδι». Δεν το λέει μόνο ο Μπρασένς. Το λέει το ίδιο το τραγούδι. Γιατί ο μελωδός μοιάζει να λέει σαν τον  Έζρα Πάουντ, ή μάλλον παραφράζοντας τον ΄Εζρα Πάουντ: «Εγώ θα πάω στο δάσος για να βρω τις λέξεις στεφανωμένες με πασχαλιές. Εγώ θα βαδίσω στο ξέφωτο για να πλησιάσω την πομπή των παρθένων-λέξεων, να τις στεφανωθώ». 

Ο μελωδός είναι ο ιεροφάντης των Θεών, ο εκπρόσωπος των ανθρώπων, που μεριμνά ασκούμενος να εκμαιεύσει και να εκφράσει την ευαισθησία του καιρού, κι όχι να κολακεύσει τις συνήθειες καιρών μα και μαζών. Γι' αυτόν, ένα τραγούδι είναι ιερό κείμενο που περιέχει τας γραφάς, τας εντολάς μα και τα μέλλοντα. Κι ύστερα μεθυσμένος θ’αποθάνει. Σαν τον Λι Πο, που ζητούσε ν’ αγκαλιάσει ένα φεγγάρι μέσα στο Κίτρινο Ποτάμι. Και πνίγηκε. 

Το κύρος των ήχων και των λέξεων να μη χαθεί - είναι μια άλλη προσταγή του τραγουδιού. Το κύρος των ήχων κινδυνεύει σαν πλησιάζουνε τη λέξη εγωιστικά. Όπως και η λέξη, όταν δεν παραδίδεται ελεύθερη να πάρει την καινούργια της μορφή, αλλά παραμένει άκαμπτη και δύσκολη στη σύζευξή της με τη Μουσική. 
Για το κύρος των ήχων, υπάρχει μια ολόκληρη χρονική περίοδος που κάλυψε με ανυποληψία τις προσπάθειες των μελωδών, μες στις αυθαίρετες προσπάθειές τους. Όταν η Τέχνη της Μουσικής άρχισε να χωρίζεται σε σοβαρή και λαϊκή. Στις αρχές του αιώνα, που η προβληματική του μελωδού δεν ήταν το ποιητικό κείμενο αλλά ο εφευρετικός συνδυασμός καινούργιων ήχων και η φωνή έγινε ένα επί πλέον όργανο της ορχήστρας. Στην πρώτη εικοσιπενταετία του αιώνα μας. Οι δωδεκάφθογγοι. Με τα μεγάλα διαστήματα και τις φωνητικές ακροβασίες που είχαν σκοπό όχι την σύζευξη με τη λέξη αλλά την κάλυψη των ήχων με συλλαβές. Έτσι, για να μην λέει το στόμα μόνο φωνήεντα. 

Για το κύρος των λέξεων πάλι, μέσα σ' ένα τμήμα ποιητικού κειμένου και για τη μουσική επιλογή τους, έχουμε ένα παράδειγμα. Ένα εξαίσιο, ξαφνικό και τολμηρό ποιητικό δείγμα απ' την Ακολουθία του Κοσμά του Αιτωλού. Ο «Οίκος», έτσι ονομάζεται το τμήμα της Ακολουθίας, αρχίζει: 

Των Αποστόλων μιμητής 
και Εκκλησίας στύλος 
των Ιερέων καλλονή 
και των Οσίων τύπος 
(ως κοινωνήσας των αγώνων αυτοίς) 
Ιεροµάρτυς αναδέδειξε. 

Κάδε εκκλησιαστικός μουσικός, αλλά και κάδε λο­γικός, θα βασιζότανε στο ρήµα αναδέδειξε. Στον.τε­λευταίο στίχο: «Ιεροµάρτυς αναδέδειξε». Αλλά εδώ έχουμε και µια πρόσθετη αίσθηση, πέρα απ' τη λογική σύνδεση κι ερμηνεία του ιερού κειμένου. Τη σύγχρονη αίσθηση των λέξεων «καλλονή» - «στύλος» - «τύπος» _ «μιμητής», όπου η φθορά τους βοηθά να µας δημιουργηθεί µια μοναδική εντύπωση έτσι καθώς είναι συζευγμένες µε τις παραδοσιακά εκκλησιαστικές λέξεις. Των Αποστόλων - μιμητής. Της Εκκλησίας - στύλος. Των Ιερέων - καλλονή. Και των Οσίων - τύπος. Άραγε είταν µια έμπνευση, γέννημα τύχης και τόλμης ή µια στον και­ρό της λογική διαδικασία φραστική, που συνδυάζει µνή­µη και λεκτική λειτουργία; Πιστεύω στην τόλµη του κειμένου και στην διαχρονική ποιητικότητά του µες απ' τις ευτυχείς και εμπνευσμένες αυτές συζεύξεις. Είναι ποτέ δυνατόν ο µελωδιστής και νόµιµος βιαστής αυτού του κειμένου να τις αγνοήσει και να ρίξει το βάρος στο λογι­κό αναδέδειξε του Ιεροµάρτυρος; Αυτό το «αναδέδει­ξε» γίνεται δευτερεύον - θα ‘λεγεν ο Καβάφης. Ή µάλλον γίνεται επίλογος, για να καλύψει, να τελειώσει, τα όσα ο Ιεροµάρτυς αναδέδειξε. 

Η πρέπουσα μουσική σύζευξη του κειμένου αυτού, μπορεί να γίνει πρέπουσα χωρίς να είναι και η κατάλλη­λος. Στον καιρό µας, κάδε εκδοχή μπορεί να υποστηρι­χθεί µέσω της καταλλήλου μουσικής. Και το συμπέρασμα διατυπώνεται καλλίτερα έτσι: Και η κατάλληλη μουσική, μπορεί και να µην είναι η πρέπουσα, αρκεί να θεµελιώνει την επιδιωκόμενη εκδοχή. Αυτήν που επι­ζητεί ο βιαστής κι ερμηνευτής-συνθέτης. Αν και για να επιδιώξεις σ' ένα κείμενο μια ιδιότυπη προσωπική ερμηνεία, χρειάζεται πρώτ’ απ' όλα να διαθέτεις μια προσωπική άποψη για το θέμα που κυριαρχεί ή διαπερνάει το ποίημα. Κι ακόμα, να διαθέτεις μιαν επίσης ιδιότυπη και προσωπική γλώσσα στη Μουσική. Με δυο λόγια χρειάζεται, να ’σαι λιγάκι ... ιδιοφυής. Διαφορετικά, είναι αλήθεια, ακόμα και την ορθόδοξη ερμηνεία αν χειριστείς, πάλι αδιάφορος θα ‘σαι κι ως προς το ποίημα κι ως προς τη Μουσική και ως προς το μελωδικό σου αποτέλεσμα. Πολλές φορές, όσον καιρό δουλεύω ένα ποιητικό κείμενο, μερόνυχτα μ' απασχολούν οι λέξεις ή μια λέξη καθοριστική για την πορεία του στίχου. Και μου ‘ρχονται στον νου τρεις στίχοι από μια ωδή του Κάλβου:

Αυτού, του Ομήρου εδίδασκες
τα δάκτυλα να τρέχουσι
με την ωδήν συμφώνως.

Αυτό το «να τρέχουσι με την ωδήν συμφώνως», είναι νομίζω και η ουσία αυτής της γαμήλιας τελετής, όπου συνβρίσκονται λέξη και μελωδία, συνθλίβοντας και οι δυο την αυταρέσκειά τους και την ανεξαρτησία τους, καθώς υπηρετούν μια καινούργια αίσθηση «ζωής» που με την επιβολή της, καταφέρνει να εξαφανίσει την καταγωγή και το ανεξάρτητο περιεχόμενο των γεννητόρων. Αυτό το «να τρέχουσι με την ωδήν συμφώνως» είναι ασφαλώς η διαδικασία. Το τραγούδι, είναι το αποτέλεσμα με την καινούργια ζωή και με το φορτισμένο περιεχόμενο και των δυο παραγόντων που το γέννησαν. Ενώ παράλληλα, επέρχεται η εξουδετέρωση των συζευχθέντων και η αδυναμία να σταθούν σαν ανεξάρτητοι και χωριστοί παράγοντες. Το μελωδικό σχήμα μόνο του, υποβάλλει τη λέξη. Και η λέξη μόνη της υποβάλλει τη μελωδία.

Ένα μεγάλο ερώτημα απομένει. Το πώς μια τέλεια σύζευξη λέξης και μουσικής γίνεται μια καινούργια τρίτη ζωή, πέρ’ απ’ τη λέξη πέρ’ απ’ τη μουσική, με την ενεργητική συμπαράσταση της ανθρώπινης φωνής. 

Και είναι δυνατόν ένα αποτέλεσμα μισό, ένα αποτέλεσμα άτεχνο, εφήμερο, να υποτάξει την ανθρώπινη φωνή; Πώς θ' αντιδράσει η φωνή; Θα μεταβιβάσει, θα εκπέμψει το μήνυμα ή θα σωπάσει ή θα μπερδευτεί; Κι αν μπερδευτεί, είναι από υγεία, μπροστά στον βιασμό από μια ανεπιθύμητη άστοχη μουσική, ή από σοφία, για ν' αποκρύψει απ' τ' αυτιά των ασεβών αυτό το θεϊκόν, που η Τέχνη το κρατά εις τους αιώνες μυστικό; Και για παράδειγμα: Μια Κυρία θέλει να τραγουδήσει. Είναι όμορφη και κρατά στο χέρι της τριαντάφυλλα κομμένα από τον κήπο της. Βρίσκει συνθέτη, βρίσκει στιχουργό και της γράφουν τραγούδια όμορφα, ευγενικά και εκπαιδευτικά. Πάει να τα πει, πάει να τα τραγουδήσει. όμως τα λόγια μπερδεύονται στο στόμα της, κατρακυλάν μες στα τριαντάφυλλα, αυτά μαδάν και χύνονται, σκορπίζονται στο δάπεδο. Καταστροφή. Δεν βγήκε ούτ’ ελάχιστη φωνή από το στόμα της Κυρίας, και το αποτέλεσμα των τραγουδιών - είτανε όμορφο, ευγενικό και επί πλέον εκπαιδευτικό; - έμεινε δια παντός ένα αιώνιο μυστικό, τόσο που να ρωτάει κανείς: Υπήρξεν η Κυρία αυτή, υπήρξαν τα τραγούδια της, ή είταν αποτέλεσμα μύθου και φαντασίας, καθώς κι όλα τα λόγια, οι λέξεις, που κύλησαν στο δάπεδο και χάθηκαν οριστικά; 

 Έγινε τάχα ο γάμος ο τελειωτικός, ο επιτυχής των στίχων και της μουσικής - των στίχων δια της καταλλήλου μουσικής -, ή είταν μια πρόφαση το μπέρδεμα, να καλυφτεί η απειρία του μουσουργού για η ατεχνία του ποιητή; Ή πάλι, το αποτέλεσμα αυτό που δεν εφάνη, δεν ακούστηκε και που δεν θ' ακουστεί ποτέ, είταν το τμήμα εκείνο του τραγουδιού που δεν έπρεπε ν' ακουστεί; Αυτό, που θα γινόταν στους αιώνες μυστικό της Τέχνης και του δημιουργού; Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως ένα έργο Τέχνης, περιέχει πάντα και ένα τμήμα, που δεν μπορεί ποτέ ν' αποκρυπτογραφηθεί. Ποτέ να γίνει νοητό και φανερό στους ασεβείς, γιατί θα είταν ύβρις, με την αρχαία έννοια της λέξης. Κι εδώ ίσως βρίσκεται το μυστικό της διαχρονικότητας στη μεγάλη Τέχνη. Γιατί, «η βασίλισσα», όπως λέει ο Ρεμπώ, «η Μάγισσα δε θα μας ιστορήσει ποτέ αυτά που εκείνη ξέρει και εμείς δεν ξέρουμε». Μια επικοινωνία μισή, μ' ένα μισό καλά φυλαγμένο μυστικό, για τους αιώνες. Μήπως αυτό είναι η Τέχνη και η περιπέτειά της μες στο ανθρώπινο γένος; Λέξεις. Που δεν εννοούν να λιποθυμήσουν και μας κρατάνε ξάγρυπνους μέσα στο άγχος των καιρών. Βλέπετε, τα προβλήματα θέλουν άλλες διαδικασίες. Γι' αυτά, δεν υπάρχει Μουσική, ούτε μελωδικοί σχηματισμοί για να τ' αρπάξει. Όλες οι λέξεις δεν λιποθυμούν. Πολλές αντιστέκονται και μας τυραννούν. Κι αυτή η τυραννία, δεν είναι των ασεβών, αλλά των γνήσιων δημιουργών. 

Αυτά για τις λέξεις και για τις ιδιότυπες «ερωτικές» συνήθειές τους .. Αλλα δεν έχω να σας πω, προς το παρόν. Ίσως ξαναμιλήσουμε, αν δεν βυθιστώ κι εγώ ζαλισμένος σε κάποιο κίτρινο ποτάμι, προσπαθώντας ν' αγκαλιάσω ένα φεγγάρι.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ 
Αύγουστος 1984*

 * Τον Αύγουστο του 1984 πραγματοποιήθηκε στην Κάρπαθο ένα Συμπόσιο που οργάνωσε το Αιγαίο Κέντρο Ελληνικής Φιλοσοφίας. Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ομιλητές ήταν και ο Μάνος Χατζιδάκις. Τα κείμενα των ομιλιών δημοσιεύθηκαν σ έναν τόμο πρακτικών που ευγενικά μας παραχώρησε ο εκ των διοργανωτών του Συμποσίου Θεοδόσης Πελεγρίνης, Πρύτανης σήμερα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον ευχαριστούμε θερμά γι αυτό. Μεταφέρουμε, σε ηλεκτρονική μορφή, αυτούσιο το κείμενο του Μάνου, διατηρώντας, εννοείται, ατόφια τη σύνταξη και την ορθογραφία του.
 (...)
ΠΗΓΗ:http://www.tar.gr/content/content.php?id=4146
  

ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗ: 
''ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ'',1964.

Διασκευή δεκαπέντε τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι για πιάνο,άρπα,δυο κιθάρες και κοντραμπάσο (1964).

Παίζουν:
πιάνο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, κιθάρα ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΗΛΙΑΡΕΣΗΣ, κιθάρα ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΜΠΑΣ, άρπα ΑΛΙΚΗ ΚΡΙΘΑΡΗ, κοντραμπάσο ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΟΔΟΥΣΑΚΗΣ.

1. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

2. ΕΓΙΝΕ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ

3. ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

4. ΚΥΡ-ΜΙΧΑΛΗΣ

5. ΚΑΘΕ ΚΗΠΟΣ (ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ)

6. ΤΟ ΠΑΡΤΙ

7. Η ΤΙΜΩΡΙΑ

8. ΥΜΗΤΤΟΣ

9. ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ

10. ΕΥΡΥΔΙΚΗ

11. ΚΥΡ ΑΝΤΩΝΗΣ

12. ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ

13. Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ

14. Η ΠΕΤΡΑ

15. ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ 

ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗ: 
ΕΛΛΑΣ Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ 

Μουσικοί αυτοσχεδιασμοί και τραγούδια μεσα στον ελληνικό χώρο.
Για το Γερμανικό ντοκιμαντέρ του Wolfgang Mueller-Sehn (1960-61).
Στίχοι: Νίκου Γκάτσου & του συνθέτη. 
Ερμηνεία της μουσικής, μέσα από το ποίημα του Νίκου Γκάτσου ''ΑΜΟΡΓΟΣ''.
Μουσική Μάνου Χατζιδάκι. 
Τραγουδά η Νάνα Μούσχουρη. 
Lyrics By – Νίκος Γκάτσος
Vocals – Νάνα Μούσχουρη*

Η Γη

1.α Με Ένα Καλάμι Φλαμουριάς 
1.β Ξύπνησε Γάργαρο Νερό 
1.γ Άνθη, Πουλιά, Ελάφια 
1.δ Μια Πέτρα Αθάνατη 
1.ε Το Δαχτυλίδι Τ' Άη Γιαννιού (Σε 15/8) 
2.α Δυο Μικρά Κυκλάμινα 
2.β Ήταν Του Μάη Πρόσωπο
Lyrics By [Poetry] – Νίκος Γκάτσος
Vocals – Νάνα Μούσχουρη*
2.γ Το Αίμα Των Ρυακιών 
2.δ Ο Άδωνις Στα Μονοπάτια Του Χελμού 
2.ε Το Τραγούδι Των Ληστών
Lyrics By – Μάνος Χατζιδάκις*
Vocals – Νάνα Μούσχουρη*
2.στ Δυο Μικρά Κυκλάμινα Που Φιλιούνται 
3.α Εφηβικό Φεγγάρι 
3.β Αθήνα 

Το Αιγαίο

4.α Μια Τούφα Γάλανος Καπνός 
4.β Ένα Καράβι Μπαίνει Στο Γιαλό 
4.γ Ο Άνθρωπος Κατά Τον Ρουν Της Μυστηριώδους Ζωής Του 
4.δ Το Πέλαγο Είναι Βαθύ
Lyrics By – Μάνος Χατζιδάκις*
Vocals – Νάνα Μούσχουρη*
5.α Ένας Παλιός Ανεμόμυλος 
5.β Στρατιές Χελιδονιών 
5.γ Στην Αμοργό Το Μέγα Μοναστήρι 
6.α Πάνω Στη Θερισμένη Καλαμιά 
6.β Με Την Πατρίδα Τους Δεμένη Στα Πανιά
Lyrics By – Νίκος Γκάτσος
Vocals – Νάνα Μούσχουρη*

ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗ: 

ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Μίνως Αργυράκης, Αλέξης Σολωμός & Μάνος Χατζιδάκις

Τραγουδούν: Δημήτρης Χορν, Γιώργος Μαρίνος, Λάκης Παππάς, Μάρω Κοντού, Ζωή Φυτούση, Σούλα Μπάστα, Νίκη Λεμπέση, Γιώργος Ζωγράφος

Οδός Ονείρων, Έργο 20

Μουσική και τραγούδια για το ομώνυμο μουσικό έργο που ανέβηκε στο θέατρο Μετροπόλιταν στις 14 Ιουνίου 1962.

01. Πρόλογος (Prologue): 00:00

02. Όνειρο Παιδιών της Γειτονιάς (Dream of the Neighbourhood Youngsters): 1:15

03. H Μαύρη Φοντ (The Black Ford): 8:40

04. Αερικό (Sprite): 11:31

05. Όνειρο για Τεντιμπόηδες (Dream for Teddy-boys): 14:53

06. Οι Αδελφές Τατά (The Tata Sisters): 16:28

07. Μανούλα μου (Mother Dear): 19:21

08. Χάτζι-Χάτζι (Hadji-Hadji): 23:58

09. Άστρο της Ανατολής (Oriental Star): 26:16

10. Κυρ-Μιχάλης (Kyr-Mihalis): 28:38

11. Ο Ηθοποιός (The Actor): 31:23

12. Έφυγε το Τρένο (The Train has left): 37:24

13. Το Πάρτυ (The Party): 45:20

14. Το Πουλί (The Sparrow): 47:22

15. Επίλογος (Epilogue): 50:28

ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗ,ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ: 
ΜΑΓΙΚΗ ΠΟΛΗ 
2006 (1962 - 1963) 

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις (01 - 05), Μίκης Θεοδωράκης (06 - 10)
Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις (01, 02, 05), Μίκης Θεοδωράκης (06, 09), Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (03), Γιάγκος Αραβαντινός (04), 
Νότης Περγιάλης (07), Brendan Behan [Απόδοση: Βασίλης Ρώτας] (08), 
Ιάκωβος Καμπανέλλης (10)
Τραγουδάνε οι Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Έλσα Μαργαρίτη, Ντόρα Γιαννακοπούλου, Κλειώ Δενάρδου και ο Χρηστάκης 

01. ΜΑΓΙΚΗ ΠΟΛΗ - Έλσα Μαργαρίτη** 00:00
02. ΤΟ ΝΑΥΤΑΚΙ - Έλσα Μαργαρίτη 03:10
03. ΕΙΜΑΙ ΑΗΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΦΤΕΡΑ - Γρηγόρης Μπιθικώτσης 06:01
04. ΗΡΘΕ ΒΟΡΙΑΣ ΗΡΘΕ ΝΟΤΙΑΣ*** - Νίκη Καμπά 09:54
05. Η ΚΥΡΑ - Γρηγόρης Μπιθικώτσης 13:06
06. ΒΑΡΚΑ ΣΤΟ ΓΙΑΛΟ - Κλειώ Δενάρδου 15:33
07. ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΧΑΡΑ - Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Χρηστάκης 18:09 
08. ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ - Ντόρα Γιαννακοπούλου 21:52
09. ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΝΕΙ ΒΟΛΤΑ - Γρηγόρης Μπιθικώτσης 25:24
10. ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΑΓΙΟΠΟΥΛΑ - Κλειώ Δενάρδου 28:57

ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ: 
''ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ'', ''ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ''.
Τραγουδάει η Ντόρα Γιαννακοπούλου.

(Α) ''ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ'',1963
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Τραγουδάει η Ντόρα Γιαννακοπούλου
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος &  Λάκης Καρνέζης

01. Μαρίνα 00:00
02. Η Μάγια 04:17
03. Το τριζόνι 06:23
04. Του μικρού βοριά 10:32
05. Τα Ελληνάκια 14:08
06. Τα 'δατε τα μάθατε 17:41
07. Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα 19:04

(Β) ''ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ'',1960
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ποίηση: Γιάννης Θεοδωράκης
Τραγουδά ο συνθέτης
Μπουζούκι: Μανώλης Χιώτης
Κιθάρα: Δημήτρης Φάμπας

08. Θα γίνεις δικιά μου (Όμορφη Πόλη) 23:32
09. Δακρυσμένα μάτια 27:09
10. Σκέπασε ατμός τον έρωτά μας (Αυγή αφράτη) 29:52
11. Χάθηκα 32:47

M.Θεοδωράκης - Ο.Ελύτης: 
''Μικρές Κυκλάδες''
(+ 4 τραγούδια)
Τραγουδάει η Σούλα Μπιρμπίλη.

1. Μαρίνα (Οδυσσέα Ελύτη) 0:00
2. Του μικρού βοριά (Οδυσσέα Ελύτη) 3:04
3. Τα Ελληνάκια (Οδυσσέα Ελύτη) 6:02
4. Η Μάγια (Οδυσσέα Ελύτη) 9:08
5. Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα (Οδυσσέα Ελύτη) 11:14
6. Τα ' δατε τα μάθατε (Οδυσσέα Ελύτη) 15:30
7. Το τριζόνι (Οδυσσέα Ελύτη) 17:44
8. Το ψωμί είναι στο τραπέζι (Ιάκωβου Καμπανέλλη) 21:30
9. Προδομένη μου αγάπη (Μίκη Θεοδωράκη) 24:31
10. Από το παράθυρό μου (Ιάκωβου Καμπανέλλη) 28:44
11. Μέρα Μαγιού μου μίσεψες (Γιάννη Ρίτσου) 33:09




ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ:
ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ 

11 τραγούδια του Νίκου Γκάτσου
(1967)1974*
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης 
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος 
Τραγουδάνε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Βίκυ Μοσχολιού & η Μαρία Φαραντούρη 

01. ΘΑ ΡΙΞΩ ΠΕΤΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ - Γρηγόρης Μπιθικώτσης 00:00 
02. ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ (Θ' αλλάξει το φεγγάρι) - Βίκυ Μοσχολιού 02:39
03. ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ - Γρηγόρης Μπιθικώτσης 07:14
04. ΝΥΧΤΑ ΔΙΧΩΣ ΑΚΡΗ - Βίκυ Μοσχολιού 10:07
05. ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ* - Γρηγόρης Μπιθικώτσης 12:17 
06. ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΑΔΙΑΣΕ ΝΩΡΙΣ - Βίκυ Μοσχολιού 15:45 
07. Τ' ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΠΝΟΣ - Μαρία Φαραντούρη 19:47
08. ΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΙΑ - Γρηγόρης Μπιθικώτσης 23:16
09. ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ - Μαρία Φαραντούρη 27:01
10. ΣΤΡΑΤΑ ΤΗ ΣΤΡΑΤΑ - Γρηγόρης Μπιθικώτσης 30:32 
11. ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ - Μαρία Φαραντούρη 34:17 

* Ο δίσκος με τίτλο "Θαλασσινά φεγγάρια" (6 τραγούδια του Νίκου Γκάτσου) με τραγουδιστές τον Μπιθικώτση & τη Μοσχολιού επρόκειτο να κυκλοφορήσει την 21η Απριλίου 1967. Για ευνόητους λόγους, κυκλοφόρησε στη μεταπολίτευση. Τελικά, συμπεριλήφθηκαν στο δίσκο κι άλλα 5 τραγούδια, που είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα, σε στίχους Νίκου Γκάτσου. 




ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ:
ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΧΟΡΟΙ 

Danses Grecques - Moris Bezart 
1978
Performed by Mikis Theodorakis Orchestra Bouzouki 
soloist: Lakis Karnezis 
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης 
Σολίστ: Λάκης Καρνέζης
Παίζει η Ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη

01. ΗΣΟΥΝ ΚΑΛΟΣ 00:00 
02. ΝΑ ΄ΧΑ Τ' ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ 03:29 
03. ΡΟΔΙΑ ΤΕΤΡΑΚΛΩΝΗ 06:58
04. ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΥΡΟ ΚΑΙ ΤΖΙΑ 09:42
05. ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ 12:27
06. ΠΑΡΑΠΟΝΟ 16:24
07. ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΟ 19:18 
08. ΣΤΑ ΠΕΡΒΟΛΙΑ 23:18
09. ΘΑ ΡΙΞΩ ΠΕΤΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ 27:15 
10. ΑΓΑΠΗ ΔΙΧΩΣ ΑΚΡΗ 30:13
11. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΜΟΡΦΩΘΗΝ 32:46 
12. ΚΛΕΙΣ' ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ 36:45

Μίμης Πλέσσας:''Ο ΔΡΟΜΟΣ'', 1969.

Μουσική: Μίμης Πλέσσας 
 Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος. 

1.Γέλαγε η Μαρία
Ερμηνεία:Γιάννης Πουλόπουλος 0:00
2.Φραγκόκλησσα
Ερμηνεία: Γιάννης Πουλόπουλος - Πόπη Αστεριάδη 2:12
3.Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου
Ερμηνεία:Γιάννης Πουλόπουλος 5:04
4.Ο τρελός
Ερμηνεία:Γιάννης Πουλόπουλος 8:18
5.Πρώτη φορά
Ερμηνεία: Ρένα Κουμιώτη 10:11
6.Πήρα σύννεφο δυο τόπια
Ερμηνεία:Γιάννης Πουλόπουλος 12:29
7.Ξημερώνει Κυριακή
Ερμηνεία:Γιάννης Πουλόπουλος 14:53
8.Η Μυρσίνη βάζει τα άσπρα
Ερμηνεία: Γιάννης Πουλόπουλος - Πόπη Αστεριάδη (Β' φωνή)18:13
9.Δώδεκα μαντολίνα
Ερμηνεία:Γιάννης Πουλόπουλος 20:49
10.Το άγαλμα
Ερμηνεία:Γιάννης Πουλόπουλος 22:59
11.Δώσε μου το στόμα σου
Ερμηνεία: Ρένα Κουμιώτη 26:24
12.Έπεφτε βαθιά σιωπή 29:36
Ερμηνεία:Γιάννης Πουλόπουλος 

ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ:
''ΕΝΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ'', 1966.

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

 Μέρος 1ον
01. Μάτια Βουρκωμένα - Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Βίκυ Μοσχολιού 00:00
02. Στου Όθωνα Τα Χρόνια -- Σταμάτης Κόκοτας 03:04
03. Ζεϊμπέκικος (ορχηστρικό) 07:02
04. Άσπρη Μέρα Και Για Μας -- Γρηγόρης Μπιθικώτσης 10:32
05. Τσιφτετέλι (O Λευτέρης) (ορχηστρικό) 13:53
06. Φινάλε Πρώτου Μέρους (ορχηστρικό) 16:42

 Μέρος 2ον
07. Ο Λευτέρης -- Βίκυ Μοσχολιού 19:25
08. Χασάπικος (Μάτια Βουρκωμένα) (ορχηστρικό) 22:46
09. Με Τι Καρδιά Τον Κόσμο Ν' Αρνηθώ -- Σταμάτης Κόκοτας 25:51
10. 5/8 (ορχηστρικό) 29:18
11. Η Νύχτα -- Βίκυ Μοσχολιού 30:29
12. Φινάλε Δεύτερου Μέρους (Ορχήστρα) 33:57

 ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ- ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ:

ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ,1983.

Ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.Ιστορικός δίσκος και ένας από τους καλύτερους του συνθέτη.Τα τραγούδια του δίσκου έχουν υποστεί πολλές επανεκτελέσεις και ορισμένα είναι διαμάντια της λαϊκής μουσικής.Ο συνθέτης παρέδωσε ένα δίσκο, του οποίου η μουσική ουσιαστικά θυμίζει τα πρώτα χρόνια του ρεμπέτικου την ίδια εποχή που άρχισε να προετοιμάζεται το έδαφος για τον εκφυλισμό του λαϊκού τραγουδιού σε ένα είδος χωρίς ταυτότητα,σε αυτό των μπουζουκιών και του σκυλάδικου.

Τα τραγούδια του δίσκου:

Μέρος 1:

1)Μάνα μου Ελλάς(Νίκος Δημητράτος)

2)Τσιφτετέλι Χιτζασκάρ(Ορχήστρα)

3)Τα παιδιά της Άμυνας(Νίκος Δημητράτος και χορωδία, διασκευή παραδοσιακού τραγουδιού)

4)Στης πίκρας τα ξερόνησα(Νίκος Δημητράτος)

5)Στου Θωμά(Κώστας Τσίγγος σε στίχους Κώστα Φέρρη)

6)Χασάπικο 22(Ορχήστρα)

7)Καίγομαι Καίγομαι(Σωτηρία Λεονάρδου και χορωδία)

8)Η Χόρα(ορχηστρικό)

9)Ερηνάκι(Θόδωρος Πολυκανδριώτης-διασκευή)

Μέρος 2:

10)Ιμιτλερίμ(χορωδία-διασκευή)

11)Μπουρνοβαλιά(Σωτηρία Λεονάρδου και χορωδία)

12)Χασάπικο 36(ορχήστρα)

13)Εμένα λόγια μη μου λες(Κώστας Τσίγγος)

14)Στην Αμφιάλη(Κ.Ματζόπουλος και Μ.Μαραγκόπουλος και Τ.Μπίνης και Κ.Τσίγγος)

15)Το δίχτυ(Τάκης Μπίνης και χορωδία)

16)Μάνα μου Ελλάς(χορωδία)

17)Στη Σαλαμίνα(Τάκης Μπίνης και χορωδία)

18)Το πρακτορείο(τραγουδά ο συνθέτης)

19)Στου Θωμά(όλοι)

 ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ:

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ & ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ,1995 

Οι μουσικές & τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου για τις ταινίες "Το Ταξίδι" & "Μοντέρνα Σταχτοπούτα". Μπουζούκι παίζει ο Γιώργος Ζαμπέτας. 

  ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ

 (Αλέκου Σακελλάριου, 1965 )  

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος 

Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος 

Τραγουδάει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Αλίκη Βουγιουκλάκη & ο Λάκης Παππάς 

01. ΤΙΤΛΟΙ (ορχηστρικό) 00:00

02. ΓΥΡΝΑ ΜΕ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ - Αλίκη Βουγιουκλάκη - Λάκης Παππάς 01:57 

03. ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗ ΡΩΜΗ (ορχηστρικό) 04:36

04. ΥΠΟΜΟΝΗ - Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Αλίκη Βουγιουκλάκη 06:09

05. ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ (ορχηστρικό) 08:44

06. ΕΡΩΤΙΚΟ (ορχηστρικό) 10:38

07. ΙΤΑΛΙΑ (ορχηστρικό) 11:52

  ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ 

 (Ντίνου Δημόπουλου, 1962)  

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος 

Στίχοι: Βαγγέλη Γκούφα 

Τραγουδάει η Ζωή Φυτούση & Χορωδία 

Ακούγονται αποσπάσματα απ' την ταινία 

08. ΕΙΣΑΓΩΓΗ (ορχηστρικό) 13:55

09. ΒΑΡΚΑΡΟΛΑ - Χορωδία 16:23

10. ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΥΤΑ - Ζωή Φυτούση 20:09

11. ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ (ορχηστρικό) 23:29

12. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΕΙΡΟ (ορχηστρικό) 25:14

13. ΓΙΑ ΧΑΤΗΡΙ ΣΟΥ - Ζωή Φυτούση 28:24

14. ΒΑΡΚΑΡΟΛΑ (ορχηστρικό) 31:19

15. ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ (ορχηστρικό) 35:05

16. ΧΑΣΑΠΙΚΟ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ (ορχηστρικό) 38:04 

17. ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ (ορχηστρικό) 41:29

18. ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΥΤΑ (ορχηστρικό) 43:03

19. ΓΙΑ ΧΑΤΗΡΙ ΣΟΥ (ορχηστρικό) 46:23

20. ΦΙΝΑΛΕ (ορχηστρικό) 48:29

ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ:

ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ & ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ,1964 

Ορχηστρικός δίσκος του Σταύρου Ξαρχάκου.  

 Μοναστηράκι

01. ΠΑΝΔΡΟΣΟΥ (ταξίμι) 00:00 

02. ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ* 02:57 

03. ΑΛΙΣΒΕΡΙΣΙ 07:07

04. ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ 10:50

05. ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΑΡΙΣΤΕΑ 12:58

06. ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΒΗΣΣΥΝΙΑΣ 16:00

Τετράγωνο 

07. ΣΑΡΞ** 19:03

08. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ 22:08

09. ΖΟΥΓΚΛΑ - ΘΡΗΝΟΣ 24:47

10. ΕΦΙΑΛΤΗΣ 27:04

11. ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΩ ΜΙΑ ΚΟΡΔΕΛΑ 31:02

12. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ 32:26