Palestine and Palestinians
Αιώνια και βασανιστική πορεία
Η πολυκύμαντη πορεία του παλαιστινιακού λαού συνοψίζεται συνήθως στα 61 χρόνια που υπάρχει το κράτος του Ισραήλ, αλλά όχι το κράτος της Παλαιστίνης. Οι σταθμοί αυτής της αιματοβαμμένης διαδρομής είναι:
1882 Πρώτη «αλιγιά», δηλαδή το πρώτο κύμα των σιωνιστών εβραίων που μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη. Τότε κατοικούσαν στην περιοχή αυτή 25.000 εβραίοι και 500.000 Παλαιστίνιοι Αραβες.
1914 Ολοκληρώνεται η δεύτερη «αλιγιά». Σύμφωνα με τα οθωμανικά αρχεία, οι εβραίοι, τότε, ήταν μόνο 60.000, σε σύνολο 690.000.
1917 Διακήρυξη του Μπάλφουρ, με την οποία η Βρετανία υπόσχεται να δημιουργηθεί «εθνική εστία» στους εβραίους.
1920-21 Βρετανική «εντολή» στην Παλαιστίνη. Πρώτες συγκρούσεις Παλαιστινίων και εβραίων. Στην απογραφή του 1922 οι κάτοικοι είναι 664.000 Παλαιστίνιοι και 84.000 εβραίοι.
1936-39 Η τριετής αραβική εξέγερση.
1947 Η απόφαση 181 του ΟΗΕ προτείνει διαμελισμό της Παλαιστίνης ώστε να δημιουργηθεί ένα εβραϊκό κράτος (57% του εδάφους) και ένα αραβικό κράτος (43% του εδάφους). Τότε η Παλαιστίνη είχε συνολικά 1,9 εκατ. κατοίκους (1,3 Αραβες και 600.000 εβραίοι).
1948 Ανακηρύσσσεται το κράτος του Ισραήλ. Οι αραβικοί στρατοί μπαίνουν στην Παλαιστίνη και οι εβραίοι διώχνουν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Η απόφαση 194 του ΟΗΕ ζητά τον επαναπατρισμό των προσφύγων.
1956 Βρετανο-γαλλο-ισραηλινή εκστρατεία κατά της Αιγύπτου.
1964-65 Ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και η Φάταχ του Γιάσερ Αραφάτ.
1967 Πόλεμος των έξι ημερών. Το Ισραήλ καταλαμβάνει τη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη, τη Λωρίδα της Γάζας, το Σινά και τα Υψώματα του Γκολάν. Με την απόφαση 242 ο ΟΗΕ ζητά την αποχώρηση του Ισραήλ από τα παλαιστινιακά εδάφη στα οποία έχει προωθηθεί.
1973 Πόλεμος του Οκτωβρίου με την Αίγυπτο και τη Συρία κατά του Ισραήλ.
1974-75 Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης γίνεται δεκτή ως παρατηρητής στα Ηνωμένα Εθνη. Ο Αραφάτ εκφωνεί την ιστορική ομιλία του στη Γενική Συνέλευση.
1978 Συμφωνία ειρήνης Αιγύπτου-Ισραήλ.
1982 Το Ισραήλ εισβάλλει στον Λίβανο.
1987 Πρώτη «ιντιφάντα», η ειρηνική εξέγερση των Παλαιστινίων.
1988 Ιδρύεται το «Ισλαμικό κίνημα αντίστασης», η Χαμάς. Η ΟΑΠ ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης.
1993 Αναγνωρίζονται αμοιβαίως Ισραήλ και ΟΑΠ και υπογράφεται η Διακήρυξη Αρχών του Οσλο μεταξύ των δύο πλευρών.
1994 Συνθήκη ειρήνης Ιορδανίας-Ισραήλ. Ο Αραφάτ επιστρέφει στα κατεχόμενα ως πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής.
1995 Δολοφονείται ο Γιτζάκ Ράμπιν από ακραίο εβραίο στην Ιερουσαλήμ.
1998 Ο Μπιλ Κλίντον δηλώνει στη Γάζα ότι ο παλαιστινιακός λαός έχει «τη δυνατότητα να οικοδομήσει το μέλλον του στη δική του γη».
2000 Ο Αριέλ Σαρόν προκαλεί με την επίσκεψή του στο προαύλιο των τζαμιών στην Ιερουσαλήμ. Δεύτερη «ιντιφάντα».
2002 Η Αραβική Διάσκεψη Κορυφής προτείνει στο Ισραήλ πλήρη αναγνώριση με αντάλλαγμα την αποχώρηση από τα παλαιστινιακά εδάφη. Επειτα από πολύνεκρες επιθέσεις αυτοκτονίας, το Ισραήλ ανακαταλαμβάνει τη Δυτική Οχθη και αρχίζει να χτίζει το τείχος.
2003 Εξαγγέλλεται ο Οδικός Χάρτης, ενώ η Πρωτοβουλία της Γενεύης προτείνει συνολικό σχέδιο ειρηνικής διευθέτησης.
2004 Πεθαίνει ο Γιάσερ Αραφάτ.
2005 Ο Σαρόν εκκενώνει από εποίκους του Ισραή τη Λωρίδα της Γάζας.
2006 Η Χαμάς κερδίζει τις εκλογές. Μνημόνιο «εθνικής συνεννόησης» με τη Φάταχ. Το Ισραήλ βομβαρδίζει και εισβάλλει στον Λίβανο.
2007 Η Χαμάς διώχνει τη Φάταχ από τη Γάζα.
Στη Διάσκεψη της Ανάπολης ο Μπους υπόσχεται λύση του Μεσανατολικού.
**Οι Παλαιστίνιοι θεωρούν την ημέρα που αποφασίστηκε ο διαμελισμός της Παλαιστίνης, το 1947, ως αποφράδα. Εκείνη η απόφαση, όμως, κρύβει τη μόνη βιώσιμη προοπτική: δύο ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη, τα οποία συνυπάρχουν ειρηνικά.
(Ελευθεροτυπία 18/1/2009-Κείμενο του Ν.Βουλέλη)
Η προσθήκη των εικόνων έγινε με ευθύνη του IVOS 2