Gaza, war crimes and Anti-Semitism

Το φάντασμα του αντισημιτισμού

Aπό οποιαδήποτε πλευρά και αν προσεγγίσει κάποιος το τελευταίο ανηλεές σφυροκόπημα των Παλαιστινίων θα δικαιώσει τον αδύναμο κρίκο αυτής της αλυσίδας, όχι αντιδρώντας συναισθηματικά, αλλά λογικά. Θα δικαιώσει τους Παλαιστινίους δηλαδή, από τη στιγμή μάλιστα που εκατοντάδες είναι οι μεταξύ τους νεκροί, πολλά τα παιδιά και από τη στιγμή που η Λωρίδα της Γάζας ζούσε επί μήνες με το ελάχιστο δυνατό οξυγόνο, βιώνοντας μια άνευ προηγουμενου οικονομική απίσχνανση, επιβεβλημένη από τους πραιτωριανούς του Τελ Αβίβ. Ωστόσο, ένος κακού μύρια έπονται. Οι παράπλευρες απώλειες αυτού του πολέμου, που δεν αφορά μόνο την ασφάλεια των Ισραηλινών, αλλά ορίζει και καθορίζει το γεωπολιτικό πλαίσιο της Μέσης Ανατολής, αποκτούν ιδεολογική χροιά. Επαναφέρουν το φάντασμα του αντισημιτισμού στην Ευρώπη.
Προχθές η γαλλική «Μοντ» στο κύριο άρθρο της σημείωνε ότι η Γαλλία φιλοξενεί μία από τις σημαντικότερες μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης και τη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα. Δεν είναι απαραιτήτως αναγκαίο, έγραφε ο αρθρογράφος, να είναι κάποιος εβραίος ή μουσουλμάνος για να συγκινηθεί βαθιά από την τραγωδία της Γάζας, ούτε είναι αναγκαίο να πρόσκειται στη μία ή την άλλη πλευρά για να αντιληφθεί το μέγεθος του δράματος, του οποίου θύμα είναι ο παλαιστινιακός λαός. Ομως, καθώς οι αντιδράσεις μεγαλώνουν και από τις δύο πλευρές, θα πρέπει να υπάρξει σύνεση, γιατί ο κίνδυνος εξαγωγής της κρίσης στην Ευρώπη και μάλιστα με τη μορφή του αντισημιτισμού είναι προ των πυλών.Και δεν αφορά μόνο τους εβραίους ή τους μουσουλμάνους. Μας αφορά όλους!
Οση προσπάθεια και να καταβάλουν πολιτικοί, ιστορικοί και συγγραφείς, οι παλιές πληγές εύκολα ανοίγουν. Αρκεί λίγο να τις ξύσεις για να δεις το μίσος να αντικαθιστά με ευκολία τα λουστραρισμένα από τον πολιτισμό και τη συναίνεση συναισθήματα. Δύο εβδομάδες μετά την έναρξη του πολέμου, συναγωγές στη Βρετανία, το Βέλγιο, τη Γερμανία τυλίχτηκαν στις φλόγες. Η αστυνομία του Βελγίου συνέλαβε μουσουλμάνους που επιχείρησαν να προβούν σε βιαιότητες εναντίον της εβραϊκής κοινότητας στην Αμβέρσα. Σχολεία στη Δανία, στα οποία φοιτούν πολλά παιδιά μουσουλμάνων, αρνούνται να εγγράψουν παιδιά εβραίων, φοβούμενα το ξέσπασμα σοβαρών επεισοδίων. Στη Γαλλία, ομάδα νεαρών επιτέθηκε εναντίον 14χρονης, αποκαλώντας την «βρωμοεβραία», ενώ λίγο μετά την επίθεση εναντίον συναγωγής στην Τουλούζη, ο Σαρκοζί κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να κρατήσει ίσες αποστάσεις.
Ο αντισημιτισμός φουσκώνει σαν το κύμα. Το Παλαιστινιακό ανατρέπει οριοθετημένες ισορροπίες. Σύντομα, καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορεί εύκολα να μαζέψει τις αντιδράσεις. Υφέρπει, όπως υφέρπουν δεκάδες «-ισμοί» στον πλανήτη. Και εμείς εξακολουθούμε να παρακολουθούμε τον διαγκωνισμό για το Ολοκαύτωμα. Ταινίες, βιβλία στη διάθεσή μας...
Οσο το Ισραήλ δεν θα συναινεί στην ίδρυση παλαιστινιακού κράτους και η Χαμάς θα επιμένει στη μη αναγνώριση του δικαιώματος ύπαρξής του, η Ευρώπη θα ζει με το φάντασμα του «άλλου».
Για τον Σαρτρ, ο αντισημιτισμός είναι μια μανιχαϊστική και πρωτόγονη κοσμοαντίληψη. «Ο μετριοπαθής αντισημίτης είναι ένας αβρός άνθρωπος που θα πει με προσήνεια: Δεν απεχθάνομαι τους εβραίους, απλώς εκτιμώ ότι η δραστηριότητά τους πρέπει να είναι μειωμένη εντός των ορίων του έθνους μου». Αν, όμως, στη συνέχεια κερδίσετε την εμπιστοσύνη του, θα σας πει: «Βλέπετε, έχουν κάτι οι εβραίοι και από φυσικής απόψεως ακόμη με ενοχλούν»... Η ζωές των άλλων πάντα θα μας αφορούν, ακόμη και αν μας ενοχλούν.

(Καθημερινή 15/1/2009-Κείμενο της Ρίτσας Μασούρα)