ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ.Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΦΘΟΝΙΑ...
Η εργατική τάξη πάει στην κόλαση!
Την τελευταία νύχτα της σαρακοστής
Την τελευταία νύχτα της σαρακοστής
όταν εκείνοι εγκατέλειπαν την πόλη
μουρμουρίζοντας ξορκισμούς,
τα προγραμμένα ποίμνια
άρχισαν να γλυστρούν σιωπηλά
προς τα Δημοτικά Σφαγεία.
(Ναυσικά Πετροπούλου, Η εβδομάδα των Παθών)
Ηνέα μεγάλη πτώση των χρηματιστηρίων άνοιξε ειδησεογραφικά την αυλαία της Σαρακοστής.
Ηνέα μεγάλη πτώση των χρηματιστηρίων άνοιξε ειδησεογραφικά την αυλαία της Σαρακοστής.
Με προφανή την αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να βρει τον σύγχρονο Κέινς, η συγκράτηση της ύφεσης καθίσταται βαθμιαία ένα ανυπέρβλητο κοινωνικό πρόβλημα.
Το επιβεβαιώνει η πρόσφατη διαμάχη στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές χώρες της Ευρώπης για τη χρηματοδότηση της εξόδου από την κρίση.
Κι επειδή ο ταχυδακτυλουργός που θα βγάλει χρήματα από το καπέλο δεν βρέθηκε ακόμη, είναι σίγουρο ότι η θεραπεία περιλαμβάνει τη γνώριμη μέθοδο του καπιταλισμού και της ελεύθερης οικονομίας: τον ακρωτηριασμό του σώματος της εργατικής τάξης.
Η ΜΟΝΗ αφθονία σήμερα απαντά στις απολύσεις εργαζομένων. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία και βεβαίως στην Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά. Η απόλυση εξ ορισμού είναι μια τραγωδία για τον εργαζόμενο. Η αγωνία της άμεσης επιβίωσης για τον ίδιο και την οικογένεια, η οικονομική αβεβαιότητα μακροχρονίως, η δεδομένη συσσώρευση χρεών από την αναγκαστική προσφυγή στον δανεισμό περιγράφουν το οικονομικό αδιέξοδο του απολυμένου.
ΑΠΟ εκεί και πέρα η αθέλητη απομάκρυνση από τον εργασιακό χώρο συνιστά επιπλέον ένα ψυχολογικό σοκ. Ο απολυμένος αισθάνεται συχνά άχρηστος στο οικογενειακό και το ευρύτερο περιβάλλον, ακριβώς επειδή εγκολπώνεται ως ενοχή την αποτυχία του να ξαναβρεί δουλειά, διογκώνοντας έτσι την αδυναμία να συνεισφέρει στο οικογενειακό εισόδημα.
ΟΙ περισσότερες απολύσεις αφορούν τους ανθρώπους μέσης ηλικίας, γεγονός που υπαγορεύει ότι είναι πρακτικά σχεδόν αδύνατη η επαναφορά του απολυμένου στον εργασιακό χώρο. Ακόμη και μετά την υπέρβαση της κρίσης, τότε που η διεθνής οικονομία θα αφήσει πίσω της την αδράνεια, οι επιχειρήσεις θα αναζητήσουν εργαζόμενους από τις νεότερες ηλικίες, τις πλέον αποδοτικές παραγωγικά και προφανώς χαμηλότερου κόστους σε εργατικά ημερομίσθια. Κατά συνέπεια, η απόλυση ενός σημερινού μεσήλικα ισοδυναμεί σε μεγάλο βαθμό με την οριστική αποχώρησή του από τον τομέα της εργασίας.
Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ που του έταζαν ανέκαθεν οι μεγαλοσχήμονες, οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας, οι εκπρόσωποι των «παραγωγικών τάξεων» -τι έκφραση αλήθεια κι αυτή- οι τραπεζίτες-δανειστές του, μεταβλήθηκε μέσα σε λίγους μήνες σε μια κόλαση. Και εδώ δεν προβλέπεται Δευτέρα Παρουσία!
Η ΜΟΝΗ αφθονία σήμερα απαντά στις απολύσεις εργαζομένων. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία και βεβαίως στην Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά. Η απόλυση εξ ορισμού είναι μια τραγωδία για τον εργαζόμενο. Η αγωνία της άμεσης επιβίωσης για τον ίδιο και την οικογένεια, η οικονομική αβεβαιότητα μακροχρονίως, η δεδομένη συσσώρευση χρεών από την αναγκαστική προσφυγή στον δανεισμό περιγράφουν το οικονομικό αδιέξοδο του απολυμένου.
ΑΠΟ εκεί και πέρα η αθέλητη απομάκρυνση από τον εργασιακό χώρο συνιστά επιπλέον ένα ψυχολογικό σοκ. Ο απολυμένος αισθάνεται συχνά άχρηστος στο οικογενειακό και το ευρύτερο περιβάλλον, ακριβώς επειδή εγκολπώνεται ως ενοχή την αποτυχία του να ξαναβρεί δουλειά, διογκώνοντας έτσι την αδυναμία να συνεισφέρει στο οικογενειακό εισόδημα.
ΟΙ περισσότερες απολύσεις αφορούν τους ανθρώπους μέσης ηλικίας, γεγονός που υπαγορεύει ότι είναι πρακτικά σχεδόν αδύνατη η επαναφορά του απολυμένου στον εργασιακό χώρο. Ακόμη και μετά την υπέρβαση της κρίσης, τότε που η διεθνής οικονομία θα αφήσει πίσω της την αδράνεια, οι επιχειρήσεις θα αναζητήσουν εργαζόμενους από τις νεότερες ηλικίες, τις πλέον αποδοτικές παραγωγικά και προφανώς χαμηλότερου κόστους σε εργατικά ημερομίσθια. Κατά συνέπεια, η απόλυση ενός σημερινού μεσήλικα ισοδυναμεί σε μεγάλο βαθμό με την οριστική αποχώρησή του από τον τομέα της εργασίας.
Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ που του έταζαν ανέκαθεν οι μεγαλοσχήμονες, οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας, οι εκπρόσωποι των «παραγωγικών τάξεων» -τι έκφραση αλήθεια κι αυτή- οι τραπεζίτες-δανειστές του, μεταβλήθηκε μέσα σε λίγους μήνες σε μια κόλαση. Και εδώ δεν προβλέπεται Δευτέρα Παρουσία!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΔΑΣΗΣ
Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009
Η εικονογράφηση του κειμένου και ο τίτλος ανάρτησης εγινε με ευθύνη του Ivos 2