Πείνα,εκμηδενισμός...
Αόρατοι δικαιούχοι της ελεημοσύνης
Mε την προσκόλληση στον κόσμο των πραγμάτων έχει αυξηθεί η υποτίμηση του κόσμου των ανθρώπων. Ετσι, μολονότι αυτοί πολλαπλασιάζονται ραγδαία, εμείς τους αγνοούμε. «Δικαιούχοι» συσσιτίων. Ενα βουβό σκοτεινιασμένο ετερόκλητο πλήθος, που συγκροτεί διακριτό «σώμα» μόνο όταν -μεσημέρι βράδυ- περιμένει υπομονετικά με το τάπερ έξω από την εκκλησία της ενορίας. Οι αριθμοί, ψυχροί, ελλειπτικοί, ιχνογραφούν μόνο τη σκιά του προβλήματος - 4.400 μερίδες προσφέρονται καθημερινά στην Αθήνα από 75 ενοριακά κέντρα της Αρχιεπισκοπής, 1.500 γεύματα μοιράζονται μεσημέρι-βράδυ από τον Δήμο Αθηναίων, 500 από τον Ερυθρό Σταυρό. Στον Πειραιά με συσσίτια επιβιώνουν πάνω από 2.000, στη Θεσσαλονίκη 2.500, στην Πάτρα 5.500, στη Λάρισα 400 κ. ο. κ. Στίφη στις δυτικές γειτονιές, αξιοπρόσεκτες ομάδες στα προάστια. Περί τα 900 άτομα σιτίζονται από τις εκκλησίες του Περιστερίου, περί τα 150 των Αμπελοκήπων, 120 του Σταθμού Λαρίσης, 60 του Νέου Ψυχικού, 80 του Π. Φαλήρου...
Συνολικά στην Ελλάδα περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι σιτίζονται από την εκκλησία και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, άλλοι τόσοι επιβιώνουν χάρη στη βοήθεια φιλανθρωπικών ενώσεων και δήμων, ενώ εκατοντάδες φυτοζωούν στοιβαγμένοι σε ξενώνες και κέντρα φροντίδας απόρων.
Στις ΗΠΑ καθημερινά 32,2 εκατομμύρια άνθρωποι διατρέφονται με συσσίτια (4.45 εκατ. περισσότεροι από πέρυσι). Στον κόσμο, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν - 100 εκατομμύρια καταφέρνει να σιτίσει ο ΟΗΕ· 12 εκατομμύρια τον χρόνο τελικά παθαίνουν από την πείνα.
Πείνα. Αφήνει σ’ όποιον αγγίζει ευδιάκριτα τα σημάδια του πόνου, του εκμηδενισμού. Ωστόσο, στον πολιτισμένο μας κόσμο δεν μιλάμε πια γι’ αυτήν. Την έχει αντικαταστήσει η λέξη ύφεση. Γι’ αυτήν μιλούν τα αγωνιώδη, συσπασμένα από τον λυγμό, μάτια ενός μικρού αγοριού που δαγκώνει ένα άδειο περιτύλιγμα τροφίμου. Το θολό βλέμμα του μελαψού που εκλιπαρεί για «λίγο ρύζι, λίγο γάλα για το παιδί». Το κολλημένο στο κουδούνι σου σπασμωδικό δάχτυλο του τοξικομανή που η χαμοκέλα του έγινε πολυκατοικία.
Ο άπορος ζει σ’ έναν κόσμο χωριστά, κι ας κινείται ανάμεσά μας. Είναι εξόριστος μέσα στην κοινωνία. Μόνος. Διάφανος στα μάτια των τακτοποιημένων. Τίποτα δεν εγγυάται την ύπαρξή του. Το συσσίτιο, πρόσκαιρα, τη συντηρεί. Είναι όμως λύση η φιλανθρωπία; Αρκεί; Αν και ωφέλιμη, καταλυτική, όχι. Δεν αρκούν τα συσσίτια για να καλυφθεί το φρικιαστικό χάσμα που γεννάει ο νόμος του κέρδους. Η ένδεια, η πείνα (κοινωνικό αποτέλεσμα της άνευ ορίων και όρων ανάπτυξης) μια απλή είδηση είναι, που χάνεται στη γενική αδιαφορία. Δεν αναστατώνει τις συνειδήσεις της Δύσης, της οποίας το σύστημα έχει ακριβώς ανάγκη από το διαρκές αίσθημα στέρησης ώστε όλοι να σπρώχνουν συνεχώς μπρος τα εμπρός.
Κράτος πρόνοιας, βοήθεια στα φτωχά κράτη, αναδιανομή του πλούτου, λέει η λογική. Η οικονομία μας, όσο κι αν βρίσκεται σε κρίση, παραμένει οικονομία της αφθονίας. Αν μοιράζονταν οι πόροι πιο δίκαια, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δυνατότητες σωτηρίας.
Κάτι, ωστόσο, ανέφικτο όσο το χρήμα παραμένει ο μοναδικός γεννήτορας αξιών και τον πολιτισμό μας ρυθμίζει ο άτεγκτος νόμος της αγοράς, που επιτρέπει μόνο μικρές παρεκκλίσεις: συσσίτια, ελεημοσύνες, φιλανθρωπίες, ώστε να αποφορτίζονται και τα όποια αισθήματα ενοχής...
Mε την προσκόλληση στον κόσμο των πραγμάτων έχει αυξηθεί η υποτίμηση του κόσμου των ανθρώπων. Ετσι, μολονότι αυτοί πολλαπλασιάζονται ραγδαία, εμείς τους αγνοούμε. «Δικαιούχοι» συσσιτίων. Ενα βουβό σκοτεινιασμένο ετερόκλητο πλήθος, που συγκροτεί διακριτό «σώμα» μόνο όταν -μεσημέρι βράδυ- περιμένει υπομονετικά με το τάπερ έξω από την εκκλησία της ενορίας. Οι αριθμοί, ψυχροί, ελλειπτικοί, ιχνογραφούν μόνο τη σκιά του προβλήματος - 4.400 μερίδες προσφέρονται καθημερινά στην Αθήνα από 75 ενοριακά κέντρα της Αρχιεπισκοπής, 1.500 γεύματα μοιράζονται μεσημέρι-βράδυ από τον Δήμο Αθηναίων, 500 από τον Ερυθρό Σταυρό. Στον Πειραιά με συσσίτια επιβιώνουν πάνω από 2.000, στη Θεσσαλονίκη 2.500, στην Πάτρα 5.500, στη Λάρισα 400 κ. ο. κ. Στίφη στις δυτικές γειτονιές, αξιοπρόσεκτες ομάδες στα προάστια. Περί τα 900 άτομα σιτίζονται από τις εκκλησίες του Περιστερίου, περί τα 150 των Αμπελοκήπων, 120 του Σταθμού Λαρίσης, 60 του Νέου Ψυχικού, 80 του Π. Φαλήρου...
Συνολικά στην Ελλάδα περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι σιτίζονται από την εκκλησία και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, άλλοι τόσοι επιβιώνουν χάρη στη βοήθεια φιλανθρωπικών ενώσεων και δήμων, ενώ εκατοντάδες φυτοζωούν στοιβαγμένοι σε ξενώνες και κέντρα φροντίδας απόρων.
Στις ΗΠΑ καθημερινά 32,2 εκατομμύρια άνθρωποι διατρέφονται με συσσίτια (4.45 εκατ. περισσότεροι από πέρυσι). Στον κόσμο, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν - 100 εκατομμύρια καταφέρνει να σιτίσει ο ΟΗΕ· 12 εκατομμύρια τον χρόνο τελικά παθαίνουν από την πείνα.
Πείνα. Αφήνει σ’ όποιον αγγίζει ευδιάκριτα τα σημάδια του πόνου, του εκμηδενισμού. Ωστόσο, στον πολιτισμένο μας κόσμο δεν μιλάμε πια γι’ αυτήν. Την έχει αντικαταστήσει η λέξη ύφεση. Γι’ αυτήν μιλούν τα αγωνιώδη, συσπασμένα από τον λυγμό, μάτια ενός μικρού αγοριού που δαγκώνει ένα άδειο περιτύλιγμα τροφίμου. Το θολό βλέμμα του μελαψού που εκλιπαρεί για «λίγο ρύζι, λίγο γάλα για το παιδί». Το κολλημένο στο κουδούνι σου σπασμωδικό δάχτυλο του τοξικομανή που η χαμοκέλα του έγινε πολυκατοικία.
Ο άπορος ζει σ’ έναν κόσμο χωριστά, κι ας κινείται ανάμεσά μας. Είναι εξόριστος μέσα στην κοινωνία. Μόνος. Διάφανος στα μάτια των τακτοποιημένων. Τίποτα δεν εγγυάται την ύπαρξή του. Το συσσίτιο, πρόσκαιρα, τη συντηρεί. Είναι όμως λύση η φιλανθρωπία; Αρκεί; Αν και ωφέλιμη, καταλυτική, όχι. Δεν αρκούν τα συσσίτια για να καλυφθεί το φρικιαστικό χάσμα που γεννάει ο νόμος του κέρδους. Η ένδεια, η πείνα (κοινωνικό αποτέλεσμα της άνευ ορίων και όρων ανάπτυξης) μια απλή είδηση είναι, που χάνεται στη γενική αδιαφορία. Δεν αναστατώνει τις συνειδήσεις της Δύσης, της οποίας το σύστημα έχει ακριβώς ανάγκη από το διαρκές αίσθημα στέρησης ώστε όλοι να σπρώχνουν συνεχώς μπρος τα εμπρός.
Κράτος πρόνοιας, βοήθεια στα φτωχά κράτη, αναδιανομή του πλούτου, λέει η λογική. Η οικονομία μας, όσο κι αν βρίσκεται σε κρίση, παραμένει οικονομία της αφθονίας. Αν μοιράζονταν οι πόροι πιο δίκαια, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν δυνατότητες σωτηρίας.
Κάτι, ωστόσο, ανέφικτο όσο το χρήμα παραμένει ο μοναδικός γεννήτορας αξιών και τον πολιτισμό μας ρυθμίζει ο άτεγκτος νόμος της αγοράς, που επιτρέπει μόνο μικρές παρεκκλίσεις: συσσίτια, ελεημοσύνες, φιλανθρωπίες, ώστε να αποφορτίζονται και τα όποια αισθήματα ενοχής...
Καθημερινή 26/4/2009
Τασο'υλα Kαραϊσκάκη
(Η εικονογράφηση και ο τίτλος της ανάρτησης έγιναν με ευθύνη του Ivos 2)