Πολίτες (!) στο Ελλαδιστάν. ...Απλά κορό'ι'δα
Εικόνα του Roger Mac Phail
«Απλοί άνθρωποι»...
Ωραία κουβέντα κι αυτή: «Υπάρχουν αρκετά στοιχεία, κι αν ήταν απλός άνθρωπος, θα έπρεπε να οδηγηθούμε στο δικαστήριο ώστε να διαλευκανθεί πλήρως η υπόθεση». Για τον κ. Αριστοτέλη Παυλίδη ο λόγος. Και το λένε βουλευτές της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, ενός κόμματος που εσχάτως βρίσκεται σε παραζάλη από τις πολλές ανάποδες στροφές στη γραμμή του. Αν ήταν λοιπόν «απλός άνθρωπος», τότε ναι, η υπόθεσή του, όσα είπε, όσα δεν είπε κι όσα υπονόησε, θα ήταν της αρμοδιότητας της Δικαιοσύνης. Αλλά επειδή δεν τυγχάνει «απλός άνθρωπος», μπορούμε να τον αφήσουμε στην ησυχία του και, χρησιμοποιώντας όσο νεράκι άφησε αχρησιμοποίητο τις προηγούμενες μέρες ο Πόντιος Πιλάτος, να νίψουμε τας χείρας μας.
Τι πα’ να πει λοιπόν «απλός άνθρωπος» στη ρητορική όσων βρίσκονται από την άλλη πλευρά, δηλαδή δεν είναι «απλοί», αλλά έχουν κάποια εξουσιούλα στα χέρια τους, έναν θώκο για να αναπαύονται, έναν τίτλο σαν φωτοστέφανο γύρω από την περινούστατη κεφαλή τους; Απλή είναι η απάντηση: «Απλός άνθρωπος» είναι εκείνος που καμία αιγίδα δεν τον προστατεύει, κανένας νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν τον απαλλάσσει εκ προοιμίου, καμία βουλευτική ασυλία δεν τον διασώζει ακόμα κι αν χτύπησε κάποιον με το αυτοκίνητό του ή βρέθηκε μπλεγμένος με ακάλυπτες επιταγές (όχι πολιτικές επιταγές, τις άλλες εννοώ, τις οικονομικές, η μη κάλυψη των οποίων, για τους «απλούς ανθρώπους», φέρνει τον δικαστικό κλητήρα έξω από την πόρτα τους).
Ο «απλός άνθρωπος» είναι ένα πλάσμα με αρκετά από τα γνωρίσματα του «λοιπού πολίτη» που λέμε στον στρατό, ο οποίος δεν έχει πολλές βαριές ευθύνες, άρα ούτε και σοβαρά δικαιώματα. Είναι, σαν να λέμε, ένας «λοιπός πολίτης». Για τους «απλούς ανθρώπους» η ζωή είναι σύνθετη: αν παρανομήσουν, αν καταχραστούν τη θέση τους, θα πληρώσουν. Αντίθετα, για τους «μη απλούς ανθρώπους», τους «μεικτούς», τους σύνθετους, η ζωή είναι απλούστερη, επειδή τους προσφέρει πολλές διαφυγές και εναλλακτικές λύσεις. Αίφνης, ενώ για τον «απλό άνθρωπο» τα παιδιά του είναι έγνοια και καημός, για τους «μη απλούς» είναι άλλοθι, που το χρησιμοποιούν όταν αποκτούν οφσόρ («είχα παιδιά να θρέψω») ή όταν τους δίνουν δανεικά για ν’ αποκτήσουν ένα σπίτι που άλλο κόστος λένε πως είχε, άλλο δηλώθηκε στην εφορία κι άλλο προκύπτει από τα παραστατικά. Για τον «απλό άνθρωπο», η ευθύνη δεν είναι σκέτη λέξη, αλλά σταυρός. Για τον «μη απλό άνθρωπο» η ευθύνη είναι πάντοτε απέναντι στη χώρα, στο έθνος, στο γένος (το ελληνικό αλλά και το ανθρώπινο στο σύνολό του), στην Ιστορία την ίδια, άρα είναι κάτι λιγότερο κι από σκέτη λέξη: πομφόλυξ. Για τον «απλό άνθρωπο» ο νόμος είναι ένας ιστός αράχνης αδιαπέραστος· για τον «μη απλό άνθρωπο» ο νόμος είναι οι τρύπες στον ιστό της αράχνης, μεγάλες όσο και η αναίδειά του ή η αδιαφορία του για όσα συμβαίνουν στον «κάτω κόσμο» όπου κατοικούν οι «λοιποί πολίτες». Ο «απλός άνθρωπος» είναι μακάριος μόνο στην επί του Ορους ομιλία. Παντού αλλού είναι κάτι ανάμεσα σε κορόιδο και θύμα.
Ωραία κουβέντα κι αυτή: «Υπάρχουν αρκετά στοιχεία, κι αν ήταν απλός άνθρωπος, θα έπρεπε να οδηγηθούμε στο δικαστήριο ώστε να διαλευκανθεί πλήρως η υπόθεση». Για τον κ. Αριστοτέλη Παυλίδη ο λόγος. Και το λένε βουλευτές της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, ενός κόμματος που εσχάτως βρίσκεται σε παραζάλη από τις πολλές ανάποδες στροφές στη γραμμή του. Αν ήταν λοιπόν «απλός άνθρωπος», τότε ναι, η υπόθεσή του, όσα είπε, όσα δεν είπε κι όσα υπονόησε, θα ήταν της αρμοδιότητας της Δικαιοσύνης. Αλλά επειδή δεν τυγχάνει «απλός άνθρωπος», μπορούμε να τον αφήσουμε στην ησυχία του και, χρησιμοποιώντας όσο νεράκι άφησε αχρησιμοποίητο τις προηγούμενες μέρες ο Πόντιος Πιλάτος, να νίψουμε τας χείρας μας.
Τι πα’ να πει λοιπόν «απλός άνθρωπος» στη ρητορική όσων βρίσκονται από την άλλη πλευρά, δηλαδή δεν είναι «απλοί», αλλά έχουν κάποια εξουσιούλα στα χέρια τους, έναν θώκο για να αναπαύονται, έναν τίτλο σαν φωτοστέφανο γύρω από την περινούστατη κεφαλή τους; Απλή είναι η απάντηση: «Απλός άνθρωπος» είναι εκείνος που καμία αιγίδα δεν τον προστατεύει, κανένας νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν τον απαλλάσσει εκ προοιμίου, καμία βουλευτική ασυλία δεν τον διασώζει ακόμα κι αν χτύπησε κάποιον με το αυτοκίνητό του ή βρέθηκε μπλεγμένος με ακάλυπτες επιταγές (όχι πολιτικές επιταγές, τις άλλες εννοώ, τις οικονομικές, η μη κάλυψη των οποίων, για τους «απλούς ανθρώπους», φέρνει τον δικαστικό κλητήρα έξω από την πόρτα τους).
Ο «απλός άνθρωπος» είναι ένα πλάσμα με αρκετά από τα γνωρίσματα του «λοιπού πολίτη» που λέμε στον στρατό, ο οποίος δεν έχει πολλές βαριές ευθύνες, άρα ούτε και σοβαρά δικαιώματα. Είναι, σαν να λέμε, ένας «λοιπός πολίτης». Για τους «απλούς ανθρώπους» η ζωή είναι σύνθετη: αν παρανομήσουν, αν καταχραστούν τη θέση τους, θα πληρώσουν. Αντίθετα, για τους «μη απλούς ανθρώπους», τους «μεικτούς», τους σύνθετους, η ζωή είναι απλούστερη, επειδή τους προσφέρει πολλές διαφυγές και εναλλακτικές λύσεις. Αίφνης, ενώ για τον «απλό άνθρωπο» τα παιδιά του είναι έγνοια και καημός, για τους «μη απλούς» είναι άλλοθι, που το χρησιμοποιούν όταν αποκτούν οφσόρ («είχα παιδιά να θρέψω») ή όταν τους δίνουν δανεικά για ν’ αποκτήσουν ένα σπίτι που άλλο κόστος λένε πως είχε, άλλο δηλώθηκε στην εφορία κι άλλο προκύπτει από τα παραστατικά. Για τον «απλό άνθρωπο», η ευθύνη δεν είναι σκέτη λέξη, αλλά σταυρός. Για τον «μη απλό άνθρωπο» η ευθύνη είναι πάντοτε απέναντι στη χώρα, στο έθνος, στο γένος (το ελληνικό αλλά και το ανθρώπινο στο σύνολό του), στην Ιστορία την ίδια, άρα είναι κάτι λιγότερο κι από σκέτη λέξη: πομφόλυξ. Για τον «απλό άνθρωπο» ο νόμος είναι ένας ιστός αράχνης αδιαπέραστος· για τον «μη απλό άνθρωπο» ο νόμος είναι οι τρύπες στον ιστό της αράχνης, μεγάλες όσο και η αναίδειά του ή η αδιαφορία του για όσα συμβαίνουν στον «κάτω κόσμο» όπου κατοικούν οι «λοιποί πολίτες». Ο «απλός άνθρωπος» είναι μακάριος μόνο στην επί του Ορους ομιλία. Παντού αλλού είναι κάτι ανάμεσα σε κορόιδο και θύμα.
Καθημερινή 23/4/2009
Παντελής Μπουκάλας
(Η εικονογράφηση και ο τίτλος της ανάρτησης έγιναν με ευθύνη του Ivos 2)