Ανάγκες και προτεραιότητες στο κομματοκρατούμενο Ελλαδιστάν ...
Έργο του Roger Mac Phail
Ενα βήμα πίσω στον πολιτισμό
Hταν ένα μικρό βήμα προς τον πολιτισμό. Μια χούφτα γιατροί, μέσα σε λίγα λεπτά από την επείγουσα κλήση, προσέφεραν ως από μηχανής σωτήρες τις κρίσιμες πρώτες βοήθειες σε θύματα τροχαίων, εμφραγμάτων, εγκεφαλικών... Μοτοσικλετιστές του ΕΚΑΒ.
Για λίγα χρόνια ήταν η διέξοδος στα μοιραία αδιέξοδα της μποτιλιαρισμένης πόλης. Τώρα οι μοτοσικλέτες είναι κλειδωμένες στο γκαράζ. Χωρίς αναβάτες - οδηγούς διασώστες και γιατρούς. Η πενταετής σύμβαση έληξε.
Στην αρχή, σε κάθε βάρδια, πρωί και απόγευμα, επτά ή οκτώ μοτοσικλέτες γάζωναν την Αττική. Εγιναν τρεις ή τέσσερις. Σήμερα μπήκε κανονικό λουκέτο.
Πλέον απαιτείται κυρωμένη από τη Βουλή ρύθμιση για παράταση της σύμβασης.
Στην αρχή, σε κάθε βάρδια, πρωί και απόγευμα, επτά ή οκτώ μοτοσικλέτες γάζωναν την Αττική. Εγιναν τρεις ή τέσσερις. Σήμερα μπήκε κανονικό λουκέτο.
Πλέον απαιτείται κυρωμένη από τη Βουλή ρύθμιση για παράταση της σύμβασης.
Αδιαφορία...
Την ώρα που το ΑΣΕΠ καταγγέλλει φωτογραφικές προσλήψεις σε δήμους, ΑΕΙ, ΤΕΙ, ερευνητικά κέντρα, διορισμούς «ημετέρων» με πλαστές προϋπηρεσίες (μέσω stages), προκηρύξεις με μη αντικειμενικά κριτήρια· την ώρα που έρχονται στο φως οι «με αδιευκρίνιστο αντικείμενο εργασίας» καλοπληρωμένοι αργόμισθοι υπουργείων, οι χαριστικές υπερωρίες στο σύνολο των υπαλλήλων υπουργείου (5,57 εκατ. ευρώ για υπερωρίες τετραμήνου δόθηκαν στους 2.700 υπαλλήλους του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων), δεν υπάρχει χρήμα για κρίσιμες προσλήψεις γιατρών, εποχούμενων ή μη.
Γνώστες των αναγκών και των προτεραιοτήτων είναι οι αρμόδιοι, και τίποτα το καθημερινό δεν τους είναι ξένο. Ομως αμέτρητα, όντως, χαοτικά είναι και τα εκ του παραθύρου αιτήματα που πιέζουν για λύση. Ετσι, αντί να «διακόψουν» την ατελεύτητη «μελέτη» γνωστοποιημένων προβλημάτων και να ασχοληθούν με τα ουσιώδη, φροντίζουν -αδιαφανώς- για την αποκατάσταση της δικής τους φουρνιάς προστατευομένων, που θα διαιωνίσουν τη φυγοπονία και την αυθαιρεσία στη γραφειοκρατική μηχανή, η οποία από προστάτις γίνεται δυνάστις, νωθρή, ελλειμματική, καταβόθρα σπατάλης, επιβιώνει σε βάρος των φορολογουμένων.
Πέραν αυτού (οι αρμόδιοι) προωθούν μια ιδέα, κυρίως για λόγους εντυπωσιασμού και απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων, και μετά λησμονούν. Ή, ακόμη χειρότερο, αδιαφορούν για τη συνέχιση μιας πρωτοβουλίας της προηγούμενης κυβέρνησης (αυτοί χρωστούν αλλού) και την αφήνουν να «εκπνεύσει». Οι μοτοσικλετιστές του ΕΚΑΒ ως ιδέα γεννήθηκαν το 1996, βγήκαν πιλοτικά στο δρόμο το 2000 και οργανωμένα το 2003. Παλιό πολιτικό κουσούρι. Αντί ένας αρμόδιος να πάρει τη σκυτάλη από τον προκάτοχό του και να την παραδώσει στον διάδοχο, αφού προσθέσει στη διαδρομή όσα του επιτρέπουν οι ικανότητές του, διακόπτει την αλληλουχία και οπισθοχωρεί στο μηδέν. Δεν θα παράξει αυτός προσωπικό έργο; Μια εθνική ασθένεια που μας καθηλώνει στην υπανάπτυξη. Στην αδράνεια.
Και συνηθίζουμε. Βολευόμαστε. Σώζουμε προσχήματα που θα ήταν επιβεβλημένο να χαθούν. Ζούμε από μίμηση, από σεβασμό στους κανόνες του παιχνιδιού, από τρόμο μπροστά στην πρωτοτυπία.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ένας επιτελής, ένας ιθύνων, ένας ηγέτης χειραφετημένος από τις μικροπολιτικές του δεσμεύσεις, θα ήταν το αρχέτυπο της αποτυχίας. Τραγικό, αλλά αληθινό: η συνεκτική ουσία τής από κοινού ζωής μας είναι πλέον η αδυναμία μας να εγκαταλείψουμε τις άπειρες υστεροβουλίες μας.
Την ώρα που το ΑΣΕΠ καταγγέλλει φωτογραφικές προσλήψεις σε δήμους, ΑΕΙ, ΤΕΙ, ερευνητικά κέντρα, διορισμούς «ημετέρων» με πλαστές προϋπηρεσίες (μέσω stages), προκηρύξεις με μη αντικειμενικά κριτήρια· την ώρα που έρχονται στο φως οι «με αδιευκρίνιστο αντικείμενο εργασίας» καλοπληρωμένοι αργόμισθοι υπουργείων, οι χαριστικές υπερωρίες στο σύνολο των υπαλλήλων υπουργείου (5,57 εκατ. ευρώ για υπερωρίες τετραμήνου δόθηκαν στους 2.700 υπαλλήλους του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων), δεν υπάρχει χρήμα για κρίσιμες προσλήψεις γιατρών, εποχούμενων ή μη.
Γνώστες των αναγκών και των προτεραιοτήτων είναι οι αρμόδιοι, και τίποτα το καθημερινό δεν τους είναι ξένο. Ομως αμέτρητα, όντως, χαοτικά είναι και τα εκ του παραθύρου αιτήματα που πιέζουν για λύση. Ετσι, αντί να «διακόψουν» την ατελεύτητη «μελέτη» γνωστοποιημένων προβλημάτων και να ασχοληθούν με τα ουσιώδη, φροντίζουν -αδιαφανώς- για την αποκατάσταση της δικής τους φουρνιάς προστατευομένων, που θα διαιωνίσουν τη φυγοπονία και την αυθαιρεσία στη γραφειοκρατική μηχανή, η οποία από προστάτις γίνεται δυνάστις, νωθρή, ελλειμματική, καταβόθρα σπατάλης, επιβιώνει σε βάρος των φορολογουμένων.
Πέραν αυτού (οι αρμόδιοι) προωθούν μια ιδέα, κυρίως για λόγους εντυπωσιασμού και απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων, και μετά λησμονούν. Ή, ακόμη χειρότερο, αδιαφορούν για τη συνέχιση μιας πρωτοβουλίας της προηγούμενης κυβέρνησης (αυτοί χρωστούν αλλού) και την αφήνουν να «εκπνεύσει». Οι μοτοσικλετιστές του ΕΚΑΒ ως ιδέα γεννήθηκαν το 1996, βγήκαν πιλοτικά στο δρόμο το 2000 και οργανωμένα το 2003. Παλιό πολιτικό κουσούρι. Αντί ένας αρμόδιος να πάρει τη σκυτάλη από τον προκάτοχό του και να την παραδώσει στον διάδοχο, αφού προσθέσει στη διαδρομή όσα του επιτρέπουν οι ικανότητές του, διακόπτει την αλληλουχία και οπισθοχωρεί στο μηδέν. Δεν θα παράξει αυτός προσωπικό έργο; Μια εθνική ασθένεια που μας καθηλώνει στην υπανάπτυξη. Στην αδράνεια.
Και συνηθίζουμε. Βολευόμαστε. Σώζουμε προσχήματα που θα ήταν επιβεβλημένο να χαθούν. Ζούμε από μίμηση, από σεβασμό στους κανόνες του παιχνιδιού, από τρόμο μπροστά στην πρωτοτυπία.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ένας επιτελής, ένας ιθύνων, ένας ηγέτης χειραφετημένος από τις μικροπολιτικές του δεσμεύσεις, θα ήταν το αρχέτυπο της αποτυχίας. Τραγικό, αλλά αληθινό: η συνεκτική ουσία τής από κοινού ζωής μας είναι πλέον η αδυναμία μας να εγκαταλείψουμε τις άπειρες υστεροβουλίες μας.
Καθημερινή
24/5/2009
Τασούλα Kαραϊσκάκη
(Η εικονογράφηση και ο τίτλος της ανάρτησης έγινε με ευθύνη του Ivos 2)