Προβλήτες στο λιμάνι του Πειραιά:Μύθοι και αλήθειες ...
Σωτήρης Ζαχαριάδης-1999-ΑΤΙΤΛΟ O αντιαποικιακός αγώνας στον Πειραιά
Για να προχωρήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις στις ΔΕΚΟ της τελευταίας κομμουνιστικής γωνιάς της Ευρώπης, όλες οι κυβερνήσεις λάδωναν τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές τους, με έξοδα των φορολογουμένων. Το είδαμε να γίνεται στον ΟΤΕ, στην «Ολυμπιακή». Κατά τον ίδιο τρόπο υπήρξαν τα «ανταλλάγματα» στους εργαζόμενους του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά, ώστε να επιτραπεί σε μια δεύτερη εταιρεία να κάνει δουλειά το λιμάνι.
Δεν υπερβάλλουμε στο τελευταίο. Παρά τη διάχυτη αριστερή προπαγάνδα δεν ιδιωτικοποιήθηκε κανένα λιμάνι. Το λιμάνι ως υποδομή παραμένει -και ορθώς- στο κράτος κι απλώς παραχωρήθηκε ένας προβλήτας σε μια κινεζική εταιρεία για να κάνει ό,τι έκαναν οι ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά. Θα ξεφορτώνει κιβώτια. Με άλλα λόγια έχουμε τη γνωστή αριστερή στάση που δεν θέλει να κάνει το Δημόσιο πιο αποδοτικό, απλώς ζητάει «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» πριν καν αυτή υπάρξει.
Οι συνδικαλιστές δεν θέλουν να προστατέψουν την δημόσια περιουσία από τους Κινέζους, όπως ψευδώς ισχυρίζονται. Θέλουν, απλώς, να προστατέψουν τη βολή τους από τον ανταγωνισμό. Αντί να πουν ότι εμείς έχουμε φιλότιμο και θα κάνουμε τον ΟΛΠ καλύτερο από την Cosco, μας λένε ότι δεν θα αφήσουμε την Cosco να αποδείξει ότι είμαστε χειρότεροι. Το ζήσαμε αυτό και με τη λυσσαλέα αντίδραση της ίδιας κομμουνιστογενούς αριστεράς στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, και στο όνομα της αντίστασης καταστρέφουν με καταλήψεις τα δημόσια πανεπιστήμια. Τόσο ορθολογική είναι η στρατηγική για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας στον τόπο μας.
Υπάρχει όμως μια κουβέντα που διακινούν οι συνδικαλιστές του λιμανιού, την οποία πρέπει να προσέξουμε. Δεν ζητούν από την κυβέρνηση να τροποποιήσει τη σύμβαση με την κινεζική Cosco, αλλά να την καταργήσει διότι «είναι αποικιοκρατική». Η έκφραση αυτή είναι κατ’ αρχήν προσβλητική για την πολιτική τάξη της χώρας. Δηλαδή οι εργατοπατέρες έχουν υψηλότερο εθνικό φρόνημα και μπορούν να διακρίνουν μέχρι και να καταγγείλουν τις αποικιοκρατικές συμβάσεις, ενώ ο πολιτικός κόσμος τις υπογράφει;
Ας συμφωνήσουμε ότι αυτή η έκφραση είναι απότοκος του φραστικού πληθωρισμού στον οποίο μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια οι εργατοπατέρες, και πάμε παρακάτω. Ας υποθέσουμε ότι με κάποιο απροσδιόριστο συνδικαλιστικό ζύγι η σύμβαση κρίνεται «αποικιοκρατική». Γιατί όμως να μην μπορεί να τροποποιηθεί για να πάψει να είναι αποικιοκρατική; Ισχύει το παλιό κομμουνιστικό σύνθημα «αυτό το σύστημα δεν βελτιώνεται, αλλά μόνο ανατρέπεται;» Ή μήπως απλώς κάθε σύμβαση που θα έφερνε τον ανταγωνισμό στο λιμάνι θα ήταν «ξεπούλημα» και «αποικιοκρατική»;
Η αλήθεια είναι ότι η σύμβαση παραχώρησης έχει όρους που χρειαζόταν περισσότερη μελέτη και προσοχή. Μπορούσε να είναι καλύτεροι. Από την άλλη πλευρά, όμως, πολλοί έκαναν πάρτι στις ΔΕΚΟ με έξοδα του ελληνικού λαού. Αν κοιτάξει κανείς τις μισθολογικές καταστάσεις των εργαζομένων στον ΟΛΠ θα καταλάβει γιατί δίνεται αυτός ο μεγάλος αγώνας κατά της «κινεζικής αποικιοκρατίας».
Το λιμάνι του Πειραιά, μονοπώλιο μιας αριστοκρατίας
Προϋπόθεση για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι να το κατανοήσεις. Αυτό ισχύει και για το πρόβλημα στο λιμάνι του Πειραιά. Λοιπόν, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Υπάρχει μια διεθνής συμφωνία, του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ) με την κινεζική εταιρεία COSCO, η οποία κυρώθηκε από την Βουλή και, ήδη, είναι νόμος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου επί της ουσίας είναι σύμφωνη με την εκχώρηση του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων στην COSCO. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι, όταν διεξάγονταν οι σχετικές συζητήσεις, η τοπική ΠΑΣΚΕ είχε επικρίνει την τοποθέτησή του και είχε διαμηνύσει στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ότι «θα ήταν καλύτερο να μην εμφανιστεί στο Λιμάνι» – κοινώς, ότι τον θεωρούν... ανεπιθύμητο. Λοιπόν, η νέα κυβέρνηση συμφωνεί με την εκχώρηση, πιστεύει όμως ότι ορισμένες ρυθμίσεις της συμφωνίας (κυρίως φορολογικού χαρακτήρα) πρέπει να ξανασυζητηθούν.
Προφανώς, αυτό είναι το δευτερεύον, το κύριο είναι άλλο και ακούει στο όνομα «μονοπώλιο».
Τι, αλήθεια, αλλάζει με την επίμαχη συμφωνία; Οι ισχυρισμοί ότι «ξεπουλάμε το λιμάνι» και λοιπά ηρωικά και πένθιμα, είναι αβάσιμοι. Αυτό που αλλάζει είναι ότι καταργείται το μονοπώλιο που είχε ο ΟΛΠ στον τομέα των εμπορευματοκιβωτίων (κοντέινερ) στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Από εδώ και πέρα, και ιδιαίτερα μετά τον Ιούνιο 2010 (όταν θα έχουν ολοκληρωθεί οι υποδομές και για τον δεύτερο προβλήτα) θα υπάρχουν δύο επιχειρήσεις που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τη διαχείριση των κοντέινερ με εμπορεύματα: Η ελληνική κρατική ΟΛΠ και η κινεζική κρατική COSCO. Εδώ βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος: Κάποιοι δεν θέλουν να καταργηθεί το δικό τους μονοπώλιο. Γιατί;
Η κινεζική COSCO έρχεται για να βγάλει λεφτά, δεν έρχεται για να κάνει ρουσφέτια έναντι ψήφων. Γι’ αυτό, θα λειτουργήσει με όρους ανταγωνισμού. Δεν πρόκειται να ανεχθεί μισθωτούς που θα «κλέβουν» ώρες από τον χρόνο εργασίας, δεν θα πληρώνει πλαστές υπερωρίες και Σαββατοκύριακα τζάμπα, δεν πρόκειται να κάνει στραβά μάτια όταν κάποιος, αντί να είναι στην εργασία του, μαζεύει ελιές στη Μάνη. Ούτε θα παρατηρεί ανέμελα συνδικαλιστές να πίνουν καφέδες στα γραφεία το πρωί και να πληρώνονται υπερωριακά το απόγευμα. Εικάζω ότι μάλλον δεν είναι διατεθειμένη να καταβάλει μέση ετήσια αμοιβή 97.000 ευρώ σε κάθε «εργάτη» (στοιχεία ΟΛΠ, 2007).
Μακάρι να κερδίζουν διπλάσια! Αλλά, όχι σε βάρος του ανέργου, του φτωχότερου, όχι σε βάρος της κοινωνίας. Οχι, δηλαδή, χάρη στην εκμετάλλευση της μονοπωλιακής θέσης του ΟΛΠ και τον μονοπωλιακό καθορισμό των «λύτρων» που εισπράττονται για το εισαγόμενο μηχάνημα της επένδυσης, το εισαγόμενο καφεδάκι του μισθωτού ή το εισαγόμενο φάρμακο του συνταξιούχου. Με δυο λόγια, όχι σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Διότι, σήμερα, με γαρνιτούρα τα συνθήματα ενάντια στον κινεζικό «ιμπεριαλισμό» και το «ξεπούλημα στα μονοπώλια», επιχειρείται η απόκρυψη μιας ασκήμιας: Οτι ο «δημόσιος» ΟΛΠ, στην πράξη έχει ιδιωτικοποιηθεί υπέρ μιας δημοσιοϋπαλληλικής αριστοκρατίας – το «δημόσιος» είναι φύλο συκής. Η κατάργηση αυτής της ιδιότυπης ιδιωτικοποίησης, είναι προϋπόθεση για την αποκατάσταση του δημοσίου ελέγχου.
Με την είσοδο της COSCO και τα εγκαίνια του ανταγωνισμού, αυτή η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ ωθείται στην κατάργηση. Εύλογα, οι θιγόμενοι αντιδρούν –το αντίθετο θα ήταν παράδοξο. Tο λιμάνι του Πειραιά αποτελεί τυπικό δείγμα πεδίου πελατειακών σχέσεων. Kαι ο αποκλεισμός του δείχνει –για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του κ. Γ. Παπανδρέου– πώς το δίκιο του ισχυρού επιχειρείται να επιβληθεί στην ισχύ του δικαίου και το «εγώ» να επικρατήσει στο «εμείς».
Σκίτσο Α.Πετρουλάκη Καθημερινή 15/10/2009
3.
ΟΛΠ: Μύθοι και αλήθειες για τη σύμβαση με την Coscο
Έτσι θα φύγει από τον ΟΛΠ και η Cosco; Νύχτα; Όπως φεύγει η ThyssenKrupp από την Eλλάδα ανακοινώνοντας το κλείσιμο των Nαυπηγείων Σκαραμαγκά, σύμφωνα με την προαναγγελία του γενικού διευθυντή των ναυπηγείων Aκιο Iτο;
Ο ίδιος δήλωσε ότι η Eλλάδα έπαψε να αποτελεί προτεραιότητα για την ThyssenKrupp, τον γερμανικό όμιλο στον οποίο ανήκουν τα ναυπηγεία, και ότι η μητρική περικόπτει δραστηριότητες και σε άλλες χώρες. Tα Nαυπηγεία Σκαραμαγκά απασχολούν περί τους 1.300 εργαζόμενους.
Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ συνεχίζουν την απεργία τους, στα πλαίσια ενός κύκλου κινητοποιήσεων που μετράει σχεδόν 14 μήνες όταν ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας, Γ. Βουλγαράκης ξεκίνησε επιθετικά τη διαδικασία πώλησης των λιμανιών.
Η απεργία στον ΟΛΠ βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο με την κυβέρνηση να προσπαθεί να βρει συμβιβαστική φόρμουλα. Εδώ και 14 μήνες έχουν ξεδιπλωθεί μια σειρά μύθοι από την κυβέρνηση Καραμανλή που επέμενε σε αυτή την ιδιωτικοποίηση.
Πρώτος μύθος: Το ποιόν της σύμβασης
Τα σωματεία των εργαζομένων από την περασμένη άνοιξη καταγγέλλουν ότι πρόκειται για ένα μεγάλο ξεπούλημα.
Ο πρόεδρος της ΟΜΥΛΕ Γ. Γεωργακόπουλος τόνισε:. «Ο πρώην υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας είχε πει ότι μέσα σε έξι μήνες θα έχει καθαρίσει με το Λιμάνι. Μετά από 14 μήνες εμείς είμαστε εδώ -εκείνος είναι κάπου αλλού και είμαστε αποφασισμένοι να κερδίσουμε όπως κερδίσαμε στη Θεσσαλονίκη».
Εξηγεί ότι «όταν άνοιξαν οι προσφορές ο Βουλγαράκης έτρεξε να πανηγυρίσει και να πει ότι το ελληνικό δημόσιο θα κερδίσει 4 δισ ευρώ. Από το Χονγκ Κόνγκ μάθαμε την αλήθεια. Παραχωρούν για 35-40 χρόνια την προβλήτα 2 και 3 με ετήσιο ενοίκιο την πρώτη χρονιά 17,5 εκατομμύρια ευρώ, ενώ το 2007 μόνο από την προβλήτα 2 ο ΟΛΠ είχε έσοδα 110 εκατομμύρια ευρώ, συμμετοχή στα συνολικά έσοδα 70% και κέρδη 35 εκατομμύρια ευρώ».
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά στο τελικό κείμενο που κατατέθηκε στη βουλή προστέθηκαν πρωτοφανή φορολογικά και άλλα προνόμια κάτω από τις διατάξεις «αποικιακού» νόμου του 1953, του Μαρκεζίνη, «περί προστασίας κεφαλαίων εξωτερικού», που δίνει τεράστια προνόμια στην Cosco.
Για παράδειγμα προβλέπεται ότι η Cosco θα έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει επιστροφή ΦΠΑ από το ελληνικό δημόσιο μέσα σε 60 ημέρες από την υποβολή αίτησής της εταιρείας.
Σύμφωνα με τη σύμβαση η Cosco θα έχει την προβλήτα 2 και θα κατασκευάσει, την προβλήτα 3, ενώ ο ΟΛΠ κατασκευάζει και θα διαχειρίζεται τον προβλήτα 1.
«Η Cosco μέσα στην επόμενη πενταετία προβλέπεται ότι θα κάνει επενδύσεις ύψους 300 εκατ. ευρώ στους προβλήτες του νέου Σ.ΕΜΠΟ. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι υπολογίζοντας το ΦΠΑ στο 20% θα λάβει πίσω άμεσα (επιστροφή) η ακόμα και με τόκους υπερημερίας το ποσό των 60 εκατ. ευρώ», αναφέρει άρθρο της εφημερίδας Ναυτεμπορική.
Δεύτερος μύθος: Το «κόλπο» με το τίμημα
Η ειρωνεία είναι ότι ακόμα κανείς δεν είναι σίγουρος για το μέλλον, καθώς οι οικονομίες χάνουν λάδια. Αυτό φάνηκε από την «τρίπλα» της κυβέρνησης Καραμανλή με το τίμημα για τον έλεγχο του ΟΛΠ που έκανε ο Βουλγαράκης με τον Καραμανλή και τον Αλογοσκούφη.
Αρχικά διέδιδαν με κομπασμό ότι η κινέζικη εταιρεία Cosco πληρώνει 4,3 δισ. δολ., αλλά η τελευταία δυο μέρες μετά είπε ότι δίνει 8 φορές λιγότερα δηλαδή 500 εκατ. ευρώ. Τόμπολα!
Το «τρίο στούτζες» έβγαλε πληθωρισμένο τίμημα 35ετίας και το εμφάνιζε ως άμεση καταβολή. Είναι σαν να νοικιάζεις κάποιος ένα σπίτι και να λέει ότι θα πάρει 50.000 ευρώ σε βάθος ετών.
Αυτή η κοροϊδία δείχνει ότι κανείς δεν είναι σίγουρος για το μέλλον, το οποίο μάλλον βλέπουν και οι ίδιοι χλωμό. Η «θεωρία του Χάους»: Το πέταγμα της πεταλούδας στην Κίνα φέρνει τρικυμία στον Πειραιά...
Σε συνθήκες ύφεσης το πρώτο που δέχεται χτυπήματα είναι το εμπόριο. Κι όταν η κατανάλωση συρρικνώνεται, που θα πουληθούν όλα αυτά που παράγονται -βάσει των προηγούμενων προβλέψεων όταν τα πράγματα έδειχναν ρόδινα, με την ανάπτυξη των BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα).
Τρίτος μύθος: Διασφάλιση εργασιακών σχέσεων και φθηνότερες υπηρεσίες;
Επίσης εδώ και 14 μήνες οι εκπρόσωποι των εργαζομένων λένε πόσο ψεύτικοι είναι οι ισχυρισμοί περί προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων και φθηνότερες υπηρεσίες λόγω του ανταγωνισμού.
Τόνισαν ότι στην πράξη θα δημιουργηθεί ένα ιδιωτικό μονοπώλιο, πράγμα που θα έχει επιπτώσεις σε όλη την κοινωνία, γιατί η κινέζικη Cosco θα έχει τη δυνατότητα να εφαρμόζει τη δικιά της τιμολογιακή πολιτική. Επιπλέον θα επιβάλει μείωση των θέσεων εργασίας και κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και των κανονισμών εργασίας.
Τα σωματεία εργαζόμενων στο Λιμάνι καταγγέλλουν ότι η Διοίκηση του ΟΛΠ προχωρά στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων με το μισθολογικό διαχωρισμό νέων και παλιών εργαζόμενων, ώστε ο μελλοντικός εργοδότης να βρει πρόσφορο έδαφος για την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
«Όλους αυτούς τους μήνες αγώνα φάγαμε λάσπη ότι πληρωνόμασταν υπερβολικά 90 χιλ. ευρώ το χρόνο και κάτι τέτοια, ενώ δεν είναι έτσι», λέει ο Παναγιώτης, Λιμενεργάτης στον ΟΛΠ. «Όταν αναγκάζεσαι να δουλεύεις διπλοβάρδιες και σαββατοκύριακα και ο μισθός σου κυμαίνεται γύρω στα 1200-1400 ευρώ, λογικό είναι να έχει μεγαλύτερες απολαβές. Είναι σα να κάνεις δύο δουλειές. Βέβαια κανείς δεν βγαίνει να πει πόσα λεφτά παίρνουμε.
Το ξεπούλημα του λιμανιού δεν θα έχει επιπτώσεις μόνο στις εργασιακές μας σχέσεις αλλά σε όλο τον κόσμο, λέει ο ίδιος. Θα πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι εργαζόμενοι ότι εξ αιτίας της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ θα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα κύμα ανατιμήσεων. Κάθε ιδιώτης που παίρνει μία δημόσια επιχείρηση θέλει να βγάλει λεφτά. Αυτό θα το κερδίσει από τη μείωση του προσωπικού, από τους χαμηλούς μισθούς και από την αύξηση των τιμολογίων.
Οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει έχουν δώσει δείγματα ότι στο όνομα του ανταγωνισμού αφήνουν ελεύθερες τις τιμές και αφήνουν τα καρτέλ να δρουν ελεύθερα. Έτσι αν περάσει η ιδιοκτησία του ΟΛΠ στους κινέζους θα έχουμε ένα κύμα ανατιμήσεων που θα έχει επιπτώσεις στα τιμολόγια με αποτέλεσμα οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι», σημειώνει.
Οι «ειδικοί» περί της εκμετάλλευσης των λιμανιών τα λένε πιο ωμά:
«Σημαντικό χαρακτηριστικό είναι οι συνεργασίες των διαχειριστών των λιμένων και επιχειρήσεων που διακινούν εμπορευματοκιβώτια. Μεγάλες ναυτιλιακές επιχειρήσεις και εταιρίες διαχείρισης εγκαθίστανται σε λιμένες-κλειδιά ώστε να πάρουν θέσεις για το μέλλον. Επιπλέον, οι εταιρίες αυτές λόγω του μεγέθους τους προσδιορίζουν τον όγκο των διακινούμενων εμπορευματοκιβωτίων αλλά και τα λιμάνια που θα επιλέξουν, προσδιορίζοντας ουσιαστικά και τη μελλοντική πορεία τους», γράφει ο Ν. Φίλιππας (19/1/08) επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά και μέλος του ΔΣ του ΟΛΠ.
Το 70% των προϊόντων που διακινούνται στην Ελληνική αγορά είναι εισαγόμενα, συνεπώς η παράδοση του λιμανιού στην Cosco την χρίζει αυτόματα μονοπώλιο και βασικό ρυθμιστή των τιμών της Ελληνικής αγοράς!
Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιος να εμπιστευτεί αυτό το "κύκλωμα", που βλέπουμε τι κάνει με τις τιμές στα σουπερμάρκετ;
Είναι λύση οι εργαζόμενοι να κυνηγούν την ουρά τους και να θυσιάζουν εργασιακές σχέσεις, μεροκάματα και δικαιώματα, για να βλέπουν «μεγάλες ναυτιλιακές επιχειρήσεις και εταιρίες διαχείρισης να εγκαθίστανται σε λιμένες-κλειδιά ώστε να πάρουν θέσεις για το μέλλον» των κερδών και των μετοχών τους, όπως λένε οι «ειδικοί».
Η Cosco έχει εκδιωχτεί από άλλα λιμάνια
«Εμείς παλεύουμε εδώ και δύο χρόνια για να κρατήσουμε το λιμάνι και δεν παραδίδουμε τα όπλα. Βλέπουμε να κρατικοποιούνε τις τράπεζες διεθνώς για να τις σώσουν από τα χρέη και εμείς που έχουμε ένα κερδοφόρο λιμάνι πάνε να το ξεπουλήσουν», λέει ο Βασίλης υπάλληλος στον ΟΛΠ.«Η COSCO έχει εκδιωχτεί από άλλα λιμάνια όπως της Μελβούρνης, του Ρότερνταμ, της Αμβέρσας και της Σμύρνης, όπου οι εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν, συσπειρώθηκαν μαχητικά και αδιάλλακτα, απέκρουσαν τους εκβιασμούς και ματαίωσαν τις συμβάσεις», λένε οι εργαζόμενοι.
«Αν υποχωρήσουμε στις κάθε λογής ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και παραβλέψουμε το θέμα της παραχώρησης ένα είναι το σίγουρο: Ότι σε δυο το πολύ χρόνια θα είμαστε απολυμένοι μιας χρεοκοπημένης εταιρείας που θα λέγεται ΟΛΠ και δεν θα χει ποτέ καταφέρει να ανταγωνιστεί την COSCO. Εξάλλου, εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να μπορέσεις ν΄ ανταγωνιστείς 13 γερανογέφυρες έχοντας μόνον 4. Έτσι τίθεται το δίλημμα στο να αποφασίσουμε να σταματήσουμε τις κινητοποιήσεις ή όχι».
Κώστας Σαρρής
15/10/2009
Αναδημοσίευση από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ
4
5
Το λιμάνι και ο κινεζικός δράκος
ΓΙΑ να αντιμετωπίσει τους Κινέζους και την Cosco, η κυρία Λούκα Κατσέλη μπορεί να ανατρέξει στη σοφία του Κομφούκιου: «Βαθύ το ποτάμι; Για να περάσεις θα βρέξεις τα ρούχα σου. Ρηχό το ποτάμι; Μπορείς απλώς να τα ανασηκώσεις». Η υπουργός των Θαλασσών έχει μπροστά της βαθιά νερά. Για να μη βρέξει τα ρούχα της μπορεί να τα βγάλει και να κάνει μια βουτιά στο λιμάνι του Πειραιά, αντιγράφοντας τη Μελίνα στο «Ποτέ την Κυριακή». Πρώτος στόχος της κυρίας Κατσέλη ήταν να σταματήσει η απεργία στο λιμάνι, να φύγουν τα εμπορεύματα από τις προβλήτες και να φτάσουν έγκαιρα στην αγορά οι χριστουγεννιάτικες μπάλες. Δεύτερος στόχος, η «επαναδιαπραγμάτευση» κάποιων όρων που δεν ανατρέπουν τα δεδομένα: η Cosco ήρθε για να μείνει. Το πολύ πολύ να στρογγυλέψει τη συλλογική σύμβαση εργασίας. Η κυρία Κατσέλη εφαρμόζει ένα δικό της είδος σοσιαλφιλελευθερισμού. Από τη μια καλοπιάνει τους απεργούς και από την άλλη επικυρώνει την παραχώρηση του λιμανιού, υπηρετώντας μια πολιτική την οποία πέρυσι ο κ. Γ. Παπανδρέου χαρακτήριζε «ξεπερασμένη και αποτυχημένη» λέγοντας πως «την εφάρμοσαν μόνο στο παρελθόν ακραία νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις όπως της κυρίας Θάτσερ και του κ. Μητσοτάκη».
Oι λιμενεργάτες διασφάλισαν την εργασία τους. Αν δουλέψουν με κέφι, θα πάρουν και μπόνους. Στις προσλήψεις που θα κάνει η κινεζική εταιρεία (600 άτομα) θα προτιμηθούν τα παιδιά τους (εντελώς αντισυνταγματικό, αλλά το πέτυχαν). Οι παλιοί και οι καινούργιοι θα προστατεύονται από τις ίδιες διατάξεις. Θα εξομοιωθούν όσοι δουλεύουν στις δύο κινεζικές προβλήτες με εκείνους που απασχολούνται στην ελληνική. Τα εργασιακά αιτήματα ικανοποιήθηκαν, προς τι λοιπόν η απεργιακή εμμονή; Τα αιτήματα είναι πολιτικά. Οι συνδικαλιστές θέλουν να πάρουν μέρος στη διακυβέρνηση της χώρας για να εφαρμόσουν το σύνθημα «όχι στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας». Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για ξεπούλημα ούτε καν πούλημα, αλλά για «παραχώρηση». Το λιμάνι ενοικιάζεται. Το τίμημα όμως θεωρείται χαμηλό και η σύμβαση έχει όρους που καταγγέλλονται ως αποικιοκρατικοί. Η περίφημη επένδυση που θα γίνει στον Πειραιά δεν ξεπερνά τα 300 εκατ. ευρώ ως το 2015, ενώ το εγγυημένο αντάλλαγμα σε βάθος 35 ετών (οπότε και λήγει το συμβόλαιο) δεν ξεπερνά τα 3,4 δισ. ευρώ. Παραθέτουμε συγκριτικά μια προεκλογική πρόβλεψη της κυρίας Κατσέλη: Ελεγε ότι μέσα σε έναν χρόνο θα μαζέψει 4 δισ. ευρώ από την κατάργηση χαριστικών φορολογικών διατάξεων και από τη μείωση της φοροδιαφυγής. Τόσο δύσκολο θα ήταν να βρεθούν τα 300 εκατ. για να πέσουν τα μπετά στο Πέραμα; Θα μας έμενε η υποδομή διά πάσαν χρήσιν.
Να σημειώσουμε κάτι: η λειτουργία του λιμανιού που παραχωρήθηκε, ο Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων (Σ. ΕΜΠΟ) δεν είχε ποτέ χασούρα. Οι Κινέζοι απέσπασαν μια επικερδή δραστηριότητα με προοπτική να επαυξήσουν τα έσοδά της. Κατασκευάζοντας την προβλήτα ΙΙΙ και βελτιώνοντας την προβλήτα ΙΙ θα αποκτήσουν δυναμικότητα 3.700.000 κοντέινερ. Με τους εργαζομένους να στέκονται σούζα (πού να τολμήσουν απεργίες και κλεισίματα υπό τον βούρδουλα), ο Πειραιάς θα ενισχύσει τη θέση του. Οι εφοπλιστές θα ξανάρθουν (στην απεργία, περί τα 50 βαπόρια ημερησίως βαράγανε την μπουρού στα ανοιχτά και έφευγαν για λιμάνια ξένα). Βέβαια, υπάρχει περίπτωση ακύρωσης της επένδυσης, κατόπιν προσφυγής στα δικαστήρια του Δήμου Περάματος. Αν ακυρωθεί το έργο από δική μας υπαιτιότητα, οι Κινέζοι απλώς θα γλιτώσουν τα κεφάλαια της κατασκευής αλλά θα κρατήσουν δικαίωμα χρήσης των έτοιμων ντοκ. Εχουν εναλλακτική προσφορά αν δουν ότι δεν χωράνε: θα πιάσουν παρτίδες στο Τσανταρλί της Τουρκίας, όπου σχεδιάζεται λιμάνι μήκους 2 χλμ. και βάθους 40 μ. Εφόσον όλα πάνε καλά, εφόσον δηλαδή υλοποιηθούν τα σχέδια, το λιμάνι του Πειραιά θα γεννήσει λεφτά. Το ελληνικό κράτος θα ήλπιζε σε μερίδιο ευημερίας αν δεν είχε προχωρήσει σε σειρά ευνοϊκών φορολογικών ρυθμίσεων. Με ποιο σκεπτικό άραγε χαρίζονται φόροι στην ιδιωτική εταιρεία που διατηρεί τις δύο προβλήτες και όχι στον δημόσιο οργανισμό που θα λειτουργεί την τρίτη;
Οσο ήταν στην αντιπολίτευση το ΠαΣοΚ αναφερόταν σε μια «ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση» με την Cosco. Η επιφορτισμένη με θέματα Ναυτιλίας κυρία Ελπίδα Τσουρή τόνιζε ότι η παράταξη «θα εξαντλήσει όλες τις νομικές, θεσμικές, πολιτικές δυνατότητες της ευρωπαϊκής και της εθνικής νομοθεσίας, προκειμένου να κατοχυρώσει το δημόσιο συμφέρον». Ο κινέζος Διδάσκαλος είχε προειδοποιήσει: «Δεν κατέχεις ένα αξίωμα; Μη σχεδιάζεις την πολιτική του». Η κυρία Κατσέλη που χειρίζεται το ζήτημα όντως δεν σχεδίασε τίποτε επί του θέματος. Πού να φανταστεί ότι θα της φορτώσουν το λιμάνι από την πρώτη ημέρα; Ούτως ή άλλως οι σχεδιασμοί των κομμάτων δεν είναι μακροπρόθεσμοι. Κάτι ακόμη, η συμφωνία που έγινε δεν αφορά απλώς τη φορτοεκφόρτωση κιβωτίων: οι δραστηριότητες των Κινέζων στον Πειραιά είναι υπερβολικά σύνθετες, έχουν πολλές απολήξεις ώστε να διευθετούνται από μια ντεμι-τσαρίνα.
Πολλοί φοβούνται ότι έλεγχος του Πειραιά από τον ασιατικό γίγαντα θα βάλει την ταφόπλακα στην ανάπτυξη των παραγωγικών επιχειρήσεων της Ευρώπης. Ποιος θα αντέξει τον ανταγωνισμό σε ρούχο, παπούτσι, παιχνίδι, μικροσυσκευή; Ποιος θα σταματήσει τις «μαϊμούδες» που εισάγονται σε τόνους και διοχετεύονται στο δίκτυο των πεζοδρομίων; Η απόλυτη φθήνια σε συνδυασμό με το λαθρεμπόριο διαπιστωμένης προέλευσης είναι ικανά να τσακίσουν το ευρώ προτού το καταλάβουμε. Στον Πειραιά παραχωρήθηκε μια καθοριστική πύλη εισόδου. Εκεί θα λειτουργήσει υποχρεωτικά «Ελεύθερη Ζώνη» (όπως σε όλα τα λιμάνια) όπου η Cosco θα αναπτύξει ανεξέλεγκτα όποια δραστηριότητα της καπνίσει. Σε συνδυασμό με τις τελωνειακές Αρχές, που δεν διακρίνονται για τον ζήλο τους, αρχίζει ένα μεγάλο πάρτι. Να θυμίσουμε ότι άπαξ και μπει ένα προϊόν στην Ευρώπη δεν υπόκειται σε άλλο συνοριακό έλεγχο (γι΄ αυτό προκριθήκαμε έναντι της Τουρκίας, όχι για κάποια ιδιαίτερη αδυναμία των Ασιατών στο συρτάκι).
Ποιο θα μπορούσε να είναι το αντικείμενο της «επαναδιαπραγμάτευσης» με την Cosco; Αντί συζήτησης για τα ψιλολοΐδια, μπορεί να προταθεί συνέργεια. Οπως προτείνουν οι συνδικαλιστές, όπως ήθελε το ΠαΣοΚ πέρυσι, να απαιτηθεί εμπλοκή του Δημοσίου στην ανάπτυξη του λιμανιού. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε, η αξιοπιστία της χώρας έχει ήδη ποδοπατηθεί. Δεν υπήρξαμε καλοί παίκτες και τούτο θα φανεί συν τω χρόνω: Οπως λέει ο Κομφούκος: «Μόνο σαν φτάσουν τα μεγάλα κρύα ξέρουμε πως ο κέδρος και το κυπαρίσσι είναι τα τελευταία δέντρα που φυλλορροούν».
* Τα αποφθέγματα προέρχονται από «Τα ανάλεκτα του Κομφούκιου» (εκδόσεις Ινδικτος, μετάφραση Σ. Χαλικιάς).
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ
18/10/2009
ΒΗΜΑ