Τρία κείμενα για το μεταναστευτικό νομοσχέδιο ...

1

Ο Μπίσμαρκ και τα… λουκάνικα!

«Πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να τον εμπιστευθούμε στους στρατιωτικούς», είπε κάποτε ο Κλεμανσό. «Η Ειρήνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να την εμπιστευθούμε στους πασιφιστές», συμπλήρωσε ο Φρανσουά Μιτεράν, εβδομήντα χρόνια αργότερα. Και η πρόκληση του μεταναστευτικού είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να την εμπιστευθούμε στις… Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (MKO). Αυτό δεν το έχει πει κανείς ακόμα. Ισως θα ’πρεπε…

Το πρόσφατο μεταναστευτικό νομοσχέδιο δείχνει μια κυβέρνηση που δεν έχει συναίσθηση του προβλήματος.

Η Βρετανία και η Γαλλία δίνουν πράγματι αυτόματα ιθαγένεια (χωρίς άλλες προϋποθέσεις) στα παιδιά των νόμιμων μεταναστών που γεννιούνται στο έδαφός τους. Αλλά και οι δύο αντελήφθησαν τελευταία ότι πρέπει να ενσωματώσουν τους μετανάστες στην πολιτιστική τους ταυτότητα. Ετσι στη Βρετανία η Εργατική κυβέρνηση ανακάλυψε την ενσωμάτωση στη «Βρετανικότητα». Ενώ η Γαλλία δημιουργεί ήδη «υπουργείο Εθνικής ταυτότητας και μετανάστευσης».

Εμείς εδώ, απαλείψαμε από το υπουργείο Παιδείας τον «εθνικό» προσδιορισμό! «Απο-εθνικοποιούμε» την Παιδεία μας, ενώ άλλες χώρες, με τις οποίες –υποτίθεται– θέλουμε να μοιάσουμε, δίνουν έμφαση στην ενσωμάτωση των μεταναστών στην εθνική τους ταυτότητα. Δεν τις «μιμούμαστε». Κινούμαστε αντίθετα απ’ αυτές!

Ταυτόχρονα η Γαλλία απέρριψε το δικαίωμα ψήφου για τους μετανάστες από «τρίτες χώρες» (εκτός Ενωσης) στις δημοτικές εκλογές. Η Γερμανία ούτε που το συζητάει. Οπως όλα, σχεδόν, τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ενωσης. Πλην Ολλανδίας. Η οποία, όμως, δίνει ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών… τρίτης γενιάς!

Και οι περισσότερες άλλες χώρες της Ενωσης υιοθετούν πολύ πιο αυστηρές προϋποθέσεις για να χορηγήσουν ιθαγένεια. Πάντα στην ενηλικίωση και αφότου τελειώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, η απόδοση αυτόματης ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών μόλις γεννηθούν εδώ, χωρίς προϋπόθεση συμμετοχής τους στην «κοινή παιδεία» κατά την ενηλικίωσή τους, συμπαρασύρει την ιθαγένεια του ενός γονέα και στη συνέχεια όλης της οικογένειας.

Με το νομοσχέδιο αυτό, σε βάθος λίγων ετών, νομιμοποιούμε τους πάντες! Κι ανοίγουμε την πόρτα για να εισέλθουν πολύ περισσότεροι. «Προσελκύουμε» νέα κύματα παράνομων μεταναστών! Οταν το πρόβλημα της Ευρώπης είναι να ελέγξει τη λαθρομετανάστευση…

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι με τέτοιες πρακτικές πυροδοτούμε τον ρατσισμό! Ο ρατσισμός αρχίζει όταν ομοιογενείς πληθυσμοί αναμειγνύονται με κύματα «νεοεισερχόμενων». Τότε ανατρέπονται παραδοσιακές ισορροπίες, αναπτύσσεται γενικευμένη καχυποψία, δημιουργούνται γκέτο, καλλιεργούνται αρνητικά στερεότυπα. Αρχίζουν οι «τριβές», οι διακρίσεις, ενίοτε ξεσπούν και συγκρούσεις. Πολλές φορές και μεταξύ των «ξένων». Ο οριζόντιος ρατσισμός (ανάμεσα στα γκέτο των «ξένων») είναι ο χειρότερος.

Η μόνη «ασπίδα» κατά του ρατσισμού, είναι η καλλιέργεια της κοινής ταυτότητας. Η ενσωμάτωση όλων στη συλλογικότητα της κοινωνίας. Η «ημετέρα παιδεία». Η ελληνική κοινωνία είναι κοινότητα Παιδείας και Πολιτισμού. Οχι «κοινότητα αίματος».

Η σημερινή κυβέρνηση μοιάζει να εγκαταλείπει την ελληνική παράδοση πολιτισμικής ενσωμάτωσης, τη στιγμή που την ανακαλύπτουν άλλοι λαοί:

- «Απο-εθνικοποιεί» την παιδεία για τα Ελληνόπουλα, αντί να ενισχύσει την ελληνική παιδεία, ώστε να ενσωματώσει τα παιδιά των μεταναστών.

- Νομιμοποιεί τους πάντες, αλλά δεν ενσωματώνει κανένα.

- Εκφράζει τις εμμονές κάποιων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, όχι τα συμφέροντα της κοινωνίας.

- Προσπαθεί να μοιράσει δικαιώματα, όχι να φτιάξει «πολίτες».

Γιατί δεν υπάρχει Πολίτης, χωρίς «Πόλη». Και Πόλη, σήμερα, είναι η κοινή «Πατρίδα». Αντί να βγάλει τους μετανάστες από τα γκέτο της «διαφορετικότητάς» τους και να τους «μυήσει» στην κοινή πατρίδα, τους παγιδεύει για πάντα στα γκέτο. Και προδιαγράφει το χειρότερο μέλλον: όπου όλο και περισσότεροι μετανάστες θα προσελκύονται, όλο και ευκολότερα θα «νομιμοποιούνται», όλο και δυσκολότερα θα ενσωματώνονται, όλο και μεγαλύτερη καχυποψία θα δημιουργείται σε βάρος τους και μεταξύ τους.

- Η Βρετανία εγκατέλειψε το «πολυπολιτισμικό» μοντέλο (μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 7ης Ιουλίου του 2005).

- Η δημοκρατική Γαλλία δεν το υιοθέτησε ποτέ και ήδη το απορρίπτει.

- Ούτε η Γερμανία (δείτε τον μεταναστευτικό νόμο του Σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ).

- Η «προοδευτική» Ολλανδία πειραματίστηκε με την πολυ-πολιτισμικότητα, αλλά την εγκατέλειψε (μετά τη δολοφονία του σκηνοθέτη Τεό Βανγκόνγκ).

-• Η «σούπερ προοδευτική» Δανία ούτε καν ασχολήθηκε (και έχει από τις αυστηρότερες μεταναστευτικές νομοθεσίες στην Ευρώπη).

Δεν χρειάζεται να πειραματιστούμε με ό,τι απέτυχε κι εγκαταλείφθηκε αλλού. Η «ημετέρα παιδεία» είναι η καλύτερη ασπίδα κατά του ρατσισμού! Η βιομηχανία νομοθετημάτων υπό την επιρροή ιδεοληπτικών ΜΚΟ, σε πείσμα της μεγάλης πλειονότητας του πληθυσμού, είναι κορυφαία πολιτική ανευθυνότητα. Και η πιο επικίνδυνη «μήτρα» ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.

Τέτοια νομοθετήματα είναι σαν τα… λουκάνικα: Καλύτερα να μη ξέρεις πώς φτιάχνονται! (Οπως έλεγε, κάποτε, ο Οτο φον Μπίσμαρκ).
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17-1-2010

2

Αρνητική η ελληνική πολιτική

Τι ισχύει για την ιθαγένεια στην Ευρώπη

Την πλέον αναχρονιστική πολιτική απόδοσης ιθαγένειας και συμμετοχής των μεταναστών στον δημόσιο βίο της χώρας διαθέτει η Ελλάδα μεταξύ 27 ευρωπαϊκών κρατών που περιλαμβάνονται στον Ευρωπαϊκό Δείκτη Πολιτικών Ενταξης Μεταναστών (Migrant IntegratioPolicy Index - MIPEX). Τον δείκτη δημιούργησε το 2004 ο τότε αρμόδιος Ευρωπαίος Επίτροπος Φράνκο Φρατίνι στο πλαίσιο των προσπαθειών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για διαμόρφωση ενιαίας μεταναστευτικής πολιτικής. Αντίστοιχες αρνητικές πολιτικές ιθαγένειας και πολιτικής συμμετοχής παρουσιάζουν η Λεττονία, η Τσεχία και η Πολωνία που, όμως, φιλοξενούν πολύ μικρό αριθμό μεταναστών. Εξίσου αρνητική πολιτική ιθαγένειας, αδικαιολόγητη ως προς τον βαθμό συμμετοχής των μεταναστών στην οικονομία και την κοινωνία, έχει εκτός από την Ελλάδα και η Κύπρος. Επίσης, Ελλάδα και Αυστρία έχουν τα υψηλότερα παράβολα (1.500 ευρώ) για την αίτηση χορήγησης ιθαγένειας.

Πορτογαλία, Σουηδία και Βέλγιο κατατάσσονται στην κορυφή του πίνακα πολιτικών πολιτογράφησης, με ρυθμίσεις ευνοϊκότερες ακόμη και από αυτές του Καναδά. Μεταξύ των υπολοίπων κρατών, άλλα έχουν κλειστές μεν πολιτικές ιθαγένειας για την 1η γενιά, παρέχουν όμως ευνοϊκότερους όρους στη 2η γενιά, ή δίνουν δυνατότητα ψήφου, ή δυνατότητα συμμετοχής στη δημόσια διαβούλευση για θέματα που τους αφορούν (μεταναστευτική πολιτική). Στην Ελλάδα ούτε το τελευταίο ικανοποιείται, αφού στην Εθνική Επιτροπή για την Ενταξη των Μεταναστών δεν συμμετέχουν εκπρόσωποι μεταναστών!

Για τη δεύτερη γενιά

Οπως έχει σημειώσει σε έρευνά του ο συντάκτης του ελληνικού κεφαλαίου του MIPEX και διευθυντής του Εθνικού Παρατηρητηρίου για τον Ρατσισμό και τη Ξενοφοβία κ. Μίλτος Παύλου, στο 60% των ευρωπαϊκών κρατών η ιθαγένεια παραχωρείται σε όσους έχουν γεννηθεί στη χώρα (2η γενιά) είτε αυτόματα (25%), είτε ύστερα από τρία έτη (22%), είτε ύστερα από πέντε έτη (19%). Ακόμη και σε χώρες με αυστηρές προϋποθέσεις για απόδοση ιθαγένειας (Αυστρία, Ιταλία, Κύπρος) προβλέπονται ειδικές ρυθμίσεις για τη 2η γενιά. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα με δεύτερη γενιά μεταναστών που δεν έχει θεσμοθετήσει καμία ειδική ρύθμιση.

Συγκεκριμένα η ιθαγένεια χορηγείται:

- Αυτόματα, με τη γέννηση, στα τέκνα νομίμως διαμενόντων γονέων σε Ηνωμένο Βασίλειο, Πορτογαλία, Νορβηγία, Λιθουανία, Λεττονία, Ιρλανδία, Βέλγιο

- Μετά τρία χρόνια νόμιμης διαμονής των γονέων σε Γερμανία, Φινλανδία, Δανία, Αυστρία, Ελβετία, Ουγγαρία.

- Μετά πέντε χρόνια νόμιμης διαμονής των γονέων σε Ισπανία, Ολλανδία, Μάλτα, Λουξεμβούργο, Εσθονία.

- Μετά οκτώ χρόνια νόμιμης διαμονής των γονέων στην Κύπρο.

- Μετά 10 χρόνια νόμιμης διαμονής σε Σλοβενία, Σλοβακία, Πολωνία.

- Στη Σουηδία, ο/η έφηβος αποφασίζει στα 15 χρόνια -που θεωρείται ηλικία νομιμότητας- εάν επιθυμεί την ιθαγένεια.

- Στη Γαλλία και την Ιταλία χορηγείται αυτόματα στα 18 έτη, σε όσα παιδιά έχουν γεννηθεί στη χώρα.

- Στην Τσεχία και την Ελλάδα έχουν δικαίωμα υποβολής αίτησης και ελάχιστη πιθανότητα απόκτησης μετά την ενηλικίωση.

Πρώτη γενιά, πρόσφυγες

Σε ό,τι αφορά την 1η γενιά, ο κ. Παύλου σημειώνει στην έρευνά του ότι μεταξύ των 27 κρατών «στο 41% η ιθαγένεια χορηγείται σε λιγότερο από 5-6 χρόνια νόμιμης διαμονής και στο 50% σε 8-10 χρόνια».

Μεταξύ των 15 κρατών-μελών της παλαιάς Ε.Ε. (πριν από την ένταξη των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, Κύπρου και Μάλτας), στα οποία συγκεντρώνεται και ο μεγαλύτερος αριθμός μεταναστών, η ιθαγένεια στην 1η γενιά χορηγείται ως εξής:

- Μετά 3-4 χρόνια νόμιμης διαμονής στο Βέλγιο και την Ιρλανδία.

- Μετά πέντε χρόνια νόμιμης διαμονής σε Ολλανδία, Γαλλία, Φινλανδία, Σουηδία, Ηνωμένο Βασίλειο.

- Μετά οκτώ χρόνια νομιμότητας στη Γερμανία.

- Μετά εννέα χρόνια νόμιμης διαμονής στη Δανία.

- Μετά 10 χρόνια υπάρχει δικαίωμα αίτησης για τη χορήγησή της σε Αυστρία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Λουξεμβούργο, Ελλάδα.

- Χωρίς εξετάσεις γλώσσας η ιθαγένεια χορηγείται σε Βέλγιο, Ιρλανδία, Ιταλία, Σουηδία.

- Με εξετάσεις για την καλή γνώση γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού, χορηγείται σε Αυστρία, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο.

- Στους αναγνωρισμένους πρόσφυγες η ιθαγένεια χορηγείται άμεσα σε 12 κράτη: Σουηδία, Φινλανδία, Δανία, Γερμανία, Αυστρία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία.

- Τον Κώδικα Ιθαγένειας, ώστε να ανταποκριθούν στα σύγχρονα δεδομένα, εκσυγχρόνισαν σχετικά πρόσφατα οι Γερμανία (1999), Βέλγιο (2000), Λουξεμβούργο (2001), Σουηδία (2001), Φινλανδία (2003), Πορτογαλία (2006).

Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι

Στα μισά από τα 27 κράτη-μέλη οι μετανάστες ψηφίζουν και στο 18% ψηφίζουν και εκλέγονται στις τοπικές εκλογές. Οπως σημειώνεται στην Κοινή Δημόσια Δήλωση περί Ιθαγένειας και Πολιτογράφησης Μεταναστών που έχει υπογράψει μεγάλος αριθμός επιστημόνων και διανοουμένων «Τι θα λέγαμε και πώς θα αντιδρούσαμε εάν Ελληνες μετανάστες στην Αμερική, τη Γερμανία κ.α. είχαν δικαίωμα (υποχρέωση) μόνο να εργάζονται; Η απουσία συμμετοχής στις δημοτικές εκλογές, τουλάχιστον, αποτελεί έλλειμμα δημοκρατίας στα κράτη όπου οι μετανάστες αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι του εργατικού δυναμικού. Η αβάσιμη κινδυνολογία περί αλλοίωσης του έθνους και περί φυλετικής διαφοροποίησης μπορεί να προκαλέσει μόνο θύματα βίας, δυσανεξίας, χειραγώγησης, απογοήτευσης και ματαίωσης».

Της Μαρίας Δεληθανάση

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17-1-2010

3
Η αλήθεια για τις νέες ρυθμίσεις
Εντονες αλλά απόλυτα αναμενόμενες είναι οι αντιδράσεις, που προκαλεί η πρόσφατη νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργού Εσωτερικών για την πολιτική συμμετοχή των μεταναστών, εκ μέρους ακραίων παραγόντων της πολιτικής μας ζωής που διεκδικούν το μονοπώλιο του πατριωτισμού στη χώρα. Λιγότερο αναμενόμενη ήταν η καθολικά απορριπτική στάση που επέλεξε τελικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αυτό επειδή ακριβώς οι αρχικές δηλώσεις του νέου προέδρου της, κατά τη συζήτηση ιδίως του προϋπολογισμού, είχαν ένα τόνο επιφυλακτικό μεν αλλά κριτικά εποικοδομητικό.

Θα ήταν καταρχήν σκόπιμο να αντιπαρέλθει κανείς καταστροφολογικές «προφητείες» και συνωμοσιολογικές κοινοτοπίες περί αλλοίωσης της εθνικής μας υπόστασης κ.ο.κ. που διαδίδουν τα φλύαρα ιστολόγια των εξ επαγγέλματος «ανησυχούντων» περί τα εθνικά. Είναι ωστόσο απογοητευτικό να συναντά κατά κόρον κανείς στον λόγο σοβαρών αντιπολιτευομένων παραγόντων και εγκύρων κατά τα λοιπά σχολιαστών επιχειρήματα ανάλογα με αυτά που επικαλείται ο εγχώριος υπερπατριωτισμός προς στήριξη της φοβικής συνθηματολογίας του.

Διαδίδεται έτσι επίμονα ότι οι ρυθμίσεις αποσκοπούν να επιλύσουν το μεταναστευτικό της χώρας και να προσπορίσουν μικροκομματικά οφέλη στην κυβέρνηση νομιμοποιώντας αθρόα τους «παράνομους» μετανάστες, ιδίως μέσω της χορήγησης ιθαγένειας στα παιδιά τους ή, ακόμη χειρότερα, «ελληνοποιώντας» τους μαζικά με διαδικασίες διοικητικού αυτοματισμού. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να πείσει κανείς για τις προθέσεις ενός νομοθετικού προσχεδίου όσους φαίνονται να έχουν προαποφασίσει –χωρίς ίσως να το έχουν καν διαβάσει– ότι το περιεχόμενό του είναι άλλο από αυτό που ρητά διατυπώνεται στις διατάξεις του, ότι δηλαδή, αποτελεί ρύθμιση των όρων υπό τους οποίους οι μετανάστες που ήδη μένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα και τα παιδιά τους μπορούν να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Παρά τα μυθεύματα που κυκλοφορούν, αρκεί η καλόπιστη και στοιχειωδώς προσεκτική ανάγνωση των οικείων διατάξεων για να αντιληφθεί κανείς ότι η όλη ρύθμιση στηρίζεται στην αμετακίνητη απόφαση να επιφυλάσσεται η δυνατότητα συμμετοχής στην πολιτική ζωή της χώρας –αρχικά με την ψήφο στις δημοτικές εκλογές και, εν συνεχεία, με τη δυνατότητα κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας– αποκλειστικά και μόνον σε μετανάστες που διαθέτουν νόμιμη και μακροχρόνια διαμονή στην Ελλάδα και στα παιδιά τους.

Εντελώς αστήρικτη είναι η καλλιεργούμενη εντύπωση ότι διευκολύνεται η παράνομη είσοδος αλλοδαπών προκειμένου γεννώντας εδώ τα παιδιά τους αυτά να αποκτήσουν ελληνική ιθαγένεια και οι ίδιοι νόμιμη παραμονή. Οι σχετικές διατάξεις, αν βέβαια μπει κανείς στον κόπο να τις διαβάσει, τονίζουν με κάθε έμφαση ότι μόνον αν και οι δύο γονείς (των μονογονεϊκών οικογενειών εξαιρουμένων) διαμένουν ήδη νόμιμα μπορεί να πάρει το παιδί την ιθαγένεια με δήλωσή τους. Σε όσες δε περιπτώσεις την ιθαγένεια την παίρνει το παιδί με δική του δήλωση, αυτό μπορεί να το κάνει αν ενηλικιώνεται ενώ κατοικεί μόνιμα και νόμιμα στην Ελλάδα, ώστε και παράνομος να είναι κάποιος γονιός του να μην μπορεί να νομιμοποιηθεί ως γονέας ανηλίκου ημεδαπού. Οσο και αν αυτό μπορεί να απογοητεύει κάποιους, κανείς «παράνομος» αλλοδαπός δεν «νομιμοποιείται» έτσι, άμεσα ή έμμεσα.

Την πλάνη και την ανησυχία όμως καλλιεργεί ιδιαίτερα ο ισχυρισμός ότι η χώρα μας με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις επιλέγει το πιο ακραίο και «χαλαρό» μοντέλο απονομής της ιθαγένειας μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων της, κινδυνεύοντας έτσι, λόγω και της γεωπολιτικής της θέσης, να γίνει «κράχτης» για τα επερχόμενα στίφη «παρανόμων» μεταναστών. Καταρχάς η προτεινόμενη ρύθμιση αφορά αποκλειστικά όσους είναι ήδη εδώ νόμιμα και μακροχρόνια και όχι όσους τυχόν πρόκειται να έλθουν. Οι τελευταίοι αντιμετωπίζονται με τον έλεγχο στην είσοδο. Το να καθιστά όμως κανείς όσους ήδη ζουν εδώ ζωντανά αντικίνητρα ή αναχωματικούς σάκους, καθηλώνοντάς τους ες αεί στο κοινωνικό περιθώριο της επισφάλειας δεν φαίνεται να συνάδει με τη θεμελιώδη δέσμευση της δημοκρατίας μας να σέβεται την αξία του ανθρώπου.

Παραπλανούν όμως τα περί συγκριτικής «χαλαρότητας» γιατί εστιάζουν αποκλειστικά στην επιχειρούμενη μείωση του χρόνου προηγούμενης νόμιμης παραμονής που απαιτείται για την υποβολή αίτησης πολιτογράφησης. Δημιουργούν έτσι την εντύπωση ότι η πολιτογράφηση διενεργείται λίγο πολύ αυτόματα με την απλή πάροδο του συγκεκριμένου χρόνου, αποσιωπώντας πλήρως ότι σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όπου η πολιτογράφηση είναι πράγματι λίγο πολύ αυτόματη, (α) η πενταετής νόμιμη παραμονή δίνει μόνον δικαίωμα υποβολής αίτησης και όχι ιθαγένεια (β) η πολιτογράφηση διενεργείται μόνον εξατομικευμένα και κατόπιν διεξοδικής έρευνας, που μπορεί να διαρκέσει έως και δύο χρόνια, και μόνον (γ) εφόσον συντρέχουν σειρά κριτηρίων, πιο απαιτητικών και εξειδικευμένων από την απλή διερεύνηση του «ήθους και της προσωπικότητας» του ισχύοντος κώδικα, διασφαλίζοντας (δ) ότι όσοι πολιτογραφούνται Ελληνες θα έχουν πραγματικά πλήρως ενταχθεί και σε θέση να ασκήσουν σοβαρά τα δικαιώματα του πολίτη.

 του Ανδρέα Τάκη

 Γενικού γραμματέα Μεταναστευτικής Πολιτικής

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17-1-2010