CINEMA-ΠΡΟΤΑΣΗ: Η ταινία ''London River''
Το ποτάμι ανάμεσα
( London River)
Γαλλία / Αλγερία / Βρετανία, 2009. Σκηνοθεσία: Ρασίντ Μπουσαρέμπ. Σενάριο: Ρασίντ Μουσαρέμπ, Ζόε Γκαλερόν, Ολιβιέ Λορέ. Ηθοποιοί: Μπρέντα Μπλέθιν, Σοτίγκι Κουγιατέ, Ρσντί Ζεμ. 87'.***½
Η τρομοκρατική επίθεση του 2005 στο Λονδίνο φέρνει κοντά μια Αγγλίδα χήρα κι έναν Αφρικανό, σ' ένα συγκινητικό, δοσμένο με ρεαλισμό δράμα, με πολύ καλές ερμηνείες.
Η τρομοκρατική επίθεση σε λεωφορεία του Λονδίνου τον Ιούλιο του 2005 είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται η αγγλόφωνη, γαλλικής παραγωγής ταινία «Το ποτάμι του Λονδίνου» του Αφρικανού Μπουσαρέμπ. Με την είδηση της έκρηξης και τον θάνατο και τραυματισμό αρκετών επιβατών, η Ελίζαμπεθ, μια Αγγλίδα (συγκινητική ερμηνεία από τη Μπρέντα Μπλέθιν) από το νησί Γκέρνσι, και ο Ούσμανε, ένας ηλικιωμένος Αφρικανός δασονόμος που ζει στο Παρίσι (με τον Σοτίγκι Κουγιατέ να δίνει τον πόνο, αλλά και την αξιοπρέπεια του μετανάστη-πατέρα και να κερδίζει την Αργυρή Αρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου), καταφθάνουν ανήσυχοι στο Λονδίνο και αρχίζουν ν' αναζητούν τα παιδιά τους: αυτή την κόρη της κι εκείνος τον γιο του (που έχει να δει από 6 χρόνων). Η Ελίζαμπεθ, αρχικά τρομοκρατημένη, ανακαλύπτει πως η κόρη της συζούσε με τον μουσουλμάνο γιο του Ούσμανε, ύστερα όμως από μια συνεχή και σπαρακτική αναζήτηση σε νοσοκομεία και διάφορους χώρους, οι δυο τους θα αρχίσουν να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο. «Τελικά, οι ζωές μας δεν είναι και τόσο διαφορετικές», θα πει προς το φινάλε η ψυχρή και απόμακρη μέχρι τότε Ελίζαμπεθ, δείχνοντας την αλλαγή στη στάση της απέναντι στους αλλοδαπούς.
Ο Μπουσαρέμπ (που είχε σκηνοθετήσει το εξαιρετικό πολεμικό δράμα «Μέρες δόξας») εστιάζει εδώ το ενδιαφέρον του ακριβώς στις διαφορές -θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτιστικές- αλλά και στις ομοιότητες των δυο χαρακτήρων του, καταγράφοντας με σχεδόν ντοκιμαντεριστικό, απαλλαγμένο από κάθε περιττό στοιχείο ρεαλισμό (συγγενικό μ' εκείνο του Κεν Λόουτς) τις λεπτομέρειες της αναζήτησής τους. Ενώ, από την άλλη, χρησιμοποιεί στοιχεία του ανεξάρτητου κινηματογράφου, μαζί και ωραία, φωτισμένα νατουραλιστικά γκρο πλάνα, για να καταγράψει τα αισθήματα και τον εσωτερικό κόσμο των δύο πρωταγωνιστών του, αλλά και το δράμα που αντιμετωπίζουν οι απλοί άνθρωποι εξαιτίας μιας πολιτικής για την οποία την αληθινή, ουσιαστική ευθύνη έχει η απάνθρωπη πολιτική των κρατών εκείνων που υποτίθεται ότι κάνουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Στα συν της ταινίας και οι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών.
ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
Αναδημοσίευση από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
14-1-2010