Η υποχώρηση των μπλόκων ...

Η υποχώρηση των μπλόκων

«... Στον στριμωγμένο αντίπαλο πρέπει

ν’ αφήνεις μια χαραμάδα διαφυγής

για να μη γυρίσει πάνω σου...».

Χο Τσι Μινχ

Συμπλήρωσαν τρεις εβδομάδες στα μπλόκα οι αγρότες και η κινητοποίησή τους έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Η κυβέρνηση ικανοποίησε μέρος των θεσμικών αιτημάτων τους, αλλά στο καυτό, για εκείνους, ζήτημα, το οικονομικό, διαμήνυσε σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχουν χρήματα και άρα μάταια παραμένουν στους δρόμους. Κάποιες ελπίδες που έτρεφαν στα μπλόκα, ότι την ύστατη ώρα τον γόρδιο δεσμό θα έλυνε ο πρωθυπουργός, διαψεύσθηκαν από τον κ. Παπανδρέου, οποίος όχι μόνο δεν μοίρασε στο διάγγελμά του ευρώ, αλλά ξεκαθάρισε ότι «δεν έχουμε περιθώρια να αντέξουμε παρατεταμένα μπλόκα».

Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν, μετά και το οριστικό «όχι» της κυβέρνησης; Οι αγροτοσυνδικαλιστές θα τα παίξουν, πιθανότατα, όλα για όλα και ήδη εξήγγειλαν γενικευμένο γιουρούσι με καταλήψεις παρακαμπτήριων δρόμων, εισβολές σε πόλεις κ. ά. Δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Διαισθάνονται ότι επιστρέφοντας στα χωριά χωρίς «τα λεφτά στο βιβλιάριο», του χρόνου τέτοια εποχή στο έθιμο -γιατί έτσι το κατάντησαν- του αποκλεισμού θα κατέβουν οι ίδιοι, άντε και οι κομματικές ή προσωπικές «επιρροές».

Οι ευθύνες των «καπεταναίων» είναι μεγάλες. Εσυραν τον κλάδο σε μια κινητοποίηση καταδικασμένη από χέρι. Παραβίασαν, μέσα στην αλαζονεία τους, έναν πανάρχαιο συνδικαλιστικό κανόνα, που λέει ότι διεκδικείς και μάλιστα με δυναμικές μορφές πάλης όταν έχεις ούριους τους ανέμους και πάντως όχι την κοινωνία απέναντί σου. Αγνόησαν, μεθυσμένοι από την «αποτελεσματικότητα» των μπλόκων τα προηγούμενα χρόνια, τη δραματική οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, η οποία βάλλεται πανταχόθεν και βρίσκεται ένα βήμα από τον γκρεμό. Πίστεψαν ότι με πολιορκητικό κριό τα τρακτέρ θα ανοίξουν και πάλι φέτος τα ταμεία του κράτους, στα οποία, όμως, όλοι ξέρουμε -και οι αγροτοσυνδικαλιστές επίσης-ότι δεν υπάρχει δεκάρα.

Η μάχη δείχνει να χάνεται για τους εξεγερμένους αγρότες και γι’ αυτό φταίει αποκλειστικά η συνδικαλιστική τους ηγεσία που τους έφερε αντιμέτωπους όχι μόνο με την κυβέρνηση αλλά και -κυρίως- με την κοινωνία. Οι τηλεαστέρες της Αλαμάνας, της Νίκαιας και του Προμαχώνα, διαβλέποντας τώρα την επερχόμενη ήττα και συνειδητοποιώντας τις καταλυτικές επιπτώσεις της στο αγροτικό κίνημα -ήδη η μουρμούρα άρχισε στον κάμπο- φοβερίζουν «σε ζωντανές συνδέσεις».

Στην πραγματικότητα αναζητούν εναγωνίως μονοπάτι «αξιοπρεπούς» υποχώρησης προτού εξαντληθεί τελείως η υπομονή όσων υπομένουν τον παραλογισμό τους. Αν αυτό μπορεί να είναι μια συνάντηση με τον πρωθυπουργό, όπως μεταδίδεται από πολλά μπλόκα, ας τους δεχθεί να τελειώνουμε. Κάθε μέρα που περνάει το καρφί εισχωρεί πιο βαθιά στην πληγή της πνέουσας τα λοίσθια οικονομίας.

Tου Σταύρου Τζίμα

Αναδημοσίευη από την''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''

5/2/2010
( Οι τίτλοι αναρτήσεως,οι υπογραμμίσεις και οι εικονογραφήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger)