Χωρίς σχέδιο ...

 Χωρίς σχέδιο

Περνούν οι µέρες, το καλοκαίρι τρέχει να µας συναντήσει γεµάτο θάλασσες και δροσερά φρούτα, αλλά εγώ δεν λέω να ξεκολλήσω από την Αθήνα, να πετάξω στον Μόλυβο, να συναντήσω φίλους και καφενεία, ταβέρνες και ηλιοβασιλέµατα. Τίποτα δεν µου αρέσει, τίποτα δεν µε συγκινεί. Το ίδιο συµβαίνει και µε τους γύρω µου. Εχουµε πέσει όλοι σε µια γούβα απελπισίας, πιανόµαστε από τα χείλη της για να βγούµε στην επιφάνεια, αλλά δεν τα καταφέρνουµε. Δεν έχουµε δυνάµεις για να σηκωθούµε λίγο πιο ψηλά.

Μιλούσα µε έναν καθηγητή πανεπιστηµίου, θερµό οπαδό του ΠΑΣΟΚ κι αυτά που έλεγε, µε σπρώχνανε ακόµη πιο βαθιά στη γούβα µου: «Δεν βλέπω κανένα φως στον ορίζοντα. Η Ελλάδα χάνεται. Πώς χαµηλώσαµε τόσο πολύ; Φοβάµαι, ακόµη και για τα προς το ζην. Και δεν είµαι άνθρωπος που ξοδεύει. Ποτέ δεν πήγα στα µπουζούκια, σε ακριβά εστιατόρια, ποτέ δεν αγόρασα ένα φιρµάτο κοστούµι. Σεµνά και ταπεινά, πάντοτε. Αλλά, τώρα, το µέλλον είναι σκοτεινό και αβέβαιο.

Και είναι κι αυτός ο Παπανδρέου, που δεν παίρνει δυο δραστικές πρωτοβουλίες, για ν’ αλλάξει τα πράγµατα. Δουλεύει πολύ, αλλά δεν φέρνει αποτέλεσµα. Δίνει την εντύπωση ότι δεν βρίσκεται στην απελπισµένη Ελλάδα, αλλά σ έναν κόσµο δικό του...».

Ο Τσίµας έγραφε το Σάββατο στα «ΝΕΑ»:

«Θα ήταν ευχής έργον, το σοκ από την έκρηξη στην Κατεχάκη, να αποδειχθεί λυτρωτικό. Σωτήριο και όχι µοιραίο. Να συνεφέρει µια κυβέρνηση, που πορευόταν απροετοίµαστη και αυτοσχεδιάζοντας, να επιβάλει θεµελιώδεις αλλαγές, που δεν ήταν ικανή ούτε να εξηγήσει, ούτε να υπερασπιστεί, ούτε να εντάξει σε κάποιο σχέδιο για το µέλλον».

Λίγες σελίδες πιο πέρα, ο Δ. Μητρόπουλος, πολύ πιο νέος από εµάς, σηµειώνει περίλυπος και οργισµένος: «Κανείς δεν ακούει κανέναν. Κανείς δεν συνεννοείται µε κανέναν. Κανένας υπουργός δεν στηρίζει κανέναν. Δεν είναι µόνον ο κυβερνητικά ορφανός Λοβέρδος, που έκανε το Εργασιακό ειδική διάταξη στο Ασφαλιστικό. Είναι και όλοι οι άλλοι µεταξύ τους, αλλά και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου που θεώρησε καλό να λείψει δέκα µέρες από τη χώρα, για να κάνει προφίλ ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Αραγε ο Πρωθυπουργός είναι αλληλέγγυος µε τα προβλήµατα της κυβέρνησής του; Οταν µπορεί το αποφεύγει – δηλαδή φεύγει (...). Η διακυβέρνηση δεν είναι κεκτηµένο τετραετίας, έπειτα από τέσσερις εβδοµάδες προεκλογικής περιόδου. Η φανέλα της χώρας δεν είναι ιδιοκτησία των παικτών. Αµφότερα προϋποθέτουν συνεχή παρουσία, ευθύνη και διεύθυνση – δηλαδή ηγεσία».

Θα µπορούσα να συνεχίσω µε δικές µου σκέψεις, που είναι πανοµοιότυπες σχεδόν µε όλες τις παραπάνω, αλλά αφού άρχισα µε «δάνεια», σε δάνεια θα καταφύγω, τελειώνοντας και τώρα. Γράφει ο Παντελής Καψής («Το Βήµα» 27/6): «... Το πρόβληµά µας δεν είναι τόσο το οικονοµικό όσο το πολιτικό. Κι αυτό, µας αφορά όλους. Την κυβέρνηση πριν απ’ όλους, η οποία νοµίζει ότι έχει µπει στον αυτόµατο πιλότο και κινείται πλέον χωρίς κανένα πολιτικό σχέδιο. Αν δεν αλλάξει και µάλιστα γρήγορα, δεν θα πάει πολύ µακριά (...). Οταν οκτώ µήνες µετά, τα δισεκατοµµύρια πόρων του ΕΣΠΑ µένουν στα αζήτητα, όταν τα ελλείµµατα στα νοσοκοµεία ζουν και βασιλεύουν, τότε βέβαια η προοπτική που µας δίνεται είναι εφιάλτης...».

Απευθύνοµαι στον Πρωθυπουργό και τον ερωτώ: Δεν τα βλέπεις όλα αυτά; Δεν βλέπεις ότι η Στατιστική Υπηρεσία παραµένει ακέφαλη και ο Βουρλούµης θα κουµαντάρει τον ΟΤΕ δύο χρόνια ακόµη; Αν τα βλέπεις, γιατί δεν ενεργείς αστραπιαία; Ασε, επιτέλους, στην άκρη τα ταξίδια και πάρε τα γκέµια της Ελλάδας στα χέρια σου – της Ελλάδας, που τόσο σε έχει ανάγκη...

  Λευτέρης Π. Παπαδόπουλος

'' ΜΑΤΙΕΣ''

Εφημερίδα ''NEA''

28 Ιουνίου 2010