Οι καλές ειδήσεις του Αυγούστου ...

Οι καλές ειδήσεις του Αυγούστου
Δεν είχα καν απλώσει την πετσέτα μου στην παραλία, όταν με πλησίασε μια παρέα τριαντάρηδων. «Σας παρακαλούμε, αφήστε μας για λίγο χωρίς στοιχεία, νούμερα και προβλέψεις. Το ξέρουμε ότι ο χειμώνας που θα έρθει θα είναι πολύ δύσκολος, αλλά θέλουμε να ηρεμήσουμε λίγο. Σας παρακαλούμε. Βρείτε καμιά καλή είδηση να μας πείτε...».
Δίκιο έχουν. Συνήθως οι δημοσιογράφοι είμαστε κομιστές δυσάρεστων ειδήσεων και θλιβερών προβλέψεων, αφού και να το θέλουμε, δύσκολα μπορούμε να αντισταθούμε στα μικρά και μεγαλύτερα της καθημερινότητας αυτής της χώρας που, κακά τα ψέματα, παραμένει ξέφραγο αμπέλι. Δεν αντιστεκόμαστε, φοβάμαι σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορούμε πια ούτε να διακρίνουμε το καλό ανάμεσα στα στραβά. Κι όμως. Δεν έχει η χώρα μας μόνο στραβά κι ανάποδα. Εχει και τα καλά της και είναι πολλά αυτά. Το σκεφτόμουν ενώ διέσχιζα με το μετρό την Αθήνα. Μόλις βγήκα και άρχισα να ανεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες, παρατήρησα για πρώτη φορά πόσο προσεκτικά, πόσο καλοδιατηρημένοι είναι οι σταθμοί του μετρό. Φροντισμένοι και πάρα πολύ καθαροί. Λοξοδρόμησα, αναζητώντας τις τουαλέτες, ψάχνοντας υποσυνείδητα ένα ψεγάδι. Κι εκεί καθαριότητα και φρεσκάδα, σχεδόν σπιτική.
Να, λοιπόν, ένα πολύ καλό νέο. Σε πείσμα της εικόνας που κάποιοι καλλιεργούν για τους Ελληνες, δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από άλλους πολιτισμένους λαούς της Ευρώπης στο επίπεδο της διατήρησης σε άριστη κατάσταση των χώρων μαζικής μεταφοράς.
Εφτασα στο πάρκινγκ, πήρα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα για το σπίτι, συντονισμένη στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ. Η Χριστίνα Βίδου ρωτούσε με γλυκύτητα τη φιλοξενούμενή της πρόεδρο του Αγροτοσυνεταιριστικού Συλλόγου Γυναικών Σύρου, πώς ξεκίνησε αυτή η πρωτοβουλία πριν από δέκα χρόνια και πώς τα κατάφεραν τα περίπου 28 μέλη της να τροφοδοτούν σχεδόν ολόκληρο το νησί με χειροποίητα φαγητά και γλυκά άριστης ποιότητας. Η απάντησή της, αφοπλιστική: Το αρχικό μας κίνητρο ήταν η μοναξιά. Μεγάλωσαν τα παιδιά μας, βλέπετε, κι έφευγαν το ένα μετά το άλλο για σπουδές στην Αθήνα και αλλού. Και πώς τα καταφέρατε τόσο καλά; επέμενε η Χριστίνα. «Με υπευθυνότητα και μεράκι. Αν διαθέτεις αυτά τα δύο, αν είσαι εντάξει στη δουλειά σου, είναι θέμα χρόνου να τα καταφέρεις...».
Η συνέντευξη τελειώνει. Επόμενος καλεσμένος ο 82χρονος πρόεδρος του Μουσείου Σιδηροδρόμων Θεσσαλονίκης, Ευθύμης Κοντόπουλος, ο οποίος με πολλή αγάπη και μεράκι αφιέρωσε τα τελευταία δύο χρόνια στην επισκευή μιας ατμομηχανής του 1894, που ήταν παρατημένη, σκουριασμένη, μέσα σε μια στοίβα χόρτα.
Δούλεψε σκληρά, πέταξε τις σκουριές, λάδωσε όλα τα τμήματά της, μπάλωσε ορισμένα σημεία, πρόσθεσε κάποια όργανα, τα οποία είχαν κλαπεί και την έβαψε ώστε να γίνει όμορφη. Μοιραία, η κουβέντα πάει στον ΟΣΕ, που σήμερα βρίσκεται στην αιχμή της επικαιρότητας για χρέη και σκάνδαλα. «Τότε, στην εποχή μου, ήμασταν λίγοι και δουλεύαμε με την ψυχή μας. Το κριτήριο ήταν οι ανάγκες του κόσμου και όχι των συνδικαλιστών...».
Στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι μου -στο οποίο έφτασα στο μεταξύ- είναι σκυμμένες τρεις γυναίκες και δύο άντρες. Ολοι γύρω από το σιδερένιο καπάκι του φρεατίου από το οποίο περνούν τα λύματα. Εκεί κάτω, κάπου στο βάθος, έχει σφηνωθεί ένα νεογέννητο γατάκι, το οποίο κλαίει επί ώρες σπαρακτικά. Οι γείτονες, άγνωστοι μεταξύ τους μέχρι πριν από λίγο, προσπαθούν να συντονίσουν τις προσπάθειες για τον απεγκλωβισμό του νεογέννητου. Αν και επιμένουν σκληρά, δεν τα καταφέρνουν, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Ψάχνουν, βρίσκουν το τηλέφωνο της φιλοζωικής και ζητούν βοήθεια. Λίγες ώρες αργότερα το γατάκι απολαμβάνει και πάλι το φως της μέρας και οι γείτονες τη χαρά μιας ατμόσφαιρας που θα έπαιρνα όρκο ότι έχει χαθεί στην αιθαλομίχλη της απρόσωπης πόλης.
Θα μπορούσαν όλα τα παραπάνω να βρουν χώρο στον δύσβατο τόπο των ΜΜΕ; Μακάρι. Θα ήταν ευχής έργο να παραμέριζε για λίγο αυτή η διαρκής, αδηφάγα καταστροφολογία, που χωρίς να πείθει, αποστραγγίζει τα λιγοστά κουράγια και τεντώνει τα άκαμπτα από τα προβλήματα νεύρα...

Tης Έλλης Τριανταφύλλου

Από την ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
13-08-10