''ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ'' κοινοβουλευτικών εκπροσώπων μας-Η απίθανη θεσµική κοροϊδία !!!
Πόθεν έσχες υποκρισίας
Shakespeare forever! Διαβάζοντας κανείς τις δηλώσεις των κοινοβουλευτικών µας εκπροσώπων για το απαράδεκτο πόθεν έσχες, διαπιστώνει την άρρωστη λατρεία που έχουν οι άνθρωποι αυτοί για το χρήµα και θυµάται αυτά που έλεγε ο Σαίξπηρ για «το χρυσάφι, που έχει τη δύναµη να δένει και να λύνει νόµους, να ευλογεί καταραµένους, να κάνει τη λέπρα ευπρόσδεκτη»!
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί ενώ η φτώχεια µεγαλώνει απειλητικά λόγω του Μνηµονίου και γδέρνονται συστηµατικά και ανελέητα οι µισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι περισσότεροι πατέρες του έθνους όπως φαίνεται από το πόθεν έσχες λατρεύουν την πολυτελή ζωή, µε τις παχυλές καταθέσεις στις τράπεζες, τα πολυτελή αυτοκίνητα, κ.λπ.
Θα ήθελα, λοιπόν, να ασχοληθώ σύντοµα µε αυτά τα ζητήµατα, αρχίζοντας µε κάτι το οποίο πολλές φορές υποβαθµίζεται σκόπιµα και πονηρά.
Δηλαδή, κανείς δεν επιθυµεί οι βουλευτές να είναι φραγκισκανοί µοναχοί ή να πηγαίνουν στο Κοινοβούλιο µόνον οι φτωχοί, και, άρα, όλοι αποδεχόµαστε ότι οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να έχουν ένα αξιοπρεπές εισόδηµα.
Από την άλλη, όµως, πλευρά όταν οι µισθοί των εκλεγµένων αντιπροσώπων βρίσκονται πολύ µακριά από αυτά που παίρνει µηνιαίως ένας µέσος εργαζόµενος, τότε είναι σίγουρο ότι η περίφηµη αντιπροσωπευτική σχέση εκλογέα και εκλεγοµένου δεν λειτουργεί, πράγµα που είναι κοµβικό για µια δυτική δηµοκρατία. Με άλλα λόγια, όταν ένας πολιτικός λαµβάνει λ.χ. 100.000 ευρώ τον χρόνο (και από ό,τι φαίνεται αυτή είναι η ελάχιστη αποζηµίωση), τότε είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί στοιχειωδώς τις αγωνίες και το δράµα εκείνου που παίρνει 600 ευρώ τον µήνα ή του πενηντάρη που απολύεται λόγω της κρίσης ή εκείνου που δεν µπορεί να πληρώσει τα φροντιστήρια ή τα ιδιαίτερα των παιδιών του για τις πανελλήνιες εξετάσεις.
Εποµένως, είναι αναγκαίο ο πολιτικός που εκπροσωπεί τα φτωχότερα κοινωνικά στρώµατα να κάνει συνεχώς ανατροπές στο µοντέλο της ζωής του, ώστε να συντηρεί στην πράξη αυτή την αντιπροσωπευτική σχέση.
Οµως αυτό συνήθως δεν γίνεται και έτσι η διαβόητη πολιτική τάξη του τόπου µας έχει µετατραπεί σε ένα αυτονοµηµένο σύνολο που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την επανεκλογή ή την τσέπη του, όπως αποδείχθηκε και από µια σειρά βδελυρών σκανδάλων, όπου κάποιοι βουλευτές παίρνανε αδιάντροπα από τις εταιρείες ζεστό χρήµα ή και ακόµη και εξοπλισµό για τα γραφεία τους (Siemens).
Επιπλέον, υπάρχει και το ζήτηµα της παταγώδους αποτυχίας αυτού του θεσµού, αφού το «θέατρο σκιών» και η γελοιότητα θριαµβεύουν. Ετσι, κανείς δεν ελέγχει αν ένας βουλευτής έγινε ανήθικα πλουσιότερος από την πολιτική ή εν πάση περιπτώσει πώς απέκτησε τα παχυλά εισοδήµατα που δηλώνει!
Ακόµη, µπορεί να διαπιστώσει κανείς και απαράδεκτες ανακρίβειες ανάµεσα στις φετινές και στις περσινές δηλώσεις. Ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που πέρασε και από τα ανώτερα κλιµάκια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ τον προηγούµενο χρόνο δήλωνε καταθέσεις 605.000 ευρώ, φέτος δηλώνει µόνο 207.000, χωρίς στοιχειωδώς να αιτιολογεί πώς προέκυψε αυτή η µεταβολή!
Αρα, ή θα πρέπει να καταργηθεί αυτή η απίθανη θεσµική κοροϊδία ή να διαµορφωθεί ένα άλλο εξωκοινοβουλευτικό σώµα, µε τη συµµετοχή και εκπροσώπων των πολιτών, που θα ελέγχει αυτά τα µεγέθη (και αυτό σήµερα δεν γίνεται).
Και επειδή και στην Αγγλία επικράτησε πρόσφατα ένα ανάλογο κλίµα κοινοβουλευτικής διαφθοράς, όπου τα λεφτά των φορολογουµένων κατέληγαν τελικά σε ακριβά έπιπλα τύπου δυναστείας Τυδώρ σε σπίτια βουλευτών, έχω την εντύπωση ότι θα έχουµε µια καλύτερη δηµοκρατία αν δοθεί περισσότερη πολιτική εξουσία στους πολίτες για να ελέγχουν τις ενέργειες των διεφθαρµένων πολιτικών ή για να συµµετέχουν σε δηµοψηφίσµατα τα οποία θα αφορούν σοβαρά θέµατα (Βogdanor, Τhe Νew Βritish Constitution, 2009).
Ή, ακόµη, αν σπάσουν οι µεγάλες εκλογικές περιφέρειες της χώρας ώστε να µη κατεβαίνουν στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη εκείνοι που µπορούν να ξοδεύουν εκατοµµύρια ευρώ ή εκείνοι που δωροδοκούνται κάτω από το τραπέζι από τις επιχειρήσεις!
Ποιο είναι το συµπέρασµα; Οι δηλώσεις του πόθεν έσχες των πολιτικών συνιστούν και εφέτος µια απίστευτη θεσµική υποκρισία και δείχνουν ότι οι βουλευτές συµπεριφέρονται ως µια ανεξέλεγκτη αριστοκρατική ελίτ άλλης εποχής!
Γρηγόρης Καλφέλης,
καθηγητής Νοµικής Σχολής ΑΠΘ
''ΝΕΑ''
27 Σεπτεμβρίου 2010