Τα λόμπυ των εξοπλισμών...

Τα λόμπυ των εξοπλισμών

Ο διάλογος …φανταστικός. (Στο πολυτελές γραφείο του Προέδρου Εταιρίας Οπλικών Συστημάτων στην αλλοδαπή):

«Κύριε Εμποριάδη, σας γνωρίζω ότι η συνομιλία μας βιντεοσκοπείται. Πέστε μου, λοιπόν, γιατί θέλετε να μας εκπροσωπήσετε;»

«Γιατί νομίζω ότι με τις γνωριμίες μου με ανθρώπους κλειδιά σε όλο το φάσμα της διαδικασίας λήψης απόφασης μπορώ να προωθήσω τα προϊόντα της εταιρίας σας και η συνεργασία να είναι αποδοτική για όλους μας».

«Αν σας ζητούσα φωτοτυπία του Σχεδίου Άμυνας της νήσου Χαμόβραχος, θα μπορούσατε να μου το προσκομίσετε;»

«Βεβαιότατα και ταχύτατα».

Ο Πρόεδρος της εταιρίας δεν χρειάζεται, βεβαίως, το σχέδιο άμυνας οποιουδήποτε νησιού. Αυτά, με τη σύγχρονη τεχνολογία είναι γνωστά σε όλους. Αλλά εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται άκρως απόρρητα, καλά φυλαγμένα σε βαρείς φοριαμούς ασφαλείας, με πολλές κλειδαριές και αυστηρές διαδικασίες χρήσης. Αυτό που ενδιαφέρει τον κύριο Πρόεδρο. είναι να μετρήσει τις ηθικές αναστολές του υποψήφιου ατζέντη. Προκαλώντας τον, ακόμη και να «προδώσει» την πατρίδα του, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα το …βάθος των γνωριμιών του και τη δυνατότητα διείσδυσης σε εθνικά άβατα, για την εξυπηρέτηση των …πωλήσεων.

Αυτό είναι το προφίλ όλων των εμπόρων όπλων απανταχού της γης. Τα λεφτά πολλά. Τόσο τα «λευκά» όσο και τα «μαύρα». Ο καθένας στήνει το κύκλωμά του, που ξεκινάει από χαμηλόβαθμους γραφειοκράτες και τεχνοκράτες υψηλόβαθμους, οι οποίοι προωθούν τους κατάλληλους χαμηλόβαθμους στις επιτροπές αξιολόγησης, «ειδικούς» δημοσιογράφους, που στα «ειδικά» έντυπά τους διαμορφώνουν εντυπώσεις και «κλίμα» ευνοϊκό για το προωθούμενο προϊόν -θάβοντας το αντίπαλο- και, φυσικά, ανθρώπους κλειδιά στην τελική λήψη απόφασης για την αγορά του.

Ανεξάρτητα αν το προϊόν είναι αναγκαίο, καλό και χρήσιμο, η διαδικασία προώθησης μέχρι την τελική απόφαση είναι ίδια αφού έχει να αντιμετωπίσει την ίδια από το άχρηστο, κακό και μη αναγκαίο αντίπαλο προϊόν.

Πολλές φορές, τις περισσότερες ίσως, οι εμπλεκόμενοι τεχνοκράτες στις διαδικασίες επιλογής ενός συστήματος, αποφαίνονται υπέρ του αντικειμενικά καλύτερου. Έτσι έχουν και τη συνείδησή τους ήσυχη για τα …εξωθεσμικά bonus που επωφελούνται.

Πολλές φορές, όμως, τις περισσότερες ίσως, η απόφαση για την αγορά ενός οπλικού συστήματος δεν έχει να κάνει τίποτα με τις τεχνοκρατικές αξιολογήσεις και λαμβάνεται σε πολιτικό επίπεδο στα πλαίσια της διαχείρισης της εξωτερικής πολιτικής.

Έτσι αγοράζονται φρεγάτες από την Ολλανδία για να συμφωνήσει επί τέλους στην ένταξή μας στην ΕΕ, έτσι αγοράζονται υποβρύχια, άρματα και φρεγάτες από τη Γερμανία για να μας δεχτεί επιτέλους στη Νομισματική Ένωση, έτσι αγοράζονται αεροπλάνα από την Αμερική για να μη θυμώσει που εντασσόμαστε στο άρμα της Ευρώπης…, έτσι αγοράζονται αερόστρωμνα (χόβερκραφτ) από Ρωσία, Ουκρανία για να πούμε σε όλους τους προηγούμενους ότι υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.

Η τεχνοκρατική γνώμη Επιτελείων, εμπειρογνωμόνων κλπ, όταν ο πολιτικός προϊστάμενος θέτει «εθνικούς λόγους εξωτερικής πολιτικής ως προϋπόθεση», περιορίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις στην επικεφαλίδα Φρεγάτα, Άρμα, Υποβρύχιο. Και το «μαύρο» χρήμα –που έτσι κι αλλιώς είναι εκ των προτέρων προϋπολογισμένο στο κόστος από τον κατασκευαστή/πωλητή- κατευθύνεται σε μεγάλα ποσά σε μεγάλες τσέπες, προσωπικές ή κομματικές.

Το καίριο ερώτημα δεν είναι βέβαια αν μπορεί να παταχθεί η κατασπατάληση πόρων σε «παράπλευρες» διαδικασίες ατομικού ή κομματικού πλουτισμού. Μπορεί και παραμπορεί.

Το καίριο ερώτημα είναι, αν και γιατί χρειαζόμαστε τους υπερμεγέθεις εξοπλισμούς, που γονατίζουν τη χώρα και στερούν πόρους από τις κοινωνικές παροχές. Αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί με ιδεολογικά, συναισθηματικά ή απολύτως τεχνοκρατικά κριτήρια.

Οι συνιστώσες του προβλήματος είναι πολλές και πρέπει να εξετάζονται μαζί και χώρια. Όπως:

- Οι μεγαλοπαραγωγοί οπλικών συστημάτων Ευρωπαίοι, ΜΕΙΩΝΟΥΝ δραστικά τους εξοπλισμούς τους (Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία) και πρέπει να αναζητούν διαρκώς πελάτες, για να μη μειωθούν τα τεράστια έσοδα από την πολεμική βιομηχανία τους. Αυτό σημαίνει ότι είναι προς το συμφέρον τους να διατηρούν περιφερειακές κρίσεις και εντάσεις, ακόμα και να τις δημιουργούν.
- Η Αμερική προσπαθεί να εξασφαλίσει τους ενεργειακούς δρόμους με τη δημιουργία βάσεων, θυλάκων και με γεωπολιτικές «αναδιαρθρώσεις», και εν μέσω της δικής της κρίσης προωθεί με κάθε μέσο την πολεμική της βιομηχανία. Αυτό σημαίνει ότι είναι προς το συμφέρον της να διατηρεί περιφερειακές κρίσεις και εντάσεις, ακόμα και να τις δημιουργεί.

- Η Τουρκία προσπαθεί να αυτοανακηρυχτεί σε τοπική υπερδύναμη - πάτρωνα των γειτόνων της και σφετεριστή των ενεργειακών τους αποθεμάτων (Ιράκ-Ελλάδα).

Πέρα από τις διαρκώς μεταλλασσόμενες γεωστρατηγικές παραμέτρους, σοβαρή συνιστώσα του προβλήματος είναι ο εθισμός του πολιτικού συστήματος στα τεράστια συνοδευτικά «άγραφα» έσοδα που ξεπερνούν κατά πολύ τις θεσμοθετημένες κρατικές επιδοτήσεις.

Είναι καιρός, νομίζω, να αναθεωρηθεί εκ βάθρων το όλο σύστημα εξοπλισμών. Να δοθεί έμφαση στην εθνική αμυντική βιομηχανία που αφέθηκε να πεθάνει, επ’ ωφελεία όλων αυτών των παντελώς ανήθικων και ασύστολων εμπόρων. Να «καθαρίσει» το τοπίο και να μπορεί ο έλληνας πολίτης να γνωρίζει τις δυνατότητες και την ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων για τις οποίες όλο δίνει από το υστέρημά του αλλά ποτέ δεν τις βλέπει να χρησιμοποιούνται -ως πολιτικό όπλο- στη διαχείριση των εθνικών μας θεμάτων.

 

  Κ. Γκoρτζής

29 Οκτωβρίου 2010

ΠΗΓΗ:

www .pressinaction.  gr