Το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι»...

Του ΣΤΑΘΗ

Στην ''ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ''

(1)
Ο Γιούνκερ, ο Γιώργος και η διαφθορά

Δεν χρειαζόταν επίσημη δήλωση για να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημά μας ήταν και σε μεγάλο βαθμό παραμένει κλεπτοκρατικό. Ο πολίτης το διαπιστώνει καθημερινά. Η διαφθορά έχει εδώ και πολλά χρόνια καταντήσει ενδημικό φαινόμενο. Δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα. Είναι κανόνας με εξαιρέσεις.

Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν δικαιώνει τη δήλωση Παπανδρέου ότι κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα. Πρώτον, επειδή δεν υπάρχουν διεφθαρμένες χώρες, αλλά χώρες, που υποφέρουν από εκτεταμένη διαφθορά. Δεύτερον, επειδή η διαπλοκή και η διαφθορά είναι καρκινώματα, που τροφοδοτήθηκαν από το ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Η κλεπτοκρατία διαχύθηκε στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αλλά το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Είναι το πολιτικό σύστημα, που έδωσε τον τόνο. Αυτό διαμόρφωσε το κλίμα συναλλαγής με τους πολίτες. Για να διατηρήσει τα προνόμιά της, η πολιτική ελίτ εξαγόραζε εμμέσως την ανοχή των πολιτών. Πώς; Ανεχόμενη τη διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων, τη φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων και μορφές «λαϊκής» αυθαιρεσίας, όπως η αυθαίρετη δόμηση. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Για να επιβάλει τον σεβασμό και την εφαρμογή των νόμων, ένα πολιτικό σύστημα πρέπει να είναι αξιόπιστο. Αυτό δεν ισχύει. Οι πολίτες ψηφίζουν, χωρίς να εμπιστεύονται. Εξ ου και η κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης. Υπενθυμίζουμε ότι όταν ο Κώστας Σημίτης δεχόταν καταγγελίες για τη γιγάντωση της διαπλοκής/διαφθοράς, παγίως απαντούσε με τη δήλωση-υπεκφυγή: «όποιος έχει στοιχεία να τα καταθέσει στον εισαγγελέα». Η θέση αυτή, όμως, είναι νομική κι όχι πολιτική. Μετατρέπει το δάσος σε άθροισμα μεμονωμένων δένδρων και κατ’ αυτό τον τρόπο – ανεξαρτήτως προθέσεων - συμβάλλει στη συγκάλυψη του προβλήματος. Η εξατομίκευση του φαινομένου είναι απαραίτητη για την ποινική δίωξη, αλλά όχι για θεσμικές παρεμβάσεις.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το δόγμα Σημίτη υιοθέτησε (ακριβώς με τα ίδια λόγια) ως πρωθυπουργός και ο Κώστας Καραμανλής, ενώ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το κατηγορούσε. Η πικρή αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι έντιμοι πολιτικοί είχαν πολιτικοψυχολογικά συμβιβασθεί με την κλεπτοκρατία, προτιμώντας να στρέφουν αλλού το βλέμμα.

Ως γνήσιο τέκνο αυτού του πολιτικού συστήματος, ο Γιώργος Παπανδρέου υποβάθμισε το δημοσιονομικό πρόβλημα τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας του. Κι όταν στριμώχθηκε από τις Αγορές, ο πρωθυπουργός έγινε κατήγορος της χώρας του στο εξωτερικό με σκοπό εξ αντιδιαστολής να αποκτήσει προσωπική αξιοπιστία. Η αποστολή ενός πρωθυπουργού, όμως, δεν είναι να διαλαλεί στο εξωτερικό τις παθογένειες της χώρας του, αλλά να λαμβάνει δραστικά μέτρα για τη συρρίκνωσή τους. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Εάν από τον θόρυβο που προκάλεσε η δήλωση Γιούνκερ αξίζει να κρατήσουμε κάτι είναι η ευκολία, με την οποία ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έσπευσε να κατηγορήσει ψευδώς τον Καραμανλή. Η δήλωσή του επιβεβαιώνει ότι πίσω από τα νεωτερικά φτιασιδώματα κρύβεται ένας πολιτικάντης, ένας αντάξιος πρωταγωνιστής των ανούσιων θλιβερών δικομματικών καυγάδων.

  Σταύρος Λυγερός

''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''

12-10-2010

 (2)
Γρίφος στο τούνελ...
Ποιο «φως στο τούνελ», όπως μας υπόσχονται οι ευφάνταστοι κυβερνήτες μας. Αντί για φως, ένας διπλός γρίφος σκίασε περισσότερο τα πράγματα τις τελευταίες μέρες: Ποιος Ελληνας πρωθυπουργός εκμυστηρεύτηκε στον κ. Γιουνκέρ ότι «κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα»; Και από πότε οι σεβαστοί εταίροι γνώριζαν ότι τα οικονομικά της Ελλάδας οδεύουν προς την καταστροφή, πλην όμως σιώπησαν από κυνική ιδιοτέλεια, γιατί και τα όπλα τους έπρεπε να συνεχίσουν να μας πουλάνε οι σύμμαχοι Γάλλοι και Γερμανοί και η ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία θα μπορούσε να αποδειχθεί πολιτικοοικονομικός θησαυρός για τη διεθνή επιχειρηματική ελίτ; Αμα έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς...
Ο πρωθυπουργός που παρέδωσε στη χλεύη τη χώρα του, ο κ. Παπανδρέου όπως τελικά αποκαλύφθηκε, προτίμησε να αυτοπροστατευτεί καταγγέλλοντας τους ταπεινούς υπηκόους του, για να καλύψει έτσι την αβουλία, την αδράνεια και την πρωταγωνιστική συμμετοχή του κομματικού συστήματος στη διάβρωση του τόπου.
Πώς να το κάνουμε· αν μια χώρα είναι διεφθαρμένη, η τελευταία που θα μπορούσε να δηλώσει άσπιλη είναι η ηγεσία της:
 ούτε το εκμαυλιστικό πελατειακό σύστημα στήνεται μόνο του ούτε στα σκάνδαλα που πλήγωσαν την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες (Χρηματιστήριο, Ζίμενς, ομόλογα, Βατοπέδι, για να μην παραλείψουμε τους καταστροφικούς Ολυμπιακούς) πρωτοστάτησε ο «όχλος λαός».
Μικρή σημασία έχει πάντως, και μόνο για την κομματική προπαγάνδα, το ποιος πρωθυπουργός απαξίωσε τη χώρα του. Και οι τρεις τους θα μπορούσαν να είναι. Ο πρώτος, ο εκσυγχρονιστής κ. Σημίτης, εισήγαγε το αριστοκρατικό δόγμα «αυτή είναι η Ελλάδα». Ο δεύτερος, ο επανιδρυτής κ. Καραμανλής, πρωθυπούργευσε εξ αριστοκρατικής επίσης αποστάσεως και δι' αντιπροσώπων, για να μην ταράξει τις συνήθειές του και για να μη φθαρεί ο κυνισμός του από τον συγχρωτισμό με τους «διεφθαρμένους».
Ο τρίτος, ο αντιεξουσιαστής κ. Παπανδρέου, δείχνει να πιστεύει ότι του ανατέθηκε έξωθεν η διοίκηση ενός αναμορφωτηρίου που ο ίδιος ελάχιστα το υπολήπτεται.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους «κύκλους» και των τριών να επιδίδονται στο αγαπημένο τους παιχνίδι της μετάθεσης ευθυνών. Κι ας χρεώσουμε και στους τρεις την ουσία της ονειδιστικής δήλωσης.


  Παντελής  Μπουκάλας
''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
12-10-2010