Chilean Mine Rescue !!!
Σε εξέλιξη η επιχείρηση-
Απεγκλωβίστηκαν οι πρώτοι μεταλλωρύχοι !!!
Watch Live:
Απεγκλωβίστηκαν οι πρώτοι μεταλλωρύχοι !!!
Watch Live:
abcnews
-----------------------------------------------------
(1)
Εξιτήριο από την Κόλαση
Αντίστροφη µέτρηση για τους 33 εγκλωβισµένους
Οσο κυλούσε αντίστροφα ο χρόνος τόσο εντεινόταν η αγωνία.
Περίπου 4.000 άνθρωποι, συγγενείς, φίλοι, επίσηµοι, δηµοσιογράφοι, ανέµεναν µε κοµµένη την ανάσα την ώρα µηδέν.
Επειτα από 68 ηµέρες είχε έλθει η στιγµή να εισέλθει στο τελικό στάδιο µια από τις πιο περίπλοκες επιχειρήσεις διάσωσης στην Ιστορία και να βγει ο πρώτος µεταλλωρύχος.
Με κάθε εµφάνιση που έκανε χθες ο χιλιανός υπουργός Ορυχείων µπροστά στα µικρόφωνα, ο Καταυλισµός της Ελπίδας έπαιρνε φωτιά. Διότι µε κάθε δήλωσή του η «ώρα µηδέν» ερχόταν πιο κοντά. «Οι διασώστες σκοπεύουν να αρχίσουν την ανέλκυση των 33 µεταλλωρύχων στις έξι το απόγευµα» (µεσάνυχτα ώρα Ελλάδος) ανακοίνωσε την τελευταία φορά ο Λόρενς Κόλµπορν και οι καρδιές των συγγενών κόντεψαν να σπάσουν. Κάποιοι όπως η Νοέµι Ντενόσο, η πεθερά του 43χρονου µεταλλωρύχου Σαµουέλ Αβάλος, µάζεψαν την οικογένεια και άρχισαν να προσεύχονται. Αλλοι όπως η Σίλβια Ναρβάες, κουνιάδα του µεταλλωρύχου Ραούλ Μπούστος, προσπαθούσαν να ξορκίσουν την αγωνία τους κάνοντας δουλειές, ψήνοντας για παράδειγµα καφέ «για όλους» σε υπαίθριες φωτιές. «Μόλις τον δω θα τον αγκαλιάσω σφιχτά, θα του πω πόσο πολύ τον αγαπώ και πόσο µου έλειψε», σκεφτόταν φωναχτά η Τζέσικα Σαλγάδο, σύζυγος του µεταλλωρύχου Αλεξ Σαλγάδο.
Εκεί και ο Πινέρα
Αρχισαν να καταφθάνουν περισσότεροι δηµοσιογράφοι, περισσότεροι επίσηµοι, από στιγµή σε στιγµή αναµενόταν η άφιξη του προέδρου της Χιλής Σεµπαστιάν Πινέρα, πιθανώς και του οµολόγου του της Βολιβίας Εβο Μοράλες – ένας από 33 µεταλλωρύχους είναι Βολιβιανός. Δεκαέξι διασώστες, «οι καλύτεροι των καλύτερων», περίµεναν να µάθουν ποιος θα ετίθετο επικεφαλής της επιχείρησης. Κάπου 625 µέτρα πιο κάτω, οι µεταλλωρύχοι προετοιµάζονταν ψυχολογικά για το 20λεπτο «ταξίδι» προς την επιφάνεια της Γης το οποίο θα καλούνταν να κάνουν, ο ένας µετά τον άλλον, µέσα στον κλωβό διαφυγής Φοίνιξ, πριν οδηγηθούν στα νοσοκοµειακά µέσω φουσκωτών τούνελ και φορώντας σκούρα γυαλιά. Εκείνοι ήδη γνώριζαν ποιος θα ανέβαινε πρώτος. Ολοι οι άλλοι γνώριζαν απλώς πως πρώτα θα έβγαιναν οι τέσσερις πιο «δυνατοί» µεταλλωρύχοι, στο σώµα και την ψυχή· θα ακολουθούσαν οι 10 πιο αδύναµοι – ένας υποφέρει από υπέρταση, ένας άλλος είναι διαβητικός, κάποιοι έχουν εµφανίσει µολύνσεις και δερµατικά προβλήµατα. Τελευταίος, πιθανώς αύριο, ίσως και την Παρασκευή, θα βγει ο Λουίς Ουρσούα, ο επικεφαλής της βάρδιας όταν κατέρρευσε κοµµάτι του ορυχείου και παγιδεύτηκαν οι 33 άνδρες, στις 5 Αυγούστου.
Λίγο πριν αρχίσει η επιχείρηση διάσωσης, οι µεταλλωρύχοι που έχουν συγκλονίσει ολόκληρο τον κόσµο ευχαρίστησαν τους δηµοσιογράφους για το ενδιαφέρον που έδειξαν.
Παράλληλα τους ζήτησαν «να κάνουν λίγη υποµονή» και να τους αφήσουν να χαρούν «λίγες ηµέρες» µε τις οικογένειές τους.
Ο Αλεχάντρο Πίνο, ο δηµοσιογράφος που είχε αναλάβει όλο αυτό το διάστηµα ρόλο συµβούλου των παγιδευµένων, αποκάλυψε πως τους είχε βοηθήσει να προετοιµάσουν ένα µικρό λόγο και πως συγκινήθηκε πολύ όταν τους ζήτησε να του δώσουν µία και µόνο λέξη, µε την οποία θα άρχιζαν την οµιλία τους. Αυτοί του έδωσαν τη λέξη «συντροφικότητα».
-----------------------------------------------------
(1)
Εξιτήριο από την Κόλαση
Αντίστροφη µέτρηση για τους 33 εγκλωβισµένους
Οσο κυλούσε αντίστροφα ο χρόνος τόσο εντεινόταν η αγωνία.
Περίπου 4.000 άνθρωποι, συγγενείς, φίλοι, επίσηµοι, δηµοσιογράφοι, ανέµεναν µε κοµµένη την ανάσα την ώρα µηδέν.
Επειτα από 68 ηµέρες είχε έλθει η στιγµή να εισέλθει στο τελικό στάδιο µια από τις πιο περίπλοκες επιχειρήσεις διάσωσης στην Ιστορία και να βγει ο πρώτος µεταλλωρύχος.
Με κάθε εµφάνιση που έκανε χθες ο χιλιανός υπουργός Ορυχείων µπροστά στα µικρόφωνα, ο Καταυλισµός της Ελπίδας έπαιρνε φωτιά. Διότι µε κάθε δήλωσή του η «ώρα µηδέν» ερχόταν πιο κοντά. «Οι διασώστες σκοπεύουν να αρχίσουν την ανέλκυση των 33 µεταλλωρύχων στις έξι το απόγευµα» (µεσάνυχτα ώρα Ελλάδος) ανακοίνωσε την τελευταία φορά ο Λόρενς Κόλµπορν και οι καρδιές των συγγενών κόντεψαν να σπάσουν. Κάποιοι όπως η Νοέµι Ντενόσο, η πεθερά του 43χρονου µεταλλωρύχου Σαµουέλ Αβάλος, µάζεψαν την οικογένεια και άρχισαν να προσεύχονται. Αλλοι όπως η Σίλβια Ναρβάες, κουνιάδα του µεταλλωρύχου Ραούλ Μπούστος, προσπαθούσαν να ξορκίσουν την αγωνία τους κάνοντας δουλειές, ψήνοντας για παράδειγµα καφέ «για όλους» σε υπαίθριες φωτιές. «Μόλις τον δω θα τον αγκαλιάσω σφιχτά, θα του πω πόσο πολύ τον αγαπώ και πόσο µου έλειψε», σκεφτόταν φωναχτά η Τζέσικα Σαλγάδο, σύζυγος του µεταλλωρύχου Αλεξ Σαλγάδο.
Εκεί και ο Πινέρα
Αρχισαν να καταφθάνουν περισσότεροι δηµοσιογράφοι, περισσότεροι επίσηµοι, από στιγµή σε στιγµή αναµενόταν η άφιξη του προέδρου της Χιλής Σεµπαστιάν Πινέρα, πιθανώς και του οµολόγου του της Βολιβίας Εβο Μοράλες – ένας από 33 µεταλλωρύχους είναι Βολιβιανός. Δεκαέξι διασώστες, «οι καλύτεροι των καλύτερων», περίµεναν να µάθουν ποιος θα ετίθετο επικεφαλής της επιχείρησης. Κάπου 625 µέτρα πιο κάτω, οι µεταλλωρύχοι προετοιµάζονταν ψυχολογικά για το 20λεπτο «ταξίδι» προς την επιφάνεια της Γης το οποίο θα καλούνταν να κάνουν, ο ένας µετά τον άλλον, µέσα στον κλωβό διαφυγής Φοίνιξ, πριν οδηγηθούν στα νοσοκοµειακά µέσω φουσκωτών τούνελ και φορώντας σκούρα γυαλιά. Εκείνοι ήδη γνώριζαν ποιος θα ανέβαινε πρώτος. Ολοι οι άλλοι γνώριζαν απλώς πως πρώτα θα έβγαιναν οι τέσσερις πιο «δυνατοί» µεταλλωρύχοι, στο σώµα και την ψυχή· θα ακολουθούσαν οι 10 πιο αδύναµοι – ένας υποφέρει από υπέρταση, ένας άλλος είναι διαβητικός, κάποιοι έχουν εµφανίσει µολύνσεις και δερµατικά προβλήµατα. Τελευταίος, πιθανώς αύριο, ίσως και την Παρασκευή, θα βγει ο Λουίς Ουρσούα, ο επικεφαλής της βάρδιας όταν κατέρρευσε κοµµάτι του ορυχείου και παγιδεύτηκαν οι 33 άνδρες, στις 5 Αυγούστου.
Λίγο πριν αρχίσει η επιχείρηση διάσωσης, οι µεταλλωρύχοι που έχουν συγκλονίσει ολόκληρο τον κόσµο ευχαρίστησαν τους δηµοσιογράφους για το ενδιαφέρον που έδειξαν.
Παράλληλα τους ζήτησαν «να κάνουν λίγη υποµονή» και να τους αφήσουν να χαρούν «λίγες ηµέρες» µε τις οικογένειές τους.
Ο Αλεχάντρο Πίνο, ο δηµοσιογράφος που είχε αναλάβει όλο αυτό το διάστηµα ρόλο συµβούλου των παγιδευµένων, αποκάλυψε πως τους είχε βοηθήσει να προετοιµάσουν ένα µικρό λόγο και πως συγκινήθηκε πολύ όταν τους ζήτησε να του δώσουν µία και µόνο λέξη, µε την οποία θα άρχιζαν την οµιλία τους. Αυτοί του έδωσαν τη λέξη «συντροφικότητα».
«Θα έχουν εφιάλτες και θα ξαναζούν τις στιγµές»
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ για τουλάχιστον έξι µήνες έχει υποσχεθεί στους 33 µεταλλωρύχους η κυβέρνηση της Χιλής. Οσο κι αν δοκιµάστηκαν τους τελευταίους δύο µήνες, επισηµαίνουν οι ψυχολόγοι, το ορυχείο ήταν γι’ αυτούς οικεία περιοχή. Κατά µία έννοια, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα γι’ αυτούς. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να εµφανίσουν συµπτώµατα µετατραυµατικού σοκ: «Κάποιοι», λέει ο Ρόµπερτ Χόγκαν, ψυχολόγος που έχει συνεργαστεί µε το αµερικανικό Ναυτικό, «θα έχουν εφιάλτες, νυχτερινές εφιδρώσεις, επαναλαµβανόµενα φλας µπακ και ούτω καθεξής.
Το µεγαλύτερο τραύµα που υπέστησαν ήταν η έλλειψη ελέγχου – κανένας έλεγχος, καµία δυνατότητα πρόβλεψης του µέλλοντος… Ετσι τρελαίνεις έναν άνθρωπο». Ηδη, όσο βρίσκονταν παγιδευµένοι σε βάθος 625 µέτρων, κάποιοι µεταλλωρύχοι φάνηκε να πιέζονται ψυχολογικά περισσότερο από τους άλλους. Κι έπειτα, όπως λένε οι ειδικοί, οι οικογενειακές προστριβές είναι συχνό φαινόµενο έπειτα από έντονα στρεσογόνα συµβάντα σαν αυτό.
Οι µεταλλωρύχοι και οι οικείοι τους πέρασαν περίπου 70 ηµέρες αδηµονώντας να ξαναβρεθούν, ο πήχυς των προσδοκιών έχει τοποθετηθεί ψηλότερα και από την καλύτερη πραγµατικότητα.
«Ηρωες, αλλά θύµατα»
«Οι ανθρακωρύχοι είναι σήµερα ήρωες, πριν από ήρωες όµως είναι θύµατα», επισηµαίνει ο ψυχολόγος Σέρζιο Γκονζάλες. «Οι άνθρωποι αυτοί που βγαίνουν από τα έγκατα της γης είναι διαφορετικοί άνθρωποι… και οι οικογένειές τους το ίδιο». Τους περιµένει περισσότερη δηµοσιότητα από όση µπορεί να χειριστεί κανείς, «η κοινωνία», λέει ο δρ Κλάους Μπεν, «θα απαιτήσει να µάθει κάθε λεπτοµέρεια, και θα προσφέρει απίστευτες ποσότητες χρηµάτων και δηµοτικότητας». Ακόµα και η θρυλική πλέον αλληλεγγύη τους κινδυνεύει, σηµειώνουν οι ειδικοί. «Τους περιµένει η έκπληξη της ζωής τους:
από εδώ και πέρα, η ζωή τους δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια».
(...)
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κίττυ Ξενάκη
''ΝΕΑ''
13 Οκτωβρίου 2010
(2)
Υπόγεια ζωή...
Με αγωνία, όπως όλοι πιστεύω, παρακολουθώ πάνω από δυο μήνες τώρα την περιπέτεια των 33 εγκλωβισμένων μεταλλωρύχων της Χιλής. Κρατάει από παλιά η συμπάθεια για τη μακρινή χώρα, από τον καιρό του Αλιέντε και του Νερούδα. Στον Πάμπλο Νερούδα, άλλωστε, παρά στα ιστοριογραφήματα ή στα εφημεριδογραφήματα, χρωστάω τα λιγοστά που ξέρω για τη «μάνα των μετάλλων», όπως την όρισε ο ποιητής στο «Κάντο Χενεράλ». «Το ορυχείο είναι για τον Νερούδα η νύχτα της Ιστορίας» έγραφε η μεταφράστριά του Δανάη Στρατηγοπούλου σχολιάζοντας το «Γενικό Ασμα» (κυκλοφορεί στις εκδόσεις «Τυπωθήτω») και συμπλήρωνε: «Ο κεφαλαιώδης καθορισμός του Λαού σαν Ανθρωπότητα Υπόγειας Ζωής βρίσκει στους ανθρακωρύχους συγκεκριμένη τη λαβή που δίνει μεγαλύτερη δύναμη στο σύμβολο». Ακόμα και το χιλιάνικο κρασί, για τον Νερούδα άλλο δεν είναι παρά «το αίμα ενός υποχθόνιου λαού [...] είναι μεταλλωρύχοι που ζούνε / εδώ κι αιώνες βγάζοντας / φωτιά απ’ την παγωμένη γη».
Σαν σύμβολο ακριβώς αντιμετωπίστηκε το δράμα και ο αγώνας των μεταλλωρύχων. Τα σύμβολα, όμως, το ξέρουμε και από τα δικά μας, είναι ευάλωτα, υπόκεινται σε πολλές (και αλληλοσυγκρουόμενες) αναγνώσεις, ερμηνείες και χρήσεις. Αλλα σημαίνει η «ζωή εν τάφω» των εγκλωβισμένων για τους δικούς τους, άλλα για την πολιτική τάξη (που, παρά να αναζητήσει τις ευθύνες της για το αν το ορυχείο λειτουργούσε τηρώντας τις προδιαγραφές, διάλεξε να επενδύσει συναισθηματικά και πολιτικά στην περιπέτεια) κι άλλα για τα ΜΜΕ, τοπικά και διεθνή, που έστησαν το δικό τους πανηγύρι - δεν είναι αλλωστε προνόμιο δικό μας η σχεδόν κορακοειδής εκμετάλλευση αλλοτρίων παθημάτων.
Δεν ξάφνιασε, ως εκ τούτου, ιδιαίτερα η πληροφορία ότι, κατόπιν σκέψεων και συσκέψεων, οι μεταλλωρύχοι που θα ανεβούν πρώτοι από την υποχθόνια εστία τους στο φως του πάνω κόσμου (και των αδηφάγων προβολέων) είναι όσοι έδειξαν μέχρι τώρα πως έχουν κάποια άνεση με τα μέσα ενημέρωσης. Χρειάζεται, η αλήθεια αυτή είναι, τεράστιο κουράγιο και χιούμορ επίσης, για να αντιμετωπίσει κανείς την αναμενόμενη συντριπτική ερώτηση: «Πώς νιώθετε;» Και χρειάζεται ακόμα περισσότερο κουράγιο για να αποφασίσει να μην εκτεθεί στη διαρκή δημοσιότητα και στα «συμβόλαια αξιοποίησης» (δημοσιογραφικής, τηλεοπτικής, κινηματογραφικής).
Υπάρχει η ελπίδα ότι θ’ αντέξουν. Κι αν όχι όλοι, πολλοί. Αυτό τουλάχιστον υποδεικνύει η είδηση πως οι μεταλλωρύχοι αντιδικούν όχι για το ποιος θα ανέβει με τους πρώτους, να σωθεί μια ώρα αρχύτερα, αλλά για το ποιος θα μείνει ώς το τέλος, για να βοηθήσει τους υπόλοιπους συντρόφους του, με τους οποίους μοιράστηκε τη γεύση του θανάτου, δηλαδή ό,τι περισσότερο εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Οι ελπίδες ότι ο πάνω κόσμος, εγκλωβισμένος στη δική του λογική, θα τους καταλάβει και θα τους σεβαστεί είναι σαφώς λιγότερες.
Tου Παντελή Μπουκάλα
''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
13-10-2010