Επικίνδυνες στρατηγικές αυταπάτες

Toυ ΣΤΑΘΗ
Στην ''ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ''

Επικίνδυνες στρατηγικές αυταπάτες

Κοινή λογική και διαλεκτική απλούστευση:

Εάν η Τουρκία, ενώ βρίσκεται σε κρίσιμη ενταξιακή δοκιμασία, εκδηλώνει τέτοιες συμπεριφορές, τότε τι καλύτερο θα μπορούσε ν' αναμένει κάποιος από την ίδια σε περίπτωση που διασκέλιζε τον κοινοτικό πυλώνα;

Το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό. Αντιθέτως, απορρέει από τα έως και καταθλιπτικά φαινόμενα όσον αφορά το θέμα, σε συνάρτηση κυρίως με τις ελληνικές προσεγγίσεις. Οι οποίες κι εν πολλοίς ανάγουν τις ενταξιακές προοπτικές της Αγκυρας σε κομβικό πυλώνα της δικής μας εθνικής στρατηγικής! Οχι ότι θα έπρεπε Αθήνα -κι από κοντά η Λευκωσία- να παρεμβάλλουν αναχώματα στις τουρκικές ευρωπαϊκές βλέψεις, πυροδοτώντας σκοπίμως κρίσεις. Οχι. Αλλά και όχι ν' αποβαίνουν έως και αυτόκλητοι συνήγοροι και προασπιστές των τουρκικών στρατηγικών επιθυμιών. Οταν μάλιστα:

1

Η μεν Αθήνα βιώνει κάτω από το εκβιαστικό φάσμα του casus belli. Που στην ουσία συνιστά ευθέως επιθετική απειλή. Η οποία και θα ενεργοποιηθεί αυτομάτως εάν η Ελλάς τολμήσει ν' ασκήσει το νόμιμό της δικαίωμα, όπως αυτό προσδιορίζεται από το Δίκαιο της Θαλάσσης. Και μόνο γι' αυτό, η ενταξιμότητα της Τουρκίας θα έπρεπε να είχε αυτομάτως (και αφεαυτής) αναιρεθεί.

2

Η δε Λευκωσία, εφόσον δεν αναγνωρίζεται καν (ως κρατική οντότητα) από την Αγκυρα, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να στηρίζει την ενταξιακή της πορεία, αλλ' ούτε και απλώς να την ανέχεται. Οταν μάλιστα η Κοινότητα προαπαιτεί από την Τουρκία να εφαρμόσει ρητές υποχρεώσεις της, που απορρέουν από το συναφές Πρωτόκολλο. Και όταν αυτή προκλητικώς το αρνείται.

Αυτές οι επισημάνσεις δεν γίνονται για να συστήσουν αδιάλλακτη διαχείριση του όλου ζητήματος, με προειλημμένες αποφάσεις γι' άσκηση του δικαιώματος αρνησικυρίας, που Αθήνα και Λευκωσία έχουν. Και με το οποίο αυτομάτως θα εξετροχίαζαν την τουρκική ευρωπαϊκή προοπτική. 'Η που τουλάχιστον θα περιέστελλαν αποφασιστικά τις δυναμικές της.

Αυτές οι επισημάνσεις γίνονται για να προσγειώσουν κάποιες δικές μας εκτός πραγματικότητος θεωρίες. Οι οποίες παλινωδούν μεταξύ θωπευτικών πρακτικών και αφελών προσδοκιών. Οτι δηλαδή:

*

Στρώνοντας το ενταξιακό χαλί για την Αγκυρα και αντιστρατευόμενοι μάλιστα τις αντίθετες πολιτικές ισχυρών κοινοτικών κέντρων (Γαλλία-Γερμανία), νομίζουμε ότι θ' αποσπάσουμε συναινετικότερες και κυρίως λιγότερο επιθετικές συμπεριφορές από την ίδια σε ό,τι αφορά κρίσιμα εθνικά ζητήματα ή διαφορές.

Κούνια που μας κούναγε! Οχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό, αλλά εάν μεταφρασθούν σωστά οι τοποθετήσεις όσων εκφράζουν τις τουρκικές θέσεις, θα γινόταν αντιληπτό το γεγονός της παραπέρα σκληρύνσεως των τουρκικών στρατηγικών βλέψεων. Γιατί απλούστατα:

*

 Η Αγκυρα μεταφράζει ως δείκτες αδυναμίας τις ελληνικές θωπείες και ως διαθέσεις μειζόνων αναδιπλώσεων την απουσία στηρίξεως ακόμη και των πλέον αυτονοήτων. Είτε δικαιωμάτων. Είτε και θεσμικών κανόνων, που αφορούν ενταξιακά προαπαιτούμενα και διαδικασίες.

Υπό το φως αυτών των απλουστευτικών διαλεκτικών, αλλά και των προδήλως αυταποδείκτων: Οσα λέγονται και κυρίως όσα προάγονται με στόχο «ένα νέο Ελσίνκι», αποτελούν τουλάχιστον αφελή στρατηγικά θεωρήματα. Καθώς η Τουρκία «είναι έτοιμη και για λύση και για κρίση», όπως διακήρυξε μόλις προ μερικών ημερών ο αρμόδιος για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις κ. Μπαγίς. Και ήτο αρκούντως (εν τη αλαζονεία του) σαφής.

Είναι πολύ απλό: Η Αγκυρα έχει επίγνωση και των ευρωπαϊκών αδυναμιών και των αδυσώπητων ελληνικών προβλημάτων. Που καθηλώνουν δυνατότητες.

Και αποδομούν αντιστάσεις. Οπόταν και αναμένει στη γωνία, για να εισπράξει τα επιπλέον. Οχι για να δώσει τα οφειλόμενα.

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

''Ελευθεροτυπία''

23 Δεκεμβρίου 2010